บทที่ 8 ท้าทายขนาดนี้มีรีจะยอม [NC20+++]
“ปล่อย!!”
“ข้าวปลาอาหารก็ตรียมให้หมดแล้ว อยู่ดีๆไม่ ชอบใช่มั้ย”ชายที่อยู่ด้านนอกยังมีใบหน้าที่เรียบ เฉยแต่น้ำเสียงนั้นเริ่มมีความครุกรุ่นปนเล็กน้อย
“ก็ปล่อยฉันสิ ฉันไม่ใช่นกนะ ปล่อย
เอาสิให้มันรู้กันไป ถ้าเธอยังเอะอะโวยวายอยู่ แบบนี้จะอยู่ในห้องได้มั้ย จะนอนได้มั้ยถ้าเธอไม่ได้ ออกจากกรงก็อย่าหวังว่าจะได้รับความสงบสุขใน ชีวิต…หญิงสาวเริ่มแผลงฤทธิ์มากขึ้นเรื่อยๆหลัง จากเห็นว่าชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ทำอะไร ได้แต่ พล่ามบอกให้เธอหยุดเท่านั้น
“ปล่อยยยยยยยยยย!!
“พูดดีๆไม่ชอบ อยากลองดีงั้นรึ” เขาปราย ตากลับมามองที่หญิงสาวและพูดย้ำกับเธออีกครั้ง หลังจากเธอไม่ปล่อยให้เขาอยู่ภายในห้องอย่างสงบ เอาแต่ร้องตะโกนเอะอะโวยวาย
“ก็ลองดูสิ” คำท้าทายนั้นทำให้ชายที่อยู่ ภายนอกกรงปลดล็อคและเปิดเข้าไปภายใน ก่อนผลักร่างบางนั้นติดกับกรงนกขนาดใหญ่นี้ทันที
ไม่เคยมีใครกล้าท้าทายเขาที่ขึ้นชื่อว่าเจ้า ชายขนาดนี้มาก่อน ทันทีที่อกแกร่งนี้ประชิดกับร่าง บาง เขายกแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวขึ้นด้วยมือ ข้างเดียวนั้นก่อนปลดเปลื้องอาภรณ์ของเธออย่าง ง่ายดาย
อ๊ายยยยยยยยยยย ปล่อยฉันนะ ไอ้เจ้า ชายตระกะตระกราม หมดกันเรือนร่างนี้ฉันเฝ้า ทะนุถนอมให้กับผู้ชายของฉัน นายกลับทำมัน พัง..หญิงสาวได้เพียงแต่สบถภายในใจ หลังจากที่ เธอไม่สามารถเปล่งออกมาเป็นคำพูดได้ เพราะตอน นี้ริมฝีปากที่เฝ้าดูแลบำรุงทาให้มันนุ่มชุ่มชื้นเพื่อให้ เจ้าชายในฝันที่แสนนุ่มนวลนั้นได้สัมผัส กลับถูก ชายที่อยู่ตรงหน้าบดขยี้จนมันดูอวบอิ่มขึ้นมาอีก ครั้ง ทำแบบนี้กับฉันอีกแล้วนะ เขาใส่ลิ้นร้อนสอด แทรกเข้าไปภายในเพื่อปิดปากไม่ให้เธอพูดอะไร ที่ไม่เข้าหูเขาอีก มือข้างหนึ่งที่ยังคงว่างนั้นเขาไม่ ปล่อยให้มันเปล่าประโยชน์เล่นคลึงกับอกที่ขาว เนียนใช้นิ้วบีบเล่นไปยอดปทุมถันบ้างเป็นจังหวะ แม้ ร่างกายจะดูบอบบางแต่หน้าอกหน้าใจของเธอกลับ อวบอิ่มเกินสัดส่วนที่ควรจะเป็น
เขาไม่ได้รู้สึกแค่เพียงกลิ่นกายหรือความรัญจวนของหญิงสาวผู้นี้เท่านั้น ยังรับรู้ความรู้สึก ที่มีพลังบางอย่างกำลังโถมเข้ามาหาตัวเขาไม่รู้จบ ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้สัมผัสเธอ แล้ว แต่ครั้งนั้นก็เหมือนมีอะไรดลจิตดลใจให้เขา หยุดสิ่งนั้นลงไป
