บทที่ 2 ความขัดแย้ง

วันถัดมา ณ บริษัท สุริยะโชติ

“คุณผู้หญิง”

คนบนตึกที่เห็นเธอต่างก็ตกใจกันไปหมด

วารินพยักหน้า สีหน้าเริ่มซีดจาง “เขาอยู่ข้าง ในไหม?”

“อยู่นี่อยู่ค่ะ แต่ว่า…….

คำพูดยังไม่ทันพูดจบ วารินก็เดินผ่านไปแล้ว ตอนเธออยู่หน้าประตูเธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยผ่าน ออกมา

“เพทาย ฉันอยากคลอดลูกคนหนึ่ง อยากให้ นายมาสู่ขอฉันอย่างเปิดเผยจริงๆนะ

เสียงที่ชัดเจนของผู้หญิงแพร่ออกมา ทำให้วา รินนิ่งไปเลย

เธอค่อยๆเปิดประตูออก แล้วมองเห็นคนสอง คนที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยอยู่

“วาริน เธอมาที่นี่ได้ไง..….….…….
แพรวายังกล้าถามเธออีกหรอ?

หลังจากวารินได้ยินประโยคนี้แล้วเหมือนเสีย สติไปเลย เขารู้ว่าเพทายแอบมีผู้หญิงข้างนอก แต่ ว่าวันนี้กลับพามาที่ห้องทำงานตรงๆเลย!

“ห้องทำงานของสามีฉัน คุณผู้หญิงตัวจริงไม่ มา จะปล่อยให้มื้อที่สามมาอยู่หรอ!”

พอคำพูดนี้ออกมา ทั้งสองคนต่างก็อึ้งไปเลย สีหน้าของแพรวาก็ซีดจาง ทั้งตัวก็สั่นไปหมด แล้ว เธอก็เข้าไปในอ้อมกอดของเพทาย

หลังจากเงียบไปสักพัก ดพทายก็พูดขึ้นมาว่า “เธอพูดอะไรมั่วๆเนี่ย!

“นั่นสิ……วารินเธอต้องเข้าใจนะ ฉันเป็นคน ถอยออกมา แล้วให้เพทายกับเธออยู่ด้วยกัน ถ้า ไม่ใช่เพราะฉันไม่สามารถคลอดลูกได้ แล้วให้เธอ ไปปลอมตัว เขาจะแต่งงานกับเธอได้ไง แต่เธอกลับ พูดว่าฉันคือมื้อที่สาม เธอยังมีจิตใต้สำนึกอยู่ไหม

จิตใต้สำนึก?

วารินสั่นไปไม่กี่ที แล้วไม่กล้ามองหน้าแพรวาผู้หญิงที่เธอรู้จักมายี่สิบกว่าปี!

“เธอยังกล้าพูดคำว่าจิตใต้สำนึกกับฉันอีกหรอ สามปีก่อนเหตุการณ์ที่ถูกลักพาตัวเกิดอะไรขึ้นบ้าง จะให้ฉันพูดซ้ำอีกรอบไหม?”

เธอกําหมัดแน่น ดวงตาก็แดงไปหมด แล้ว เสียใจที่ตอนนั้นตัวเองใจอ่อน!

“วาริน เธอพูดแบบนี้….เพราะอยากให้ฉัน รื้อฟื้นเรื่องราวเรื่องนั้นหรอ ฉันรู้ว่าฉันสกปรกแล้ว และไม่เหมาะกับเพทาย แต่ทำไมเธอยังพูดขึ้นมา อีก!”

สีหน้าของแพรวาซีดไปหมด แล้วเธอก็เข้าไป จับมือของวาริน “ฉันเกลียดมากจริงๆ เกลียดที่ตัว เองไม่สามรถคลอดลูกให้เพทายได้..…….….

“ใช่สิ เธอสมควรเกลียดอยู่แล้ว”

วารินกัดริมฝีปากไว้ “เธอทำอะไรไปบ้างเธอ รู้ตัวเองดี ทั้งชีวิตนี้ที่เธอไม่สามารถคลอดลูกได้ เป็นเพราะเทวดากำลังลงโทษเธอ แพรวา ฉันไม่เคย วางแผนเธอได้สำเร็จ แต่ผู้ชายที่เธอรักคือสามีของ ฉัน และฉันก็ยังให้ผู้สืบทอดกับเขาได้ แต่เธอ ก็แค่มื้อที่สาม”

“พอแล้ว!”

แพรวาถูกเยาะเย้ยจนร่างกายสั่นไปหมด เกือบ จะสลบไปด้วย

แต่เธอกลับอยู่ระหว่างตรงกลางของคนสองคน ร่างกายก็ยังคงสั่นอยู่ ราวกับว่าถูกวารินจับไว้…… แล้วแพรวาก็ล้มลงไป

ป้าบ มีเสียงดังขึ้น แล้ววารินก็จับหน้าของตัว เองไว้ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพทายจะทำอย่างนี้

“แพรวา ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เพทายพยุงแพรวาขึ้นมา วารินยังมองเห็นความ เจ็บปวดในแววตาของเขา เหมือนกำลังปกป้อง สมบัติที่ล้ำค่า เขาระมัดระวังมาก!

“ทำไมเธอถึงร้ายขนาดนี้ วาริน ฉันขอเตือน นะว่าอย่าพูดเยาะเย้ยแพรวาแบบนี้อีก!” วารินสูด หายใจเยือกใหญ่ แล้วมองเห็นแพรวานอนอยู่ใน อ้อมกอดของเขา รอยยิ้มที่ใสซื่อบนใบหน้า จู่ๆก็ ระเบิดออกมา
“เพทาย นายตาบอดไปแล้วจริงๆหรอ เธอดี ตรงไหน?”

ความเสแสร้างที่ชัดเจนขนาดนี้ เขาตาบอด

หรอ!

“ความใสซื่อของแพรวา และการที่แพรวาช่วย ฉันอย่างไม่สนใจชีวิตตัวเอง เทียบกับเธอได้สะ ที่ไหน! วาริน ฉันเห็นหน้าเธอตอนนี้แล้วรู้สึกรังเกียจ มากจริงๆ ”

รังเกียจ ?

วารินอึ้งไปเลย แล้วเธอก็จับไปที่หน้าของตัว เองอย่างไม่รู้ตัว เมื่อก่อน เขาเคยพูดว่าเธอสวยนิ ก่อนที่ไม่มีสถานการณ์การถูกลักพาตัวครั้งนั้น เขา ก็เหมือนจะรู้สึกดีกับเธอนิ

แล้วเธอก็เห็นเพทายอุ้มแพรวาขึ้นมา แล้ววาง ลงบนโซฟาอย่างระมัดระวัง

เธอยิ้มแล้วยิ้มอีก “เกลียดฉันงั้นฉันก็ให้พวก เธอสมหวังละกัน เกลียดฉันขนาดนี้ ก็ทิ้งฉันแล้ว แต่งงานกับเธอสิ!”