บทที่ 6 ชายลึกลับ
ณ ตำนักรับรองของดาวลิสส์(ห้องนอน)
หลังจากนั้นเจ้าชายคิเรียวได้พาตัวโอนิสและ โซนิซไปพบฟอร์และเฟรน ก่อนจะอธิบายเรื่อง ทั้งหมดให้หญิงสาวทั้งสองเข้าใจ
“แล้วทำไมเราต้องทำตามคำสั่งของนายด้วย ไม่ทราบ”เฟรนโผลงถามขึ้นมาด้วยความข้องใจ
“เพื่อความปลอดภัยของพวกเจ้า”
“ฉันว่า…ฉันไปอยู่ที่อื่นอาจปลอดภัยกว่านี้ ก็ได้”
“เจ้า!!”
“เฟรน ใจเย็นๆสิ ลองคิดดูดีๆนะ ถ้าเราถูก ลักพาตัวไป เรายังไม่รู้เลยว่าเราจะได้รับการดูแล ให้ดีแบบนี้รึเปล่า ไม่แน่อาจจะไปอยู่คุกใต้ดินที่เรา เคยอยู่ก็ได้นะ”ฟอร์รีบดึงตัวเพื่อนสาวเลี่ยงห่าง ออกมาเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดเหตุผลให้เธอเข้าใจ
“ก็ฉัน…เอาเป็นว่าฉันเชื่อแกก็ได้” หญิงสาว ฉุกคิดขึ้นมาก่อนจะไม่ถกเถียงอะไรและยอมรับข้อเสนอนั้น
“โอเคก็ได้ แล้วฉันต้องปลอมตัวเป็นใครบอก มาสิ” หญิงสาวยอมรับข้อตกลงของเจ้าชายอย่าง ไม่สบอารมณ์ แต่นั่นก็ไม่ได้รับคำตอบจากชายคน นี้โดยตรงกลับหันกลับไปบอกกับหญิงสาวคนหนึ่งที่ ยืนอยู่ด้านหลังของเขา
“โอนิสเจ้าจัดการด้วย
“องค์หญิง หม่อมฉันโอนิสจะเป็นผู้ดูแลององค์ หญิงเพคะ”
“ส่วนเจ้าก็ปลอมเป็นโซนิซ” เจ้าชายหันมาพู ดกับฟอร์ ก่อนที่เธอจะตอบตกลงอย่างว่าง่าย ทำให้ เฟรนรู้สึกว่าเขาปรายตามามองแบบเหยียดเป็นเชิง ให้พอคาดเดาได้ว่าเพื่อนของเธอไม่เรื่องมากเท่า เธอนั่นเอง
“อีกเรื่องหนึ่ง ข้าแยกห้องนอนให้พวกเจ้าแล้ว”
“ไม่นะ ฉันจะนอนด้วยกัน” ทั้งสองต่างพูด ออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
“ห้องเล็กก็ได้ พวกฉันไม่เกี่ยง”
“เจ้าช่วยสังเกตดูก่อนได้มั้ยว่าสองห้องมันมี ประตูเปิดหากันได้ พอใจรึยัง”คิเรียวพูดพร้อมกับ ชี้ไปที่ประตูที่อยู่ภายในห้องนอนแห่งนี้ ซึ่งสามารถ เปิดเข้าไปอีกห้องหนึ่งได้ ตามที่เขาคนนี้บอก
“เฟรนนี่ ตามๆเค้าไปก่อนเถอะ เรื่องเยอะไป อาจจะไม่ได้อยู่ที่สบายแบบนี้นะ” เพื่อนสาวรีบเข้า มากระซิบกับเธอ ก่อนที่เธอจะค่อยๆสงบลง
“ก็ได้”
“อีกอย่างนะ เจ้าสองคนต้องนอนข้างล่าง ส่วน โอนิสและโซนิซนอนบนเตียง”
“ฉันไม่เกี่ยงอยู่แล้ว แค่อย่าแยกเราสองคนก็ พอ “ฟอร์เอ่ยบอกอย่างเข้าใจ แต่หากมองใบหน้า และสายตาของเพื่อนสาวแล้วรู้ได้ในทันทีว่าไม่ พอใจอย่างมาก แต่ไม่ใช่เพราะนอนข้างล่างอะไร หรอก แต่เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าเจ้าบงการจนเธอ อดหมันไส้ไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“ไม่บังอาจเพคะ” สองพี่น้องผู้ดูแลพูดเป็น เสียงเดียวกัน
