บทที่ 10 นกน้อยของข้า [NC20+++]

– – – ณ อาณาจัการดาวลิสส์ (อาณาจักรแบ ลคโครว์ ; กาดำ) – – –

ณ ตำนักของเจ้าชายคิเรียว (ห้องพัก ผ่อนของเจ้าชาย) –

“องค์ชาย ไอ้เนบอบไอ้คนสารเลวถูกองค์ชาย ฆ่าตายแล้วใช่มั้ยพะยะค่ะ”

“มันไม่มีทางรอดมือองค์ชายไปได้อยู่แล้ว ใช่ มั้ยเพคะ”

ใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์ของชายผู้หนึ่ง ร่างกาย ที่โชกไปด้วยเหงื่อ มีแผลบาดเจ็บเล็กน้อย เดินตรง เข้ามา ไม่ทันที่หญิงสาวจะอ้าปากถาม ผู้ติดตามคน สนิททั้งสองที่รอคำตอบอยู่ทั้งคืนต่างรัวคำถามใส่ เจ้าชายอย่างอดห่วงไม่ได้ แต่ก็พอจะรู้ระดับฝีมือ ของชายที่อยู่ตรงหน้า

“ข้าปล่อยเนบอบไปแล้ว”

“เคียว!!”

ผู้ติดตามคนสนิททั้งสองพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ พอใจเป็นอย่างมากกับสิ่งที่เจ้าชายตัดสินใจทำลงไป แต่คำพูดนั้นทำให้หญิงสาวรู้เลยว่าทั้งสามคนนั้น มีความสนิทสนมกันมาก จึงสามารถเรียกเจ้าชาย แห่งอาณาจักรแบลคโครว์แบบนี้ได้

“อย่างไรเนบอบก็เคยดูแลปกป้องอาณาจักร แห่งนี้มาก่อน อีกอย่างก็เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของ พวกเรา”

“ข้าไม่นับไอ้คนพันธ์นั้นว่าเพื่อน” ฮาฟกล่าว ด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจอย่างมากเมื่อเอ่ยถึงบุคคลที่ สามคนนั้น

“ใช่ หากกล้าทำเช่นนี้ มันก็ไม่ใช่เพื่อนพวกเรา อีกต่อไปแล้ว”

“ใจอ่อนเกินไปแล้วนะเคียว รู้ทั้งรู้ยังไงมันก็ไม่ ยอมจบ”

“เอาเถอะ อย่างไรซะเนบอบก็ทำอะไรข้าไม่ ได้หรอก ข้ามีพวกเจ้าทั้งสองแล้ว ข้าจะกลัวอะไร ใช่มั้ย”

เจ้าชายใช้มือตีที่บ่าของคนสนิททั้งสองอย่าง วางใจแล้วเดินเข้ามาหาหญิงสาว ก่อนหันกลับไปสั่ง ทั้งสองด้วยสายตาโดยไม่ต้องเอ่ยปาก ชายทั้งสองจึงเดินออกไป ส่วนหญิงสาวก็ยังคงฉงนงุนงงกับ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนโผลงถามขึ้นมา

“คุณเจ้าชายจอมเผด็จการ อุ้ย!!..เคียวคุง เอ๊ะ!!..เจ้าชายคิเรียวเพคะ” หญิงสาวหลุดปาก หลายต่อหลายครั้ง ก่อนจะเห็นใบหน้าของชายที่อยู่ เบื้องหน้าเผยให้เห็นถึงความครุกรุ่นกับเหตุการณ์ที่ พึ่งผ่านไป แล้วเธอยังไปผสมโรงเหมือนเป็นฟืนเติม เชื้อไฟอีกต่างหาก

“เจ้าเรียกข้าว่าอย่างไรนะ”

“เออ..เจ้าชายคิเรียวไงคะ..เพคะ”

คิเรียวไม่พูดอะไร แต่หญิงสาวกลับเห็น ชายผู้นี้ยิ้มมุมปากออกมา ใบหน้าแบบนี้เธอก็ยังคง อ่านใจไม่ออกกับการกระทำของเขา

