บทที่ 3 ค่าล้อเล่น

ฉันมองดูใบหน้าที่เย็นชาของเขา ท่ามกลาง บรรยากาศมีมีควันและกลิ่นบุหรี่ปะปนกับกลิ่นอาย ของพวกเราทั้งสองที่ทำกิจกรรมแนบสนิทชิดกัน เมื่อสักครู่นี้ เขาเลียฟันของตัวเองอย่างตั้งใจ จา จาก นั้นก็เย้ยหยัยฉันด้วยความเย็นชา

“คิดอะไรอยู่ คำพูดล้อเล่นแบบนั้นเธอก็เชื่อ ด้วยเหรอ?”

ฉันส่ายหัวด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า แต่เขากลับ แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น

“ก็ให้เงินเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

ฉันพยักหน้า รู้สึกว่าวินาทีต่อไปน้ำตาจะไหล ออกมาแล้ว

“อย่าชอบฉัน” เขาพูดอย่างไม่มีเยื่อใย “เธอก็ เห็น ฉันมีลูกแล้ว”

“ฉันรู้”

ฉันพยายามอดกลั้นไม่ให้น้ำหยดลงมาต่อหน้าเขา
คืนนี้ เขาจะส่งฉันกลับบ้าน แต่ฉันปฏิเสธไป

ฉันมาขึ้นรถไฟใต้ดินเที่ยวสุดท้ายเพียงลำพัง นั่งอยู่ที่นั่งข้างหน้าต่าง มองดูกระจกรถสะท้อนเงา ของตัวเอง จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าสภาพของตัวเองในตอนนี้ดู ไม่ได้เลย

ฉันเหมือนจะไม่รู้จักตัวฉันเองแล้ว

วันต่อมา ฉันทำการตัดสินใจ

ฉันคิดว่าจะลาออกจากการเป็นครูสอนพิเศษนี้

ฉันได้มีการวางแผนในเรื่องการเงินอยู่ตลอด รายได้ตลอดในปีนี้ รวมไปถึงรายรับที่ได้มาอย่าง ไม่สะอาดนั่นด้วย ก็เพียงพอที่จะให้ฉันใช้ชีวิต เรียน และจ่ายเงินค่ายาของแม่ได้ทุกเดือน ถ้าฉันจะลา ออกในตอนนี้ก็ยังพอไหวอยู่

ฉันได้ส่งข้อความไปบอกคุณาสินถึงการตัดสิน ใจของฉันในครั้งนี้

เขาไม่ตอบข้อความฉัน ผ่านไปนานพอสมควร ถึงได้โทรกลับมา
ฉันกลัวว่าตัวเองจะติดอยู่ในวังวนของเขาอีก ครั้ง เลยเอ่ยปากพูดก่อน

“ต่อไปพวกเราไม่ต้องเจอกันแล้วค่ะ”

ปลายสายเงียบไปนานพอสมควร เหมือนกำลัง ไตรตองในสิ่งที่ฉันพูดอยู่ ฉันรอคำตอบของเขา อย่างอดทน

“ได้”

คุณาสินพูดจบก็ตัดสายไปทันที

ฉันถอนหายใจออกมายาว ๆ แต่กลับพบว่า ໆ หัวใจของตัวเองกำลังสั่น

ที่แท้การที่ต้องเป็นฝ่ายบอกลา มันเป็นความ รู้สึกที่เจ็บปวดแบบนี้นี่เอง

ฉันไม่มีสติอยู่หลายวัน กลางคืนก็จะคิดถึงเขา คิดถึงจนนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน อยากที่จะตาย ๆ

ไปตอนนี้เลยก็ยิ่งดี

แม่เห็นว่าฉันไม่ไปทำงานครูแล้ว สีหน้าก็ยิ่งแย่ ลงทุกวัน ท่านก็ถามฉันมาบ้างว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า

ฉันไม่อยากให้แม่เป็นห่วง เลยบอกว่าที่งานที่ มหาลัยเยอะ ก็เลยจะย้ายกลับไปอยู่หอในของมหา ลัย

ในหอมีเสียงดังครึกครื้นได้ทุกวี่ทุกวัน รูมเมท ของเสียงดังมาก ฉันมองดูพวกเธอเอะอะโวยวาย ทะเลาะกันบ้าง หัวเราะเล่นกันบ้าง ทำให้ฉันรู้สึกว่า โลกของพวกเธออยู่ห่างไกลจากโลกของฉันเหลือ เกิน

