บทที่ 7 ตัวฉันมีกลิ่นไหม

ลิฟต์ค้างแล้ว

ลิฟต์มืดไปแล้ว

และลิฟต์ยังไม่อยู่นิ่งๆด้วย

เธอไม่รู้สึกว่าเรื่องพวกนี้น่ากลัวเลย

แต่ผู้ชายคนนี้แค่ความกลัวในใจลึกๆของเธอ

เหมือนกับว่าแค่นึกถึงเขา การแลกเปลี่ยนอัน สกปรกก็มาโผล่ในสมองของเธออีก

อย่ามาที่เมืองวอสก้าอีก

วอสก้าต้องการนาๆแค่คนเดียว

ในวินาทีนี้สมองของเธอดังไม่หยุด

แค่คิดเธอก็รู้แล้วว่า ผลที่รุงรู้ว่าเธออยู่ที่เมือง

วอสก้าคือ……

“เธอ คือใคร?”

เสียงอันมีเสน่ห์ของผู้ชายดังขึ้นอีกครั้ง
เสียงของเขาไม่ดังแต่พอที่จะให้เธอที่ยืนอยู่ ตรงหน้าเขาฟังได้ชัดเจน

ในเวลานี้มือของเธอที่ถือของอยู่เริ่มมีเหงื่อไหล ออกมาเรื่อยๆ

ทั้งๆที่อากาศหนาวมากแต่เธอรู้สึกว่าหลังของ เธอเต็มไปด้วยเหงื่อ……

“โอ๊ย จะเสร็จเมื่อไหร่เมื่อยมากเลย”ในลิฟต์มี เสียงที่ไม่พอใจดังขึ้นมา

“นั่นน่ะซิจะเสร็จเมื่อไหร่! ‘

เสียงของผู้คนที่ไม่พอใจดังขึ้นมา

“ตอบฉัน!”

ผู้ชายไม่ถูกกระทบกระเทือนอะไรแต่กลับเข้า ไกล้หูของเธอมากกว่าเดิม

และยังมีแนวโน้มที่ว่าถ้าเธอไม่ตอบเขาจะฉีกเธอทิ้ง

เธอต้องทำไงดี?
อยู่ดีๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

แอนจี้ตกใจแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นเป็น เบอร์ที่คุ้นเคย

ไม่ได้คิดอะไรแล้วเธอก็รับรับสาย

“ฮัลโหล ที่รักเหรอ ฮะถึงแล้วเหรอ ลิฟต์ค้าง เดี๋ยวก็ไปแล้ว’

“อะไร?จี้ๆเธอพูดอะไร?”คนอีกฝั่งไปหมดเลย

“ที่รักไม่ต้องรีบฉันจะไปหาทันที”แอนจี้รีบวาง สายบนหน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ

ดิ้ง ลิฟต์ปิดแล้ว

เจอแสงกระทันหันทําให้คนที่อยู่ในความมืดไม่

ค่อยชิน

ทุกคนเอามือไปบังตาทุกคนเอามือไปบางตา

แต่แอนจี้ไม่คิดอะไรแล้วรีบพุ่งออกไป

วินาทีต่อไปไฟในห้องลิฟต์สว่างขึ้นมา
คนในลิฟต์ออกมากันหมดแล้ว

อาชว์ใส่ผ้าปิดปากเหมือนกำลังหาใครอยู่

“ท่านประธาน ยังอยู่ดีอยู่ไหมครับ?’บอยถา

มอย่างเป็นห่วง“ท่านประธาน ยังดีอยู่ไหมครับ?’บอ ยถามอย่างเป็นห่วง

ผู้จัดการหวังที่อยู่ข้างๆตกใจจนตัวสั่น “ท่าน……ท่านประธาน ผม ผมไม่คิดว่าลิฟต์ จะ……………”ผู้จัดการหวังที่อยู่ข้างๆตกใจจน ตัวสั่น

“ชั้นไหน?”อาชว์ไม่ได้ไปหาต่อ

“เฮอะ?”“ฮอะ?”

“ถามเธอว่าผู้ป่วยอยู่ชั้นไหน?”บอยเหลือก ตาขาวใส่ผู้จัดการที่โง่เหมือนควาย

“15”ผู้จัดการหวังตอบ

ที่ประตูลิฟต์เต็มไปด้วยผู้คน

“ไปทางบันได!”ผู้ชายพูดเสร็จก็เดินนำไปก่อน

ผู้จัดการหวังอึ้งไปเลย บัน บันใด?

นี่ นี่คือชั้นที่5จะต้องเดินไปอีก10ชั้น?

แอนจี้วิ่งออกจากลิฟต์ก็วิ่งไปทางบันไดเลย

รอเธอวิ่งไปถึงชั้นที่14ก็จะเหนื่อยตายอยู่แล้ว

“อ้า……”เสียงที่ดังขึ้นมาทำให้แอนจี้ตกใจ จนจะทิ้งของที่ถือไว้ในมือ

“เธอเป็นอะไร ไปเป็นโจรขโมยมาเหรอ?”

คนที่มาคือผู้หญิงผมสั้นหน้ากลมๆมีแก้มน่ารัก

และเธอคนนี้ก็คือเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของ แอนจี้ชื่อตะวัน
“ตกใจหมดเลย! “แอนจี้รีบลุกขึ้นมาแล้วพา เธอไปที่ห้องผู้ป่วย

ตะวันเดินตามหลังเธอและถามอย่างสงสัยว่า

“ทำไมเมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ” แอนจี้ที่กำลังจะเปิดประตูอึ้งไปเลย ในสมองมี

คำพูดของผู้ชายดังขึ้นมาอีก “มีกลิ่นหอมเหมือนนม กลิ่นพิเศษมาก……

“เฮ้ยจี้ๆเธอเป็นอะไร?

แอนจี้มองไปทางเธอแล้วถามว่า “ตะวันตัวฉัน มีกลิ่นอะไรไหม?”

ตะวันอึ้งไปเลยถามอะไรเนี่ย

“เธอลองดมดูว่าตัวฉันมีกลิ่นอะไร?”แอนจี้ ขมวดคิ้วแล้วถามแบบจริงจัง

ตะวันไปใกล้ตัวเธอแล้วดมจับไปที่แก้มของตัว เองแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “มีกลิ่นจริง! ”

แอนจี้ตื่นเต้นขึ้นมาทันทีแล้วรีบถามว่า “กลิ่นอะไร?”
ตะวันมองไปทางเธอไม่พูดอะไรแต่ทำหน้า เคร่งเครียดมาก

มือของแอนจี้เริ่มกำแน่น

และในตอนนี้ตะวันเข้ามาใกล้ๆเธอหัวเราะแล้ว พูดว่า “กลิ่นสาวบริสุทธิ์ไงหละ!”