บทที่ 7 ปล่อยวาง

เสียงของวารินค่อยๆแผ่วเบาลง เธอขอร้องเขา

ลูกเป็นชีวิตเส้นสุดท้ายของเธอ ความอับอาย ต่างๆนาๆเธอสามารถทนได้ ยกเว้นแต่ลูกคนนี้!

แต่แพรวากลับผลักเธอออก “ใครว่าเป็นของ เธอ เป็นของฉันต่างหาก!”

เธอเข้าไปพูดตรงใกล้หูของวาริน “วาริน เธอ รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงไม่ให้เพทายเลือกผู้หญิงคนอื่น มาท้องแทนฉัน? เพราะฉันชอบให้เธอคลอดไง เป็น ลูกชายยิ่งดี คลอดออกมาแล้วเรียกฉันว่าแม่ จาก นั้นก็อยู่กับฉันทุกๆวัน

“พอถึงเวลา ฉันอยากสั่งสอนเขายังไงก็สั่ง สอนอย่างนั้น อยากทรมานยังไง………..มานอย่าง นั้น!

วารินแข็งไปทั้งตัวเลย เธอไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ ตัวเองได้ยินเลย

แต่แพรวาได้เดินจากไปแล้ว เธอเดินออกไปรอ ข้างนอก

“เพทาย”
วารินรู้สึกกระวนกระวายไปหมด ดวงตาทั้ง สองข้างก็แดงไปหมด เธอรู้แผนการของแพรวา ถ้า ลูกของตัวเองถูกแพรวาอบรมสั่งสอน จะด่าหรือจะ ตียังถือว่าเบา ไม่แน่อาจจะถูกทารุณก็เป็นได้….

“เธอจะต้องรังแกลูกของเราแน่ เพทาย แพร วาเกลียดฉัน ถ้านำลูกของเราให้เธอเลี้ยง ไม่แน่เธอ อาจจะ.….…….”

เธอเคยดูรูปถ่ายและข่าวเกี่ยวกับการทารุณ เด็กมามาก วารินไม่อยากคิดมากไปกว่านี้เลย พอ เธอเห็นเพทายเดินเข้ามา เธอก็รีบจับเขาไว้ แล้ว น้ำตาก็ไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว

“ขอร้องล่ะ อย่างน้อยก็คิดเผื่อลูกก็ได้ เพราะ เขาก็ยังเป็นลูกของนาย………

เพทายขมวดคิ้ว พอมองดูใบหน้าที่กำลังร้องไห้ ของเธอก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“เธอก็รู้หรอว่าเป็นลูกของฉัน แพรวาเป็นคนดี อยู่แล้ว ยังไงก็ต้องใจดีและเอ็นดูเด็ก”

“ไม่! ไม่มีทางแน่นอน!”
พอเห็นเขาเดินไป วารินก็รีบรั้งเขาไว้ “แพรวา เธอไม่ได้ชอบเด็กอยู่แล้ว เธอทารุณสัตว์และรังแก เพื่อนๆตั้งแต่เด็ก ต่อมายังตั้งใจอ่อยผู้ชายแล้วทิ้ง ไป….เพทาย เลือดเนื้อแท้ๆของเธอเป็นคนที่โหด ร้ายคนหนึ่งนะ!”

“หุบปาก”

“อย่านำลูกของเราให้เธอเลี้ยง ฉันไม่สามารถ เห็นลูกของฉันถูกคนเลวๆอย่างนั้นทำร้าย!

เธอพูดอะไรไม่ถูกเลย

หลังจากเธอพูดจบ กลับถูกตอบกลับด้วยเสียง ตบที่ดังสนั่น

วารินจับหน้าของตัวเองไว้ แล้วนิ่งไปเลย

“ใครอนุญาตให้เธอใส่ร้ายแพรวา แพรวาดี ขนาดนั้น แพรวาไม่เคยพูดเรื่องไม่ดีของเธอต่อหน้า ฉันแม้แต่สักคำเลย แต่เธอน่ะสิ! ปลอมตัวเป็นคุณผู้ หญิงบ้านสุริยะโชติไม่พอ ยังใส่ร้ายแพรวาอีก วาริน เธอเก็บหน้าไว้หน่อยนะ อย่าหน้าด้านเกินไป!

ในระยะห่างช่วงหนึ่ง แพรวายืนอยู่ที่หน้าระเบียง แล้วแอบยิ้มที่มุมปาก เธอมองดูภาพ เหตุการณ์เหล่านี้อย่างเงียบๆ

ทันใดนั้นวารินก็เข้าใจขึ้นมาทันที เธอเงยหน้า ขึ้น ผู้ชายตรงหน้าเธอยังคงสุขุมและเย็นชา มีแต่คำ ว่ารังเกียจเขียนอยู่บนใบหน้า

“ได้ยินแพรวาบอกว่าเธอเคยแอบชอบฉันมา หลายปีเลยนิ วาริน เธอมีสิทธิ์อะไรมาคิดว่าฉันจะ ชอบคนแบบเธอ

ผ่านไปนานมากกว่าเธอจะเอ่ยปากพูด และเป็น เสียงที่แผ่วเบามาก

“นายเกลียดฉันขนาดนั้นเลยหรอ?”

เพทายอึ้งไปเลย มีแต่สีหน้าที่ไม่พอใจบน ใบหน้าของเขา

“ความเสแสร้งที่เธอในทุกๆวันนี้ ใครเห็นแล้ว ต่างก็รู้สึกรังเกียจแหละ”

เฮอะ……

ที่แท้เขาก็รังเกียจเธอแบบนี้มาโดยตลอด
แต่วารินยังคงจำได้อยู่ ครั้งเมื่อตอนเธอยังเป็น วัยรุ่น เขาเคยชมว่าเธอสวย และตอนที่พบเจอกัน เขาก็จะส่งสายตาให้เธอ แล้วพูดว่าผู้หญิงที่เรียน นิเทศสวยทุกคน

ตอนแรกเธอยังคิดว่าเขาน่าจะรู้สึกดีกับเธอ และชอบเธออยู่บ้าง

แต่กลับไม่รู้ว่าความชอบนี้เริ่มกลายเป็นความ รังเกียจตั้งแต่เมื่อไหร่

เพทาย สามีของเธอ รังเกียจเธอแบบนี้มาโดย

ตลอด

ช่างเถอะ……

“ในเมื่อรู้แก่ใจอยู่แล้ว จากนี้ไปก็ออกห่างจาก ฉันหน่อย ตอนนี้แม้แต่เห็นเธอฉันยังรู้สึกรำคาญ

เลย…..

เพทายยังไม่ทันพูดจบ ข้างๆหูก็มีเสียงแหบๆ

ของผู้หญิงด้งขึ้นมา

“เราหย่ากันเถอะ”