“เอาตามนี้ จะหลอกแล้วก็ต้องหลอกให้ได้ทุก คน ทุกเวลา แม้แต่บนดาวแห่งนี้พวกเจ้าจะให้ใคร ล่วงรู้ไม่ได้ ต่อจากนี้พวกเจ้าเป็นผู้ดูแล เข้าใจมั้ย!! สิ้นคําสั่งเจ้าชายก็เดินหันหลังกลับออกไป
“เข้าใจมั้ย!! เจ้าชายของพวกเธอนี้ดุจริงๆ ถ้า ฉันเผลอจะเข้ามากัดมั้ยเนี่ย” หลังจากเจ้าชายออก ไป หญิงสาวก็ทำท่าล้อเลียน ทำให้โอนิสและโซนิ ซอดขำไม่ได้
“อย่าพูดให้เจ้าชายได้ยินนะเพคะ”
“รับทราบค่ะองค์หญิงเฟรน”
“อย่าล้อเล่นสิเพคะ โอนิสไม่บังอาจ”
“เอาเถอะ ทำตามที่เค้าสั่งดีกว่านะ”
“ใช่…อย่าคิดว่าฉันเป็นองค์หญิง เจ้าหญิง อะไรเลย ฉันก็คนธรรมดาๆคนหนึ่ง” ฟอร์หันไปพูด กับโซนิซ ก่อนเธอที่จะยิ้มกลับมาอย่างเป็นมิตร
“ถ้าเช่นนั้นโซนิซ อุ้ย!!…ไม่ใช่สิ องค์หญิงฟ อร์ เสด็จกลับที่ประทับเถอะเพคะ” ฟอร์พูดพลาง ล้อเลียนโดยถอนสายบัวเป็นการคำนับก่อนผายมือไปยังประตูที่เชื่อมห้องที่ด้านหนึ่ง ก่อนหันกลับมา ยิ้มให้กับหญิงทั้งสามคน ก่อนที่ทั้งหญิงสาวทั้งสี่จะ หัวเราะออกมาพร้อมๆกัน
“มีอะไรก็เรียกใช้ได้เลยนะคะ องค์หญิงฟอร์ องค์หญิงเฟรน” เฟรนเสริมต่อจากฟอร์
“หม่อมฉันไม่กล้าหรอกเพคะ”
“ถ้าอย่างนั้น พี่โอนิสกับพี่โซนิซเรียกพวกเรา
ว่าฟอร์กับเฟรนนะคะ”
“แล้วสรรพนามเลิศหรู หม่อมฉงหม่อมฉันพวก นั้นก็ไม่ก็ไม่เอาด้วยนะคะ ฟอร์ฟังแล้วมันจักกะจี้”
“หม่อมฉันไม่คุ้นนะ ขอเถอะนะเพคะ”
“เพคงเพคะไม่เอาได้มั้ยอ่ะ เจ้าหญิงเพคะ เจ้า ชายขาาาาา ฟังแล้วขนลุกอ่ะ”
เฟรนพูดขัดขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับทำท่าทาง ก่อนที่หญิงสาวทั้งสี่จะหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน หลังจากพูดคุยกันได้พักใหญ่ฟอร์กับโซนิซก็แยก ตัวไปอยู่อีกห้องหนึ่ง
“องค์หญิงเฟรนคะ ตั้งแต่องค์หญิงรู้จักกับเจ้า ชาย มีวันไหนที่เค้าไม่ทำหน้าดุเหมือนสุนัขข้างถนน ที่ไม่ได้กินข้าวมาสามวันบ้าง” เฟรนพูดถึงบุคคลที่ สามกับผู้ดูแลของเธออย่างไม่สบอารมณ์
“อยู่ในห้องนอน ไม่เป็นไรหรอกเพคะ เรียกโอ นิสก็พอ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ต้องทำให้ชิน ออกไปข้างนอก เดี๋ยวจะไม่สมบทบาท คนอื่นเค้าจะมาว่าได้” หญิง สาวพูดเอ่ยถึงบุคคลที่สามอย่างไม่สบอารมณ์
“…” พี่โอนิสไม่พูดอะไร แต่กลับยิ้มให้กับ ความไร้เดียงสา ตรงไปตรงมาของเธอ
“หม่อมฉัน..”
