บทที่ 9 คืออย่างเธอต้องเจออย่างข้า (NC18+++]
– – – ณ อาณาจักรแห่งดาวนูร์ (แบลคสวอน :
หงส์ดำ) –
– ห้องของเจ้าชายยู – –
“ข้าบอกแล้วไงว่าข้าชื่อโซนิซ เป็นผู้ดูแลองค์ หญิงฟอร์ นายจะเอายังไง” ฟอร์ยังคงยืนกรานใน คำพูดของเธอ
“บอกความจริงมา เรื่องนี้ข้าจะปิดเป็นความ
ลับ”
ทั้งๆที่ความจริงแล้วชายคนนี้ก็ต้องการให้เป็น แบบนั้นอยู่แล้ว เพราะหากมีคนล่วงรู้ก็คงจัดการ อะไรยากมากขึ้นไปอีก
“บอกว่าฉัน..ข้าชื่อโซนิซ เป็นผู้ดูแลขององค์ หญิง ยังจะมาคาดคั้นเอาความอะไรอีก”
ก็ยังโกหกได้นะ แม้เจ้าชายยูจะถามซ้ำแล้วซ้ำ เล่าเธอก็ยังคงยืนกรานคำเดิมว่าเป็นผู้ดูแล อย่าให้ ต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาดเพราะเขาได้ให้โอกาส เธอแล้ว
“หรือจะให้ข้าพิสูจน์ มันไม่ยากหรอกนะ”
“ก็เอาสิ” หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าพูดจาท้าทาย โดยไม่รู้เลยว่าการพิสูจน์นั้นหมายถึงสิ่งใด
ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ปล่อยให้หญิงสาวที่อยู่ ตรงหน้าได้ท้าทาย เข้าประชิดตัวก่อนใช้ริมฝีปาก หนาของเขาประกบเข้ากับปากของเธอ ก่อนส่งลิ้น ร้อนไปลิ้มรสความหวานที่ยากจะลืมนั้นอีกครั้ง ร่าง บางพยายามดิ้นและผลักอกแกร่งนั้นออกไปจาก กายที่ประชิดนั้น ก่อนจะเขาจะค่อยๆถอดถอนจูบ นั้นออกแต่โดยดี
“จะบอกไม่บอก
ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ว่าเปล่าก้มลงมาประกบ ปากเข้ากับริมฝีปากบางอีกครั้ง ไม่ปล่อยให้เธอจะ พูดหรือปฏิเสธอะไร ส่วนมือก็เริ่มไม่อยู่สุขส่งไปอยู่ ภายในเสื้ออย่างรวดเร็ว ก่อนจะผละออกมาอย่าง ไม่รู้สาเหตุ
หน้าแดงระเรื่อของเธอที่อยู่ตรงหน้ายิ่งทำให้ ชายที่อยู่ตรงหน้าชักจะอดทนไม่ไหว แต่อะไรกันที่ ทำให้เขาต้องผละออกจากร่างกายนี้ของเธอ
“ไอ้บ้าเอ้ย!! ” หญิงสาวกัดฟันกรอดน่าแดง เพราะถทธิ์ความโกรธ กำมัดแน่นง้างมือขึ้นมาพร้อมจะชกหน้าชายที่อยู่ตรงหน้าเต็มที่ แต่เขากลับ ยื่นหน้ามาให้เธอโดยไม่ได้สะทกสะท้านอะไร เธอ ชักมือกลับอย่างไม่สบอารมณ์ที่เขายังทำหน้าระรื่น
“หน้าแดงด้วย เจ้านี่น่ารักจังเลย” เขาไม่ว่า เปล่ายื่นหน้าเข้ามาประชิดหน้าแดงๆนั้นของเธอแล้ว เพ่งพิจารณาใบหน้าของเธออย่างเธอวิสาสะ เธอ เองก็ไม่ต่างกันพอได้เห็นหน้าของชายคนนี้ชัดๆเต็ม สองตาก็ยอมรับเลยว่าใครยืนอยู่ตรงนี้ก็ไม่อาจละ สายตาออกไปได้
