บทที่ 11 คืนที่ฝนฟ้าคึกคะนอง

ราเชลตกใจจนกลืนน้ำลาย แล้วมองไปทางโจเซฟ

โจเซฟนิ่งไปสักพักเหมือนยังไม่ได้สติ ถามด้วย เสียงแผ่วเบา “อาละวาด?”

เขาเหมือนถามเองตอบเอง แล้วหัวเราะเอง พร้อมกับประชด “เหมือนฉันก็อันตรายพอสมควร นะ”

โจเซฟเงยหน้าขึ้น แววตาของเขาคมลึกเหมือน มีด เขาจ้องไปทางราเชล

วินาทีนี้ แค่แววตาของเขาก็ทำให้ใจของเธอสั่น

ได้ และหัวใจของเธอก็สั่นเบาๆ

ความเย็นชาที่แผ่ออกมาจากตัวเขา ทำให้รา เชลหายใจผิดจังหวะ

เหมือนฟ้าก๋าลังกลั่นแกล้งเธออยู่

“กรีก คลื่น..…….”

เสียงฟ้าผ่าดังขึ้น ราเชลสะดุ้งตกใจ เธอตกใจ จนหัวใจจะวาย จ้องมาร์กี้อย่างทำตัวไม่ถูก
มาร์กี้มองไปทางระเบียงแล้วตกใจ “พระเจ้า ทำไมฝนถึงตกหนักกระทันหันแบบนี้”

ฝนตกหนัก?

ราเชลตกใจมากรีบมองไปทางระเบียง

ฝนฟ้าคึกคะนองมาก ข้างนอกมืดไปหมด ฝนนี้ มากระทันหันเกินไป ทำให้ราเชลทำตัวไม่ถูก

ในขณะที่เธอกำลังสับสนอยู่ว่าจะไล่โจเซฟไป หรือตนเองไปเองดี โจเซฟก็ลุกขึ้นมาแล้วรีบเดินไป ทางประตูแบบเซไปเซมา

ราเชลเห็นเขาเดินไปทางประตูอย่างเซไปเซมา ส่วนมาร์กี้ก็รีบพุ่งเข้าไปแล้วจับที่แขนของเขา “พี่ เซฟ ฝนตกหนักมาก พี่จะไปไหน? ที่มือพี่ก็ยังมีแผล อยู่นะ”

โจเซฟผลักมือของมาร์กี้ออกเบาๆ แล้วเดินไป ข้างหน้าต่อ

“พี่เซฟ พี่เมามาก ออกไปแบบนี้อันตรายมากเลยนะ”
โจเซฟบ่นเองที่มุมปาก “ฉันอยู่ที่นี่ พวกเธอ อันตรายมากกว่า

มาร์กี้ไม่รู้จะทำไงดี คนหนึ่งก็เพื่อนสนิทที่เคย โดนทําร้ายมา อีกคนก็พี่ที่ดื่มจนเมา

เสียงฟ้าร้องยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ มาร์กี้พยายาม ไม่ให้เขาออกไป เธอหันไปหาราเชล แล้วพูดด้วย เสียงขอร้อง “เชล ฉันสัญญาว่าพี่เซฟจะไม่ทำผิด อีก ข้างนอกฝนตกหนักขนาดนี้ แกให้พี่เขาค้างที่นี่ เถอะนะ

ราเชลลำบากใจมาก ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ เธอ ต่างหากที่ต้องมาอาศัยเขาอยู่ มาร์กี้ไม่มีเหตุผลที่ ต้องมาขอความคิดเห็นของเธอ

ในที่สุด เธอก็พยักหน้า

มาร์กี้ซึ้งมาก “พี่เซฟ เชลยอมแล้ว พี่ค้างที่นี่ คืนนึงนะ พี่…”

มาร์กี้ยังไม่ทันพูดจบ ร่างที่ใหญ่โตของโจเซฟ

ก็ล้มลงนอนกับพื้น

เขาเป็นลมกระทันหัน ราเชลและมาร์กี้ต่างก็ตกใจ

“พี่เซฟ พี่เซฟ ที่เป็นอะไร?” มาร์กี้ตกใจทําไร ไม่ถูก เธอก้มลงดึงแขนของโจเซฟขึ้นมา

ราเชลก็ลืมความแค้นระหว่างเธอกับเขาไป เลย รีบพุ่งเข้าไปดูอาการ พอเห็นเขาไม่ขยับเลย เธอก็ยื่นมือไปตบที่หน้าของเขาเบาๆ “นี่ นี่นาย ตื่น ตื่น…..”

ใบหน้าของโจเซฟร้อนมาก “กี้ เหมือนเขาจะ เป็นไข้”

มาร์กี้อึ้ง ยื่นมือไปจับที่หน้าผากของเขา ก็ ตกใจ “พระเจ้า ทำไมร้อนแบบนี้?”

ทั้งสองช่วยกันพยุงเขาขึ้นมาแล้วพาเข้าไปใน ห้องที่มีเตียงใหญ่

เพราะฝนตกหนักมาก เลยพาเขาไปหาหมอไม่ ได้ ทั้งสองเลยช่วยกันป้อนยาดูแลเขา

สุดท้าย มาร์กี้ก็เหนื่อนจนไม่ไหวเลยหลับไปที่โซฟา
ส่วนราเซลก็ยังคงเฝ้าดูแลเขาอยู่ และคอยวัด อุณหภูมิทุกๆครึ่งชั่วโมง

เขากินยาลดไข้ไปแล้วนะ แต่ตัวเลขก็ยังคงอยู่ ที่ 39 องศาเหมือนเดิมไม่ลดสักที เธอมองที่เครื่อง วัดอุณหภูมิพร้อมกับมองที่ใบหน้าอันซีดเซียวของ เขาแล้วขมวดคิ้ว

บ่นเองที่มุมปาก “ทำไมไข้ไม่ลดสักทีนะ?”

แววตาที่เป็นห่วงของเธอเหลือบไปเห็นแผลที่ มือของเขา ตอนเช้าที่เจอกันยังไม่มีแผลเลย แล้วนี่ ไปได้แผลมาจากไหน?

เธอวางเครื่องวัดอุณหภูมิลง แล้วจับมือของเขา ขึ้นมาดูที่แผลของเขา

หรือเป็นเพราะว่าแผลอักเสบ

เธออยากให้เขาตายมาก แต่ตอนนี้กลับกังวล กับเรื่องสุขภาพของเขา เธอก็ไม่เข้าใจตนเอง เหมือนกัน

ในขณะที่เธอกำลังลังเลอยู่นั้น ผู้ชายที่กำลัง สะลึมสะลือ ก็พูดออกมาว่า “เชล เชล…….