อ๊ากกกกกกกกก ตรงนั้นมันของเจ้าชายใน ฝัน นายไม่มีสิทธิ์…คำพูดเหล่านี้ก็ได้แต่ด่าทออยู่ ภายในใจ เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูด หรือแม้แต่ หายใจหายคอยังแทบจะยาก ปากก็ยังดูดดื่มกับริม ฝีปากบางนั้นพร้อมกับลิ้นตวัดเอารสหวานภายใน
ไปลิ้มลอง ราวกับกำลังลิ้มรสไอศกรีมที่ยิ่งลิ้มรส ยิ่งชุ่มชื้นหัวใจ ชายที่อยู่ตรงหน้าลากมือที่ยังคงจับ แขนทั้งสองของเธอไว้นั้นเลื่อนลงมาปิดปากของเธอ หลังจากถอดถอนริมฝีปากนั้นออกก่อนมาระดมจูบ ไปที่เรือนร่างที่หอมรัญจวนนี้ ขบเม้มเป็นที่เพื่อแสดง ความเป็นเจ้าของบนเนื้อเนียนนั้น ก่อนบรรจงดูดดื่ม กับยอดปทุมถันสองยอดที่ตั้งเด่นเป็นสง่านั้น หญิง สาวพยามดิ้นเพื่อหลุดจากพันธนาการนี้แต่เบื้อง ล่างเขาใช้ขาที่แข็งแกร่งของเขาสอดแทรกระหว่าง กลางเพื่อล็อคขาของเธอไว้ ร่างบางดิ้นกระเส่าเล็ก น้อยกับการที่ถูกหยอกล้อเล่นกับยอดกันนั้น แต่ยิ่ง ดิ้นยิ่งขยับดูเหมือนจะยิ่งไปถูไถเข้ากับแก่นกาย ที่อยู่กลางร่างกายของเขาและมันก็เป็นตัวปลุก เร้าแก่นกายได้เป็นอย่างดี โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าได้ปลุกให้ความเป็นชายนั้นตื่นขึ้นมาแล้วยิ่งดูดดื่ม ยิ่ง สัมผัสยิ่งทำให้พลังมหาศาลถาโถมเข้ามาไม่รู้จบ รู้สึกรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายของตัวเอง นี่น่ะเหรอพลังมหาศาลที่ใครต่างพูดถึง ถ้าเช่นนั้นก็ เป็นนางจริงๆ ไม่ไวท์โครว์ก็ต้องไวท์สวอน เขาต้อง รู้ให้ได้ว่าเธอเป็นอะไรกันแน่ แต่ก็เอาเถอะไม่ว่าจะ เป็นอะไรเธอก็สามารถให้พลังกับข้าได้เหมือนกัน ร่างกายที่ดิ้นกระเส่าอยู่ตรงหน้ายิ่งทำให้เขามีความ ต้องการในตัวเธอมากยิ่งขึ้น อยากให้ทุกคนเข้าใจ จริงๆว่าหากได้ลิ้มรสและสัมผัสแล้วจะเป็นอย่างไร เขาพึ่งเข้าใจว่า..การที่ไม่สามารถถอนตัวออกห่าง ร่างกายใครสักคนนั้นมันเป็นอย่างไร
มือหนาที่ก่อนหน้านี้ทำหน้าที่ลูบไล้ตามเรือน ร่างระหงนี้ มันลูบไล้จนได้ไปหยุดบนกลีบดอกไม้ งามของเธอแล้ว ว้ายยยยยยยย..ตรงนั้นยิ่งไม่ได้ ใหญ่เลยนะคนแรกและครั้งแรกของเธอทำไมต้อง เป็นผู้ชายคนนี้ มันต้องเป็นของผู้ชายที่ฉันรักสิ ปล่อยนะเว้ย ไอ้บ้าเอ้ย!!..อย่าให้ฉันออกไปได้นะ ชายที่อยู่ตรงหน้าเริ่มลูบคลำเป่าประโลมและสะกิด ได้ตรงจุดไวต่อความรู้สึกนั้นจนทำให้ร่างของหญิง สาวกระเส่ากระสันและเกร็งกระตุกเล็กน้อย ความ ชุ่มฉ่ำของกลีบกุหลาบนั้นเริ่มมาเยือน น้ำหวานจาก เกสรดอกไม้ค่อยๆถูกหลั่งออกมาจากการถูกชาย ที่อยู่ตรงหน้าเล้าโลมมาพอสมควร ก่อนที่ความชุ่มชิ้นนั้นจะพร้อมรับกับบางสิ่งบางอย่างที่เขาต้องการ มอบให้เธอ