“หน้าข้ามีอะไรติดงั้นรึ” หญิงสาวรีบผละออก มาจากร่างของชายที่อยู่ตรงหน้าทันทีหลังจาก สะดุ้งตื่นจากภวังค์โดยที่เขาพยายามใช้จมูกนั้นถู เข้ากับจมูกของเธอ
“ออกไป”
“ข้ายังไม่ได้คำตอบเลยนะ จะยังโกหกอีกมั้ย”
“ข้าไม่..” หญิงสาวพยายามจะพูดปฏิเสธอีก ครั้งแต่ก็จ้องชะงักไป เมื่อเขาพยายามเข้ามาประชิด อีกครั้งแต่ตอนนี้ร่างของเธอติดอยู่กับผนังห้องถอย ไปกว่านี้ก็คงไม่ได้แล้ว
“ติดใจ จะอีกทีก็ได้นะ”
“ก็ได้ๆ ฉันยอมรับก็ได้ ฉันชื่อฟอร์ แต่อย่าให้ ใครรู้เรื่องนี้ได้มั้ย ฉันไม่อยากมีปัญหา ฉันแค่อยาก กลับบ้าน ให้คนอื่นเค้าคิดว่าพี่โซนิซคือฉันก็ดีอยู่ แล้ว ถือว่าฉันขอร้อง” หญิงสาวถอยล่นออกมาเล็ก น้อย ขอร้องมาขนาดนี้ก็จัดให้ ความจริงก็ไม่ได้จะ ต่อรองอะไรอยู่แล้ว แต่มาไม้นี้ก็ขอเล่นต่อบทจาก เธอเลยละกัน
“ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
“อะไรล่ะ”
“เป็นคู่นอนข้าไง” ชายที่อยู่เบื้องหน้าพูดแกม จริงแกมเล่นแต่ออกไปในทางจริงซะมากกว่า พลาง ยักคิ้วให้กับหญิงสาว
“ชักจะมากไปแล้ว” หญิงสาวมองหน้าชาย ที่อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะค่อยๆ ขยับเลื่อนไปตามผนัง ออกมาเพราะใจก็อยากจะ กระโดดถีบหน้าเจ้าชายขี้เก็กให้สลบคาทีนน้อยๆ ของเธอ แต่ตอนนี้ขอไปตั้งหลักก่อน ถ้ายังอยู่ใน สภาพนี้มีหวังปากได้บวมเจ่อแน่
“ไม่เอารึไง เจ้าชายแห่งอาณาจักรหงส์จําเลย นะ” ชายที่เธอพยายามหนีห่างออกมาแหว่งแขนมา พาดกันไว้ แทบจะเกือบโดนหน้าสวยๆของเธอ หญิง สาวจึงเลี่ยงหลบไปอีกข้างแต่ดูเขาจะรู้ทันใช้แขน อีกข้างพาดขวางไว้
“จะเอายังไงกับฉัน”
“ก็ตอบมาก่อนสิ จะรับข้อเสนอข้ามั้ย”
“ไม่ จะยิ่งใหญ่แค่ไหนกัน ถ้าฉันไม่สำคัญจริง นายคงไม่ไปลักพาตัวฉันมาหรอก จริงมั้ย?” หญิง สาวเริ่มหมดความอดทนกับชายที่อยู่ตรงหน้า ยังจะ มาถามเรื่องนั้นอีก ฝันไปเถอะ กล้ามากนะที่เอาเรื่อง อย่างว่ามาต่อรองกับคนอย่างฟอร์รี่
” หญิงสาวพูดอย่างเป็นต่อก่อนที่เจ้าชาย จะพูดไม่ออก ไม่กล้าต่อปากต่อคำกับเธอ
