บทที่ 1 ปฐมบท [NC25+++]

“อู่วสสสสสส์ อ่าาา าาส์ แรงอีกเพคะองค์ ชาย”

ชายที่กำลังทับทาบร่างกายของหญิงสาวนั้น เคลื่อนแก่นกายกลางลำตัวขึ้นลงเป็นจังหวะ เสียง ร้องครางที่กำลังบรรเลงคล้ายบทเพลงรักกำลัง บรรเลงตามท้วงทำนอง สะโพกบางแอ่นกายรับท่อน กายนั้นเข้าสู่ช่องทางรักของเธออย่างสุขสม เกร็ง กระตุกบ้างเป็นบางจังหวะที่เขาทำให้เธอได้เสียว ซ่าน เสียงอื้ออึงในลำคอถูกปิดลงด้วยริมฝีปาก ของชายที่อยู่เบื้องหน้า ก่อนที่มันจะถูกบดขยี้ด้วย บทเพลงรักที่ร้อนแรงที่เพิ่มขึ้น ชายที่อยู่ตรงหน้ายัง คงเคลื่อนแก่นกายอันแข็งแกร่งนั้นเข้าออกแรงและ เร็วขึ้น ก่อนที่เขาจะถอดถอนความเป็นชายนั้นออก และปลดปล่อยสายธารแห่งความสุขนั้นเต็มใบหน้า ของเธอ

“ต่อไหวมั้ย”

“ได้สิเพคะ องค์ชาย” หญิงสาวตอบรับอย่าง ไม่อิดโรย ก่อนที่ชายที่ขึ้นชื่อว่าองค์ชายของ อาณาจักรแห่งนี้นั้นจะลอบยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อน จะสนองตามสาวเจ้าปรารถนา เขาอุ้มร่างของหญิง สาวที่นอนราบอยู่กับพื้นข้างๆเตียงนั้นขึ้นมาวางไว้ที่ เก้าอี้เพื่อเปลี่ยนอิริยาบทซึ่งทุกซอกทุกมุมทุกพื้นที่เขาพาเธอคนนี้ไปร่วมบรรเลงเพลงรักทั้งหมดมา แล้ว

หญิงสาวกางขาออกให้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่าง รู้งาน ก่อนที่เขาจะบุกเข่าลงและก้มลงไปใช้ใบหน้า อันหล่อเหลาชวนให้หลงใหลนี้จูบประโลมตั้งแต่ ขาจนมาวกวนอยู่ประชิดกลีบดอกไม้บานสะพรั่ง น้ำหวานจากเกสรไหลเยิ้มออกมาช่วยทำให้กลีบ ดอกไม้ทั้งสองนั้นชุ่มฉ่ำ เขาใช้ลิ้นวนอยู่ภายนอก เพื่อเล้าโลมหญิงสาวอยู่พอควร ก่อนจะเข้าไปลิ้มรส น้ำหวานภายในพร้อมกับสำรวจและดูดดื่มกับมันจน แห้งเหือด เขาจึงตวัดเข้าปุ่มกระสันให้หญิงสาวที่อยู่ บนเก้าอี้ตัวนี้ได้กระสันกระส่ายเล็กน้อยและปล่อย น้ำหวานออกมาอีกครั้ง

“องค์ชายยยย อ้ายยยยส์ หม่อมฉัน จะไม่ไหว แล้วนะเพคะ อู่ววว ววส์ เมื่อไหร่จะเอาเจ้าโลกสักที โอ้วววววส์” หญิงสาวเรียกร้องหาแก่นกายของชาย ที่อยู่ตรงหน้าโดยลืมความเขรอะเขินไป เพราะใน เวลานี้ร่างกายของเธอมันโหยหาและพร้อมรับมัน เต็มแก่แล้ว

“ใจร้อนจังเลยนะองค์หญิง แต่ก็จัดให้” ชาย ที่อยู่ตรงหน้าไม่ว่าเปล่ายกขาเรียวๆของหญิงสาวที่ อยู่ตรงหน้านั้นขึ้นมาข้างหนึ่งพาดเข้ากับบ่าของเขายกสะโพกเธอขึ้นเล็กน้อยก่อนเอื้อมไปหยิบหมอน เพื่อรองหลังหญิงสาวไว้แม้จะเป็นบทรักบนเตียง ชายคนนี้ก็ไม่ละเลยที่จะใส่ใจเรื่องเล็กๆน้อยๆ ก่อน จับแก่นกายที่มันกำลังหิวได้ที่นั้นเข้าไปทักทายและ สำรวจช่องทางรักที่มันสั่นระริกร้องเรียกนั้น ก่อน ค่อยๆหย่อนตัวลงไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดียวกันที่แสนจะ คับแคบตัวนั้น

