บทที่ 6 โอโม่เหมือนเขา

อลิสาเก็บของเรียบร้อย และไปก่อนเวลา สัมภาษณ์

ได้ปรึกษากับฝ่ายบุคคลในเรื่องปัญหาเล็กน้อย และขอให้นําผลงานออกมาโชว์อีก อลิสาก็เลยเอาผล งานพวกนั้นออกมาจากกระเป๋าของตน

ผลงานพวกนั้นช่างน่าตะลึงจริงๆและอึ้งไปทั้งห้อง สัมภาษณ์ หลังจากชมเธอ ผู้จัดการก็เก็บผลงานพวก นั้นไว้ในกอดตัวเอง และพูดกับอลิสาว่า “เธอไปกับฉัน ไปเซ็นสัญญากัน ฉันตกลงจะรับเธอเข้าที่นี่”

อลิสาดีใจมาก และก็ไม่ได้คิดอะไรมาก อีกอย่าง บริษัทนี้ก็ดังระดับประเทศและก็เป็นความฝันของเธอที่ จะได้ทำงานที่นี่

หลังจากเข้าไปห้องทำงาน ผู้จัดการก็ยื่นสัญญามา ให้ อลิสาก็อ่านสัญญาอย่างตั้งใจ แต่ไม่ทันเห็นเลยว่า ผู้จัดการได้ถ่ายรูปผลงานของเธอและส่งไปให้ปวีนุช เรียบร้อยแล้ว

เมื่อเซ็นต์สัญญาเสร็จ ผู้จัดการก็ยิ้ม “เธอกลับไป เตรียมตัวหน่อยละกัน พรุ่งนี้มาเริ่มงานได้ “

“ค่ะ ของคุณค่ะ”

อลิสาเก็บผลงานของตัวเอง แล้วออกจาหบริษัทไป

ออกนอกบริษัทปุ๊ป เธอก็รีบโพสข่าวที่นี้ลงในโซเชี่ ยล ทันใดนั้นรามินก็โทรเข้ามา

“ยินดีด้วยนะที่ได้งาน ทานข้าวด้วยกันหน่อย ไหม?”

อลิสากำลังคิดที่จะปฏิเสธ แต่พอเงยหน้าขึ้นมา ก็ เห็นรามินยืนอยู่ตรงถนนอีกฝั่ง ยิ้มอ่อนๆแล้วโบกมือมา ให้เธอ

ช่วยไม่ได้ เธอเลยไปกินข้าวกับรามิน

สถานที่ตั้งอยู่ที่ชานเมืองแต่เป็นร้านที่หรูหรา บรรยากาศสงบ

ระหว่างที่รามินรินน้ำชาให้อลิสา ก็พูดไปพลาง “ไม่รู้เพราะอะไร ผมมักรู้สึกว่าเหมือนผมเคยเจอคุณมา ก่อนที่ไหนสักที่…..

อลิสาพูดตอบ “ เอ๋?”

รามินสีหน้าเข้มขรึม และทำหน้าเหมือนพยายาม นึกคิด “เมื่อ6ปีก่อน ผมดื่มเหล้าเมา หลังจากนั้นผมก็ ไปนอนกับผู้หญิงคนนึงที่ผู้ก็ไม่รู้จัก..……..และทำเรื่อง อย่างว่าลงไป หลายปีมานี้ ผมรู้สึกผิดมาตลอด อยากจะชดเชย แต่ว่าหาผู้หญิงคนนั้นไม่เจอแล้ว……พูดแล้ว ก็น่าเศร้า ผมไม่เคยได้รู้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไร

คำพูดพวกนี้ ทำให้ใจของอลิสาเต้นแรงมาก

รามินก็เปลี่ยนเรื่องคุย ทำเหมือนถามเล่นๆว่า “ เธอไม่รู้สึกอะไรผิดแปลกหรอ ผมกับโอโม่ อันที่จริงก็ หน้าตาคล้ายกันนะ?

คำพูดนั้น ทำให้ในหัวอลิสายุ่งเหยิงไปหมด

พอคิดดีๆ คิ้วและตาของโอโม่ ก็เหมือนของเขา

หรือว่า คนใน6ปีก่อนนั้น…..เป็นรามินจริงๆหรือ? เป็นไปไม่ได้……..…..

มือของอลิสาสั่นไปหมด ข้าวมื้อนี้ เธอกินได้อย่าง ไร้รสชาติ ในสมองมัวแต่คิดเรื่อง6ปีก่อน

เธอไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดไว้ ว่าสักวันอาจจะเจอกับไป เลวคนนั้น แต่..……..ทำไมถึงเป็นคนตระกูลมิน

หนีตระกูลมินนี้ไม่พ้นจริงๆ

หลังจากกินข้าวมื้อนั้นเสร็จ พอกลับถึงบ้าน อลิสาก็จับโอโม่มา เอาหน้าไปเปรียบเทียบกับใบหน้ารามินอ ย่างตั้งใจ

จบแล้ว……….

คล้ายกันจริงๆด้วย

ทำอย่างไรดี?

จะต้องไปหารามินพูดให้ชัดเจนไหม?

ไม่!

อลิสารีบส่ายหัว พูดไปแล้วจะได้อะไร เธอก็ไม่ได้ ชอบรามินสักหน่อย…..

กอดโอโม่ไว้ อลิสาลังเลไปมา และแล้วก็เอ่ยปาก ถาม “ โอโม่ หนูอยากมีพ่อไหมลูก?”

โอโม่นำสองมือโอบคอแม่ไว้ ลูบหน้านุ่มๆของแม่ พูดอย่างนุ่มนวล “โอโม่มีแม่ก็พอแล้วครับ”

อลิสาซึ้งและกอดโอโม่ไว้อย่างแน่น หลับตาลง ใน

ใจก็ตัดสินใจได้แล้ว

ตัวตนและเรื่องนี้ของโอโม่ ก็ให้มันถูกซ่อนไว้ตลอดไป…..
อลิสาต้องการเก็บเรื่องนี้ให้เป็นความลับ เธอก็ พยายามหลบหน้ารามิน

แต่รามินก็เข้ามารังความไม่เลิก ไม่มีธุระก็มาเที่ยว หา ชวนอลิสาไปกินข้าว ซื้อของมาให้

อลิสามัวแต่ยุ่งเรื่องของงาน เลยไม่อยากไปสนใจ

แต่นึกไม่ถึง เพิ่งเข้าทำงานได้ 1 อาทิตย์ ก็ถูก ประธานบริษัทเรียกพบ เพราะเรื่องอะไรกันนะ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เปิดประตู

พอเข้ามาก็เห็น ร่างที่สูงใหญ่

อลิสาแข็งไปทั้งตัว แผ่นหลังของเธอรู้สึกเย็นวาบ

คนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าดุและน่ากลัว คามิน

ที่แท้ประธานบริษัทฟราสโมเดล ก็คือเขา