“แบร์!!” หญิงสาวแลบลิ้นใส่ชายที่อยู่เบื้อง หน้าของเธออย่างเป็นต่อ ก่อนหมุดออกใต้วงแขน นั้นของเขาและวิ่งเข้าไปในห้องๆหนึ่งทันที โดยไม่รู้ ว่าห้องๆนี้คือห้องอะไร
“ว้ายยยยยยยยยยยยย” หญิงสาวตะโกนลั่น ก่อนวิ่งออกมาจากห้องนั้น เพราะภายในห้อง มีแต่สัตว์แปลกๆ ที่หญิงสาวไม่เคยเห็นมาก่อนอยู่ มากมาย ถูกปล่อยเลี้ยงในอยู่ในธรรมชาติโดยมีอ่าง น้ำ สระน้ำภายในห้องที่จัดให้เป็นสวนแห่งนี้
“…” เจ้าชายยูไม่พูดอะไรแต่กลับแอบยิ้มสะใจ ทำเอาหญิงสาวที่วิ่งออกมาหางจุกตูดนั้นแทบลมจับ หู หน้าแดงกร่ำเพราะทั้งโกรธและอาย
“ทำไมนายไม่บอกล่ะ”
“ว่าอะไรเพคะ องค์หญิงงงงงงงงงง”
ชายที่กำลังต่อบทสนทนากับเธออยู่นั้นได้ที ก็หัวเราะอย่างสบายใจ แล้วเดินกลับไปนั่งข้าง หน้าต่างภายในห้องที่จัดเป็นสวนอย่างสบายใจ ก่อนหยิบอาหารมาป้อนปลาทองที่เลี้ยงไว้ในตู้ที่ถูก จัดไว้อย่างดี เห็นได้ชัดว่าได้รับการดูแลเป็นอย่างดี มีที่ให้อาหารปลาอัตโนมัติด้วย
“เข้ามาสิ ถ้าเจ้าไม่ทำอะไรมัน มันก็ไมมายุ่ง กับเจ้าหรอก”
“ได้จริงเหรอ”
“ไม่ลองไม่รู้ เจ้ากลัว?
“แปลกมากรึไง ตัวอะไรก็ไม่รู้ หน้าตาประหลา ดๆ เห็นสักครั้งก็ยังไม่เคย
“ท่านพ่อช่วยพวกมันไว้ทั้งหมด บางตัวน่า สงสารนะมันไม่เคยทำร้ายใครแต่ก็มีคนใจดำ ทรมานมัน บางตัวก็เกือบจะโดนฆ่ากิน บางตัวก็ถูก ล่าเพื่อความสนุกสนานของใครบางคน”
“จริงเหรอ น่าสงสารจังเลยพวกแกเนี่ย ขอฉัน เล่นกับดุ๊บปี้มั้งสิ” พูดจบหญิงสาวก็รีบวิ่งฝ่าดงสัตว์ ประหลาดๆทั้งหลายเข้ามาภายในจนได้ ก่อนจะ วิ่งไปแย่งอาหารจากมือของเจ้าชายยู ก่อนจะป้อน อาหารให้ปลาทอง
“ดุ๊ปปี้ มากินข้าวเร็ว
“เจ้าเรียกว่าอะไรนะ”
“ก็ดุ๊ปปี้ไง นายลองดูสิ มันชอบทำปาก ดุ๊บ ดุ๊บ ดุ๊บ ดุ๊บ” หญิงสาวว่าพลางทำท่าทางเลียนแบบ ปลาทองให้ชายที่อยู่ตรงหน้าดู
” เจ้าชายยูไม่พูดอะไรแต่กลับมองหญิงสาวที่กำลังเพลิดเพลิน มีความสุขกับการได้อยู่กับ ปลาทองจนลืมว่ารอบข้างมีอะไรมากมายที่เธอกลัว
“อะแฮ่ม!!..คราวนี้หน้าฉันมีอะไรติดรึไง”
“…” เจ้าชายยูสะดุ้งเล็กน้อยตื่นจากภวังค์ (( ก่อนจะรีบหันหน้าหนีทันที
หากเขายังมองหน้าเธออยู่แบบนี้มีหวังอดใจไม่