ชายที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆลองใช้นิ้วเรียวนั้น เข้าไปทักทายกลีบกุหลาบที่ชุ่มฉ่ำนี้ ก็รับรู้ถึงความ รู้สึกแน่นคับจนไม่สามารถสอดแทรกนิ้วเรียวนั้นเข้า ต่อไปได้อีก ร่างบางเกร็งกระตุกขึ้นมาอีกครั้งและ ยิ่งทำให้ช่องทางที่เขาพยายามจะเข้าไปสำรวจนั้น ตอดรัดปลายนิ้วนั้นมากขึ้น ก่อนที่สิ่งนี้จะเรียกน้ำตา ของเธอได้ไม่น้อย ทั้งๆที่เขายังไม่ได้ฝังนิ้วเรียวนั้น ลงไปจนสุดหรือเคลื่อนเข้าออกเข้าออกแต่อย่างใด เขารู้ในทันทีว่าเธอคนนี้ไม่เคยผ่านมือชายคนไหน มาก่อน คิเรียวแอบลอบยิ้มให้กับร่างกายที่บริสุทธิ์ และน่าสัมผัสชวนหลงใหลนั้น ก่อนที่สายตาคู่นี้ของ เขาจะลอบมองไปเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บ ปวด น้ำตาที่เจิ่งนองอยู่ภายในดวงตาคู่นั้น ถูกกลั้น เก็บไม่ให้มันไหลออกมา ใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนสี ดูซีด ลงอย่างเห็นได้ชัด
อย่าร้องนะ อย่าร้องให้ใครเห็น เราไม่ได้ ต้องการความสงสารหรือเห็นใจจากชายคนนี้ ชาย ที่พึ่งรู้จักเพียงแค่ไม่กี่วัน แต่กลับทำกับเธอแบบนี้ ร่างกายนี้คือสิ่งหนึ่งในความภาคภูมิใจของเธอที่ พยายามหวงแหนไว้ให้กับคนที่เธอรัก แต่มันกลับพัง ลงไปหมดแล้ว ทกส่วนบนเรือนร่างถูกชายคนนี้ดดดื่มและสัมผัสมัน แม้ในตอนนี้จะยังไม่ได้พรากความ บริสุทธิ์นั้นไป แต่ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า มันคงไม่ เหลืออีกแล้วความภาคภูมิใจนี้ของเธอ แล้วเธอจะ มีหน้าไปพบพ่อ แม่ หรือคนอื่นๆอีกมั้ย
ชายที่อยู่ตรงหน้าหยุดการกระทำนั้นลง โดยที่ เธอก็ไม่รู้สาเหตุ ก่อนที่เขาจะเดินออกไปและไม่ลืม ที่จะล็อคกรงนี้ หญิงสาวรอให้ชายคนนั้นเดินไปจน ลับสายตา ก่อนที่ร่างกายนี้จะทรุดลงไปกับพื้น
“ไป ออกไป ออกไปจากตัวฉัน ออกไป ปปปปปปปป” หญิงสาวมองไปรอบกายเห็นแต่เพียง ความป่าเถื่อนที่เขาทำกับเธอไว้ เธอบีบแขนตัวเอง และถูไถทุกสัมผัสนั้นออกไปจากร่างกายนี้ ก่อนจะ ตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บลึกๆ
– – – ณ อาณาจักรแห่งดาวนูร์ (แบลคส — วอน :หงส์ดำ) –
“ปล่อย ปล่อยสิ” ทางด้านฟอร์เมื่อถูกเจ้าชาย ยูจับตัวมาก็เอาแต่เอะอะโวยวาย
“เจ้าเป็นไวท์สวอน(หงส์ขาว)หรือไวท์โค รว์(กาขาว)”
“ฉันไม่รู้เรื่อง นายพูดเรื่องอะไรของนาย”
“แล้วเจ้าเป็นใคร เกี่ยวข้องอย่างไรกับองค์ หญิง”
“องค์หญิง?!?”