“ลึกอีก โอ้ววว วววว วส์ เพคะ อ่าววววววาส” หญิงสาวเร่งรัดให้ชายที่อยู่ตรงหน้าขยับแก่นกาย นั้นเข้ามาให้ลึกและแรงกว่าเดิม เขาก็จัดให้ตามที่ สาวเจ้าต้องการ เขารีบพุ่งทะยานแก่นกายเข้าช่อง ทางรักนั้นจนสุดปลายเรียกเสียงครวญครางจาก เธอได้ไม่น้อยส่วนมือหนาก็บีบคลึงอกอันอวบอิ่มนุ่ม นิ่มคู่นั้น จนหญิงสาวต้องโถมเข้ารั้งคอของชายที่ อยู่ตรงหน้า ก่อนใช้ฟันและริมฝีปากขบเม้มที่ใบหูให้ ชายที่อยู่ตรงหน้าต้องร้องครางในลำคอไปพร้อมๆ กับเธอเหมือนกัน

เบื้องล่างบุรุษเพศของชายคนนี้ก็ยังคงเคลื่อน เข้าออกภายในช่องทางรักทั้งเร็ว แรงและถี่มากขึ้น พร้อมกับช่องทางรักที่มันก็โอบรัดแก่นกายนั้นเป็น จังหวะอย่างรู้งาน เสียงร้องครางของชายหญิงดังไป ทั่วทั้งห้องและประสานกันอย่างลงตัว
“เจ้านี่มันอึดจริงๆ แม่สาวน้อย” ชายที่อยู่ ตรงหน้าเข้าไปพูดข้างหูอย่างชมเชย แต่ก็ยังไม่ ถอดถอนความเป็นชายออกจากร่างกายนี้ของเธอ เขาค่อยๆผ่อนแรงเคลื่อนนั้นและหยุดการกระทำลง ไป

“เอ๊ะ?!?”

“ไงสาวน้อย หยุดตรงนี้เลยมั้ย

“อึก!!..นี่มันแกล้งกันชัดๆ” หญิงสาวใช้มือ บางๆคู่นี้ตีเข้ากับอกแกร่งของชายที่อยู่ตรงหน้า อย่างขัดใจ เพราะเขาจงใจแกล้งหยุดกลางคันให้ สาวเจ้าค้างกลางอากาศอยู่ในตอนนี้

“โอะเอาไงต่อดีน่าาาาา

“องค์ชาย อย่าแกล้งหม่อมฉันสิเพคะ” หญิง สาวพูดอย่างอ้อนๆ เพราะเขาชอบแกล้งเธอแบบนี้ เป็นประจำและถ้าเจอลูกอ้อนแบบนี้ก็ยอมตลอด

“ทำหน้าแบบนี้อีกแล้วนะ ข้ายอมก็ได้ ข้างใน หรือข้างนอกดี”

“ในสิเพคะ โปรดเสกเด็กตัวน้อยๆให้หม่อมฉันด้วย” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน เพราะเมื่อ ครูที่เขาถอดถอนมันออกมาประจันกับหน้าของเธอ ยังรู้สึกเสียดายไม่หาย

“ตามคำขอ” ชายคนนี้เข้าไปกระซิบอีกครั้ง ก่อนบังคับเอาแก่นกายเคลื่อนเข้าออก จนได้ยิน เสียงสะโพกของสาวเจ้ากระทบอยู่กับเจ้าเก้าอี้เล็กๆ ตัวนั้น แต่เสียงเหล่านั้นก็ถูกกลบไปด้วยเสียงร้อง ครางเป็นจังหวะของเธอ ก่อนที่มันจะถูกปิดลงด้วย ริมฝีปากนั้นของเขา

“โอ่ว ววว วว วววววส์ อ่าา า าาาาาาาาาาส์ ซี้ดดดดดด ดด”

หลังจากวินาทีนั้นเขาและเธอก็พากันไปสู่ห้วง

สวรรค์อีกครั้งหนึ่งพร้อมๆกัน

ติ้ง ต่อง ติ้ง ต่อง…สัญญาณกริ่งเข้าห้องสอบ ดังขึ้น แต่สองสาวเพื่อนสนิทที่ยิ่งกว่าฝาแฝดนั้นยัง คงอยู่ในห้วงความฝันนั้นอยู่