ไหวแน่ๆ ทั้งๆที่เขาไม่เคยทำรุ่มร่ามหรือบังคับจิตใจ ใคร แต่กับเธอทำไมเขาถึงเป็นได้ถึงขนาดนี้ อยาก จับมากอดมาหอมมารัดมาจูบให้สมใจ หรือเพราะ สัมผัสทุกสัมผัสของเธอทำให้เขาติดตาตรึงใจแทบ ไม่สามารถถอดถอนร่างกายออกจากร่างบางได้ ซึ่ง สิ่งนี้ก็เป็นตัวบ่งบอกอย่างดีว่าเธอเป็นไวท์สวอนหรือ ไวท์โครว์ที่ทุกคนต่างต้องการครอบครองนั่นเอง
“ฉันรู้ละ จะบอกว่าฉันสวยล่ะสิ”
“คิดว่าเจ้าเป็นใครกัน” ชายที่อยู่ตรงหน้า พยายามหลบสายตา หันไปอีกทางเพื่อไม่ให้เธอรู้ว่า ตอนนี้เขากำลังเก็บอาการไม่อยู่
“ฉันก็เจ้าหญิงฟอร์ไง แล้วนายล่ะ” หญิง สาวไม่ว่าเปล่ายื่นหน้าเข้ามาประชิดเหมือนจงใจจะแกล้งเขา แต่เธอจะรู้มั้ยว่าการทำแบบนี้มันยิ่ง จะทำให้ความอดทนที่มีอยู่น้อยนิดตอนนี้มันจะไม่ เหลืออยู่แล้ว
“เจ้าชายยู เจ้าชายแห่งอาณาจักรดาวนูร์ หรือ อาณาจักรหงส์ดำแห่งนี้ไง” เขาต้องพยายามปรับ สายตาให้เป็นปกติและพูดกลบเกลื่อนความต้องการ ของเขา
“เจ้าชายอย่างเจ้าเหรอ สุดท้ายก็ต้องสยบให้ เจ้าหญิงอย่างข้า”
“เจ้าหญิงจอมปลอม หากข้าพิสูจน์ได้เมื่อไหร่ ว่าเจ้าไม่มีเชื้อสายของเผ่าพันธุ์ไวท์สวอนหรือไวท์ โครว์แต่อย่างใด ถึงเวลานั้นเจ้าก็ไม่มีความหมาย แม้เขารู้อยู่แก่ใจว่าเธอไม่ได้โกหกแต่ก็ต้องพูดไป แบบนั้นเพื่อไม่ให้เขาเป็นรองเธอ
“งั้นเหรอ แต่ตอนนี้ฉันก็สำคัญมากสินะ คง ต้องดูแลให้ดีล่ะ ถ้าฉันหนีไปได้หรือใครมาลักพาตัว ฉันไปอีกไม่รู้ด้วยนะ”
“หากคิดว่าจะหนีได้ก็เอาเถอะ แต่อย่าคิดว่า จะหนีข้าพ้น แล้วอีกประการหนึ่งนะเจ้าอยู่ในฐานะผู้ ดูแลองค์หญิง ไม่ใช่เจ้าหญิง”
‘.……. ” หญิงสาวเริ่มมีน้ำโหเมื่อเห็นใบหน้าที่รน หาบาทาน้อยๆของเธอเป็นที่สุด
“อย่าทำหน้าเช่นนั้นนะองค์หญิงกำมะลอ
“ถ้าวันไหนที่ฉันเป็นเจ้าหญิงจริงๆนะ คอยดู ฉันจะบินหนีไปให้ไกลเลย”
“ไหนปีกล่ะเพคะ องค์หญิงน้อย ขอให้ข้าได้ เชยชมสักนิดได้ ไม่
เจ้าชายยูว่าพลางเดินเข้าห้องนอนของตัวเอง ไป ปล่อยให้หญิงสาวยืนงง หันซ้ายขวาแต่ก็ไม่เห็น มีอะไรพอจะเป็นที่นอนให้สำหรับเธอได้ เพราะตอน นี้ประตูบานใหญ่ของห้องใหญ่ห้องนี้ถูกล็อคโดย ชายคนที่ซึ่งพึ่งเข้าห้องไปโดยไม่สนใจเธอไปแล้ว ก่อนที่หญิงสาวจะเดินหาห้องเล็กที่อยู่ภายในห้อง ใหญ่ห้องนี้
หญิงสาวยังคงพยายามหาห้องเพื่อใช้เป็น ที่นอนชั่วคราว พยายามลองเปิดห้องแล้วห้องเล่า แต่ทุกห้องก็ถูกล็อคหมด ก่อนที่ประตูบานใหญ่จะ ถูกเปิดออกมาอีกครั้ง
