บทที่ 5 นี่ฉันฝันไปหรือเปล่า

– – ตำนักรับรองของดาวลิสส์ (ห้องทรง

งาน) – –

“องค์ชาย มีหญิงสาวอีกนางหนึ่งรุกล้ำเขตพระ ราชฐาน นางบอกมาจากดาวโลกอีกแล้วพะยะค่ะ”

ธีรนําความไปบอกคิเรียว หลังจากพบหญิงสาว เดินออกมาจากเขตพระราชฐานหรือสวนต้องห้าม ด้วยสภาพที่เลอะเถอะเปรอะเปื้อน

“แล้วตอนนี้นางอยู่ที่ใด

“ฮาฟนำตัวนางไปไว้ที่คุกใต้ดิน”

“งั้นรึ ถ้าเช่นนั้นพาตัวนางไปไว้ที่ห้องรับรอง นางอาจเป็นเพื่อนที่หญิงสาวจากต่างแดนก่อนหน้า นี้กล่าวถึง”

“รับทราบ”

“ระวังตัวด้วย อย่าให้ใครล่วงรู้ไปมากกว่านี้”

“ขอรับบบบบ”

“ปล่อยฉัน ฉันทำอะไรผิดทำไมต้องมาจับฉันด้วย จะพาฉันไปไหนอีก แล้วเพื่อนฉันอยู่ไหน”

ฟอร์เอะอะโวยวายเสียงดังก่อนที่จะถูกโปะ ด้วยยาสลบ หลังจากนั้นธีร์จึงนำตัวหญิงสาวไปไว้ที่ ห้องรับรองโดยมีฮาฟเป็นคนดูต้นทาง

– – – ณ ตำนักรับรองของดาวลิสส์ (ห้องนอน)

“ฟอร์ แกเป็นอะไร พวกนายทำอะไรเพื่อนฉัน” หญิงสาวตะโกนเรียกพร้อมกับเขย่าร่างของเพื่อน สาวของเธอด้วยความรู้สึกเป็นห่วง

“ไม่ต้องตกใจไป อีกไม่ช้าเพื่อนของพระนาง จะฟื้น เราทำไปเพื่อความปลอดภัยของตัวพระนาง ทั้งสอง โปรดจงเข้าใจ ” ธีร์รีบอธิบาย ก่อนสีหน้าที่ดู เคร่งเครียดของหญิงสาวเมื่อเห็นสภาพของเพื่อนจะ ค่อยๆคลายกังวลลง

“ข้าทั้งสองขอตัวก่อน” ชายทั้งสองพูดทิ้งท้าย ไว้ก่อนเดินออกจากห้องนี้ไป

“ฟอร์!! ” หญิงสาวตะโกนเรียกเพื่อนสาว หลัง จากเห็นเพื่อนของเธอค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“ยัยเฟรนนนนนน” เมื่อฟอร์ลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าเป็นเพื่อนสาวของเธอ ก็รีบกระเด้งตัวขึ้นมาก อดหญิงสาวด้วยความดีใจ

“แกหยิกฉันหน่อยสิ ฉันฝันไปหรือเปล่า”

“นั่นน่ะสิ แล้วมันเกิดอะไรขึ้น”

“เดี๋ยวฉันเล่าให้แกฟังเท่าที่รู้ละกัน”

หญิงสาวเล่าเรื่องทั้งหมดที่ป้าโอนิกได้บอกเธอ ให้เพื่อนสาวฟัง ก่อนที่เพื่อสาวนั้นจะมีสีหน้าท่าทาง ไม่แตกต่างจากเธอเลยหลังจากได้รู้ความจริง

“ฉันไม่อยากจะเชื่อ แกช่วยตบหน้าฉันเลยดี กว่า แล้วบอกว่าฉันฝันไป”

“ฉันก็เหมือนแกแหละ แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ ก็ มันเป็นไปแล้ว”

“ฉันอยากกลับบ้าน

“มันต้องมีวิธีสิ แต่ก่อนอื่นฉันว่าแกไปอาบน้ำ เปลี่ยนชุดก่อนดีมั้ย ทางนู้นนะห้องน้ำ ”
“เป็นความคิดที่เยี่ยมมาก

