บทที่ 20 ฉันจะแย่งทุกอย่างของเธอไป แม่เสียแล้ว

สามคำนี้ ดูแปลกประหลาดในสถานการณ์นี้มาก

“แม่เสียแล้ว พี่รู้ไหม?” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ เบาและอ่อนโยน

ผู้คนในงานต่างก็ขมวดคิ้วให้กับคำพูดนี้

แอนนาอึ้งไปสักพัก ,ความตกใจเล็กน้อย จึง รีบตอบกลับไปว่า “เธอพูดมั่วอะไร แม่ฉัน แม่ฉันอยู่

หลังจากพูดจบ แอนจี้ก็หัวเราะขึ้นมา

แล้วเธอก็เดินไปข้างๆพนักงานโรงแรม แล้ว หยิบเหล้าบนถาดขึ้นมาดื่ม

“เธอมาพูดอะไรมั่วๆเนี่ย?” รุจเดินไปข้างหน้า แล้วจับมือเธอไว้ สีหน้าและอารมณ์ไม่ได้พอใจมาก นัก

เธอที่ไม่เคยดื่มเหล้า ความรู้สึกที่เผ็ดๆแสบๆ แบบนี้ ทำให้เธอทรมานมาก
“พ่อ!” เธอหัวเราะออกมา “อดีตภรรยาพ่อ เสียแล้ว พ่อดีใจแล้วสินะ?”

แอนนาเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี เธอก็เลยรีบ ดึงมอแอนจี้ “น้อง น้องดื่มเยอะไปแล้ว อย่าพูดมั่ว นะ เป็นเด็กดีนะ”

“ฉันกำลังพูดมั่ว?” บนใบหน้าเธอกำลังยิ้ม แต่ เป็นการยิ้มที่เยาะเย้ยและเล่นตลก “เมื่อคืน ส่ง ข้อความให้แม่หลายข้อความเลยสินะ แม่ไม่ได้บอก พี่หรอ ว่าวันนี้แม่จะไปฆ่าตัวตาย? เฮอะๆ….ฆ่าตัว ตายในวันที่ลูกสาวคนโตหมั้น วันหมั้นของพี่นี่เป็นวัน ที่น่าจดจำจริงๆ!”

‘ป้าบ’ รุจทนไม่ไหวแล้ว เขาตบหน้าเธออย่าง

การตบครั้งนี้ใช้แรงอย่างมาก อาการเมื่อวาน ของแอนจี้ยังไม่ได้ดีขึ้น บวกกับการตากฝน แม่ก็ฆ่า ตัวตาย ร่างกายของเธอไม่สามารถรับการตบนี้ได้ จริงๆ

วินาทีนั้น เธอล้มลงพื้น ตรงมุมปากก็มีเลือดไหลออกมา
หัว ในขณะนี้ กลับรู้สึกปวดหัวขึ้นมากะทันหัน

น้ำตาก็ไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว……

แม่ แม่เห็นหรือยัง?

แม่ตายแล้ว พวกเขาไม่มีความเสียใจเศร้าโศก

เลยสักนิด

พวกเขามีแค่ความโกรธที่หนูมาพังงานนี้

เฮอะ สมเป็นบ้านมหาเศรษฐีมอเลก้าจริงๆ!

พอแอนนาเห็นสถานการณ์นี้ ก็รีบนั่งลง แล้วดึง เธอไว้ “น้อง ไม่ต้องพูดมั่วแล้วนะ พี่พาเธอกลับบ้าน ดีไหม?”

การกระทำของแอนนา คำพูดของเธอ ทำให้ ผู้คนต่างก็บวกคะแนนให้กับภาพลักษณ์ของเธอ

แต่ในทางกลับกัน ทุกคนกลับรู้สึกเกลียดแอนจี้ มากขึ้น

แอนจี้เงยหน้าขึ้น แล้วมองดูใบหน้าที่เสแสร้งนี้ จากนั้นเธอก็หัวเราะขึ้นมา
“จี้ๆ พี่พาเธอกลับบ้าน มีไรเราค่อยไปพูดกันที่ บ้านเนาะ?” พอพูดจบ แอนนาก็กำลังจะดึงเธอขึ้น

ทันใดนั้น แอนจี้ก็ยื่นมือไปกอดเธอ แล้วร้องไห้

ขึ้นมา

“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ พี่รู้ว่าเธอเจ็บปวด ไปเถอะ พี่ พาเธอกลับบ้าน เป็นเด็กดีนะ

เสียงร้องไห้ของแอนจี้ค่อยๆผ่านไปยังหูเธอ แอนจี้ใช้เสียงที่ได้ยินกันแค่สองคน เธอพูดออกมา ว่า “จากวันนี้ไป เธอชอบอะไร ฉันก็จะแย่งสิ่งนั้นมา เธอสนใจอะไร ฉันก็จะแย่งมันไป!”

หลังจากพูดจบ ทั้งตัวของแอนนาก็แข็งไปเลย เธอปล่อยแอนจี้ออกแล้วมองดูแอนจี้ด้วยความอึ้ง

ทันใดนั้น แอนจี้ก็ร้องไห้หนักขึ้น ร้องไห้แบบ เจ็บปวด ไม่มีความรู้สึกที่พูดประโยคเมื่อกี้เลยหรอ?

แอนนาเริ่มกระวนกระวาย เมื่อกี้ที่เธอได้ยิน เป็นสิ่งที่เธอคิดไปเองหรอ?

และในตอนที่เธอกำลังอึ้ง แอนจี้ก็ค่อยๆลุกขึ้นเวียนหัวมาก………
เธอรู้สึกเวียนหัวมากจริงๆ……

แต่ว่า เธอก็ยังฝืนที่จะเดินไปทางผู้ชายคนนั้น

อาชัวยืนอยู่ตรงนั้น มือทั้งสองใส่ไว้ในกระเป๋า กางเกง แววตาที่มืดดำก็หยุดลงบนตัวเธอ และไม่ ได้แสดงอารมณ์ความรู้สึกอะไร

แอนจี้เดินมาข้างหน้าของเขาทีละก้าวๆ ร่างกายของเธอเซไปเซมา

แก้มแดงๆของเธอ และรอยยิ้มใต้ตา แต่กลับ ไม่มีความร้อนอะไรเลย “พี่เขย……..ยินดีด้วยนะ……….

อาชีวมองดูผู้หญิงตรงหน้านี้ ในตาของเธอมี แสงสว่างอยู่ เหมือนวินาทีต่อไปก็จะร้องไห้ออกมา หน้าที่แดงกระหน่ำเพราะดื่มเหล้า

“พี่เขย ฉันมีเรื่องจะพูดกับพี่……………… หน่อย..…….” เธอเซไปเซมา แล้วยื่นมือออกไป

“เธอพูดเลย ฉันได้ยิน” ผู้ชายไม่ได้ขยับอะไร เสียงก็ไม่ได้เปลี่ยน

แอนนาอึ้งไปเลย ในตอนที่คิดได้ เธอจึงรีบตรงไปทางนั้น

ทันใดนั้น ตอนที่เธอเดินไปถึง แอนจี้ก็ล้มลง แล้ว อาชีวก็รับไว้พอดี

สายตาของผู้ชายก็เหมือนกับเข็ม ที่แทงลงบน ตัวของผู้หญิงทีละเข็มๆ

“พี่เขย กลิ่น….บนตัวฉัน…………ไหม?”

นี่เป็นประโยคสุดท้ายที่เธอพูดก่อนที่เธอจะล้มลงไป!