บทที่ 8 ในที่สุดก็เป็นเพียงความรักที่ผิด

ก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เจมส์หยุดทรมานเอมเฟ ไม่รู้ทำกี่ครั้ง ตอนนี้เธอรู้สึกสลึมสลือและจำอะไรไม่ ได้

เธอรู้แค่ว่าเจมส์เหมือนจะมีแรงที่ไม่มีสิ้นสุด หรือสามารถพูดได้ว่ามีความโมโหที่ยังระบายไม่ หมด เขาทำเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนกำลังจะ ทําให้ท่อนล่างของเธอฉีกขาด

จนกว่าเสียงของเธอแหบจนเปล่งเสียงออกมา ไม่ได้ และร่างกายของเธอเย็นเฉียบเหมือนศพ เขา จึงจะลุกขึ้น และเดินไปที่ห้องน้ำ

ตอนที่เขาดึงท่อนกลางเขาอย่างอย่างไร้เยื่อ ใย มันเหมือนว่าเขาไม่อยากที่จะปล่อยลมหายใจ ของเธอกระทบบนตัวของเขาแม้แต่วินาทีเดียว เขา ก็รู้สึกว่ามันขยักแขยง

เอมเฟ่ไม่เข้าใจ ไหนๆเขาเกลียดเธอมากขนาด นี้ และยังรู้สึกขยักแขยงเธอ ทำไมยังต้องได้เธอเพื่อ ที่จะสร้างความขยักแขยงให้กับตัวเองอีกด้วย?

ผู้ชายคนนี้ เธอรักมาสิบปีเต็ม หรือว่าเธอไม่ เคยรู้จักที่จะมองเขาให้กระจ่าง แต่วันข้างล่างก็คง ไม่ต้องไปเข้าใจอีก เพราะว่าตอนนี้ในใจของเขาไม่มีรักมีแต่เกลียด!

เอมเฟลุกขึ้นอย่างหมดเรี่ยวแรง ถ้าไม่มีขอบ เตียงคอยยึด เธอก็คงจะลุกขึ้นอย่างลำบาก แต่ต่อ ให้เธอต้องกลิ้งลงไป เธอก็จะไม่ยอมอยู่ที่นี่แม้แต่ วินาทีเดียว เตียงๆนี้ก็คือที่ๆข่มเหงเธอ

และเธอก็กลิ้งลงไปจริงๆ สองขาที่สั่นเทาของ เธอก็มีแม้แต่เรี่ยวแรง

เอมเฟกัดฟันตัวเองแล้วจับผนังแล้วลุกขึ้นอย่าง ยากลําบาก มือที่สั่นงันงกของเธอก็กำลังจะเอา กระโปรงออกมาจากถุง

ทางไปห้องน้ำนั้นไกลหน่อยๆ เธอไม่รู้ว่าเจมส์ อาบน้ำเสร็จหรือยัง เธอก็อยากจะถือโอกาสตอนที่ เขาอยู่รีบออกจากนี่ ตอนที่ออกจากที่นี่จะได้ไม่ต้อง มีอะไรค้างคากันอีก และอยากจะออกจากสถานที่ รู้สึกน่ารังเกียจแบบนี้เต็มทน

แค่ว่าข้างนอกกลับฝนตกกระหน่ำขึ้นมา เอม เฟ่ฝ่าฝนออกไปอย่างไม่รีรอ เหมือนอยากจะล้างสิ่ง สกปรกที่อยู่ในร่างกายของเธอ และอยากจะทำให้ น้ำตาที่เธอหายไปพร้อมกับฝน
เธอรู้แล้วว่าตัวเองผิด ผิดที่รัก และผิดที่เชื่อ

เธอเองที่โลภมาก ก็แค่เด็กกำพร้าคนหนึ่ง ทำไมถึงหวังสูงที่อยากจะได้ความรักของเจมส์มา แบบนี้ ฉะนั้นนี่คือสิ่งที่ฟ้าสวรรค์กำลังลงโทษเธออยู่ แม้แต่สิ่งเดียวที่เธอเหลือก็คือศักดิ์ศรี ยังถูกเขาย่ำยี จนกลายเป็นกระจากที่แตกละลายเป็นชิ้นๆ

เกลียดหรอ? ไม่…เกลียดต้องการภาระกำลัง แต่ตอนนี้เธอถูกทําร้ายร่างกายอย่างทารุณแบบนี้ จะเอาแรงที่ไหนไปทำอะไรอีก

นอกจากหมดหวัง!