แต่ก่อนที่เพื่อนสาวของเธอจะเดินตรงไปเปิด ประตูก็หันหลังกลับมาแล้วมองดูชุดของหญิงสาว ก่อนหัวเราะออกมา

“ไม่ต้องหัวเราะฉันเลยนะ เดี๋ยวแกก็ต้องใส่ เหมือนฉันอยู่ดี”

ทันทีที่ฟอร์อาบน้ำเสร็จ นาตาชาหญิงสาวที่ ก่อนหน้านี้เคยเปลี่ยนชุดให้เฟรนก็เข้ามาเปลี่ยนให้ เพื่อนของเธออีกครั้ง

“พี่นาตาชา!!” เฟรนยิ้มให้หญิงสาวที่อายุ มากกว่าเล็กน้อย เธอรู้สึกว่ามีผู้หญิงคนนี้อยู่แล้วอุ่น ใจ ก่อนจะวิ่งเข้าไปจับมือของเธอมานั่งลงข้างๆ

“เพคะ” หญิงสาวยิ้มให้เล็กน้อยก่อนลงมือ จัดการแต่งองค์ทรงเครื่องให้ฟอร์อีกครั้ง ก่อนเดิน ออกไป

“เราเหมือนเจ้าหญิงในนิยายเลยเนอะ แล้วก็ จะมีเจ้าชายมา จุด จุด จุด อ๊ายยยยยย คิดถึงตรงนี้ มันอิ่มเอิบ” หลังจากแต่งตัวเสร็จสับ หญิงสาวสอง คนหันหน้ามามองกันอย่างรู้ทัน
“อ๊ายยยยยยยยยย ยัยบ้า เราถูกจับตัวอยู่นะ จับตัวเข้าใจมั้ยยยยยยย

“อุ้ย!! ลืมซะสนิทเลย แหะ” เพื่อนสาวยิ้ม เงื่อนๆให้หลังจากหลงระเริงไปกับชุดพักหนึ่ง

“แทนที่จะมาชื่นชมกับชุด คิดฝันหวานกับเจ้า ชายมาหาทางกลับบ้านดีกว่ามั้ย

“หรือแกไม่คิด อมทั้งวัดทั้งโบสถ์มาฉันยังไม่ เชื่อแกเลยรู้มั้ย ยัยเฟรนนนนนนี่”

“ย่ะ!!..เรามันแฝดนรก ถึงจะไม่ใช่แฝดแท้แต่ ก็รู้ยันตับไตไส้พุง อยากให้เจ้าชายแอ๋มก็ไม่มีกัก ไม่มีปิดนะจ่ะ จะบอกให้

“ฮั่นแน่!!..ที่แท้ก็เก็บอมพะนำไว้อยู่นี้เอง”

“แต่ถ้าเจอเจ้าชายจอมเผด็จการแบบนี้ฉัน ขอถอนตัวละกัน แกเอาไปเลยนะ เอาไปไกลๆฉัน เลย…ตอนนี้ประโยคเดียวเลย ฉันอยากกลับบ้าน นนนนนนน” เฟรนเอ่ยถึงบุคคลที่สามอย่างไม่สบ อารมณ์

“นั่นสิ!!…ไม่รู้ว่าคุณนายรŠร คุณชายชัชณัชจะเป็นยังไงบ้าง”

“นั่นสิคุณนายรริร คุณชายชัชณิช ไอ้พี่ไฟท์ ก็เหมือนกัน ตามหาลูกสาว น้องสาวสุดสวยกันให้ ควักแน่เลย”

– บนโลกมนุษย์ ณ บ้านของฟอร์ –

—

ครอบครัวทั้งสองบ้านเมื่อรู้ว่าลูกสาวหายตัวไป ก็มารวมตัวที่บ้านของฟอร์ ชัชณิช(พ่อของเฟรน) รรัร(แม่ของฟอร์) มีความเห็นตรงกันว่าจะไปแจ้ง ตำรวจ แต่ชัชณัช(พ่อของฟอร์) และรริร(แม่ของเฟ รน) ต่างรู้สาเหตุตั้งแต่เห็นสภาพที่เกิดขึ้นหน้าบ้าน แล้ว ก่อนที่ทั้งสองจะตัดสินใจบอกความจริง

