บทที่ 9 เขา!

หลังจากนั้นสองวัน

มหาลัยเพชรพลอย

“ดิวๆ……ดิวๆ……”แอนนามองไปทางคน

มากมายตั้งนานแล้ว

พอเจอคนที่รอเธอก็รีบวิ่งไปหา ผู้หญิงคนนี้ก็คือคุณหนูตระกูลฟอสกี้ ดิวๆ

ทั้งสองคนเรียนอยู่ที่เดียวกันแต่ไม่ใช่ห้อง

เดียวกัน

“พี่นาๆ……”ดิวยักคิ้วแล้วถามอย่าง ประหลาดใจ “ตามหาฉันมีเรื่องอะไร?

แอนนายิ้มแล้วเอาของในมือให้เธอไป “นี่คือ ประเป๋าใบล่าสุดของLVฉันรู้สึกว่าเหมาะกับเธอก็ เลยซื้อมา ”

ดิวเหลือกตาขาวแล้วหรี่ตามองไปทางกระเป๋า

“ดิวๆสองวันนี้พี่ชายเธอทำอะไรบ้าง?”
ดิวยิ้มที่มุมปาก “พวกเธอจะหมั้นกันแล้วเขาทำ อะไรเธอไม่รู้เหรอ?”

แอนนาทำตัวไม่ถูกแล้วอธิบายว่า “สองวันนี้ เหมือนเธอจะไม่ว่าง ฉันก็ไม่กล้าไปรบกวน…..

“แน่นอนสิ พี่ชายฉันจะเซ็นสัญญาล้านๆทุกวัน พี่นาๆฉันจะบอกไว้นะถึงแม้ต่อไปพวกพี่จะแต่งงาน กันแล้วก็ห้ามรบกวนพี่ฉัน GRGใหญ่ขนาดนั้นและ พี่ชายดูแลคนเดียวเขาเหนื่อยมากถ้าเธอไม่รู้เรื่อง งั้น…….คุณหญิงฟอสกี้นี้ก็อาจอยู่ได้ไม่นานนะ!”ดิว มองไปทางเธออย่างได้ใจ

“แน่ แน่นอนสิ ดิวๆครั้งที่แล้วเธอบอกว่าชอบ เสื้อที่เคอออกแบบไม่ใช่เหรอ อะนี่คือนามบัตรของ เขา ฉันนัดกับเขาไว้แล้วเธอว่าตอนไหนก็ไปเขาจะ ออกแบบเสื้อให้เธอ

ดิวอึ้งไปเลยและตกใจมาก “เคอเธอก็จัดการ ได้แล้ว?เขาออกแบบเสื้อแค่ปีละแปดชุดนะและ แต่ละชุดก็คือดาราดังด้วย”

“ดูเธอพูดอะไรของเธอ ในสายตาของฉันเธอ ดีกว่าดาราดังพวกนั้น เคอได้ออกแบบเสื้อผ้าให้เธอ คือเกียรติของเขา”
พอได้ยินแบบนี้ดิวก็หัวเราะเบาๆ “งั้นก็ ขอบคุณพี่นาละนะ” แล้วเอานามบัตรเก็บเข้าไปใน กระเป๋า “อ๋อสองวันก่อนเหมือนพี่ฉันไปโรงพยาบาล มารอบนึง ”

“เขาไปโรงพยาบาล?เขาไม่สบายหรอ?” แอน นากังวลขึ้นมา

“ไม่ใช่ แม่ฉันบอกว่าเหมือนมีพนักงานใน บริษัทที่ใหญ่ๆไม่สบายเขาก็เลยไปเยี่ยม

แอนนาไม่ได้พูดอะไรต่อทำไมเธอไม่รู้เรื่องนี้?

“พี่นา ฉันนัดคนไว้จะไปแล้ว “ดิวเก็บนามบัตร อย่างระมัดระวัง

“อ๋อ โอเค”พูดเสร็จแอนนาเอากระเป๋ายื่นให้

ดิวเอากระเป๋าแล้วเดินต่อแต่เดินไปสองก้าวก็ หยุด “อ๋อ ใช่แล้ว…….

“มีอะไร?”แอนนารับเดินมาแล้วถามอย่างกังวล
“พี่นาๆ ต่อไปถ้าจะเอาของให้ฉันก็ให้แบบ ลิมิเตดไม่เอาอันล่าสุด เพราะการที่มีคนใช้เหมือน กันจะทำให้รู้สึกไม่สบายใจใช่ไหม! “พูดจบแล้ว

พอเป็นแบบนี้มือของแอนนาก้เริ่มกำหมัดแน่นๆ

เป็นคุณหนูแล้วทำไมก็ชอบเอาเปรียบคนอื่น

อยู่ดี

ดิว รอฉันเป็นพี่สะใภ้เธอแล้วรอดูว่าฉันจะ จัดการกับเธอยังไง!