“นี่ก็เช้าแล้ว จะปล่อยฉันได้รึยัง..เพคะ ข้าพเจ้ายังมิได้อาบน้ำเลยนะพะยะค่ะ พระกายา หารก็ยังไม่ได้เสวย ข้าวยังไม่ตกถึงท้องแม่แต่เม็ด เดียวเลยนะเพคะ” หญิงสาวพูดแกมประชดประชัน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ชายที่อยู่เบื้องหน้าสะทกสะท้านกับ คำพูดแม้แต่น้อย
“เป็นนก ไม่มีสิทธิ์พูด”

“เนื้อตัวฉันเหนียวหมดแล้ว”

“ได้ ข้าจะให้เข้าห้องน้ำ ”

“ขอบคุณเพคะ เจ้าชายที่แสนดี แสนดี้แสนดี”

หญิงสาวเอาแต่ยิ้มดีใจที่เจ้าชายคิเรียวยอม แต่โดยดี ก่อนแอบวางแผนภายในใจ จะอยู่ภายใน ห้องน้ำจนไม่ให้ชายที่อยู่ตรงหน้าได้อาบน้ำ ก่อนจะ ลอบยิ้มมุมปากออกมาอย่างสะใจ

“แต่…”

“หื้อ?!?”

“ข้าต้องพิสูจน์ก่อนก็เท่านั้น” คิเรียวพูดอย่าง มีเลศนัย ก่อนที่หญิงสาวจะยังฉงนงุนงงกับคำพูด ของชายผู้นั้นไม่ทันที่ความคิดอะไรจะเข้ามาภายใน สมอง ชายที่อยู่ภายนอกกรงก็เข้ามาภายในได้ โดยที่หญิงสาวไม่ทันได้ตั้งตัว

“อะไรกันเนี่ย ถอยสิฉันจะออก”
“ข้าบอกรึยังว่าจะให้เจ้าออกไปเฉยๆ” คิเรียว ว่าพลางใช้แขนข้างหนึ่งพาดขวางไว้ไม่ให้หญิงสาว ออกไปได้

“หมายความว่ายังไง” ใบหน้าที่ก่อนหน้านี้ แสนดีใจกลับต้องพบกับคำถามอีกครั้ง

ชายที่อยู่เบื้องหน้าไม่ต่อบทสนทนาให้ยืดยาว แต่กลับเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้หญิงสาวเรื่อยๆ จน เธอไม่สามารถขยับหนีใบหน้าของเขาได้ เพราะ ชายคนนี้ใช้แขนทั้งสองขวางไว้

“นายจะทำอะไร

ชายผู้นั้นไม่ได้สนใจกับคำถามของหญิงสาว เธอจึงใช้มือผลักร่างของเขาออกไป แต่ทว่าชายที่ อยู่เบื้องหน้ากลับเลื่อนแขนลงมาโอบเอวของเธอไว้ อย่างง่ายดาย

“ปล่อย”

หญิงสาวพยายามดิ้น ใช้มือใช้แขนทุบบ้างผลัก บ้าง แต่การกระทำของเธอยิ่งทำให้ชายที่อยู่เบื้อง หน้าที่ขึ้นชื่อว่าเจ้าชายแห่งอาณาจักรแบลคโครว์ นั้นไม่พอใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่เคยมีใครขัดใจกับเขามาก่อน

สำหรับหญิงสาวการทำรุ่มร่ามกับเธอแบบนี้ เธอก็คงไม่ปล่อยให้ทำตามอำเภอใจเหมือนกัน ครั้ง ที่แล้วยังเจ็บใจไม่หาย มีอีกจะสอยให้หน้าร่วง แม้ ชายที่อยู่เบื้องหน้าจะมีอำนาจมหาศาล ใหญ่วิเศษวิ โสมากขนาดไหน แต่เธอก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่ จะมาทำ แบบนี้กับเธอไม่ได้ ครั้งที่แล้วถือว่าไม่ได้ตั้งตัวแต่ คราวนี้ยัยเฟรนนี่สู้ไม่ถอย

