บทที่ 9 โดนไล่ออกจากบ้าน

เหมือนผ่านการสู้รบกันมาอย่างหนัก ราเชล รู้สึกหมดแรง ตั้งแต่ที่กลับมาจากอำเภอ และก้าว เข้ามาในบ้าน ก็เจอกับสีหน้าที่แย่ของคนในบ้าน

ห้องรับแขกที่กว้างใหญ่ มีคุณย่าวัย 80 นั่งอยู่ และพ่อกับแม่ที่สีหน้าแย่มาก

บรรยากาศในบ้านดูน่ากลัวมาก เหมือนใน อากาศเต็มไปด้วยระเบิด

ตั้งแต่เด็ก ราเชลไม่เคยมีค่าอะไรในบ้านนี้เลย บ้านนี้รักลูกชายมากกว่าลูกสาว เธอเลยเติบโตมา อย่างยากลำบาก

“มานี่สิ” คุณย่าสั่งด้วยเสียงที่แหบและน่าเกรง

ราเชลเดินเข้าไปใกล้อย่างช้าๆ ก้มหัวเบาๆให้ กับผู้ใหญ่ทั้งสามที่นั่งอยู่ที่โซฟา “สวัสดีค่ะคุณย่า สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่

พ่อกับแม่ของเธอแสดงสีหน้าที่ไม่ดีใส่เธอ ไม่ ตอบกลับเธอสักคำ ทำตัวเหมือนโกรธและมองไป อีกทาง
คุณย่ายืนขึ้นมาอย่างแรง ยกมือขึ้นแล้วตบไป ที่หน้าของราเชลอย่างแรง

“ป๊าป…”เสียงดังขึ้นท่ามกลางห้องรับแขกที่ เงียบสงบ ใบหน้าของเธอแสบร้อนขึ้นมา เธอโดนตบ อย่างกระทันหันด้วยความแรง เธอกุมที่ใบหน้า เธอ โดนตบจนหันไปอีกข้างอย่างแรงและรู้สึกมึนๆที่หัว

ตั้งแต่เล็กจนโต เธอโดนตบมาเยอะมาก มาก จนนับไม่ถ้วน แต่เธอก็ไม่ชินสักทีกับความเจ็บนี้ เธอ เจ็บจนน้ำตาคลอ

น้ำเสียงของคุณย่าเด็ดขาดมาก “ทำให้ ตระกูลเราเสียหน้านั้นเป็นเรื่องเล็ก แต่ความสัมพันธ์ ระหว่างสองตระกูลจะถูกทำลายไม่ได้”

“แกมันแย่จริงๆเลย ไม่เคยทำเรื่องอะไรสำเร็จ ทำพังหมดทุกเรื่อง จะแต่งงานแล้วแท้ๆยังจะไปอ่อย โจเซฟอีก”

ราเชลไม่อยากอธิบาย เพราะอธิบายไปก็ไม่มี ประโยชน์ เธอก็เลยเงียบอยู่อย่างงั้น

สีหน้าของคุณย่าแย่ลงเรื่อยๆ พูดด้วยเสียง กัดฟัน “ผู้ชายบ้านนั้นเยอะขนาดนั้นเธอไม่สนใจแต่กลับไปอ่อยลูกเมียน้อยอย่างโจเซฟ เธอนี่โง่ จริงๆเลย”

เวลานี้ คุณพงศ์ทนไม่ไหวแล้ว ชี้ไปทางราเชล แล้วพูด “ฉันมีลูกสาวอย่างแกได้ไงกัน? อยากจะ ฆ่าแกให้ตายเลยจริงๆ โจเซฟลูกเมียน้อยนั่นมันมี ดีอะไร? แกไม่ชอบคุณชายใหญ่ฟาร์โร ก็ไปอ่อย คุณชายรองวอสก้าสิ เธอโง่หรอ?”

ราเชลยังคงเงียบ ยืนนิ่งไม่ขยับใดๆ ในใจนั้น

เจ็บปวดมาก

แม่ของเธอทนไม่ได้แล้วเลยพูดขึ้นมาอย่าง ประชด “ก็คงจะเป็นเพราะว่าลูกเมียน้อยนั่นหล่อไง ล่ะ”

พ่อแม่ของเธอต่างด่าเธอไม่หยุด ส่วนคุณย่าก็ โกรธยิ่งกว่าเดิม โกรธจนตัวสั่น ยกมือขึ้นมาจะตบ อีกครั้ง

ราเชลยื่นมือไปจับมือของคุณย่าไว้ ถามด้วย ความโกรธ “หนูโดนโจเซฟขืนใจนะคะ พวกคุณเป็น ครอบครัวของหนูแท้ๆ ทำไมถึงไม่เชื่อหนูเลย?”

คุณย่ากัดฟันพูด “คนในครอบครัว? แกคิดว่าแกคู่ควรหรอ? แกนี่มันอกตัญญูจริงๆเลย”

ราเชลถอนหายใจแรง สะบัดมือของคุณย่า ออก แล้วหันหน้าเดินออกไปเลย

หัวใจของเธอเต็มไปด้วยบาดแผล เธอไม่ สามารถทนอยู่เผชิญหน้ากับคนพวกนี้ต่อได้แม้แต่ วินาทีเดียว

“หยุดนะ” คุณย่าตะโกนออกมา

ราเชลหยุดนิ่ง หันหลังให้กับคนในห้องรับแขก

คุณย่าสั่งด้วยเสียงที่เข้มงวด “ในเมื่อเธอไม่ อยากแต่งงานกับฟาร์โร ก็ไปแต่งกับโจเซฟซะ พอ ถึงเวลาเราจะหาทางให้โจเซฟได้เป็นประธานบริษัท ก็แล้วกัน นี่เป็นหนทางสุดท้ายแล้ว”

ราเชลพูดออกมาโดยไม่ลังเล ตะโกนดังๆ “หนู ยอมตายก็ไม่ยอมแต่งงานกับโจเซฟ”

คุณพงศ์โกรธขึ้นหัวแล้ว ยืนขึ้นมาและตะคอก ใส่ราเชล “แกไปนอนกับไอ่ลูกเมียน้อยนั่นแล้ว แก ยังจะแต่งกับใครได้อีก? ถ้าไม่แต่งก็ออกไปจาก บ้านนี้ซะ ฉันไม่มีลูกสาวอย่างแก
ราเชลเหมือนโดนแทงที่หัวใจ เธอเจ็บจน หายใจไม่ออก

นี่แหละครอบครัวของเธอ นอกจากใช้เธอเป็น เครื่องมือแล้ว เธอก็ไม่มีค่าอะไรอีกเลย

น้ำตาของเธอคลอเบ้า เธออยากกลับไปที่ห้อง นอน แต่จะให้เธอแต่งงานกับโจเซฟ เธอทำไม่ได้ จริงๆ

ชะงักอยู่สักพัก เธอก็เดินออกไปทางประตูเลย

เธอเลือกอย่างเห็นได้ชัด คุณพงศ์โกรธมาก “ถ้าแน่จริงก็อย่ากลับมาอีก แกไม่ใช่คนในบ้านนี้ อีกต่อไป คนอกตัญญูอย่างแก ไปตายข้างนอกเลย ไป”