“ก็หญิงสาวที่นอนสลบอยู่บนเตียงนั่นอย่างไรล่ะ”
“ฉะ…ฉัน…เออ ข้าชื่อโซนิซ เป็นผู้ดูแลของ องค์หญิงฟอร์” หญิงสาวฉุกคิดขึ้นมาก่อนทำได้ เพียงแต่เลยตามเลย เพราะหากทุกคนรู้ว่าเธอคือ หญิงสาวที่มาจากต่างแดนที่ทุกคนกำลังตามหา ก็อาจจะถูกลักพาตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยหาความ ปลอดภัยไม่ได้ ก่อนที่โซนิซ หญิงสาวผู้ดูแลตัวจริง นั้นจะฟื้นขึ้นมา แล้วโผลเข้ากอดหญิงสาวที่อยู่เบื้อง หน้าของเธอทันที
“องค์…” ฟอร์รีบใช้มือปิดปากโซนิซก่อนเรื่อง ที่หญิงสาวพึ่งโกหกนั้นจะถูกเปิดเผยไป
“องค์หญิงคะ..เพคะ เราถูกลักพาตัวมา” หญิง สาวว่าพลางพยายามสะกิดแขนขา ขยิบตาให้เป็นนัย
“แล้วพะ..พี่โซนิซ เป็นอย่างไรบ้าง ใครทํา อะไรรึเปล่า”
“ไม่เลยเพคะ ขอบคุณองค์หญิงที่เป็นห่วง
“งั้น ถ้าเป็นเช่นนั้นก็…ไอซ์ ดูแลองค์หญิง ด้วย ส่วนทางนี้เดี๋ยวพี่จัดการเอง”
“รับทราบครับท่านพี่” ไอซ์ไม่ว่าเปล่ารีบซ้อน ตัวของหญิงสาวผู้ดูแลที่ตอนนี้เขาเข้าใจว่าเป็นองค์ หญิงนั้นออกไปจากห้องของพี่ชาย
เธอคิดว่าเขาไม่รู้เลยรึไง ตีหน้าตายแต่ก็ ยอมรับว่าเกือบเนียนนะ หากเขาไม่ได้สัมผัสรส จูบนั้นคงไม่รู้เลยว่าเธอคนนี้แหละที่ทุกคนกำลัง ต้องการ ไม่ไวท์สวอนก็ไวท์โครว์ เอาเถอะอยาก โกหกก็โกหกไป เอาให้แนบเนียนละกัน…การที่คน อื่นไม่รู้ แล้วให้ทุกคนเข้าใจว่านางคือผู้ดูแลมันอาจ จะเป็นการดีสำหรับนางก็ได้ เพราะยิ่งมีใครรู้มาก เท่าใดยิ่งอันตรายรอบตัวมากเท่านั้น
– ณ อาณาจักรดาวลิสส์ (แบลคโครว์:กาดำ)
ณ ตำนักรับรองของดาวลิสส์(ห้องทรงงาน)
“ฮาฟ ธีร์ พวกเจ้าได้ข่าวอย่างไรบ้าง
“ผู้ที่ลักพาตัวไปคือเจ้าชายยูและเจ้าชายไอซ์ แห่งอาณาจักรหงส์ดำพะยะค่ะ”
“มันกล้ามากนะ แล้วได้ตัวมามั้ย”
“หนีไปได้พะยะค่ะ พวกเราผิดเองที่ดูแลองค์ หญิงได้ไม่ดี”
“เอาเถอะ อย่างไรซะมันก็เกิดขึ้นแล้ว ต่อจาก นี้คงต้องรับมืออีกยาว
“ต่อจากนี้คงไม่ใช่แค่พวกแบลคสวอนแน่ แต่ แบลคโครว์ทุกตัวที่มีความต้องการเดียวกันนั้นจะมา รวมตัวอยู่ที่นี่”
“ฮาฟ ธีร์ ช่วยหน่อยนะ”
“มันเป็นหน้าที่ของพวกเราอยู่แล้ว”
ณ ตำนักของเจ้าชายคิเรียว (ห้องพักผ่อน) – –
“ปล่อย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” ในเวลานี้หญิง สาวไม่มีเวลามาคิดถึงเรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้นนั้น เธอ พยายามร้องตะโกนดังลั่นห้องพร้อมกับเขย่ากรงนก ที่ขังเธอไม่หยุด