เม็ดฝนอันเหน็บหนาวกำลังกระทบอยู่บน ร่างกายของเธอ ฟ้าที่กำลังผ่าก็เหมือนกำลังเยาะ เย้ยเธออยู่อย่างไร้จิตใจไร้ความสงสาร

แม้แต่ขาของเธอยังไม่ฟังคำสั่งของเธอ ทำให้ เธอต้องล้มลงบนพื้นแบบนี้ ทำความเย็นของพื้นก็ กำลังเข้าไปยังกระดูกของเธอ

เอมเฟ่อยากจะลองลุกขึ้นดู แต่กลับไม่มีแรง และล้มลงอยู่อย่างนี้ สุดท้ายก็หมดสติอยู่ท่ามกลาง ฝนกระหน่ำแบบนี้
ว้าวุ่น?

เอมเฟกระตุกมุกปากของตัวเองขึ้นเพื่อเยาะ เย้ยตัวเอง ดั่งที่เธอชอบฝัน เธอสามารถอยู่อย่าง ตาลายแบบนี้ จากนั้นก็หลับตาลงแล้วล้มลงใน ท่ามกลางความมืดมัว

เมื่อเอมเฟ่นึกขึ้นมาอีกที ก็ผ่านไปสามวันแล้ว แล้วเธอก็นอนอยู่ตรงหน้าVIPของโรงพยาบาล

จากนั้นก็หมุนคอที่แข็งและเกร็งของเธอ แล้ว ยกมือขึ้น รู้สึกว่าทั้งเรือนร่างของเธอปวดเมื่อยไป หมด แต่ยังดีที่ขายังมีความรู้สึก

แค่รู้สึกหิวน้ำมาก สุดท้ายเธอจึงเอ่ยน้ำเสียง แหบๆขึ้น “น้ำ”

พยายามที่กำลังปรับเตียงให้เธออยู่ พอได้ยิน เสียงของเอมเฟ่ จึงรีบเอาแก้วขึ้น แล้วใช้สำลีชุบน้ำ และค่อยๆหยดน้ำเข้าไปตรงริมฝีปากที่แห้งกร้าน ของเธอ

พอรู้สึกสบายขึ้น เอมเฟจึงจะถามขึ้นว่าตัวเอง อยู่ที่ไหน?
พยาบาลบอกว่าประธานเจมส์เป็นคนส่งเธอ มา และบอกว่าเธอเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์จึงมี แผลแบบนี้ และแผลที่ไม่ได้ทำการล้างดีๆ ถูกน้ำฝน ที่สกปรกอาบแช่ จึงทำให้อักเสธ แล้วทำให้ไข้ขึ้น อย่างไม่ลด ดังนั้นจึงสลบไปสามวัน

ประธานเจมส์?

เห็นอย่างนี้ เจมส์เป็นคนช่วยเธอจริงๆ ก่อน ทีเธอจะสลบไป เธอไม่ได้ดูผิดคน แค่รู้สึกตาลาย แล้วผลของตาลายก็คือการมองผิดไป

คนที่เจมส์รู้สึกกระวนกระวายและคอยเป็นห่วง ชาตินี้ไม่มีทางเป็นเธอ เอมเฟ่ จุดนี้ ต่อให้สมองของ เธอเสื่อมไปเธอก็รู้ดี

แค่เขาทำแบบนี้ไปทำไม………..เธอจนปาง ตายก็คือเขาเองไม่ใช่หรอ? ทำไมยังต้องช่วยเธอ อีก!

เอ๊ะ เธอสลบไปสามวันเลยหรอ?!

เอมเฟที่จู่ๆก็คิดอะไรบางอย่างออก ก็ได้ยื่น มือไปกระชากสายน้ำเกลือและยาออก จนทำให้ พยาบาลตกลงจนต้องกดตัวของเธอไว้ จากนั้นก็กดครั้งเรียกคนอื่นมา

ไม่ถึงสองนาที หมอก็รีบวิ่งมาโดยเร็ว

จากนั้นก็เปิดตาเธอดู แล้ววัดอุณหภูมิ และ กำลังคิดว่าทําไมเธอถึงต้องกระวนกระวายแบบนี้ เธอแค่คิดว่าไม่ได้ไปบริษัทมาสามวันแล้ว ไม่ได้ลา ด้วย วันนี้เอมเฟที่ต้องพึ่งพาเงินเดือนอันน้อยนิดที่จะ จ่ายค่าห้อง เธอหวังว่าบริษัทจะไม่ทำอะไรกับเธอ

“โวยวายอะไร? ยังคิดว่าตัวเองไม่มีเรื่องยุ่ง หรอ?”

จนกว่าเสียงอันเย็นชาได้ดังขึ้น ในห้องผู้ป่วย จึงเงียบนิ่งไปอย่างไม่มีเสียง