“ไม่ใช่ พี่”
“เออ..พะ..พี่ว่า…เดี๋ยวพี่ไปจัดเตรียมชุดให้ องค์หญิงก่อนดีกว่านะ..คะ”
“หยุดเลยค่ะ องค์หญิงจะมาทำแบบนี้ไม่ได้ เดี๋ยวเฟรนจัดการเอง โอเคนะคะ”
“โอ..โอ.. เคคืออะไรคะ”
“โอเคแปลว่าตกลง โอเคนะคะ”
“ตกลง..ก็ตกลงค่ะ”
“เอาเถอะ เดี๋ยวเฟรนจัดการเองนะคะ” หญิง สาวว่าพลางเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบชุดที่ถูกจัด เตรียมไว้เป็นอย่างดีออกไป แล้วเข้าไปอาบน้ำ ก่อน ออกมาจากน้ำและเห็นพี่โอนิส หญิงสาวผู้ที่ได้รับ หน้าที่ดูแลเธอนั่งอยู่ที่พื้นข้างๆเตียง
“พี่โอนิส ขึ้นไปนั่งบนเตียงสิคะ” หญิงสาวว่า พลางเดินเข้าไปดึงร่างของหญิงสาวผู้ดูแลขึ้นมาบน เตียง แต่เธอยังคงทีท่าทีที่ลังเลและลำบากใจ
“ถ้าพี่โอนิสลำบากใจ เอาแบบนี้ละกัน” หญิง สาวว่าพลางจัดแต่งที่นอน หมอน ผ้าห่มทั้งสองชุด ไว้บนเตียง
“พี่โอนิสนอนด้านขวา เฟรนนอนด้านซ้าย ยุติธรรมดีนะคะ”
“ก็ได้เพคะ”
“เอาใหม่”
“ก็ได้..ค่ะ”
“ดีมากพี่โอนิสตามสบายเลยนะคะ เดี๋ยวเฟรน ขอตัวไปหายัยฟอร์ก่อน”
“ให้พี่ไปส่งมั้ย..คะ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่เปิดประตูไปแค่นี้เอง”
หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปก็พบหญิงสาวทั้งสอง คนนอนอยู่บนเตียง ก่อนที่เธอจะเดินย่องเข้าไป สะกิดเพื่อนสาวที่กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่น คงกำลัง เคลิ้มฝันคิดว่าเล่นจี้จี้เจ้าชาย อยู่ยังไงยังงั้น ดูทำ หน้าตาเคลิ้มเสียเหลือเกินนะ
“ฟอร์ๆๆ” หญิงสาวสะกิดเรียกเพื่อนสาว ก่อน ที่เธอจะปรือตาขึ้นมาเอ่ยเรียกชื่อเธอ หญิงสาวก็ใช้ มืออุดปากของเพื่อนสาว ก่อนจะค่อยๆคลายมือออก
“มีอะไร”
“เราแอบไปสํารวจรอบๆดีมั้ย จะได้หาทาง กลับบ้าน”
“ดีเลย ฉันก็อยากกลับบ้านแล้ว ไม่รู้พ่อแม่จะ เป็นยังไงบ้าง” ว่าแล้วหญิงสาวทั้งสองก็ค่อยๆเปิด ประตูออกมา แต่มีทหารเฝ้าประตูอยู่
“ฉะ..ข้าสองคนจะไปเอาน้ำมาให้องค์หญิง เฝ้าดีๆล่ะ”
“ขอรับ” ทหารที่เฝ้าประตูดูเหมือนจะไม่รู้ จริงๆว่าหญิงทั้งสองคือหญิงสาวจากดาวโลก จึง เป็นทางสะดวกให้หญิงสาวทั้งสองออกไปได้อย่าง ง่ายดาย
เมื่อพ้นสายตาของทหารเฝ้าประตู หญิงสาวก็ ถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกัน ก่อนหันหน้ามายิ้ม ให้กัน แต่ก็ไม่พ้นทหารที่เฝ้าอยู่หน้าตำนัก
“องค์หญิงต้องการพบองค์ชาย ข้าจะไปตาม หญิงสาวทั้งสองเห็นทหารที่เฝ้าตำนักไม่ได้พูดอะไร จึงเดินออกมา
“นี่!!”
