บทที่ 8 ความสัมพันธ์ที่สนิทสนม

เมธีไม่เคยล่วงเกินอะไรฉันเลย บางทีก็มีเผลอ จับมือบ้าง รวมถึงการจูบที่มีขอบเขต ฉันว่าเขาเป็น คนที่น่ายกย่องให้เกียรติผู้หญิง ตัวฉันเองก็ไม่ค่อย ได้เตรียมเนื้อเตรียมใจในการยอมรับในตัวเขา

ตอนนี้ฉันกลัวที่จะเจอผู้ชายที่ทำให้ฉันหน้า แดงใจเต้นแรง ผู้ชายอย่างเมธีเป็นคนที่รู้จักยับย้ำ ชั่งใจตัวเองและอ่อนโยน คอยให้เกียรติฉันเสมอ และมีระยะห่างให้ฉัน เสมอต้นเสมอปลาย อยู่ด้วย แล้วรู้สึกปลอดภัย

เพียงแค่ บางทีฉันก็มีความอึดอัดใจอย่างบอก

ไม่ถูก

มีอยู่ครั้งหนึ่ง เมธีนัดฉันไปเจอกับพี่สาวของ

เพราะว่ามีงานที่กำลังออกแบบเฟอร์นิเจอร์ไม้ อยู่ในมือ เมธีบอกว่าบริษัทของพี่สาวกำลังต้องการ แบบโครงการนี้อยู่ เขาเลยตั้งใจว่าจะแนะนำฉันให้ กับพี่สาวเขา

ฉันนำเค้าโครงแบบร่างมาถึงที่ร้านก่อนเวลา นัด เดินเปิดกูเกิ้ลแมพออกมาจากทางออกรถไฟฟ้า ใต้ดิน
ฉันมาถึงที่หมายอย่างรวดเร็ว ร้านอาหารถูก ออกแบบด้วยกระจกแบบใสแบบเรียบหรู เมื่อฉัน เดินผ่านหน้าต่างแต่ล่ะบานของกระจกแบบใส มอง เห็นเมธีกำลังนั่งรออยู่มุมโต๊ะข้างหน้าต่างแล้ว

และหญิงสาววัยรุ่นที่หุ่นผอมเพรียวงามที่นั่ง ตรงหน้าเขา นี่คงจะเป็นคนที่เคยบอกว่าเป็น “พี่ สาว’ สินะ

แต่ดูเหมือนการสนทนาของทั้งคู่จะไม่ราบรื่น สักเท่าไหร่หญิงสาวกำลังจ้องเขาตาเขม็งด้วยความ โกรธ แต่เมธีกำลังกุมมือเธอไว้แล้วดึงมือเธอมา สัมผัสที่ริมฝีปาก ดูเหมือนว่าวินาทีต่อไปก็จะลงเอย ด้วยการจูบกันอย่างนั้น

ในจังหวะนั้น หญิงสาวคนนั้นก็สังเกตเห็นฉันที่ ยื่นอยู่นอกหน้าต่างกระจกใส

เมื่อเดินเข้าไปในร้าน เมธีก็รีบออกตัวอธิบายว่า เธอเป็นพี่สาวของเขา “เมษา”

เมษาก็รีบออกตัวอธิบายสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อสักครู่นี้

“ฉันเป็นคนเลี้ยงน้องชายของฉันโตมาด้วยมือฉันเอง เพราะฉะนั้นเธออย่าได้ถือสาเลยนะ”

ฉันรีบพยักหน้า ถึงแม้คำอธิบายนี้อาจมีแววตา เจ้าเล่ห์แฝงอยู่ รวมถึงฉันเองก็ไม่เข้าใจกับสิ่งที่เธอ ที่ว่าอย่าถือสาเลยหมายถึงอะไรกันแน่

แต่ในความเป็นจริงแล้ว ฉันก็ไม่ได้เอาเรื่องเมื่อ สักครู่นี้มาใส่ใจอะไร ฉันคิดว่า บางทีสองพี่น้องที่โต มาด้วยกัน ความสัมพันธ์อาจจะดีกว่าคนอื่นเขาก็แค่ นั้น แม้ว่าฉันจะไม่เคยมีพี่น้องเหมือนคนอื่นเขาและ ยากที่จะเข้าใจความสัมพันธ์แบบนี้

หลังจากที่เมษา ดูเค้าโครงการออกแบบเสร็จ ว่าเธอชอบมันมาก ยังพูดอีกว่าแฟนหนุ่มของเธอก็ ทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์เหมือนกัน ช่วงนี้ กำลังมีโครงการสร้างหมู่บ้านคฤหาสน์ กำลังตามหา นักออกแบบภายในอยู่