แต่ยิ่งขัดขืนขัดใจก็ยิ่งดูเหมือนว่าชายผู้นั้นจะ เป็นต่อ แขนที่ยังคงโอบรัดเอวก็พยายามกระชับ ให้แน่นมากยิ่งขึ้น ก่อนถอดชุดของหญิงสาวที่อยู่ ตรงหน้าได้อย่างง่ายดาย ใบหน้าสำรวจและทำ สัญลักษณ์ไปตามซอกคอเนินอกของหญิงสาว ตามใจชอบ รอยแดงที่ยังไม่หายดีก็โดนประทับตรา เพิ่มเติม ลิ้มรสกับความหวานหอมของหญิงสาวที่ อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ทำราวกับร่างกายของเธอเป็น ไอศกรีมให้ชายผู้นี้ลิ้มลอง

อ๊ากกกกกกกกกก ทำแบบนี้อีกแล้วนะ นาย ตายแน่..นั่นก็เป็นแค่เพียงความคิดของเธอเท่านั้น แม้แต่แขนที่จะทุบกายแกร่งนี้ยังกระดิกไม่ได้ แล้ว ร่างบางๆนี้จะเอาอะไรไปสู้ได้
“หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้” เสียงตะโกนยังคงก้อง อยู่ภายในห้อง แต่กระนั้นก็ไม่ทำให้ชายที่อยู่เบื้อง หน้ายอมลดละเลยสักนิด เขากลับพรมจูบลงบน เรือนร่างอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด

“ปล่อย” หญิงสาวพยายามดันร่างของตนออก จากชายผู้นี้อย่างไม่ล้มเลิก

“แค่จะพิสูจน์ว่าเนื้อตัวเจ้าเหนียวอย่างที่พู ดรึเปล่า ” คิเรียวพูดออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน กับการกระทําของเขาเลย กลับทำหน้าตานิ่งเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในเสี้ยววินาทีหนึ่งหญิง สาวแอบเห็นใบหน้าที่ยิ้มมุมปากราวกับเป็นผู้มีชัย ก่อนหันหลังออกไปจากห้องนี้กลับไปห้องนอนของ เขาเอง หญิงสาวเดินเข้าห้องน้ำอย่างไม่สบอารมณ์

“ไม่ต้องคิดว่าจะอยู่ในนั้นเป็นชั่วโมงนะ ข้ามี กุญแจ ให้เวลา 5 นาที หากเจ้ายังชำระร่างกายไม่ เสร็จ ข้าจะลงมือจัดการด้วยตัวเอง” ชายคนนี้แง้ม ประตูห้องออกมาบอกเป็นเชิงว่าเขารู้ทันเธอทุก อย่าง

“ต๊ะ!!..5 นาที นายจะบ้าเหรอ ฉันเป็นผู้หญิง นะ มาทำกับเพศแม่แบบนี้ใครรู้เข้าจะว่ายังไง”
“ในห้องแห่งนี้มีข้ากับเจ้าเพียงสองคน หากผู้ ใดล่วงรู้แสดงว่าเจ้าอยากให้ผู้นั้นรู้เรื่องนี้ต่างหาก เหลือเวลาอีก 4 นาที 51 วินาที”

“นับตั้งแต่เมื่อไหร่ เดี๋ยวก่อนสิ”

“50 49 48 47” คิเรียวนับเวลาต่อไปเรื่อยๆ อย่างเป็นต่อ ก่อนที่หญิงสาวจะไม่อยากเสียเวลามา ต่อล้อต่อเถียงกับชายผู้นี้อีกจึงรีบเข้าไปในห้องน้ำ ทันที

