บทที่1 เธอกลับมาแล้ว

“ร้อนจัง………

“อย่าส่งเสีย!”

เสียงหายใจที่แรงๆดังมาจากข้างหู มือแผ่นใหญ่ๆ นั้นเข้าปิดปากของอาลิสาไว้…….

ผู้ชายคนนั้นทำแรงขึ้นแรงขึ้น จนเริ่มเจ็บมากขึ้น

เธอทนไม่ไหวจนตัวสั่น พยายามลืมตาให้โต จะได้ มองเห็นว่าผู้ชายคนไหนที่มาทำรุนแรงกับร่างกาย มัน เป็นใคร…….

แต่หนังตาเขาลืมไม่ขึ้น มองก็เห็นแต่ความมืด มีแต่ ความเจ็บนี่แหละที่รู้สึกได้ชัดที่สุด

เธอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตกลงไปตรงเหว ร่างกายไม่หยุดที่จะล่วงลงไป ล่วงลงไป……

อลิสาลืมตาโตขึ้นมาทันที ออกมาจากฝันร้ายที่ ตามหลอกหลอนเธอมาตลอด 6 ปี

รถแท็คซี่แกว่งไปมาเบาๆ ขับเคลื่อนไปอย่างนิ่งๆ

“หม่ามี้…..” เด็กน้อยที่น่ารักเข้ามาในอ้อมกอด ของเธอ กระพริบตาพร้อมแววตาที่ชุ่มชื้นและสดใสมอง ไปที่เธอ “หม่ามี้ฝันร้ายอีกแล้วหรอ? ไม่กลัวไม่กลัว โอโม้จะปกป้องเธอเอง!

มองเห็นลูกชาย อลิสาก็อ่อนโยนและจุ๊บที่หน้า

ผากของลูก

ความรู้สึกเหมือนกลับไปใน 6 ปีก่อน

เธอถูกน้องสาวพ่อคนเดียวกันแต่คนละแม่คิดร้าย วางยาแล้วพาเธอไปที่ผับ เห็นต่อหน้าต่อตาที่เธอถูก ผู้ชายที่ไม่รู้จักสองคนจับตัวไป……

และต่อมา นั้นก็คือฝันร้าย

ตอนนั้นที่เธอเสียตัว จนถึงทุกวันนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่า ผู้ชายคนนั้นคือใคร

ตอนนี้โอโม่ก็อายุหกขวบแล้ว เธอจึงเลือกที่จะ กลับมา

เธอหันออกไปมองที่นอกหน้าต่าง แววตาของอลิ สาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ครั้งนี้ เธอจะต้องเป็นคนที่ไม่อ่อนแอและถูกรังแก อีก และคนที่เคยรังแกเธอไว้ เธอก็จะไม่มีวันปล่อยผ่าน ไปง่ายๆ

สิ่งแรกที่ต้องทำหลังจากกลับมาครั้งนี้ ก็คือไปคิดบัญชีกับปวีนุช

เมื่อจัดเก็บที่อยู่เสร็จ อลิสาก็ไม่รอช้า เธอรีบต่อรถ ไปที่บ้านตระกูลปราโมท

หกปีแล้วที่ไม่ได้กลับมา บ้านนี้เปลี่ยนไปเยอะดู เหมือนหรูหราขึ้น ทุกทุกที่ของบ้านดูดีไปหมด

บ้านของตระกูลปราโมทนี้นับวันก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ได้ ข่าวว่ารู้จักกับพวกขาใหญ่ และมีเงินมากมาย

โดยเฉพาะน้องสาวของเธอ ปวีนุช ทั้งทั้งที่ไม่มี พรสวรรค์ในการออกแบบ แต่กลับได้เป็นนักออกแบบที่ มีชื่อเสียงภายในประเทศ แต่ว่าผลงานที่ดังของเธอใน ตอนนั้นมันก็คือผลงานที่ลอกเลียนแบบมาจากผลงาน ของอลิสา

