บทที่ 13 ถูกหาเรื่องอย่างไร้สาระ

“อรุณสวัสดิ์ เมื่อคืนผมเมา ” เจมส์พูดขึ้นเสียง เรียบ และอธิบายเหตุผลที่ทำไมเมื่อคืนเขาต้องมาที่ นี่

นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของเอมเฟ ก็ค่อยๆหายไป ดั่งที่คาดไว้ เมื่อวานเขาเมาไปจริงๆ ตอนเมาก็มักจะพูดอะไรเรื่อยเปื่อย แม้แต่เขาอยู่กับ ใครยังแบ่งแยกไม่ออก

“งั้นฉันไปทำงานก่อน”

ริมฝีปากของเอมเฟ่สั่นเบาเบาๆ จากนั้นก็เปิด ผ้าห่มออก แต่นึกไม่ถึงว่าเธอของมือกลับถูกเจมส์ ดึงเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

“ถึงแม้ผมเมา แต่ผมรู้ว่าผมพูดอะไรออกไป เรื่องหย่า นอกจากฉันจะยิมยอม ไม่งั้นให้ตายคุณก็ หย่าไม่ได้”

ที่แท้เขาจำเรื่องนี้ได้ คำพูดอันสวยหรูเขาได้ เตรียมไว้แล้วนี่เอง พอเขาเล่นเธอจนพอ และเบื่อ เธอแล้ว ก็จะปล่อยเธอจากไปเอง…..เอมเฟ่กำลังยิ้ม เยาะเย้ยตัวเอง

“ได้ ฉันรู้แล้ว คุณอยากจะหย่าเมื่อไหร่ก็หย่าเมื่อไหร่ ฉันไม่มีความคิดเห็นใดๆ”

เธอที่ไม่มีการต่อต้านใดๆ กลับทำให้เจมส์ ขมวดคิ้วเป็นปม เธอฟังเข้าใจคำพูดของเขาหรือ ป่าว เขาบอกว่าไม่หย่า มันก็คือคำพูดที่เธออยากจะ ฟังตลอดมาไม่ใช่หรอ?

“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไป ทำงานก่อน ถ้าฉันสายอีกก็คงจะโดนไล่ออกจริงๆ”

ตอนนี้เอมเฟก็ทำตัวเหมือนหุ่นไม้ที่เงียบสงบ สุขุม แล้วไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ

ความไม่โวยวายของเธอ ทำให้เจมส์ที่เย็นชา ต่อเธอกำลังรู้สึกตึงเครียด

“โดนไล่ออกก็โดนไปสิ ผมเลี้ยงดูคุณไม่ไหว หรือไง? ทำไมต้องทำตัวลำบากแบบนี้ จะทำให้ใคร ดู?”

วินาทีต่อไป เอมเฟจึงยิ้มหวานขึ้นมา แต่รอย ยิ้มนั้นเจมส์กลับรู้สึกแปลกประหลาด และรู้สึกมี หนักใจแบบพูดไม่ถูก

“ฉันอยากจะทำงาน เพราะว่า….……มันให้ความรู้สึกว่างานต้องการฉัน พอดีหรือยัง?” ครั้งนี้เอมเฟ่ ขึ้นเสียงสูง น้ำเสียงที่ถือว่าเป็นการอ้อนวอนเขา

แต่การอ้อนวอนของเธอนั้นเพราะว่างานเท่านั้น ไม่ได้เพราะว่าเขา

“ไปเถอะ กลางคืนผมจะมารับ กลับบ้านไปกิน ข้าวด้วยกัน”

พอเอมเฟ่ได้ยินคำพูดพวกนี้เธอถึงหยุดชะงัก ไปสักพัก แต่ผ่านไปสักพักเธอก็พยักหน้าโดยดี

“ดี ผมจะรอคุณ”

จริงๆก็รู้ดีว่าถ้ากลับบ้านต้องโดนแม่ทำเย็น ชาใส่อย่างแน่นอน ต้องทนดูสีหน้าของคนอื่นแบบ นี้ เจมส์ก็นึกว่า พอเขาขอเธอกลับบ้านแบบนี้ เธอก็ คงจะหาข้ออ้างเพื่อหลีกเลี่ยงหรือปฏิเสธ แต่นึกไม่ ถึงว่าเธอกลับตอบตกลงอย่างไม่ต่อต้านใดๆ!

“ช่างเถอะ ผมไม่มีเวลา คุณนั่งรถกลับมาเอง” เจมส์เปิดผ้าห่มแล้วใส่เสื้อของตัวเองให้เรียบร้อย

“ได้ ฉันรู้แล้ว”
เอมเฟจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำ ต่อให้เธอรู้ว่า ข้างหลังของเธอจะมีเจมส์ค่อยจ้องมองเธออยู่ แต่ เธอก็ไม่หันกลับไป

ได้ๆๆๆ! เธอพูดเป็นแต่คำว่าได้ใช่ไหม? ดี งั้น ผมจะรอดูว่าคืนนี้คุณจะเป็นยังไง!