ฉันก็ยังอยู่ในวัยเดียวกับพวกเธอ มีความกล้า มีนิสัยที่ร่าเริง แต่ไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงรู้สึกว่าในใจ ตัวเองเหมือนกับมีราขึ้นมาปกคลุมแล้ว ไม่ว่าจะทำ อย่างไร แสงแดดก็ส่องเข้าไปไม่ถึง

ฉันจ้องเบอร์โทรศัพท์ของคุณาสินแล้วเหม่อ ลอยไปอย่างไม่รู้ตัว บางทีฉันก็คิดเหมือนกันว่าถ้า หากเขาโทรมา ฉันควรจะพูดอะไรกับเขาดี

แต่ว่าทุกครั้งที่ฉันคิดก็ไม่มีครั้งไหนเป็นจริง เลย เขาไม่เคยโทรมาหาฉันเลย

พอถึงเวลานี้ ฉันก็จะเยาะเย้ยตัวเองที่ชอบมโนไปเองอยู่เรื่อย

ฉันปลอบใจตัวเอง บางทีอาจจะเป็นเพราะว่า เขาเป็นคนแรกที่ฉันตกหลุมรัก ฉันเลยเสียใจขนาด นี้ ถ้าเวลาผ่านไป ฉันก็คงจะหายดีเองแหละ

เวลาล่วงเลยไปหลายเดือน ฉันก็ยังไม่ดีขึ้นเลย บาดแผลนี้พอถึงเวลากลางคืนก็จะถูกฉีกออกจน ระบมอีกครั้ง ฉันคลุมโปงซุกหน้ากับผ้าห่มแล้วแอบ ร้องไห้ ไม่ให้ใครได้ยิน

ฉันคิดในใจ สิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดตอนนี้ก็

คือเวลา

ฉันเริ่มเข้าร่วมกิจกรรมในโรงเรียน เริ่มเปิดใจ

ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ ๆ

และในตอนนี้นี้ ‘นัท’ ก็ได้เข้ามาในชีวิตของฉัน เขาเป็นรุ่นพี่ฉันหนึ่งปี และกำลังตามจีบฉันอยู่ เขา ชอบเอาเรื่องงานกิจกรรมมาเป็นข้ออ้างในการชวน ฉันออกไปทานข้าวอยู่บ่อย ๆ

มีอยู่ครั้งหนึ่ง ฉันกับเขากำลังเดินออกมาจาก ร้านอาหารตรงข้ามเพื่อกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัย
ในตอนที่เดินกำลังเดินข้ามทางม้าลาย ฉันก็ เหลือบไปเห็นรถสปอร์ตสีน้ำเงินจอดรอไฟแดงอยู่

ในตอนแรกแรกฉันก็ไม่ได้สนใจเท่าไรนัก จน กระทั่งได้ยินนัทที่อยู่ข้าง ๆ พูดมาคำหนึ่ง

“มหาลัยกันดารของพวกเราก็มีรถหรูผ่านมา ด้วย จุ๊ๆ”

ในตอนนั้นฉันถึงได้หันไปดูรถสปอร์ตที่จอดรอ ไฟแดง ได้สบตากับผู้ชายคนนั้นที่นั่งอยู่ในตำแหน่ง คนขับ

เป็นคุณาสินนั่นเอง

สายตาของเขาได้กวาดมองผ่านฉันไปอย่าง รวดเร็ว ไม่ได้สบตากับฉันโดยตรง ในตอนนี้เขา กำลังหันหน้าออกไปมองทางนอกหน้าต่างรถ

ฉันมองใบหน้าด้านข้างของเขา รู้สึกว่าในอก เหมือนจะหายใจไม่ออก แม้แต่ฝีเท้าก็หยุดลงโดย ไม่รู้ตัว

นัทเร่งฉัน เขาดันไหล่ของเบา ๆ ให้เดินไปทางด้านหน้า
ฉันถูกเขาผลักเดินไปข้างหน้าได้สักพักแล้ว ถึงรู้ตัวว่าตัวเองมายืนอยู่ที่หน้าประตูมหาลัยแล้ว

ฉันหันกลับไปมองอีกครั้ง พบว่ารถของเขาเขา ได้หายไปแล้ว

หายไปอย่างไร้ร่องรอยราวกับไม่เคยปรากฏมาก่อนเลย