พอนึกถึงเรื่องรูปที่ออกแบบพวกนั้น ใจของอลิสาก็ รู้สึกอึดอัดมาก แต่ก็สามารถกดความอึดอัดนั้นให้หาย ไป บัญชีนี้จะค่อยคิดทีหลัง แต่ตอนนี้จะต้องชิงมรดก ของแม่คืนมาก่อน

คิดถึงตรงนี้ อลิสาก็เปิดประตูใหญ่ของบ้าน

คนรับใช้เห็นเธอปุ๊บ ก็อึ้งและรีบไปบอกให้ทราบ แล้วพาเธอเข้าไปในบ้าน
“อลิสา เธอกลับมาได้ยังไง?” พอปวีนุชเห็นหน้า เธอก็ทําสีหน้าไม่เป็นมิตร ปวีนุชก็มองไปเห็นเด็กที่เธอ จูงมืออยู่ แล้วจ้องด้วยสายตาเกลียดชัง “ที่เธอยังจะ เอาเด็กเถื่อนคนนี้กลับมาเหรอ? น่าไม่อายเลนจริงๆ!

โอโม่ไม่พอใจแล้วมองบนใส่เธอ อลิสาพยายาม สงบลง “ ฉันจะมาเอามรดกของคุณแม่คืน”

ปวีนุชตอบกลับไปพร้อมความรำคาญ “ของพวก มรดกของแม่เธอหน่ะ ฉันทิ้งจะแต่เช้าแล้ว ไม่มีแล้ว! เธอรีบพาไอเด็กเถื่อนที่น่ารังเกียจคนนี้ออกไปเลยไป!”

คำก็เด็ดเถื่อน สองคำก็เด็กเถื่อน พูดจนอลิสาก็ เริ่มโมโหขึ้นมา “เอามรดกของแม่ฉันมา ฉันก็จะรีบไป ไม่อย่างงั้นฉันก็จะเอาเรื่องเมื่อหกปีก่อน คุ้ยออกมาให้ หมด! ผลงานโด่งดังของเธอในตอนนั้น มันเป็นการลอก มากจากใบออกแบบของฉัน!”

“อลิสา เธอกล้างั้นหรือ! ปวีนุชโดนเหยียบเท้าจน เจ็บ และเริ่มกลัวขึ้นมา “ เรื่องเมื่อหกปีก่อน เธอไม่มี หลักฐานสักหน่อย! ถ้าเธอกล้าพูดไปเรื่อยละก็ อย่ามา หาว่าฉันไม่เตือน!

เธอพูดแล้วก็กำลังจะไปทำร้ายอลิสา แต่ก็โดนโอ โม่ผลักออกไปก่อน

“อย่ามารังแกหม่ามี้ฉัน! โอโม่จ้องเธอจนคิ้วขมวดถึงอายุยังน้อย แววตาเขานั้นจริงจัง

ปวีนุชมองเด็กคนนั้นแล้วรู้สึกคุ้นๆ แต่ก็นึกไม่ออก ว่าเคยเห็นที่ไหน เมื่อความคิดนั้นหายไป ก็เหลือแต่ ความโมโห

เธอไม่เคยเสียเปรียบกับอลิสามาก่อนตลอกหลาย ปีที่รู้จักกันมา ตอนนี้ยิงทนไม่ได้ ยกมือขึ้นมากำลังจะ ตบไปที่โอโม่

อลิสามาขวางข้างหน้าโอโม่ไว้ แล้วผลักปวีนุช ออกไปก่อนที่เธอจะได้ลงมือ

“อ้าก——“

ปวีนุชร้องเสียงดัง ล้มลงไปครั้งหลังแล้วทำให้ แจกันตกแตกส่งเสียงดัง

สภาพในสถานการณ์ตอนนั้น ยุ่งวุ่นวายไปหมด

แต่ตอนนั้นเอง เสียงทุกอย่างเงียบไปหมด แล้ว ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินอย่างหนักแน่น เข้าใกล้มาเรื่อยๆ ความกดดันปกคลุมไปทั่ว เปิดประตูเข้ามาอย่างไร้เสียง

อลิสาหันไปดูอย่างระวังตัว และเห็นร่างคนที่สูง ใหญ่นั้น ตาของเธอก็โต