“ข้าลืมไปเลย นั่นห้องนอนของเจ้า” ชายคนนั้นว่าพลางชี้ไปที่ห้องห้องหนึ่งที่อยู่ข้างๆห้องของ เขา
“ขอบใจ เอ๊ะ!!..แต่นั่นมันห้องน้ำนะ”
“เข้าไป” ชายคนนั้นไม่ว่าเปล่า เดินออกมา จากห้องนอนของเขาแล้วผลักเธอเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะล็อคประตูไว้
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“หาทางบินลอดออกไปเองละกัน หากคิดว่า
ทำได้”
“นายจะบ้ารึไง ปล่อย!!” หญิงสาวยังคงเอะอะ โวยวายอยู่ภายในห้องน้ำ ทำเสียงดังตึงตังเพื่อให้ คนที่อยู่ข้างนอกได้รู้ตัวว่าเธอไม่พอใจกับสิ่งที่เขา ทำ ก่อนที่ร่างสูงจะเปิดประตูเข้ามาจ้องตาเขม้ง เขา ไม่ได้โกรธแต่อย่างใดแต่ถ้าไม่ข่มความคิดนี้ไว้มัน จะทำให้เขาชั่งใจไว้ไม่อยู่ แค่ได้ยินเสียงก็เหมือน เป็นเสียงที่เรียกเขาเข้าไปหา
“ข้าว่าข้ามีความอดทนมากพอแล้วนะ” ชาย ที่อยู่เบื้องหน้าพยายามพูดด้วยเสียงราบเรียบพร้อม กับเดินเข้ามาประชิดตัว ทำให้ร่างบางถึงกลับถอยล่นเข้าไปในห้องน้ำ อยากจะหัวเราะกับใบหน้าที่เลอ หลาของเธอจริงๆ แต่ก็ต้องอดทนไว้ก่อน เดี๋ยวเธอ จะจับได้
“ก็ปล่อยฉันสิ”
“เจ้านี่วุ่นวายที่สุดเลยรู้มั้ย”
“ปล่อยฉันสิ ฉันจะไม่ยุ่งวุ่นวายกับนายอีก เลย” หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงก่อนจะมอง ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นแล้วส่งสายตาอ้อนวอน
“นี่ยั่วข้าอยู่งั้นรึ” ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ว่าเปล่า โอบเอวเข้าประชิดตัว
“ไอ้เจ้าชายเฮงซวย” หญิงสาวเริ่มหมดความ อดทน บทโหดก็ไม่ยอม บทอ่อนลงก็ไม่ปล่อย เธอ จะทำยังไงกับชายที่อยู่ตรงหน้าที่เอาแต่จ้องเธอ แบบนี้ ความคิดที่เริ่มก่อตัวสั่งให้อย่ายอมแพ้เข้า ครอบงำ
“พูดใหม่สิ” ชายที่อยู่ตรงหน้ายิ่งได้ใจเมื่อเห็น หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าปากก็ทำเป็นเก่ง แต่ขา เรียวนั้นก็ขยับถอยห่างออกตลอด
“ไอ้เจ้าชายบ้ากาม” เขากระชับร่างของหญิง สาวยกสะโพกขึ้นจนขาเธอยืนไม่ติดพื้น ร่างบาง ดิ้นไม่หยุดส่งผลให้ร่างกายของเขาและเธอแทบ เสียดสีกันทุกส่วน รวมถึงแก่นกายที่พยายามระงับ ทุกวิธีทาง