“ชัชชริร ชัชชรัร ตื่นได้แล้ว เป็นอีกแล้วนะ ฝัน อะไรกันเนี่ยเสียงนี่ชวนขนลุกเชียว..ปล่อย เดี่ยว เถอะนี่ครูนะ” คุณครูบรรณารักษ์วัยกลางคนแต่ หน้าตายังสะสวยเข้ามาปลุกหญิงสาวที่กำลังนอนฝันหวานในห้องสมุดที่ประจำของเธอทั้งสอง ก่อนที่ จะได้ยินเสียงอันเสียวซ่านระงมไปทั่วทั้งห้อง แต่ยัง เป็นการดีของที่นี่มีห้องแยกส่วนตัว

“อ๊าวววววายย ยยย ยย นี่ครูย่ะ ตื่นได้แล้ว ฉันอยากจะบ้าตายกับเด็กสองคนนี้” คุณครูคน สวยถูกหญิงสาวทั้งสองดึงเข้าไประดมจูบใส่ไม่ยั้ง เสียงตะโกนของครูบรรณาลักษณ์ที่สุดจะทนกับลูก ศิษย์ขาประจำที่มาเมื่อไหร่ต้องมานั่งอ่านนิยายแล้ว ผล็อยหลับไปทุกที

“อึก!!” หญิงสาวทั้งสองตื่นมาด้วยสีหน้าที่ ตกใจเมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าที่พวกเธอระดมจูบนั้น คือคุณครูแล้วยืนจ้องตาเขม็ง สิ่งที่บ่งบอกได้ชัดเจน คือรอยขบเม้มบริเวณแขนทั้งสองข้าง ก่อนจะเห็น ใบหน้านั้นจ้องมาที่เราทั้งสองอย่างไม่วางตา

“อีกแล้วนะพวกเธอ ชักจะเอาใหญ่ วางมือซะ บ้างกับนิยายโรมานซ์พวกนี้ ถ้าฉันเป็นคนอื่นพวก เธอจะไม่ได้จบแค่ตรงนี้แน่” คุณครูวัยกลางคนนั้น พูดเตือนอย่างรู้ทัน

“โธ่!!..คุณครูหนิงที่รักขาาาาาาา นี่มันคือชีวิต เลยนะคะ” เฟรนเข้าไปออดอ้อนคุณครูคนสวยนั้น อย่างเอาใจ
“ชีวิตหนึ่งชีวิตที่เกิดมาจากเรื่องพวกนี้เลยนะ คะ วางมือคงยาก ” ก่อนที่ฟอร์เพื่อนสาวของเธอจะ เสริมบทได้อย่างลงตัว

“เข้ากันดีนักนะ ฉันล่ะปวดหัวกับพวกเธอ

จริงๆ ”

“สักเล่มมั้ยคะครู” ฟอร์ยื่นหนังสือนิยายพวก นั้นที่มันยังคงอยู่ในมือให้คุณครูบรรณาลักษณ์ที่อยู่ เพื่อหาทีมสมทบ ก่อนจะหันไปยิ้มและยักคิ้วให้กับ เพื่อนสาว

“เดี๋ยวเถอะ พวกเธอจะชวนฉันใจแตกรึไง”

“หึหึ!!” หญิงสาวทั้งสองยิ้มให้กับใบหน้าที่แดง กล่ำบิดเขินจนเก็บอาการไม่อยู่ของคุณครูคนสวย ไม่ว่าเธอสองคนจะแกล้งยังไงก็เป็นแบบนี้ประจำ

“ขนาดวันสุดท้ายแล้วนะเนี่ย ไป ไป ไปได้แล้ว ไม่สอบกันรึไง” ครูหนิงรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะ ทำให้หญิงสาวทั้งสองชะงักได้ไม่น้อย

“สอบ!! ”

หญิงสาวทั้งสองก้มลงมองดูนาฬิกาและรีบวิ่งออกไปจากห้องสมุดตรงดิ่งไปที่ห้องสอบทันที ทั้ง เฟรนและฟอร์รีบลงมือทำข้อสอบวิชาสุดท้าย ก่อน ลุกออกจากโต๊ะมาส่งข้อสอบพร้อมๆ กัน

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ” เฟรนและฟอร์หันมามองหน้ากัน ก่อนหัวเราะออกมาอย่างรู้ใจกัน

“เกือบแล้วมั้ยล่ะ…ยัยฟอร์รี่”

“แต่ก็ทันไม่ใช่เหรอเฟรนนนนนนนี่”

“ขนาดสอบวันสุดท้าย วิชาสุดท้ายของเราแล้ วนะเนี่ย”

“เจ้าชายสุดที่รักเกือบทำให้เราไม่จบแล้วมั้ย ล่ะ” พูดจบทั้งสองก็เดินกอดคอกันกลับมาบ้าน