หญิงสาวรีบอาบน้ำอย่างไม่คิดชีวิต ก่อนรีบมา เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เธอก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเธอลืม ขอชุดจากเจ้าชายใจหินคนนั้น ก่อนที่จะตัดสินใจ ใส่ชุดตัวเดิมไปก่อน

“เหลืออีก 5 วินาที” ชายที่อยู่หน้าห้องน้ำ ตะโกนออกมาให้พอรู้

หญิงสาวรีบวิ่งไปเปิดประตูก่อนทันที แต่สภาพ ข้าวของเครื่องใช้ยังตกระเกะระกะ แต่เธอก็เปิด ประตูไว้ก่อน แล้วเก็บข้าวของ ก่อนเดินออกมาจาก ห้องน้ำ

“5 นาที 17 วินาที”
“แต่ฉันเสร็จตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ แค่เก็บของ

เอง”

“เกินมา 17 วินาที”

ชายที่อยู่เบื้องหน้าไม่ยอมฟังหญิงสาว พลาง ดีดนิ้วเป็นเชิงสั่งให้ผู้ที่อยู่ภายนอกเข้ามา ส่วนผู้ที่ เดินเข้ามาก็สามารถทำให้หญิงสาวยิ้มได้ประมาณ หนึ่ง ก่อนที่เธอจะโผลเข้ากอดผู้ดูแลสาวสวยของ เธอ

“ที่รับสั่ง เรียบร้อยแล้วเพคะ” หลังจากหญิง สาวคลายกอดออกจากร่างของหญิงสาวผู้ดูแล โอนิ สก็หันไปพูดกับชายผู้สูงศักดิ์

“ถ้าเช่นนั้นก็รีบนำเข้ามาเลย”

หญิงสาวยังคงงุนงงกับคำพูดของทั้งสอง ก่อน ที่โอนิสจะออกไปนำของบางสิ่งเข้ามา ของบางสิ่ง ถูกเคลื่อนเข้ามาภายใน ด้านบนเป็นหีบใบใหญ่ไม้ สนที่ถูกทำขึ้นมาจากช่างฝีมือ ถูกตกแต่งได้อย่าง งดงาม แต่หีบใบนี้ไม่ได้ทำให้หญิงสาวสงสัยได้ เท่ากับของที่อยู่ภายในหีบ การกระทำที่ไม่เหมือน ใครของเจ้าชายยิ่งทำให้เธอระแวงและระวังทุกสิ่ง ทุกอย่างที่เธอจะได้พบเจอ
“โอนิส!! ออกไปได้”

สิ้นคําสั่งของเจ้าชายคิเรียว โอนิสก็หันมา มองหญิงสาวที่ทำหน้าตาร้องขออ้อนวอนสุดชีวิต อย่างอดห่วงไม่ได้ แต่ก็ต้องหันกลับไปอย่างจํายอม เพราะเธอก็ไม่สามารถช่วยอะไรหญิงสาวได้

ความหวังสุดท้ายที่มีอยู่น้อยนิดที่เธอหวังจะ ให้ช่วยเธอก็ออกไปแล้ว ก่อนที่หญิงสาวจะหันกลับ ไปสนใจสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าอีกครั้ง หีบถูกเปิดอย่าง ช้าๆ ภายในหีบมีผ้าสีน้ำเงินอมเขียว ประกายสีทอง ระยิบระยับ เมื่อเจ้าชายคลื่อออกมา หญิงสาวก็ยัง คงฉงนกับสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าของเธอ เธอรู้แต่ว่าเป็น ชุดๆหนึ่งที่ถูกทำขึ้นมาเป็นพิเศษ แต่ก็ทำให้หญิง สาวตะขิดตะขวงใจอยู่ไม่น้อย หญิงสาวครุ่นคิด พิจารณาอยู่ไม่นานก่อนหันกลับไปมองเจ้าเลิฟเบิร์ด ซึ่งก็ทำให้หญิงสาวรู้ในทันที ชุดๆนี้ด้านข้างมีปีก ทั้งสองข้าง มีหู้ดด้านหลัง ถ้าหากสวมแล้วก็จะเป็น หมวกซึ่งเป็นหัวนก