“ให้พูดใหม่อีกที” หญิงสาวเริ่มมีท่าทีที่หวั่น เล็กน้อยแต่เพียงแค่นั้นมันไม่ได้ทำให้เธอถึงกับต้อง ขอร้องออดอ้อนจากชายที่ยืนหัวโด่อยู่เบื้องหน้า ของเธอ
“ไอ้เจ้าชาย…”
ไม่ทันที่คำพูดต่อไปจะเล็ดลอดออกมา ชาย คนนี้ก็เริ่มละเลงริมฝีปากของเขาประกบเข้ากับริม ฝีปากบางนั้น ก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าสัมผัสกับลิ้นของ เธอ เขาไล่านชมรสความหวานภายในโพรงปากของ หญิงสาวที่ยังคงดิ้นดื้อดึง
ความอดทนที่พยายามระงับควบคุมร่างกาย นั้นขาดสนั่นลง ไม่เคยมีใครปฏิเสธสัมผัสของเขา แต่กลับเธอไม่ใช่ ทำไมเขาไม่มีอิทธิพลต่อหญิง สาวเลยงั้น ทำไมเธอเอาแต่ดิ้นพยายามใช้มือปัด ป่าย แต่นั่นมันก็ยิ่งทำให้เขาได้ใจมากขึ้น มือบางถูก รัดตรึงด้วยมือหนาข้างหนึ่งของเขาอย่างง่ายดายพร้อมๆกับที่มืออีกข้างล่นชุดที่ปกปิดร่างบางนี้แทบ ทุกส่วนนั้น ยิ่งเห็นก็ยิ่งขัดใจกับชุดพวกนี้ ไม่รู้จะปิด อะไรมิดชิดขนาดนี้ อยากกระชากมันออกให้รู้แล้วรู้ รอดไป สุดท้ายชุดพวกนี้ก็ลงไปกองอยู่กับพื้นได้ใน พริบตา ร่างบางที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้มีเพียงชุดด้าน ในเผยให้เห็นเรือนร่างที่แท้จริงสัดส่วนดูจะลงตัว สมส่วนไปทั้งหมด มีแต่หน้าอกหน้าใจที่มันดูจะเกิน ความคาดหมาย ล้นปลี่ออกจากบลาตัวน้อยๆ
ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอย ไปง่ายๆ ใช้มือหนานั้นเอื้อมไปปลดตะขอบลาเพื่อไม่ ให้ก้อนสองก้อนที่ตั้งเด่นอยู่นั้นต้องอึดอัด อัดอั้นอยู่ ภายในเนื้อผ้าอันน้อยนิด
“อู๋ อี้ อ่า..” ปากที่ยังคงโดนประกบไม่ปล่อย นั้นมีเพียงเสียงอู้อี้ในลำคอของหญิงสาวที่ยังคงดิ้น ไม่หยุดทั้งแขนทั้งขาพยายามปัดป่าย จนเขาต้อง พันธนาการแขนนั้นด้วยเชือก
“อ่ะ อ่า เห้ออ อย่าทำแบบนี้นะ”
หลังจากที่ริมฝีปากหนาผละออกมาปล่อยให้ เธอได้พักหายใจ เขาก็อุ้มหญิงสาวไปวางไว้บนเค้า ท์เตอร์อ่างล้างหน้าที่มันกว้างพอๆกับที่จะทำเป็น เตียงได้
ร่างบางที่เปลือยท่อนบนอยู่นี้พยายามใช้ขา ที่เหลืออยู่ถีบเข้ากับอกแร่งนั้นแต่เขากับรับมันได้ อย่างง่ายดาย มือหนาข้างหนึ่งลูปไล้ตั้งแต่เรียว ขาด้านล่างจนมาทั้งต้นขายกมันมาวางไว้บนเค้าท์ เตอร์นี้ ส่วนอีกข้างก็ไม่ปล่อยเหงาเดียวดายเคล้า คลึงเล่นกับยอดปทุมถันทั้งสองข้างอย่างเอาแต่ใจ
