บทที่ 7 เกลียดเขาได้สักที

วันนี้เอมเฟ่สวมใส่เสื้อชุดกระโปรงที่คอลึก หน่อยๆ เพราะว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยน เลยต้อง ยืมเสื้อของติงติงใส่

แต่ทุกชุดของติงติงเป็นแต่ชุดที่เซ็กซี่มากๆ มี แค่ชุดนี้ที่ไม่โป๊ที่สุด ดังนั้นต่อให้เธอใส่ไม่ชินมาก แค่ไหน เอมเฟ่ก็ต้องใส่มันโดยเหตุจำเป็น

เพราะว่าปกติเธอแค่สวมใส่เสื้อยืด ดังนั้นตอน ที่เธอเก็บของอย่างเร่งรีบแบบนี้ เธอไม่ได้สังเกตเห็น ตอนที่ตัวเองก้มลง จะทำให้เขาเห็นร่องหน้าอกของ เธอ

นี่เป็นครั้งแรกที่เจมส์สังเกตเห็นผู้หญิงที่มีรูป ร่างที่ไม่มีหุ่นทรงสวยงามใดๆตอนมองจากภายนอก แต่หุ่นของเธอกลับแอบซ่อนไว้ข้างใน ถึงแม้เขาจะมี อะไรกับเธอไปหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็คือตอนที่เขา เมาอย่างไม่รูเรื่อง ฉะนั้นจึงไม่เคยมองเธอแม้แต่นิด เดียว

หรือว่านัยน์ตาของเจมส์แผร่รังสีอันเร้าร้อน ออกมา จึงทำให้เอมเฟ่รู้สึกไม่ปกติ เลยเงยหน้าขึ้น แล้วแอบมองเขา แต่สังเกตเห็นเจมส์กำลังจ้องมอง หน้าอกของเธออย่างไม่ละสายตาไปที่ไหนเลย
จานั้นใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอก็เอามือขึ้นมา ปิดหน้าอกของเธอไว้ ปฏิกิริยาที่มาจากข้างในจิตใจ กำลังจะหลบเลี่ยงและปฏิเสธเขาอยู่ ทำให้เจมส์ รู้สึกโมโหจนลุกเป็นไฟ

ทำตัวบริสุทธิ์อยู่ได้ ตอนนั้นที่ปืนขึ้นเตียงของ เขา ทำไมไม่รักนวลสงวนตัวแบบนี้?

เอมเฟก็เหมือนจะสังเกตเห็นว่าเขากำลังโกรธ จนหน้าเขียว ตอนนี้เวลานี้เธอไม่เหมาะที่จะอยู่ที่ นี่อีกต่อไป ดังนั้นต่อให้ของของเธอจะยุ่งเหยิงมา แค่ไหน เธอก็หิ้วถุงขึ้นมาแล้วเดินไปตรงประตู แต่ ว่า…..เจมส์กลับขวางประตูไว้

“งั้น….วันนี้ฉันยังไม่เก็บของให้เสร็จ รอให้วัน ไหนคุณไม่อยู่ฉันค่อยมา ไม่รบกวนคุณแล้ว

พอเห็นเจมส์ไม่มีทีท่าว่าจะหลีกทาง เธอจึงต้อง เอ่ยปากพูดขึ้น

“ผมบอกให้คุณไปได้หรือยัง?”

สุดท้ายเจมส์ไม่เพียงแต่ไม่หลีกทาง แต่กลับ ค่อยๆเดินมาหาเอมเฟ่ ทำให้เธอตกใจและหวาด กลัวมากๆ เธอจึงค่อยๆเดินถอยหลังไป จนกว่าถอยไปจนถึงขอบเตียง เธอจึงไม่หยุดไม่ได้

“ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากเห็นหน้าฉัน ฉันได้โทรมา ที่นี่ก่อนมาแล้ว แต่ไม่มีคนรับสาย ฉันเลยนึกว่าคุณ ไม่อยู่ ดังนั้นเลยมาเก็บของ ขอโทษ ขอโทษจริงๆ

เธอก็นึกว่าเป็นเพราะตัวเองมาโง่ตรงหน้าเจมส์ แบบนี้ เลยทำให้เขาโทษเธอ จึงพยายามจะขอโทษ ไป แต่กลับนึกไม่ถึง ตอนนี้เสียงของเธอกำลังจบ ทั้ง เรือนร่างของเธอก็ถูกเจมส์กดทับลงบนเตียง

“โอ้ย!” เอมเฟ่ร้องขึ้นอย่างตกใจ เหมือนทุก อย่างที่เขาเมาก็มักจะน่ากลัวแบบนี้ ทั้งเรือนร่างของ เธอจึงสั่นงันงกไม่หยุด

เจมส์ก็รู้สึกว่าว่าร่างที่อยู่ข้างล่างของเขากำลัง ดิ้นรนอย่างหมดหวังและหมดแรง เขาน่ากลัวขนาด นั้นเลยหรอ?

