ความคิดถึงตามกาลเวลา

บทที่ 11 หรือเธอไม่ใช่



บทที่ 11 หรือเธอไม่ใช่

นาๆ?!

เสียงที่กำลังเรียกชื่อนี้ทำให้หัวใจของคนฟัง แตกสลายไปหมดเลย

แต่เสียงนี้เป็นเสียงที่เหมือนยมทูตกำลังพูด ข้างๆหูของเธอว่า ถึงเวลาละนะ

“อ้า “ร้องขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจแล้วรีบไป ดันที่หน้าอกของเธอ

เสียง ปั๊งดังขึ้นมาเธอล้มลงไปบนพื้น

ดิ้ง ลิฟต์เปิดพอดี

เธอกลัวจนลืมร้องเจ็บแล้วรีบลุกขึ้นมาแล้ววิ่ง

ออกไป

วิ่งเธอต้องวิ่ง วิ่งไปให้ไกลๆ……

“อ้า “พึ่งออกจากลิฟต์ ตัวของของเธอก็ หมุน180องศาแล้วทั้งไปชิดกับกำแพง

จากนั้นก็มีเงาตัวสูงใหญ่มายืนอยู่ตรงหน้าของเธอ
แอนจี้ตกลงอยากจะถอยหลังกลับไป แต่มือของผู้ชายไปวางที่กำแพงก่อนแล้ว ต่อด้วยร่างกายก็เข้าไปใกล้เธอมากกว่าเดิม แอนจี้อึ้งไปเลย

เธอ เธอได้ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างเขากับ

กำแพง!

ตาของผู้ชายดูมืดครึ้มแล้วจ้องมองมาทางเธอ จากนั้นก้มตัวลงแล้วไปพูดข้างๆหูของเธอ “เธอ คือ ใคร?”

แอนจี้ชะงัก ทีแรกมือที่อยากจะไปผลักเขาได้ หยุดอยู่ที่กลางอากาศ

เขาถามว่าเธอคือใคร?

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปทางผู้ชายที่อยู่ตรง หน้าเห็นแต่แววตาที่ไร้ความรู้สึก

หัวใจของเธอเต้นแรงจนไม่รู้จะอธิบายยังไง
เขาไม่ได้พูดว่านาๆแต่กลับถามว่าเธอ คือใคร?

เขารู้แล้วเหรอ?

ไม่ ไม่มีทาง!

เธอกับแอนนาคือแฝดที่เหมือนกันจนแยกไม่ ออกเขาไม่รู้หรอก

แค่ไม่กี่วินาทีเธอก็คิดอะไรไปมากมายหลาย

พันเรื่อง

มือของผู้ชายไปจับที่คางของเธอพูดด้วยน้ำ เสียงที่เย็นชาและเบาจนมีแต่ทั้งสองที่ได้ยิน “ตอบ ฉันมา!”

เขาดูไม่ออกหรอก

เธอเองก็ไม่มีทางให้แอนนารู้ว่าเธออยู่ที่นี่เด็ด

งั้น……..

เธอหายใจเข้าลึกๆ
วินาทีต่อมาเธอยิ้มอ่อนๆเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้ม แบบสาวเซ็กซี่ไปเลยแม้แต่เสียงก็ฟังแล้วทำให้ตัว อ่อนไปหมด “อา…….อาชว์ นายว่าฉันคือใครหละ”

ทุกอย่างเงียบไปหมด

ฝ่ามือของแอนจี้เต็มไปด้วยเหงื่อ

เกิดไรขึ้น?

หรือเธอจะเรียกชื่อผิด?

อาชว์?

ผู้ชายยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์น้ำเสียงก็เย็น ชาไปหมด “เธอคือนาๆ?

“ใช่ไง ”

รอยยิ้มบนใบหน้าเธอดูแข็งทื่อไปหมด

เกิดอะไรขึ้น เขายิ้มก็ยิ้มสิแต่จะยิ้มแบบเย็นชา ทำไม?”

“มาทำอะไรที่นี่?”สายตาของผู้ชายมองไปทางการแต่งตัวของเธอ

“ฉัน……..ฉันมาหาเพื่อนไง! “เธอยืนตัวตรง พยายามทําท่าเหมือนแอนนา “ฉันไม่อยากให้คน อื่นจำฉันได้ก็เลยใส่ธรรมดาหน่อย เพราะ……มาที่ โรงพยาบาลก็ต้องเคารพผู้ป่วยใช่ไหม?

เขาก้มหัวมองไปทางเธอ หน้าของเขาไม่มี ความรู้สึกใดๆเลยและมือก็ไปกอดที่เอวของเขา “ทำไมต้องหลบฉัน?”

แอนจี้ตกใจตอนนี้ตัวของเธอแข็งมากเลย

พูดก็พูดสิทำไมต้อง…..กอดเธอด้วย?

ผู้ชายกอดไปทางเธอแล้วยิ้มแบบเย็นชาแต่ไม่ กี่วิรอยยิ้มนั้นก็หายไปและเปลี่ยนมาเป็นยิ้มอ่อนๆ “ทำไมตัวแข็งแบบนี้?ฉันจำได้ว่าเธอชอบให้ฉัน กอดเธอมากๆเลยนะ?”

มือของแอนนาที่อยู่ข้างๆกำแน่นจนมือของเธอ ขาวซีดไปหมด

“หรือว่าเธอ…….”
“อาชว์..…….”

เธอยิ้มอ่อนๆแล้วไปพูดแทรกเขา

วินาทีต่อไปเธอเขย่งเท้าไปควงที่คอของเขา แล้วพูดว่า “นายสูงจังเลยนะ ฉันเขย่งเท้าก็ยังเอื้อม ไม่ถึงเลย……..


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