“โอะ อย่าทำแบบนี้นะ โอ่วววววส์”
ใบหน้าที่แดงกร่ำไม่รู้เพราะโกรธหรืออายที่ เรือนร่างที่เธอเฝ้าทะนุถนอมนี้ถูกรุกล้ำ แทะโลม จากชายที่เขาพึ่งรู้จัก ต้องเรียกว่าไม่อยากรู้จักซะ มากกว่า
เขายิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นร่างบางที่ถูก พันธนาการแค่เพียงแขนนั้นเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง ใบหน้าแดงกร่ำ ปากที่ขบเม้ม และเสียงที่เล็ดลอด ออกมามันทำให้ชายที่อยู่ตรงหน้ายิ่งได้ใจคิดว่าสาว เจ้าเรียกร้องการสิ่งเหล่านี้
เขาใช้จังหวะที่หญิงสาวบิดกายไปมาจากการ ใช้มือเคล้าคลึงเล่นกับอกอันอวบอิ่มคู่นี้ เอาใบหน้า เบียดเข้ากับอกพรมจูบ ขบเม้มเป็นรอยแดงให้เธอ ได้เสียวซ่านขึ้นมา
“ปล่อยนะ อ่ววววววส์” หญิงสาวยังคงสั่งห้าม ไม่หยุดแต่ร่างบางกลับบิดเร้าไปตามแรงที่เขาปะทะ เข้ากับอกคู่ใจของเธอ ไม่เพียงแค่ส่วนบนที่กำลัง หลงละเริงอยู่นั้นเขาใช้มือหนาอีกข้างลูบไล้อาภรณ์ เพียงชิ้นเดียวที่ติดกายเขาอยู่นั้น เขาลูบมันขึ้นลง ภายใต้ผ้าชิ้นบางก่อนรับรู้ถึงสัมผัสที่มันชุ่มฉ่ำเต็ม ผ้าบางผืนนั้น
เขาไม่รอช้าเกี่ยวล่นอาภรณ์ตัวน้อยนั้นออก อย่างรวดเร็ว ก่อนยกขาทั้งสองข้างขึ้นมาวางไว้ที่ เค้าท์เตอร์อ่างน้ำและแยกมันออกทันที พร้อมกับ ที่เธอจะก็รีบหุบมันเข้าอัตโนมัติ เขาไม่ปล่อยให้ ทำแบบนั้นได้ง่ายๆ รีบผละริมฝีปากออกจากยอด ถันเพื่อไปโยนโฉมกลีบกุหลาบงามให้ประจักษ์แก่ สายตา
“ฉันกลัวแล้ว นายจะให้ทำอะไรฉันก็ยอม หญิงสาวเอ่ยขึ้นมาอย่างสั่นเทา เขาคนนี้ที่กำลังเริง รสสวาทอยู่นี้ไม่ได้สนใจกับคำพูดของเธอ เหมือน เป็นเสียงที่ลอยมากับสายลมและผ่านไปเท่านั้น
เขาจับขาที่ยังดิ้นไม่หยุดแยกมันออกด้วยสอง มือคู่นี้ให้เห็นได้ชัดอีกครั้ง โดยไม่รู้เลยว่าภายใต้ แรงพิศวาสนี้เขาได้ทำให้หญิงสาวที่ดิ้นทุรนทุรายนี้ ต้องหลั่งน้ำตาได้มากมายขนาดไหน เขาไม่มีทางรู้แน่เพราะตอนนี้คนคนนี้เอาแต่จมอยู่กับกลีบกุหลาบ แดงระเรื่อที่มันงดงามจนเขาไม่อาจละสายตาไป สนใจอย่างอื่นได้