“มี..อะไร” หญิงสาวทั้งสองสะดุ้งโหยง ตัว แข็งทื่อ เมื่อได้ยินทหารผู้ดูแลทักเธอทั้งคู่แบบนั้น
“ตำนักองค์ชายทางโน้น
“ขอบใจนะ” หญิงสาวทั้งสองรีบพลิกตัวกลับ มาเพื่อเดินไปตามเส้นทางที่ทหารคนนั้นบอก
“แต่ข้าว่าเจ้าอย่าไปเลย เดี๋ยวองค์ชายก็กลับ มาแล้ว”
“ข้าถามอะไรหน่อยสิ แล้วทางนั้นไปไหนงั้นเห
รอ”
“สวนต้องห้าม เจ้าห้ามแม้แต่คิดจะเข้าไปเด็ด
ขาด”
“องค์หญิงต้องการพบองค์ชายตอนนี้ พวก เราขอตัวก่อนนะ” หลังจากที่พยายามตีหน้าใส ซื่อโกหกทหารก็ออกมาจากตำนักจนได้ แต่จะทำ อย่างไรที่จะไปทางนั้นโดยไม่ให้ใครจับได้
“เขตพระราชฐานหรือสวนต้องห้ามอยู่ทาง โน้นแล้วเราจะไปยังไง” เฟรนเปรยขึ้นมาหลังจาก เดินออกมาจากทหารได้ระยะหนึ่ง
“เดี่ยวแกอ้อมไปทางโน้น ฉันจะไปทางนี้มัน ต้องไปได้สิ”
“โอเค แล้วอีกประมาณครึ่งชั่วโมงเราไป เจอกันที่ห้องเลย ได้ทางหนีทีไล่ยังไงพรุ่งนี้เรามา วางแผนกันอีกที”
“ตกลงตามนี้”
“ชิ!!..อิตาเจ้าชายจอมเผด็จการหน้าโหด นาย ไม่มีทางกักขังหน่วงเหนี่ยวฉันไว้ได้หรอก” หญิง สาวเดินบ่นพึมพรำ ก่อนจะเดินไปชนร่างชายคน หนึ่ง
“ขอโทษค่ะ เออ..คือข้าไม่ได้ตั้งใจ ” หญิง สาวรีบขอโทษขอโพยก่อนเงยหน้าขึ้นมา ก่อนพบ ว่าชายผู้นั้นมีลักษณะท่าทางที่เปล่งปลั่งดูมีสง่าราศี ใบหน้าขาวเนียนผุดผ่อง ผมดำขลิบยาวถึงกลาง หลัง ทั้งผม ใบหน้า ร่างกายถูกดูแลเป็นอย่างดี
“เจ้าเป็นใคร”
“เออ..ฉะ..ข้า..หม่อมฉันคือโอนิส..เพคะ”
“โอนิส?!?”
“เป็นผู้ดูแลองค์หญิงเฟรน องค์หญิงที่มาจาก ดาวโลก..เพคะ”
“ดาวโลก งั้นรึ”
“เพ..คะ ข้า เออ..หม่อมฉันขอตัวนะเพคะ” ก่อนที่ชายผู้นี้จะถามไปมากกว่านี้ หญิงสาวรีบวิ่ง หนีออกมาก่อน ก่อนที่คนอื่นจะจับได้
“หรือว่าจะเป็นไวท์สวอนหรือไวท์โครว์ที่ผู้คน ต่างลือกัน ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงก็เป็นการดี
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