บทที่ 6 แกจะทำยังไงกับวาริน

หลังจากนั้นสามวัน วารินที่แต่งเข้าบ้านสุริยะโชติ มาหนึ่งปีเต็มๆ เธอสวมชุดสีดำแล้วเดินเข้ามาในสวน ของบ้านสุริยะโชติ

วันนี้เป็นวันครบรอบที่คุณปู่เสียชีวิตไปหนึ่งปี เพราะงั้นในบ้านจึงมีคนสวมชุดสีดำเต็มไปหมด

ก่อนจะเข้าประตู โทรศัพท์เธอก็มีข้อความส่งเข้า

“บอกคุณย่าว่าฉันอาจจะเข้าไปสายหน่อย

วารินแค่เปิดอ่าน เธอไม่ได้ตอบกลับ แล้วเธอก็เปิด ไทม์ไลน์ขึ้นมา กลับมีรูปคู่ของเขาและแพรวาลงอยู่ฟี ตบนสุด

พวกเขาเปิดเผยตัวกันในโลกโซเชี่ยวแล้วหรอ?

“วาริน ทำไมยังยืนอยู่ล่ะ เข้ามาสิ?”

คุณย่ามองเห็นเธอจากที่ไกลๆ แล้วโบกมือให้เธอ เข้ามา ใบหน้าของคุณย่าเต็มไปด้วยความเอ็นดู

วารินจึงเดินเข้าไปใกล้ แล้วจุดธูปเทียนสักการะ จากนั้นคุณย่าก็มาจับมือเธอ แล้วทำสีหน้าที่จริงจังขึ้น มา “ยังไม่มีวี่แววจะท้องหรอ?”
“สองสามวันก่อนเธอไปโรงพยาบาลไม่ใช่หรอ คุณหมอว่ายังไงบ้างล่ะ!”

“ขอโทษค่ะ คุณย่า

“พูดขอโทษกับฉันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ให้ ท้องเธอเอาการเอางานหน่อยสิ ควรจะรีบให้ฉันอุ้ม หลานเร็วๆ! ที่ให้เพทายแต่งเธอเข้ามา ไม่ใช่ให้เธอมา เป็นแจกันประดับไว้ ถ้าเธอคลอดลูกไม่ออก ยังจะมี ประโยชน์อะไรอีก?!”

วารินกัดริมฝีปากไว้อย่างแน่น จู่ๆใจเธอก็เริ่มรู้สึก เหน็บหนาว ที่แท้ แม้แต่คุณย่า ยังรู้สึกว่าเธอเป็นแค่ เครื่องคลอดลูกหรอ?

“นั่นคือ…..คุณผู้ชายหรอ?”

และในเวลานี้ ก็มีคนพูดขึ้นข้างๆหูเธอพอดี วาริน เงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว แล้วก็พบเจอภาพบาดตาที่ทำให้ เธอเกือบจะเป็นบ้า

เพทายสวมชุดสีดำทั้งชุด แล้วในมือก็ควงแพรวาที่ สวมชุดสีมืดไว้ ทั้งสองโอบกอดกันในมุมๆหนึ่ง พวกเขา โอบกอดกันโดยไม่สนใจอะไรเลย!

“นี่…เพทาย นี่แกกำลังทำอะไร!”
พอคุณย่าเห็นทั้งสองก็โมโหขึ้นมาทันที

ส่วนทางนั้น แพรวาตกใจจนรีบแยกออกจาก เพทาย แล้วเข้าไปหลบอยู่หลังเพทาย สีหน้าเต็มไปด้วย ความเขินอาย

“ขอโทษนะคะคุณย่า หนูไม่สามารถยับยั้งตัวเอง ไว้ได้เองค่ะ”

เพทายยิ้ม แล้วจับมือของแพรวาขึ้นมา “แพร วาเป็นผู้หญิงที่ผมรัก ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่อยากให้เธอ ลำบากอีกแล้ว”

คุณย่าตกใจมาก “แล้ว..….…….แกจะทำยังไงกับวา

ริน?”

“เธอหรอ?”

เพทายยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ แล้วมองไปทางเธอ แล้วมี เสียงผ่านเข้าไปในหูของวารินโดยไม่มีอะไรปิดกั้น

“สิ่งที่เธอมีค่ากับผม ก็แค่มดลูก”

“คุณย่า คุณย่าวางใจได้เลยครับ ผมรับรองได้ เลยว่าจะมีหลานให้คุณย่าแน่นอน แต่ในส่วนของแพร วา…ผมหวังว่าพอถึงเวลาแล้วคุณย่าจะอนุญาตให้ผม ส่ขอเธอเข้าบ้าน
ทันใดนั้นบรรยากาศก็เงียบไป วารินรู้สึกแค่ว่า สมองเธอเหมือนจะระเบิดแล้ว!

พวกเขาพูดคุยเรื่องที่จะทิ้งเธอแล้วแต่งงานใหม่ต่อ หน้าเธอเลยหรอ?

คุณย่าโบกมือ ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย จาก นั้นก็มองไปทางแววตาที่โกรธแค้นของวาริน

“เพทาย แกมานี่”

แล้วรีบให้แพรวาออกไปจากที่นี่ กลัวว่าคนอื่นจะ เข้ามาเห็น

ส่วนวารินก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ข้างหน้าเธอมัวเมา ไม่ชัดเจนไปหมด

เพทายเดินผ่านมือของวารินไป แล้วหันหลังมา จากนั้นก็มองไปทางเธอ แล้วพูดที่ข้างหูเธอว่า

“เห็นหรือยัง ในสายตาของคุณย่าไม่เคยมีเธอ

เลย”

วารินส่ายหัว ในใจของเธอมีแต่ความกลัว ส่วนฝั่ง คุณย่าและเพทายได้ตกลงกับเรียบร้อยแล้ว

ส่วนแพรวาก็ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ “เขาเอาแต่เด็ก วารินลูกของเธอ ถูกกำหนดว่าเป็นของฉันอยู่แล้ว

เป็นไปไม่ได้!

วารินเริ่มมีความกระวนกระวาย แพรวาและเพทาย ต่างก็ไม่รู้ว่า ที่จริงเธอท้องแล้ว!

ในขณะที่แววตาของคุณย่าบ่งบอกว่าตัดสินใจได้ แล้ว วารินก็จับเสื้อของแพรวาไว้ แล้วสีหน้าเธอก็ซีด จางไปหมด

“เธอได้รับทั้งหมดแล้ว แพรวา บุญคุณของคน ที่ช่วยเพทายไว้กลายเป็นเธอ คนที่เขาชอบก็กลาย เป็นเธอ…แม้กระทั่ง จากนี้ไปตำแหน่งคุณผู้หญิงบ้าน สุริยะโชติก็เป็นเธอ! ฉันก็มีได้แต่ลูกคนหนึ่ง

“อย่างน้อย…อย่าแย่งแม้แต่ลูกของฉันไปก็พอ”