ชายคนนี้มองน้ำเกสรดอกไม้จากกลีบกุหลาบ ที่ไหลเยิ้มออกมานั้นพร้อมกับที่เขาได้ส่งลิ้นร้อน นี้เข้าไปลิ้มชิมรส หลังจากที่ส่งลิ้นเข้าไปนั้นทำให้ ร่างบางร้องกระเส่าเรียกเสียงครางที่ฟังแล้วแสน ไพเราะสำหรับเขานั้นได้ไม่น้อย ร่างบางเกร็ง กระตุกเล็กน้อยเมื่อใครคนนี้ใช้ลิ้นตวัดกวาดเสีย โรมภายในกลีบกุหลาบที่เธอเฝ้าทะนุถนอมยิ่งกว่า สิ่งใดเพื่อให้คนที่เธอรัก แต่มันกลับกลายมาเป็นของ คนแปลกหน้าอย่างเขาที่เธอไม่อยากรู้จัก
เธอไม่น่าเฝ้าทะนุถนอมรักษามันไว้เท่าชีวิต เลยหากรู้ว่าสุดท้ายคนที่พรากมันไปจะไม่ใช่คนที่ เธอรัก ยกให้คนที่เขารักเรามันก็คงจะดีซะกว่ากับ คนที่เห็นเราเป็นแค่ของเล่นแบบนี้ ใช่ว่าเขาจะมี ใบหน้าเป็นต่ออยู่ฝ่ายเดียว หน้าตาระดับอย่างเธอ จะหาใครมาดูแลแล้วก็ตามใจเธอก็คงไม่ยากเหมือน กัน
น้ำตาที่ไหลอาบแก้มแต่ไม่ได้ทำให้เธอร้อง สะอื้นแม้แต่น้อย เขาไม่มีสิทธิ์ได้ยินเสียงนั้นแน่ เชิญ..อยากทำอะไรก็เชิญ ถ้าคิดว่ามีอารมณ์กับร่างที่ตายด้านแบบนี้ก็เชิญเลย
หลังจากที่หญิงสาวเรียกความเข้มแข็งกลับมา ให้กับตัวเอง และตัดสินใจได้แบบนั้นร่างบางก็ไม่มี ปฏิกิริยาตอบสนองกับสิ่งที่ชายคนนี้กำลังทำอยู่ เขาค่อยๆถอดถอนลิ้นออกมาจากกลีบกุหลาบนั้น หลังจากเห็นว่าหญิงสาวไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ ไม่สู้ ไม่ดิ้น และกระสับกระส่ายไปกับสิ่งที่เขาทำอยู่ นี้ เขาลอบมองเห็นใบหน้าเนียน อาบไปด้วยคราบ น้ำตาแต่ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นให้เขาได้ยิน เขายืน นิ่งมองใบหน้านั้นด้วยความรู้สึกผิดและหยุดการก ระทํานั้นลง
“ข้าขอโทษ” พูดจบร่าสูงค่อยๆช้อนร่างบาง ที่มีสีหน้าเรียบเฉยไม่พูดไม่จา แต่ปรากฏให้เห็น ใบหน้าและริมฝีปากที่ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
เจ้าชายยูอุ้มร่างบางที่เปลือยเปล่านั้นออกมา เพราะจะให้ใส่ชุดกลับไปก็คงไม่ได้ มันเปียกชื้น ไปด้วยน้ำหมดแล้ว ชายคนนี้เดินออกมาและตรง ขึ้นไปยังชั้นสองของห้องใหญ่ห้องนี้ซึ่งด้านบนจะมี ห้องนอน ห้องแต่งตัวและห้องน้ำอีกห้องอยู่ด้วย เขา ค่อยๆวางร่างบางลงกับเตียงก่อนไปหยิบชุดของเขา มาใส่คลุมให้หญิงสาวไว้ ดึงผ้าห่มจากปลายเตียง มาห่มให้ร่างบางนี้ ก่อนเดินออกไปจากห้องนอนแห่ง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