บทที่ 5 สกปรกมาก
น่า……รังเกียจมาก
ทั้งกระเพาะของวารินรู้สึกไม่สบายไปหมด เธอ คิดถึงแต่สิ่งที่เธอทำทั้งหมดในเมื่อกี้ถูกคนอื่นเห็น เธอ รู้สึกอยากอาเจียนมาก!
“เพทายใคยมีเรื่องปิดบังกับฉัน ช่วงเวลาเหล่านี้ เธอพยายามอ่อยเขามาโดยตลอด นอกจากท้องแล้วยัง คิดจะทำเรื่องอื่นอีก ฉันก็เลยต้องมาสอดส่องไง”
เพทายขมวดคิ้วขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แล้วมองดูผู้หญิง บนเตียงที่แข็งไปทั้งตัว แล้วไม่พูดอะไรแม้แต่สักคำ
แต่แพรวากลับได้ใจมาก เหมือนผู้หญิงที่สูงส่ง อย่างวาริน แพรวารู้ว่าแล้วต้องใช้วิธีไหนเอาชนะเธอ!
“ถ้าไม่อยากให้ฉันเห็น ก็รีบท้องซะ ขอแค่เธอ คลอดผู้สืบทอดแล้ว เพทายก็จะไม่แตะต้องเธอแม้แต่ นิดแน่นอน……………..
ทันใดนั้นหัวใจของวารินเหมือนได้ตายไปเลย สีหน้าที่แย่ๆของเธอไม่มีความอบอุ่นแม้แต่น้อย ดวงตา ก็แดงไปหมด แล้วเธอก็กัดปากของตัวเองไว้
“คลอดผู้สืบทอดออกมาแล้ว มื้อที่สามอย่างเธอ จะได้ใจได้อีกนานเท่าไหร่กัน!” ในห้องเงียบไปสักพัก
หลังจากนั้น แพรวาก็หัวเราะออกมา
“วาริน เธอก็ใสซื่อเกินไปแล้ว”
จู่ๆวารินก็รู้สึกแปลกๆ แล้วเธอก็มองดูสองคนนั้น
เพทายยิ้มที่มุมปาก เหมือนไม่เข้าใจว่าทำไมเธอ ถึงโง่ขนาดนั้น “บอกเธอตรงๆละกัน หลังจากคลอดลูก แล้วฉันจะรีบหย่ากับเธอแล้วแต่งงานกับแพรวา แล้วลูก ก็จะไม่เจอเธอตั้งแต่เด็ก แน่นอนว่าไม่มีเหตุการณ์อย่าง ที่เธอคิดเกิดขึ้นแน่นอน”
วารินอึ้งไปเลย เธอไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเอง
ได้ยิน!
เพราะฉะนั้น ถ้าเธอคลอดลูกแล้วเธอก็จะถูกไล่ ออกไป……
เพราะฉะนั้น ลูกของเธอต้องเรียกแพรวาว่าแม่!
ไม่! ไม่สามารถเป็นแบบนี้ได้!
หัวใจของวารินกระวนกระวายไปหมด เธอรีบ คลานไป แล้วจับแขนเสื้อของเพทายไว้อย่างแน่น “ตอนที่เราแต่งงานกัน นายเคยพูดไว้นิว่าจะไม่หย่ากัน ถึงแม้จะคลอดลูกแล้วนายก็แค่จะไม่แตะต้องตัวฉัน แต่ ฉันก้ยังเป็นคุณผู้หญิงของนาย แล้วจะไม่แยกจากกับลูกของตัวเอง!”
“ใช่ คุณย่าก็ไม่มีทางเห็นด้วยแน่..….……..
แพรวายิ้ม “ตอนนั้นฉันเป็นคนช่วยชีวิตของ เพทายไว้ ขอแค่พูดความจริงออกมา ในเมื่อมีผู้สืบทอด แล้ว คุณย่าจะยังสนใจว่าใครจะเป็นภรรยาของเพทาย อีกหรอ?”
“นี่คือลูกของฉัน ถึงแม้ฉันจะไป ก็ไม่มีทางให้เขา อยู่ที่บ้านสุริยะโชติ แล้วเรียกผู้หญิงเลวๆคนนี้ว่าแม่!”
เธอตะโกนออกมาดังมาก เธอเสียสติไปตั้งแต่เช้า แล้ว แต่เสียงที่แหลมคมของเธอนี้ กลับทำให้เธอล้มลง บนเตียง
เธอเงยหน้าขึ้น แล้วเห็นใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของ เพทาย เขาจับมือของเธอไว้ เสียงที่สุขุมแบบไม่มีใคร สู้ได้ “เธอกล้วด่าแพรวาหรอ? วาริน เธอคิดว่าเธอเป็น ใคร…. ก็แค่คนที่มาแทนที่เท่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะแพร วาขอร้องฉัน ใครจะอยากแตะต้องตัวผู้หญิงอย่างเธอ!”
“หลังจากคลอดลูกแล้วก็ใสหัวไปซะ!”