“พอเถอะ องค์หญิง”
“พี่โอนิส เฟรนไม่ใช่องค์หญิง
ก่อนที่หญิงสาวที่อยู่ภายในกรงทองนี้จะเอะอะ โวยวายไปมากกว่านี้ ประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดเข้ามา ชายที่เดินเข้ามาหยุดอยู่เบื้องหน้าของหญิงสาวใน กรงทองนั้นคือเจ้าชายคิเรียว
“โอนิส ออกไปก่อน” ก่อนที่ชายผู้นี้จะหันไป สั่งโอนิส หญิงสาวผู้ดูแลของเธอ
“เพคะ” โอนิสรับคำสั่ง ก่อนจะหันมามองหญิง สาวที่อยู่ภายในกรงอยางอดห่วงไม่ได้
“แล้วพรุ่งนี้ไม่ต้องมานะ ข้าดูแลเอง”
“พี่โอนิสอย่าไปนะ อยู่กับเฟรนก่อน”
“เลิฟเบิร์ดมานี่เร็ว” เจ้าชายคิเรียวไม่ได้สนใจหญิงสาวที่อยู่ภายในกรงทองเลยสักนิด
หี!!..เขาไม่ได้รู้สึกผิดหรือเสียใจกับการกระ ทำของเขาเลยสักนิด ไม่มีคำพูดขอโทษหรือสิ่ง ใดออกจากปากของเขา ยิ่งทำแบบนี้มันยิ่งน่าต่อย ชะมัด คนทำผิดก็ต้องมาขอโทษสิ นี่ยังมาลอย หน้าลอยตา ชายที่อยู่ภายนออกกรงนั้นเดินไป ป้อนอาหารให้เจ้าเลิฟเบิร์ดด้วยท่าทีที่ดูจะมีความ สุขสบายใจ หญิงสาวมองดูการกระทำของชายที่ อยู่เบื้องหน้าก่อนพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่สบ อารมณ์
เจ้าชายคิเรียวใช้ปากคาบอาหารนกแล้ว ป้อนเจ้าเลิฟเบิร์ดอย่างมีความสุข การกระทำที่ทำ เหมือนกับมีใครอยู่ภายในห้องนี้ ทำเหมือนเธอไม่มี ตัวตน
“ไอ้คุณเจ้าชายจอมเผด็จการ ปล่อยฉันเดี๋ยว
”
นี้นะ”
“เจ้าชายคะ เจ้าชายขาวววว ปล่อยฉันเถอะนะ”
“ฉันปวดท้องจะเข้าห้องน้ำ”
“ถ้าไม่ไหวก็ในกรงเลย ข้าไม่ถือสา
“จะบ้าไง”
“…” เจ้าชายคิเรียวไม่ได้สนใจหญิงสาวที่ กำลังเอะอะโวยวาย แต่กลับเดินกลับไปนั่งที่โซฟา ใหญ่ตัวนั้นที่อยู่กลางห้อง ก่อนล้มตัวลงไปนอน อย่างสบายอารมณ์
“ฉันหิวน้ำ”
“ขอแบ่งจากเจ้าเลิฟเบิร์ดได้เลย”
“ฉันไม่ใช่นกนะ”
“อย่าเรื่องมากอยากโดนอีกใช่มั้ย”
“อึก!! ” หญิงสาวลอบกลืนน้ำลาย เมื่อชาย ที่อยู่ตรงหน้าเอ่ยออกมาและค่อยๆหันมามองด้วย สายตาที่ไม่น่าไว้วางใจ ก่อนจะค่อยๆเดินตรงเข้ามา
ก่อนที่บทสนทนาจะต่อบทยืดยาวไปมากกว่านี้ ก็มีเสียงโครมคราม เอะอะโวยวายอยู่ภายนอก ก่อนที่ ฮาฟ ธีร์ ผู้ติดตามคนสนิทจะวิ่งเข้ามารายงาน ทันที
“มันมาแล้วพะยะค่ะ
“ครั้งนี้เป็นใคร”
“เนบอบกับพักพวกพะยะค่ะ”
“ข้าจัดการเอง ฝากทางนี้ด้วย” เจ้าชายพูด กับผู้ติดตามคนสนิททั้งสองแล้วหันมามองที่หญิง สาว ก่อนรีบวิ่งออกไปในทันที