“อะไรของนาย”

“เปลี่ยนซะ” เจ้าชายคิเรียวไม่พูดเพียงอย่าง เดียว ยัดชุดใส่มือของหญิงสาวแล้วชี้ไปที่ห้องน้ำ
“ไม่”

แม้ว่าชุดที่เธอเห็นนั้นจะสั่งตัดมาพิเศษจะมี ราคาแพงแสนแพง หรือจะสวยมากขนาดไหน แต่ อย่างไรมันก็คือชุดนก หากเธอยอมใส่ก็เท่ากับว่า เธอเป็นนกของเขาเต็มตัวแล้ว

“จะเปลี่ยนรึไม่เปลี่ยน”

“ไม่” หญิงสาวยังคงยืนกรานกับคำตอบเดิม

คำตอบที่หญิงสาวยังคงยืนกรานนั้นไม่ได้ ทำให้เขาต่อปากต่อคำแต่อย่างใด ไม่มีบทสนทนา ใดๆอีก เพียงแต่คิเรียวเข้ามาช้อนตัวของหญิงสาว ขึ้นมาแล้วเดินตรงไปยังห้องนอนทันที หญิงสาว พยายามดิ้นสุดชีวิต แต่ยิ่งทำให้ชายที่อุ้มเธอนั้น โอบรัดให้แน่นยิ่งขึ้น

“ปล่อย ปล่อยฉัน นายจะทำอะไร”

‘.….” ไม่มีคำตอบจากปากของชายผู้นี้ แต่กลับ โยนร่างของหญิงสาวลงบนเตียง

“ไอ้บ้าเอ้ย!! ปล่อยฉันนนนนนน”
“ข้าบอกเจ้าดีๆแล้วนะ” เพียงไม่กี่นาทีต่อมา คิ เรียวก็สามารถจับแขนของหญิงสาวมัดไว้ที่หัวเตียง ได้สําเร็จ

“หยุด ฉันยอมแล้ว ฉันยอมใส่แล้ว

“เสียใจด้วย ข้าเปลี่ยนใจแล้ว” พูดจบเขาก็กด ร่างของหญิงสาวที่พยายามดิ้นสุดชีวิตให้อยู่นิ่ง

“ฉันร้องไห้จริงๆนะ

“ตามสบาย ข้าไม่ได้แพ้น้ำตาหญิงใด แต่ก่อน อื่นข้าขอพิสูจน์ก่อนว่าเจ้าอาบน้ำสะอาดรึยัง

“ไม่ต้อง ฉันมั่นใจว่าสะอาดแล้ว” หญิงสาว พยายามปฏิเสธสุดชีวิต เพราะรู้ดีว่าการพิสูจน์ของ คิเรียวนั้นทำอย่างไร แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล มือใหญ่ข้างหนึ่งกระชับร่างของเธอให้กระชับแนบ ร่างกายของเขามากขึ้น คิเรียวใช้ริมฝีปากจูบพรม และใช้จมูกสัมผัสกลิ่นกายที่หอมรัญจวนยั่วยวนใจ อีกมือปลดเปลื้องอาภรณ์เครื่องแต่งกายของหญิง สาวออกอย่างง่ายดายเหลือเพียงแต่ชุดด้านใน ก่อน ที่จะเอื้อมไปปลดตะขอบลาออก ใช้ลิ้นหยอกล้อเล่น กับยอดปทุมถันทั้งสองข้างนั้นอย่างเอาแต่ใจโดยไม่ สนใจเสียงร้องห้ามของหญิงผ้ถูกกระทำคนนี้
“ปล่อยนะ ปล่อย”