วารินก็ยังคงอยู่นิ่งๆอยู่ที่เดิม แล้วมองดูสีหน้าที่ โกรธแล้วโมโหของเขา ทั้งตัวของเธอสั่นไปหมด
“เพทาย ไม่จําเป็นต้องโกรธเธอหรอก เราไปกัน เถอะ…อวานนายสัญญาแล้วว่าจะไปช้อปปิ้งกับ ฉัน”
ผู้ชายพยายามเก็บอารมณ์ของตัวเอง แล้วจูงมือที่ นุ่มนวลของผู้หญิง จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินจากไป
ประตูห้องถูกปิดอย่างดัง แล้วข้างล่างตึกก็มีเสียง
ดังขึ้นมาในไม่ช้า
ทั้งตัวของวารินขดอยู่ด้วยกัน เธอรู้สึกแค่ว่า ทั้งหมดนี้กลายเป็นสีเทาไปหมด รอบๆข้างก็มีความ กดดันที่ดำให้เธอรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก เหมือน จะทำให้เธอจากไป
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
หลังจาดเธอรับแล้ว เป็นเสียงของเพื่อนสนิทเธอ ยิปซี “วาริน ตอนนี้แกอยู่ไหน? เมื่อกี้ฉันเห็นเพทายอยู่ กับยัยผู้หญิงคนนั้น”
“อืม” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แหบๆ
ยิปซีรู้สึกว่าแปลกๆ จึงถามไปว่า “เป็นอะไร? เพทายทรมานแกอีกแล้วใช่ไหม!”
ทั้งตัวขอวารินแข็งไปเลย หลังจากนั้นเธอก็เปลี่ยน ท่านั่ง แล้วนําผ้าห่มมาปิดตัวเอง แล้วจ้องไปทางกล้อง ที่ติดอยู่มุมก้อง “เขาบอกว่า ให้ฉันคลอดลูกแล้วใสหัว ไป…..เขาอยากให้ลูกของฉันเรียกแพรวาว่าแม่!”
หลังจากยิปซีเงียบไปสักพัก เธอก็เปิดปากพูด อย่างลำบากใจว่า “แต่สกายบอกว่า…… แกท้องแล้วนิ
“ใช่แล้ว”
ในท้องของเธอมีลูกแล้ว ตอนแรกเธอกลัวว่าเขา จะไม่สนใจ แต่คิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้
โทรศัพท์สั่นอีกครั้ง แต่กลับเป็นกล่องข้อความ
เป็นข้อความที่แพรวาส่งมา มือที่สวยงามของเธอ สวมแหวนไว้วงหนึ่ง ทั้งเปล่งประกาย และสง่างาม!
“วาริน แกพูดหน่อยสิ…แกจะทำไงยังต่อล่ะ?” วารินกัดริมฝีปาก แล้วมือก็กดทับลงบนหน้าอกของตัว เองอย่างแรง “ยิปซี แกว่าฉันกับเขา คงเป็นไปไม่ได้ แล้วใช่ไหม”
“ไม่งั้นก็..….……..
ยิปซีก็ลำบากใจที่จะพูด ตอนแรกเธอก็ไม่อยาก พูดสะเทือนใจเธอแบบนี้ แต่ไม่มีวิธีอื่นแล้ว “ทุกคนต่างก็เห็น พวกฉัรก็รู้ว่าแกชอบเพทาย ชอบมายี่สิบปีเต็มๆ แต่ว่าวาริน มันมีประโยชน์อะไรล่ะ?”
“ในใจของเขาไม่เคยมีแกเลย มีแต่แพรวาตั้งแต่ แรกอยู่แล้วนิ! ” วารินอึ้งไปเลย เหมือนมีของบางอย่าง แทงเข้าไปในสมองของเธอ เธอเจ็บที่หน้าอกมาก
เพทายไม่รักเธอ เธอจะไม่รู้ได้ไงล่ะ?
แต่คนๆหนึ่งถ้าชอบขึ้นมาแล้ว จะไปคิดถึงว่าเขา คิดยังไงอีกได้ไงล่ะ เธอใช้ทั้งหมดของเธอ ทั้งหมดที่ เธอมีในยี่สิบปีแต่งงานกับเขา และคิดไม่ถึงว่าตอนจบ จะเป็นแบบนี้..….……..
“วาริน แกเป็นอะไร? แกพูดหน่อยสิ แกจะทำยังไง
ต่อ?”
วารินมองดูห้องที่ยุ่งเหยิงนี้ นี่เป็นห้องที่เขาเคยมี อะไรด้วยกันหลายต่อหลายครั้ง! แต่สถานที่นี้ กลับมี กล้องติดอยู่ ทั้งหมดที่เธอทำ กลับอยู่ในสายตาของ แพรวาทุกอย่าง!
สกปรกมากจริงๆ…
น่ารังเกียจมาก
เธอเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากล่างก็มีเลือดไหลลงมา
ในวินาทีต่อมา เธอก็ตัดสินใจได้แล้ว
“หย่า”
“ฉันจะหย่ากับเขา!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