“รีบไปขนาดนี้ ล่างข้างมีคนรออยู่หรือไง? อย่าลืมว่ายังไม่เซ็นชื่อ เรายังเป็นสามีภรรยากัน ต่อให้จะหาผัวใหม่ก็ต้องรอให้ทำเรื่องหย่าให้เสร็จ ก่อน”

เอมเฟ่ส่ายหัวด้วยความตกใจและหวาดกลัวนัยน์ตาที่เหมือนนกที่กลัวจะโดนยิงกำลังมองเจมส์ อยู่

“ไม่มีก็ดี ไหนๆก็ยังเป็นสามีภรรยากัน งั้นตอน นี้ผมอยากเอากับคุณ คุณก็ต้องไม่มีความคิดเห็น ใดๆนะ”

น้ำเสียงที่เย็นชาและบาดใจนั้นโหดร้ายกว่า ตอนที่เขาเมาอีกประมาณร้อยเท่า หางตาของเอม เฟ่จึงค่อยๆหลั่งน้ำตาออกมา

ทำไมเขาถึง…..เขาถึงทำแบบนี้ได้ หลังจากที่ เขาทำร้ายเธอ ยังจะทำแบบนี้กับเธอ แล้วยังจะขอ เธอแบบนี้ เขาเห็นเธอเป็นตัวอะไรกันแน่!

“อย่านะ……..อย่านะ……ฉันขอร้องเถอะ……

ทุกคนต่างมีขีดจำกัดของตัวเอง และขีดจำกัด ของเอมเฟก็คือศักดิ์ศรี

เธอสามารถปล่อยชีวิตการแต่งงานครั้งนี้ไปได้ แต่ยอมลืมความรักที่ผ่านมาที่เธอมีให้เขา แต่เธอไม่ อยากจะเกลียดเจมส์จริงๆ

เพราะว่าถ้าเป็นแบบนั้น สิบปีที่เธอได้ทุ่มเทมาก็เหมือนที่สิ่งที่น่าโศกเศร้าที่สุด

ดังนั้นเอมเฟ่เริ่มที่จะดิ้นรนแล้วต่อต้านเขา แต่ เธอก็ทำให้เจมส์อยากจะที่ครอบครองเธอมากขึ้น เพราะว่าเธอเจ็บ เขาจึงจะดีใจ

ดังนั้นต่อให้เอมเฟดิ้นไม่หยุด เจมส์ยังจะฉีก กระโปรงของเธอให้ขาด เมื่อกระโปรงเสียๆของ เธอไม่สามารถบดบังเรือนร่างที่ขาวผุดผ่องของเธอ เจมส์จึงเอาผ้าขนหนูที่พันตัวเองออก

“อย่านะ….เจมส์ คุณหยุดเดี๋ยวนี้ คุณทำแบบ นี้กับคุณไม่ได้ ที่นี่ให้ฉันรู้สึกขยักแขยง ขยักแขยง! ขอร้องเถอะ เจมส์!

แต่เธอดิ้นแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ และอวัยวะ บางอย่างของเจมส์กำลังเข้าไปใจร่างกายของเอม เฟ่ เธอก็ร้องทุกข์ออกมาอย่างทรมาน

เขาใช้จุดที่เมื่อวานได้ทำกับผู้หญิงคนอื่น มา รังแกเธออีกครั้งได้ยังไง ต่อให้เขาไม่รักเธอ แต่ก็ไม่ ควรเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอแบบนี้

ได้ยินเอมเฟ่บอกว่าขยักแขยง เจมส์จึงรู้ เหตุผลที่เธอต่อต้านเขา ถึงแม้เขาจะตกแต่งและเปลี่ยนทั้งหมดในห้อง แต่เขาก็ไม่คิดจะอธิบายกับ เธอ ความสุขของเขาก็คือการที่เห็นเธอทุกข์ทรมาน ไม่ใช่หรอ?

ดังนั้นไม่มีแม้แต่บทรักที่อ่อนโยน เขาจึงเขาตัว เขาเข้าไปในตัวเธออย่างรวดเร็ว

แค่ถึงขั้นที่เธอไม่มีแรงแม้แต่จะขยับใดๆ เอม เฟ่จึงไม่ร้องและไม่ขอร้องใดๆอีกต่อไป น้ำตายังคง ไหลพราก จากนั้นก็เงยหน้ามองเพดานด้วยนัยน์ตา ที่ดูว่างเปล่า จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างแผ่วเบา “เจมส์ ฉันเกลียดคุณ”

เกลียดหรอ?

ก็ดี เธอไม่รักเขาแล้วก็ดี เกลียดเขาเข้าแล้วก็ดี เหมือนที่เขาได้เกลียดเธอมาตลอด

เจมส์รู้สึกเคร่งเครียดในใจอย่างทนไม่ได้ เขา ใช้แรงและใช้ความโหดเหี้ยมทั้งหมดที่มีกระแทก เข้าไปในร่างกายของเธอ ไหนๆก็เกลียดแล้ว..….……..น ก็เกลียดให้เยอะๆหน่อย และเกลียดให้นานๆหน่อย ทางที่ดีที่สุดก็คือการเกลียดจนลืมไม่ลงตลอดชีวิต!