ชัชณิช(พ่อของเฟรน) และรŠร(แม่ของฟอร์) ต่างมีก็ตกใจและไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ทั้งสองเล่า แต่ ก็ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น

“ไม่อยากจะเชื่อเลย นี่ฉันฝันไปใช่มั้ย”

“คุณรัร ผมขอโทษที่ปิดบังเรื่องนี้มาโดย ตลอด”

“ไม่เป็นไรนะคุณ เรื่องที่มันผ่านไปแล้ว เรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ เรามาหาทางช่วยลูก กว่า ”

“คุณณิชฉันผิดไปแล้ว ฉันมันเห็นแก่ตัว

“อย่าโทษตัวเองเลย ในตอนนั้นคุณก็พยายาม จะอธิบายให้ผมฟัง แต่ผมไม่สนใจว่าในอดีตคุณจะ เป็นอย่างไร ขอให้คุณเป็นคุณก็พอ”

“ผมเชื่อว่าลูกของเราทั้งสองคนจะต้อง ปลอดภัย”

“ไม่ต้องห่วงนะคุณรัร คุณณิช เรื่องนี้ต้นเหตุ เพราะฉัน ฉันกับคุณณัชรับปากว่าจะทำให้ดีที่สุด”

ณ อาณาจักรแห่งดาวนูร์ (แบรคสวอน :หงส์ดำ) –

“หน่วยลับที่ดาวลิสส์บอกงั้น”

“ขอรับ แต่ก็ยังไม่ทราบแน่ชัดเพราะเรื่องนี้ดู เหมือนเจ้าชายคิเรียวจะปิดเป็นความลับแม้แต่คน ของดาวลิสส์เองก็น้อยมากที่จะรู้เรื่องนี้ และข่าวนี้ เกรงว่าดาวอื่นยังไม่เป็นที่ทราบกัน เราต้องรีบชิงตัว ไวท์สวอน(หงส์ขาว)และไวท์โครว์(กาขาว)มาก่อนก่อนที่ดาวอื่นจะล่วงรู้นะขอรับ” พริลิกผู้ติดตามคน สนิทนำความมาทูลเจ้าชายยูหลังจากได้รับทราบ ข้อมูลทันที

“พริดิกปิดเรื่องนี้เป็นความลับ เดี๋ยวข้าจัดการ เอง” ว่าแล้วเจ้าชายยูก็เรียกผู้ติดตามคนสนิทอีก คนนั่นคือเลเอฟรวมทั้งเจ้าชายไอซ์น้องชายของตน ติดตามไปด้วย

– – – ณ ตำนักรับรองของดาวลิสส์ (ห้องทรง –

งาน) – – –

“จะให้ใครล่วงรู้ไม่ได้ ว่าเราพบหญิงสาวต่าง แดนทั้งสอง ซึ่งอาจเป็นไวท์สวอนหรือไวท์โครว์ก็ เป็นไปได้”

“เอาแบบนี้มั้ย”

“เจ้าคิดอะไรได้ พูดมา พูดมา”

“เราจะให้นางทั้งสองปลอมตัวเป็นคนรับใช้ แล้วเราก็หาหญิงสาวนอกเมืองที่ไม่มีผู้ใดเคยเห็น หน้ามาก่อน ปลอมเป็นนางทั้งสอง”ฮาฟเสนอความ เห็นระหว่างการประชุมที่ดูจะไม่เป็นทางการระหว่าง ทั้งสาม
“ข้าก็เห็นด้วยกับฮาฟนะขอรับ เพราะในตอน นี้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เคยเห็นใบหน้าของนาง ทั้งสอง แล้วข่าวเรื่องการพบเจอนางทั้งสองก็แพร่ กระจายอย่างรวดเร็ว