เธออยากจะเอาแบบของฉันไปให้แฟนดู เลย เอ่ยถามว่ายินยอมหรือไม่

ฉันยินยอมอยู่แล้ว โอกาสดีแบบนี้ใครจะยอม ให้ปล่อยหลุดมือได้ ถ้าหากสำเร็จได้ นี่ก็จะเป็น ธุรกิจที่ดีใหญ่เลย ถึงเวลานั้นฉันคงจะมีธุรกิจรับ ออกแบบของตัวเองได้แล้ว
เมธีก็พยายามช่วยฉันเต็มที่

“ถ้าหากไปเจรจาด้วยตัวเองโอกาสสำเร็จจะ เพิ่มขึ้นไหม? ไม่ว่ายังไงเรื่องการออกแบบแบบนี้ ให้ นักออกแบบมาอธิบายเอง อีกฝ่ายถึงจะได้เข้าใจ ง่าย”

เมษาเหลือบมองเมธีแวบหนึ่ง สายตาที่คมงาม เหมือนแอบแฝงอะไรอยู่ รีบพยับหน้าขึ้นมา

“นัดพบกันก็ได้ งั้นเอาแบบนี้ก็แล้วกัน สุด สัปดาห์นี้นายพาฟองเข้าเมือง b ไปร่วมงานแต่งงาน เพื่อนของฉันด้วยกัน เขาก็ไปด้วย ก็ทำความรู้จัก กันแบบเรียบง่ายก็แล้วกัน นัดเจอกันแบบทางการก็ ไม่ค่อยเหมาะนัก”

ฉันตกลง และรีบออกจากร้านอาหารไปด้วย ความตื่นเต้น

บางทีอาจจะดีใจจนเกินไป ทำให้มองข้าม ความสัมพันธ์ที่ดูสนิทสนมจนเกินเหตุของทั้งสองไป ได้

จริง ๆ ที่ผ่านมาฉันคิดว่า ผู้หญิงมีความ ละเอียดอ่อนมาก แม้แต่จุดเล็ก ๆ ก็สามารถใส่ใจรายละเอียดเลือกให้ได้ที่ต้องการ แต่ฉันกลับเพิก เฉยกับเรื่องนี้ไปได้อย่างไร??

อาจจะเป็นเพราะฉันยังไม่ได้รักเขาก็ได้

ค่ำคืนวันศุกร์ฉันเดินทางไปที่เมือง b ก่อน แม้ ฉันเข้าไปทำงานในตัวเมืองมาแล้ว แต่แม่ก็ยังพัก อาศัยเพียงคนเดียวอยู่ทางนี้อยู่ดี ฉันนั่งรถไฟใต้ดิน กลับมาเยี่ยมแม่เกือบจะทุกอาทิตย์

แม่เห็นหน้าตาที่สดใสของฉันก็เอ่ยถามว่ามี เรื่องน่ายินดีอะไรมาใช่ไหม

ฉันตอบว่า “คงจะเป็นเพราะว่าจะได้รับงาน ใหญ่มาทำ ถ้าหากเป็นไปได้ฉันคงจะเปิดธุรกิจ ออกแบบที่เป็นของตัวเอง”

แม่ไม่ค่อยรู้เรื่องกับสิ่งที่ฉันทำอยู่คืออะไรกัน แน่ เพียงแต่ให้ฉันทำอะไรก็อย่ากังวลกดดันตัวเอง มาก ไม่ต้องรีบร้อนค่อย ๆ เดี๋ยวจะมั่นคงเอง

จะฟังเข้าสมองได้ไง จมอยู่กับเค้าโครงแบบ การออกแบบทั้งอาทิตย์ หวังว่าการออกแบบของตัว เอง จะเป็นแบบตรงตามความชอบของผู้ซื้อ
เมื่อถึงคืนวันศุกร์ รถของเมธีขับแล่นมารับไป ร่วมงานแต่งงาน

ฉันได้เปลี่ยนชุดเดรสยาวสง่าตามที่นัดกันไว้

เมธีเอ่ยปากชมว่าชุดเดรสวันนี้สวยสง่างาม มาก ฉันอมยิ้มพูดขึ้นว่า “ขอบคุณค่ะ” หัวใจกลับ รู้สึกเต้นผิดจังหวะแปลกไป เวลาที่เขาเอ่ยปากชม ทำไมถึงไม่มองฉันหน้าฉันนานกว่านี้