— ณ อาณาจักรดาวลิสส์ (อาณาจักรแบรค

โครว์: กาดำ) – —

“แอสโต เจ้าว่าอย่างไรนะ ไวท์โครว์(กา ขาว)และไวท์สวอน(หงส์ขาว) ที่หายสาบสูญไป น่ะรึ จะปรากฏกายอีกครั้ง” แล้วความก็ทราบถึงเจ้า ชายคิเรียว เจ้าชายแห่งอาณาจักรดาวลิสส์
“เป็นจริงอย่างที่ข้าพูดพะย่ะค่ะ”

“แล้วเราจะต้องทำอย่างไร”

“ขอบอกก่อนว่า จะมีนางหนึ่งคือไวท์โครว์ อีก นางหนึ่งคือไวท์สวอน พระองค์ต้องค้นหาตัวนาง ทั้งสองอย่างเร่งด่วน ซึ่งพระองค์จะต้องแต่งงาน กับไวท์โครว์เพื่อให้พลังและอำนาจของแบรคโค รว์(กาดำ)ของเรากลับคืนมา และสู้กับแบรคส วอน(กาขาว) ได้อย่างง่ายดาย

“แล้วไวท์สวอนล่ะ เราต้องจัดการอย่างไร

“นางก็สามารถให้พลังและอำนาจกับพระองค์ ได้ แต่ทางที่ดีฆ่านางทิ้งเพคะ เพื่อไม่ให้ฝ่ายแบรคส วอนได้ตัวนางไป”

“หากฝ่ายแบรคสวอนได้ตัวนางไปจะเป็นเช่น

ไร”

“พลังอำนาจของฝ่ายแบรคสวอนจะเหนือกว่า หากเราไม่ได้ตัวไวท์โครว์ หรืออาจเทียบเทียมเรา ได้หากฝ่ายเราได้ตัวไวท์โครว์มา และสงครามก็จะ ยึดเยื้อต่อไปไม่จบสิ้นเพคะ”
“ซึ่งข้าเองก็ยังไม่ทราบแน่ชัดว่าพระนางทั้ง สองจะปรากฏมายังส่วนใดของดาว หรืออาจจะ ปรากฏบนดาวดวงอื่นก็เป็นได้เพคะ”

“หากเช่นนั้น ข้าก็ต้องหานางทั้งสองให้พบ ก่อนที่จะมีใครมาพบก่อน”

“เพคะ แต่…”

“แต่อะไร”

“กระหม่อมเกรงว่าความนี้ กษัตริย์และเจ้าชาย จากอาณาจักรอื่นๆทั่วทุกทิศก็คงทราบข่าวนี้เช่น กัน เนื่องจากคำทำนายนี้พึ่งปรากฏไม่นานมานี้พะ ยะค่ะ” ไม่ทันสิ้นคำกราบทูล ผู้ดูแลส่วนพระองค์ก็ นำราชสานส์ของกษัตริย์ออดิกผู้เป็นพ่อจากอาณา จักรดาวฟาร์ซึ่งเป็นอาณาจักรแห่งแบคโครว์อีกแห่ง หนึ่งมามอบให้แก่เจ้าชายคิเรียว

“เนื้อความกล่าวว่าให้พระองค์ทรงรีบค้นหา ตัวนางทั้งสอง ก่อนที่ฝ่ายแบรคสวอนจะได้ตัวนาง ทั้งสองไป”

“เป็นจริงอย่างที่เจ้าพูด เราพึ่งทราบความเมื่อ ครู่แต่กลับมีราชสานส์คำสั่งจากท่านพ่อถึงเราแล้ว”
“ฮาฟ ธีร์” สิ้นคำสั่งของกษัตริย์ออดิก เจ้า ชายคิเรียวจึงเรียกหาคนสนิททั้งสองคนมารับคำสั่ง ทันที

“เจ้าจงนํากําลังทหารของเราประจําหน่วย ต่างๆ ออกค้นหาตัวไวท์สวอนและไวท์โครว์ ส่วน อาณาจักรอื่นๆ เจ้าจงให้สายลับสอดแนมประจำ อาณาจักรนั้นๆสืบความเคลื่อนไหวทุกอาณาจักร แล้วมารายงานให้ข้าทราบเป็นระยะ

“รับคําสั่ง พะยะค่ะ” ว่าแล้วทั้งสองก็รีบดำเนิน ตามคําสั่งของเจ้าชายคิเรียวทันที

ทุกฝ่ายต่างเร่งระดมกำลังค้นหาหญิงสาวทั้ง สอง โดยไม่ทราบที่มาที่ไป ใบหน้าหรืออายุก็ไม่ สามารถล่วงรู้ได้ว่าเป็นเช่นไร