“เป็นความคิดที่ไม่เลว แต่จะหาหญิงสาวที่เรา สามารถไว้ใจได้ยังไงล่ะ”

“สองพี่น้องที่พระองค์เคยช่วยเหลือไงเพคะ นางทั้งสองคงเต็มใจเป็นอย่างยิ่ง” ฮาฟเสนอออกมา พลางมองไปที่ธีร์ที่ฟังแล้วก็ตกใจ

“อื้ม ดีมาก” คิเรียวฟังข้อเสนอของฮาฟก่อน เห็นพ้องต้องกัน แต่ที่แน่ๆมีชายคนหนึ่งในห้องมี สีหน้าที่แสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจ แต่มันยิ่งทำให้ ชายทั้งสองคนหันมองหน้าอย่างรู้กัน

“เรื่องนี้คงต้องให้ธีร์จัดการ คงติดต่อได้ไม่ ยาก ใช่มั้ยธีร์” ฮาฟหันไปย้ำบอกกับธีร์อีกครั้ง

“ข้าว่าอย่าเลย…”

“เอาตามนั้น ไปคืนนี้แหละอย่าให้ใครรู้ล่ะ ฝาก ด้วยนะ” ก่อนที่เจ้าชายคิเรียวและฮาฟจะมองหน้า อย่างรู้กันอีกครั้งหนึ่ง
“รับคําสั่งพะยะค่ะ ท่านชายเคียววววววว” ธีร์ รับคําสั่งก่อนหันไปมองฮาฟอย่างไม่สบอารมณ์

ใช้เวลาไม่นานธีร์ก็สามารถไปพาตัวหญิงสาว ทั้งสองมาพบคิเรียวได้ตามคำสั่ง

“ที่ข้ามาก็เพราะเจ้าชายหรอกนะ”

“ข้าคงอยากทํางานร่วมกับเจ้า ใจจะขา ดละมั้ง” เสียงของหญิงชายคู่หนึ่งกำลังปะทะคารม กันอยู่พร้อมๆกับที่เดินเข้ามาหาคิเรียวภายในห้อง แต่ก็ยังไม่วายทะเลาะกันไม่หยุด

“พอเถอะพี่โอนิส” โซนิซ น้องสาวปราม ก่อนพยายามแยกหญิงชายคู่นี้ที่เจอหน้าเป็นต้อง ทะเลาะกัน ออกจากกันให้เร็วที่สุด เสียงทะเลาะ ของทั้งสองดังออกไป ก่อนจะถูกสงบศึกด้วยเจ้า ชายคิเรียวที่เดินเข้ามาพร้อมกับฮาฟ

“เจ้าทั้งสองรู้หน้าที่แล้วใช่มั้ย”

“ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกเพคะ เพราะคนสนิทของ องค์ชายพูดไม่รู้เรื่อง” โอนิสเริ่มเปิดศึกอีกครั้ง

“นี่!!…พูดจาหาเรื่องกันแบบนี้ เดี๋ยวจะปิดปากด้วยปากซะเลยดีมั้ย” ธีร์ ผู้ดูแลของคิเรียวหันมอง ค้อนมีน้ำเสียงและสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างมากที่หญิง สาวเอาแต่คอยหาเรื่องเขาตลอดทาง แต่ชายคนนี้ก็ ใช่ย่อย เห็นแบบนี้พอเจอผู้หญิงแบบนี้เข้าไปถึงกับ ไม่เป็นตัวของตัวเองเลย

“หยาบคาย”

“ธีร์!! ” เสียงเอ็ดเล็กน้อยของเจ้าชายคิเรียวที่ แทรกขึ้นมาทำให้ชายผู้นี้ต้องชะงัก

“ฮาฟ เจ้าอธิบายให้นางทั้งสองเข้าใจด้วย เหนื่อยใจกับคู่นี้จริงๆ “คิเรียวหันไปสั่งผู้ดูแลคน สนิทอีกคนก่อนหันมองหน้าชายหญิงทั้งสองอย่าง เหนื่อยใจที่ยังจ้องหน้ากันจนตาแทบทะลักออกมา

“ขอรับบบบบบ องค์ชาย”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