เสียงตะโกนนั้นของเธอนั้นราวกับถูกคลื่นสัด สาดหายไปอย่างรวดเร็ว เขาราวกับถูกมนต์สะกด ต้องไว้ไม่ให้รับรู้หรือได้ยินเสียงเรียกจากบุคคล อื่น จับจ้องดูดดื่มอยู่กับยอดถันนั้นอย่างไม่ละเลิก มือหนานี้ลูบไล้ไปตามเรือนกาย ก่อนค่อยๆเลื่อน ต่ำลงมาทักทายกับแพนตี้ตัวน้อยที่กำลังปกปิดสิ่ง หวงแหนที่อยู่ภายใน เขาลูบมันขึ้นลงผ่านผ้าผืน น้อยเพื่อเล้าโลมหญิงสาวให้บรรเลงบทเพลงนี้ไป กับเขา แต่ดูเหมือนครั้งนี้หญิงสาวจะรู้ตัวเสียก่อน ไม่หลงไปกับความรู้สึกนี้ง่ายๆ มันยิ่งทำให้เขาคนนี้ หงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก ก่อนพรมจูบ ขบเม้มลง ไปตามซอกคอ เนินอก แขนขา ของเธออีกครั้งอย่าง เร้าร้อนและรุนแรงอย่างสัตว์ผู้หิวกระหาย สัตว์ที่ โหดร้าย ความรู้สึกของเธอนั้นไม่ต่างไปจากเหยื่อที่ กำลังจะถูกฉีกร่างได้ตลอดเวลา

แต่กระนั้นชายผู้เป็นรัชทายาทของอาณาจักร แห่งนี้ก็ต้องหยุดการกระทำของเขาลง ความรู้สึก และพลังมหาศาลที่พลั่งพรุเข้ามา บาดแผลที่เกิด จากการต่อสู้หายสนิท แต่ชายผู้นี้รู้ดีแก่ใจว่า การ ได้รับพลังอำนาจมหาศาลนั้น จะมากที่สุดได้ก็ต่อ เมื่อได้ทั้งร่างกายและจิตใจที่บริสุทธิ์ของหญิงสาวผู้ นี้เท่านั้น จึงต้องหยุดการกระทำนี้ลงไป
“เท่านี้ก็ใช้ได้แล้ว”

หญิงสาวยังคงฉงนงุนงงกับสภาพที่เกิดขึ้น ทุกครั้งที่เกิดขึ้นความรู้สึกเหนื่อยล้า ลมหายใจที่ เหนื่อยหอบอ่อนแรงมากกว่าที่ควรจะเป็น แต่ที่น่า แปลกคือร่างกายของเธอกลับไม่ได้รู้สึกสกปรกหรือ แปดเปื้อน แต่กลับทำให้ร่างกายของเธอสะอาดกว่า การได้อาบน้ำ ความรู้สึกที่เธอได้สัมผัสนี้คืออะไร หรือเธอจะหลงใหลไปกับการกระทำของชายคนนี้ ไม่จริง!! ก่อนที่หญิงสาวจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ก็ ถูกปลูกให้ตื่นจากภวังค์

ในตอนนี้เธออยู่ในชุดนกที่สั่งตัดพิเศษนั้น ดู เหมือนเจ้าเลิฟเบิร์ดไม่มีผิด มีแต่ขนาดตัวนี่แหละที่ แตกต่างกันสิ้นเชิง เขาใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีที่เธอ เหม่อลอยนั้นจัดการกับการใส่เสื้อผ้าใหม่จนครบทุก ชิ้นส่วนนั้นอย่างง่ายดาย

“ไปได้แล้ว” ชายที่อยู่เบื้องหน้าไม่ว่าเปล่า แบกหญิงสาวขึ้นบ่าแล้วจับยัดใส่กรงทองไว้เหมือน เดิม

ถึงตอนนี้หญิงสาวรู้แล้วว่า แม้จะเป็นกรงทรง ที่มีราคาแพงมูลค่ามหาศาลหรืออาจจะไม่สามารถ ประเมินค่าได้กรงนี้ มันก็ไม่ได้ทำให้นกตัวไหนมีความสุขได้ หากยังปราศจากอิสรภาพเช่นนี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