แต่ว่า……

โรงพยาบาลคนสำคัญ

เธอต้องไปเยี่ยมหน่อยละ!

โรงพยาบาล

‘แม่ พวกเรากลับไปเฮอะ ด้านนอกหนาว มาก! “แอนจี้พยุงบุษย์เดินเล่นใต้อาคาร
การรักษาครั้งนี้เห็นผลเยอะมากเพราะสีหน้า

ของบุษย์ดีขึ้นเยอะมาก

สองวันที่ผ่านมาก็เดินได้เยอะเหมือนกัน

“ได้! “บุษย์ยิ้มแล้วเดินตามเธอกลับไป

เวลานี้คนไม่มากและไม่น้อย ที่ลิฟต์ก็ไม่มีคน มากขนาดนั้น

“อ๋อ จี้ๆเธอไปซื้อนมถั่วแดงมาหนึ่งลัง”บุษย์สั่งเธอ

“แม่จะดื่มเหรอ?”

“ซื้อให้ตะวัน ตะวันชอบและเธอก็เอาผลไม้มา ฝากแม่มากมาย เธอไปซื้อมาหนึ่งลังรอครั้งหน้ามาก็ เอาให้ตะวันไป”

“หนูส่งแม่กลับไปก่อนแล้วค่อยลงมา ซื้อ ระหว่างที่พูดลิฟต์ก็เปิดแล้ว

“เธอไป เดี๋ยวแม่กลับเอง จะรอเธอที่ทาง เดิน”บุษย์โบกมือบอกว่าตัวเองไม่เป็นไร
พอเห็นแบบนี้แอนจี้ก็ไม่พูดอะไร เพราะสองวัน ที่ผ่านมาบุษย์ว่างก็จะเดินเล่นคนเดียวเหมือนกัน

“หนูจะกลับมาเร็วๆ ถ้าแม่เหนื่อยก็ไปพักผ่อน ก่อนนะ”แอนจี้คุยกับแม่

“โอเค! ”ระหว่างที่บุษย์พูดก็เดินเข้าไปในลิฟต์

แอนจี้เห็นประตูลิฟต์ปิดถึงจะหันหลังเดิน

และเธอพึ่งเข้าไปในห้างด้านนอกก็มีคนสองคน ร่างใหญ่เดินเข้ามา

“ท่านประธานครับพวกเราติดต่อกับลูกของ คุณมนตรีแล้วจะมาดูแลคุณมนตรีในวันพรุ่งนี้ บอยพูด

อาชว์ไม่ได้พูดอะไร เขาใส่ผ้าปิดปากเหมือน เดิมหน้าตาเหมือนห้ามคนแปลกหน้าเข้าใกล้

ที่จริงแล้วคุณมนตรีเป็นแค่พนักงานที่ทำงาน กับเขามานานมากแล้วเท่านั้นเอง

เขามาเยี่ยมครั้งเดียวก็พอแล้ว
แต่เขาไม่รู้ทำไมถึงมาติดต่อกันสามวัน

เขากำลังทำอะไรอยู่?

ผู้ชายขมวดคิ้วทำให้ตัวเขายิ่งเย็นชาไปกว่า

เดิม

“ท่านประธานผมไปซื้อนมหนึ่งลังก่อน ครับ”บอยเห็นคนที่เดินไปเดินมาถือของทุกคนก็ เลยพูด

ผู้ชายพยักหน้ายืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ

บอยเห็นแบบนี้ก็รีบวิ่งไปทางขายของ

สักแป๊บนึง

สักแป๊บมีคนเดินออกมาจากร้านสองคน

“ขอบคุณเธอมากๆนะ ปกติผมใช้โทรศัพท์ จ่ายตังไม่ค่อยพกเงินสดโทรศัพท์ก็ลืมอยู่ที่รถเดี่ยว โอนให้นะครับ! “บอยถือนมแล้วพูด

แอนจี้ใส่ผ้าปิดปากแล้วหัวเราะเบาๆ “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ!
“อืมนี่คือนามบัตรของผม ไอดีก็คือเบอร์ของ ผมคุณเพิ่มผมเดี่ยวโอนตังให้”บอยเอานามบัตรให้

เธอ

“โอเค แอนจี้ไม่ได้ดูแล้วเอานามบัตรเก็บ

“ลิฟต์มาแล้วเร็วๆหนู”บอยตาดีมองเห็นลิฟต์ ชั้นที่หนึ่งเปิดไว้

แอนจี้ก็รีบวิ่งไป

พวกเขาทั้งสองรู้ว่าลิฟต์มันนาน

แต่ตอนที่เธอกำลังจะเข้าไกล้

คนที่ยืนอยู่ข้างลิฟต์ก็หันหลังมา……

ตาที่ดำเหมือนหลุมดำ……

คือเขา!

ในวินาทีนั้นขาของเธอเหมือนหนักพันโลขยับ ไม่ได้เลยสักนิด……