“ปี่ง! ” เสียงปิดประตูดังขึ้น เอมเฟ่ที่กำลัง มองตัวเองในกระจกแล้วถอนหายใจยาวๆ ความ โชคร้ายที่เขาตามรังควานเธอไม่หยุดแบบนี้ เมื่อ ไหร่มันถึงจะจบสักที ปล่อยให้ต่างคนไปตามทาง ของตัวเองได้ไหม………

วันนี้ต้องไม่เป็นวันดี ตั้งแต่ตอนเช้าเอมเฟก็รู้สึก ได้แล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าต้องโชคร้ายขนาดนี้!

เธอเกือบไปถึงที่ทำงานสาย ยังถูกผู้จัดการ พิกุลปรับตำแหน่งไปเป็นเด็กทดลองงาน แต่กลับ บอกว่ายังไม่ตั้งใจทำงานอีก

จากนั้นก็โยนเอกสารเกี่ยวกับธนาคารใหญ่ๆให้ เธอเป็นกอง แล้วให้เธอเป็นคนไปคุยกับธนาคาร ให้ ธนาคารให้เครคิตกับบริษัท

รอให้เอมเฟวิเคราะห์เกี่ยวกับจุดเด่นจุดด้อยของแต่ละธนาคารใหญ่ ก็ตอนเที่ยงแล้ว และกำลัง จะออกไปซื้ออาหารเที่ยงมากิน ก็ยังโดยผู้จัดการ พิกุลค่า ตอนบ่ายนี้ไม่ได้ไปไหนเลย แล้วจะมี อารมณ์กินข้าวได้ยังไง

พอไปเจอแต่ละธนาคาร ก็ดูเหมือนพวกเขาจะ ยุ่งๆ สุดท้ายก็ไม่มีสักธนาคารที่ยอมเซ็นสัญญา เอม เฟ่ที่พึ่งกลับถึงบริษัทตอนหกโมงเย็น ทำงานและถูก ใช้งานจนเหนื่อยเหมือนหมา จากนั้นก็นอนลงบน โต๊ะอย่างน่าสงสาร

เธอยังไม่ทันได้พักดีๆ “ปีก” เสียงดังขึ้น เธอ รู้สึกตกใจจนเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปยังเอกสารที่ผู้ จัดการพิกุลโยนมาให้

“เธอว่ามาสิทั้งวันเธอทำอะไรบ้าง บริษัทให้เงิน เดือนเธอแล้วเธอมาเล่นๆแบบนี้หรอ แค่ทำตัวเล่นๆ ไปหนึ่งวันก็ได้เงินมาฟรีแบบนี้ เรื่องแบบนี้ฉันก็อยาก ทำ แต่มันก็คงทำได้ไม่นาน ก็แค่สามเดือน”

เอมเฟจึงรีบลุกขึ้นอย่างตกตลึง แล้วก้มหัวลง อย่างเชื่อฟัง “ขอโทษค่ะผู้จัดการพิกุล พรุ่งนี้ดิฉัน จะรีบรักษาเวลาไปหาธนาคารอื่นๆเยอะกว่านี้ วันนี้ เหมือนสำนักงานใหญ่ของแต่ละธนาคารติดประชุม เลย.………….”
“ไม่ต้องบอกขบวนการ ฉันอยากรู้แค่ผลลัพธ์ ที่ได้! แต่สุดท้ายทั้งวันเธอไม่ได้ทำอะไร นี่เป็น เอกสารที่บริษัทเราได้สัญญาเพื่อร่วมงานกับ ธนาคารใหญ่ เธอไปวิเคราะห์ดู พรุ่งนี้ฉันจะต้องเห็น รายงานของเธอ

เอมเฟ่หันไปมองเอกสารที่กองสูงเหมือนหนึ่ง เมตร ถ้าพรุ่งนี้ก็ต้องเขียนรายงาน งั้นคืนนี้เธอต้อง อดหลับอดนอนทำออกมา

แต่ว่าเจมส์บอกว่าจะให้ไปกินข้าวด้วยคืนนี้

“คือว่า…..ผู้จัดการพิกุล ดิฉันดูพรุ่งนี้ได้ไหม คะ จากนั้นมะรืนจะทำรายงานให้ได้ไหมคะ?”

ผู้จัดการพิกุลที่กำลังจะหันหลังแล้วเลิกงาน ได้ยินคำขอร้องชองเอมเฟ่ จากนั้นเธอก็ใช้สีหน้าที่ เย็นชามองเธอ