บทที่ 9 ยินดีที่ได้รู้จัก

ฉันกับเมธีกำลังจะถึงงานแต่งในโรงแรมอีกไม่ช้า

เมธีบอกกับฉันว่า งานแต่งงานในวันนี้ เจ้าสาว เป็นเป็นน้องเล็กของเขากับพี่สาว ส่วนเจ้าบ่าวเป็น เพื่อนของแฟนหนุ่มพี่สาว แล้วก็เป็นหัวหน้าโครงการ ที่ตั้งใจจะแนะนำให้รู้จักในงาน

ฉันรู้สึกตื่นเต้นไปหมด มักรู้สึกว่างานนี้เป็น โอกาสที่ดีในเรื่องการทำงาน

พอมาถึงงานแต่งงาน ฉากตรงหน้าเป็นลาน สนามหญ้ากว้างใหญ่ของโรงแรมระดับห้าดาว

เจ้าของงานเช่าสองชั้น ชั้นหนึ่งให้เจ้าบ่าวเจ้า สาวทำพิธีการ ส่วนชั้นสองเป็นห้องรับแขก เป็นห้อง ที่ให้เขกรับเชิญได้พักผ่อนหาความสุขกัน

ในงานได้เปิดวิดีโอเสียงเพลงต่าง ๆ ที่แสนจะ มีความสุข กับบอลลูนที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า พรมแดง ที่ปูบนพื้น กับฉากที่เลิศหรูอลังการ ในงานครึกครื้น มาก

งานแต่งงานยังไม่ทันได้เริ่มขึ้น หลังจากที่เมธี พาฉันเข้างาน กลับบังเอิญเจอเมษาที่อยู่ใจกลางผู้คน

วันนี่เมษาแต่งตัวดูสง่าสวยงามมาก โทนสีม่วง เข้มชุดสายเดี่ยวที่เน้นเรืองร่างเธอ

กับจังหวะที่เธอหันหน้ามาทางเรา เธอก็ยืนขึ้น พร้อมกับผู้ชายอีกคน

ผู้ชายคนนั้นกับสูทที่ดูหรูแพง รูปร่างที่สูง สง่า กับขาเรียวยาว มองจากด้านหลังเป็นผู้ชายที่มี บุคลิกที่ดูดีมาก

แค่เงาของผู้ชายคนหนึ่ง แต่เวลาที่ฉันมองเขา ปลายเท้ากลับยื่นนิ่ง สมองฉันกลับคิดถึงคุณาสิน ขึ้นโดยอัตโนมัติทันที ว่าเงาคนนี้เหมือนเขามาก

เสียงเมธีเอ่ยเรียกเมษาดังขึ้น เมษาหันกลับมา มองเราสองคนในทันที

ผู้ชายที่อยู่กับเมษาก็หันมาเหมือนเช่นกัน สายตาทั้งสองทอดมองมา

ในตอนที่เขาหันมาฉันก็รู้เลยว่าเป็นเขา คนที่ คุ้นเคยจะไม่รู้จักได้อย่างไร
คนที่ทำให้ฉันหยุดชะงักไปก็คือคุณาสินนั่นเอง

ดูเหมือนว่าคุณาสินก็รู้แล้วเช่นกันว่าเป็นฉัน ใน ตอนแรกเขาก็แค่เหลือบมองผ่าน ๆ แต่เมื่อโฟกัส ที่ใบหน้าของฉันเต็ม ๆ แล้ว นัยน์ตาของเขาก็เป็น ประกายลุกวาว สีหน้านิ่งตึงกลับเปลี่ยนไปเคร่งครึม ขึ้น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วจ้องฉันนิ่ง

ฉันเร็วกว่าเขา รีบเลื่อนสายตาที่จ้องมองเขา อยู่เปลี่ยนไปมองทางอื่นแทน

เมษาไม่ได้สังเกตเห็นถึงความผิดปกติอะไร เธอโบกมือทักทายพวกเรา

เมธีเอามือมาโอบไหล่ฉัน แล้วพาฉันเดินไปหา

เมษากับคุณาสิน

ฉันรีบออกตัวทักทายเมษาก่อน เมษายิ้มให้ฉัน และเอ่ยแนะนำคุณาสินให้ฉันรู้จัก

“คุณาสิน เธอเป็นแฟนสาวน้องชายฉันเอง เป็น คนที่ฉันเคยเอ่ยถึงก่อนหน้านี้ไง เป็นดีไซน์เนอร์ที่ ออกแบบเฟอร์นิเจอร์ไม้ คราวที่แล้วคุณพูดว่ายังหา ดีไซน์เนอร์ที่เหมาสมไม่ได้ไม่ใช่เหรอ ฟองก็เป็นคน ที่ทำงานด้านนี้โดยตรงอยู่แล้ว ฉันคิดว่าคุณน่าจะชอบงานของเธอนะคะ”

สมองฉันเบลอไปหมดแล้ว หัวใจกับสมอง สับสนไปหมด ไม่ได้ฟังที่เมษาพูดเลย

ฉันแอบรู้สึกหวาดกลัว หัวใจหมดเรี่ยวแรง ฉัน มักจะรู้สึกว่าความสัมพันธ์ฉันกับคุณาสินเป็นอะไร ที่มืดมิดไม่เจอแสง ฉันกลัวที่คนอื่นจะรู้เรื่องฉันกับ คุณาสิน

ดังนั้นเมื่อเมษาพูดแนะนำจบ ฉันเอ่ยพูดขึ้น ก่อน แกล้งทำเป็นไม่รู้จักคุณาสิน

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

คุณาสินขมวดคิ้ว แต่ก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขาจับมือกับฉันและให้ความร่วมมือในการแสดงให้ คนอื่นรู้ว่าพวกเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ เอาผลงานมาด้วย หรือเปล่า?”

ในขณะที่เขามือจับกับฉัน เขากลับบีบมือฉันแน่นมากฉันพยายามอยากจะดึงมือออก แต่เขากลับบีบแน่นกว่าเดิม