“เกิดอะไรขึ้น” หญิงสาวถามขึ้นมาอย่างสงสัย ก่อนเสียงฝีเท้าจำนวนมากที่อยู่ภายนอกจะวิ่งไกล ออกไป
“เจ้าชายลงมือเอง ไม่ต้องกังวลไปหรอกพะยะ
ค่ะ”
ณ ลานต่อสู้ของอาณาจักรดาวลิสส์ – –
–
ทางด้านเจ้าชายคิเรียวรู้ในทันทีว่า เนบอบเป็น แบลคโครว์(กาดำ)เช่นเดียวกับตน การมาปรากฏตัวครั้งนี้ก็เพื่อชิงตัวหญิงสาวที่มาจากต่างแดน เพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าหากผู้ใดได้ครอบครองไวท์ส วอนหรือไวท์โครว์ ผู้นั้นก็จะมีอำนาจเหนือสิ่งอื่นใด แม้ว่าในตอนนี้จะไม่รู้ก็ตามทีว่าจริงหรือไม่
การชิงตัวหญิงสาวผู้มาจากต่างแดนได้บังเกิด ขึ้น ฟ้าอันเกรี้ยวกราดที่ห้ำหั่นกันอย่างไม่มีผู้ใดยอม ลดละ อำนาจครอบงำทุกเผ่าพันธุ์ให้ทำได้ทุกสิ่งทุก อย่าง เพื่อแย่งชิงร่างกายและจิตใจของนางผู้ที่ไม่ แม้แต่จะรู้เลยว่าการปรากฏตัวของนางครั้งนี้จะอุบัติ เรื่องที่เกินกว่าจะมีผู้ใดหยุดยั้งไว้ได้ เพื่ออำนาจ เหนือสิ่งอื่นใดในจักรวาลแห่งนี้
การห้ำหั่นกันระหว่างเจ้าชายคิเรียวแห่ง อาณาจักรกาดำกับเนบอบ ผู้ที่เคยเป็นทั้งสหายและ ผู้ติดตามคนสนิท แต่บัดนี้กลับกลายเป็นศัตรูคูอา คาต เพียงเพราะอำนาจที่ทุกคนต่างต้องการ หรือ ศัตรูคนนี้อาจมีเหตุผลอื่นที่มากกว่านั้นถึงตามไม่ ราวีขนาดนี้ เพราะก่อนหน้านี้ก็ไม่มีเรื่องของหญิง สาวมาเกี่ยวข้อง
“เนบอบ เจ้าจงกลับไปซะ เจ้ารู้อยู่แก่ใจทหาร ของเจ้ามีน้อยเกินกว่าจะสามารถต่อกรกับข้าได้ เมื่อเนบอบพลั้งพลาดให้แก่ผู้ที่เคยเป็นนาย ทหารจํานวนมากของเนบอบต่างหนีลนลานออกไปเหลือ เพียง ทหารคนสนิทเพียงไม่กี่คนที่ยังคงทำหน้าที่ ดูแลและปกป้องเนบอบอยู่
“เคียว!! ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เจ้าจะมี โอกาสฆ่าข้า หากปล่อยโอกาสนี้ไป เจ้าจะเสียใจ”
“ไม่หรอก ข้าเห็นแก่การที่เจ้าเคยดูแลและ ปกป้องอาณาจักรแห่งนี้ ครั้งนี้ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า กลับ ไปซะ ก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจ ไป!!” เจ้าชายคิเรียว ออกปากไล่เนบอบก่อนหันกลับมาดูทหารของตนที่ บาดเจ็บไม่น้อยสั่งให้ทุกหน่อยช่วยกันดูแลและจัด เวรยามอย่างดี ก่อนที่จะเดินกลับตำนักอย่างไม่สบ อารมณ์
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