บทที่ 3 ทั้งชีวิตของเธอกลายเป็นเรื่องตลก

พอได้เผชิญหน้ากับความตาย ความกลัวได้ กระชากใจ

สมองของริศาเหมือนถูกไฟดุด

เธอโดดไปอีกข้างด้วยสัญชาตญาณ พยายาม ขดตัวให้เล็ก

ได้ยินแค่เสียงเบรกรถยนต์ที่แสบแก้วหู และ เสียงแตร

ริศาที่หนีตายมาได้ เงยหัวอย่างกลัว ได้เห็น หน้าของพงศกรที่บิดเบี้ยวนั้น

ผู้คนก็ได้มามุมดู

สุนิสารีบวิ่งมาหาเธอ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

ออกมาแล้ว

เธอถามริศาด้วยหน้าที่ตื่นเต้นและเป็นห่วง พูด เสียงสั่น “ขอโทษนะ ฉันตื่นเต้นเกินไปจนจำเบรค กับคันเร่งผิดนะ”

และเล็บของเธอกลับหยิกแขนของริศาไว้แน่น กัดฟันแล้วชิดเข้าใกล้หูของเธอ “โชคดีจริงๆเลยนะแบบนี้ยังชนแกให้ตายไม่ได้เลย”

ได้ยินว่าเมื่อคืนณัฐกิตตินอนกับริศา เธอ เกลียดจนจะบ้าแล้วกลัวว่าพวกเขาจะกลับไปคืนดี กัน เลยเกิดความคิดที่จะฆ่า

แค่อุบัติเหตุทางจราจรเอง จัดการได้ง่ายๆอยู่

ใครจะไปคิดว่าเธอจะพลาด

ปากที่ซีดขาวของริศาดูถูก ค่อยๆลุกขึ้นมา

เหอะ

แล้ว

นี้มันต้องรอไม่ไหวขนาดไหนเนี้ย

สุนัขจนตรอกจะฆ่าคนแล้ว

“ทำให้เธอผิดหวังแล้วสิ”

ริศางัดมือของสุนิสาออก แล้วตบลงที่หน้าของ สุนิสาอย่างแรง

แม่ของริศา ยุวดีเป็นแม่บ้านของตระกูลวาระกุล ชินกับการพูดคุยกับคนตระกูลวาระกุลอย่างมี มารยาท

เพราะอย่างนั้นตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ว่าสุนิสา จะรังเกเธอยังไง ยุวดีก็บอกให้เธอทนไว้ ถ้าเธอมี ความไม่พอใจแม้แต่น้อย ยุวดีก็ตีเธอจนเป็นแผลทั่ว ร่างกาย

ความทรงจำที่มืดมน

ตัวของริศาสั่นอย่างไม่มีเหตุผล

ตอนนี้เธอจะตาย เธอจะทนต่อไปทำไม

“เธอ กล้าตีฉัน?”

สุนิสา งอยู่กับที่

“ใช่ คนที่จะตีก็คือเธอ เธอต้องแก้หน้าตาที่ สกปรก แล้ว ไม่อย่างนั้นซักวันหนึ่งจุนก็จะเห็นท่า แท้ของเธอ แล้วทิ้งเธอไป”

“เธอ เธอโกหก”

สุนิสาอายจนโกรธ ง้างมือจะตบริศา ริศายิ้มอย่างเย็นชา “ไม่แสดงต่อแล้วหรอ?”

“150…….”

สุนิสาปกติอยู่ต่อหน้าผู้คนจะเป็นเจ้าหญิงที่ เรียบร้อยและเข้าใจใจเขาใจเรา

เธอรีบปิดหน้าของตัวเอง แล้วร้องไห้

หน้าตาที่เสแสร้งนั้นทำให้ริศาอยากอ้วก

“จุนเกลียดคนที่หน้าไม่ตรงกับใจ การแสดง ของเธออย่ามากเกินไป ฉันก็หวังว่าเธอจะไม่เผยท่า แท้ทั้งชีวิตนะ โชคดี”

เธอพูดจบแล้วเดินจากไป

ข้อเท้าที่พลิกนั้นทำให้เธอเจ็บจนพ้นลมหายใจ เย็นๆออกมา

แต่ใจเจ็บกว่า

เธออยากให้คนอื่นๆรู้ท่าแท้ของสุนิสามาก

ในเมื่อเธอไม่สามารถอยู่กับณัฐกิตติได้ในชาตินี้ ในเมื่อณัฐกิตติคิดว่าสุนิสาเป็นคนรักของตัวเอง มาตั้งแต่เด็กแล้วก็ตาม เธอหวังว่า ณัฐกิตติจะไม่ผิด หวังตลอดชีวิต….

เธอทำใจไม่ได้ที่เห็นเขาอยู่ไม่ดี

ในใจสับสนไปหมด เธอรีบเรียกรถคันหนึ่ง

แม่เป็นคนที่นอกจากณัฐกิตติแล้วแม่เป็นคน เดียวที่เธอห่วงใย

เธออยากพุ่งเข้าอ่อมกอดของแม่ รู้สึกความ อบอุ่นของแม่ครั้งสุดท้าย แล้วเตือนแม่ว่าดูแลตัวเอง ดีๆ

แล้วจะไปจากเมืองนี้ตลอดชีวิต

ตอนที่ลงจากรถข้อเท้าบวมมากจนไม่สามารถ ลงพื้นได้

ในเมื่อมาถึงโรงพยาบาลแล้ว เธอเลยไปทำแผลก่อน

ยุวดีก็ดูแลยายของสุนิสาที่เป็นโรคCVE
เธอยังทายาไม่เสร็จ ยุวดีก็ได้โทรมาหาเธอ น้ำ เสียงรีบร้อนมาก ให้เธอรีบไปห้อง103หาเธอ

กลัวว่าแม่จะเจอปัญหา เธอก็ไม่รอให้ยาออก ฤทธิ์ก่อนแล้วรีบเดินไปอย่างขาเป่

ใครจะไปรู้ว่าพอเธอเปิดประตู เธอก็ได้เห็นสุนิ สานอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยอย่างน่าสงสาร แม่ของสุนิ สา สุจารีสีหน้าบอกบุญไม่รับ ยุวดีรีบเดินไปหาเธอ แล้วตบลงไปที่หัวของเธอ

ริศาหลบได้ ยุวดีกลับจับแขนทั้งสองของเธอไว้ แน่น กระชากเธอมาไว้ที่หน้าเตียงของสุนิสา

“คุณนาย สา เชิญพวกคุณใช้แรงตีเลย ถึง แม้ว่าไอเด็กนี้ถูกตีตายฉันก็จะไม่ยอมใจอ่อนเด็ด ขาด”

ริศาน้ำตาเต็มตาอย่างอึ้ง “แม่?”

ซักพักมือของสุจารีก็ได้ตีลงไปอย่างแรง สุนิสา ยิ่งยิ้มอย่างได้ใจ

ริศาถูกยุวดีใช้แขนที่ใหญ่จับไว้แน่น ไม่มีแม้แต่ แรงในการขัดขืน
ซักพักหน้าก็ถูกแม่ลูกคู่นั้นตีจนเลือดเต็มหน้า ถึงแม้ว่าแผลจะเจ็บ แต่จะไปเจ็บกว่าใจได้ยัง

คิดถึงเมื่อก่อน

ทุกครั้งที่พ่อเมาแล้วตีแม่ เธอก็ใช้ร่างที่เล็กนั้น ปกป้องแม่ไว้ ถึงแม้ว่าหัวจะแตกก็ยังจะปกป้องแม่ไว้

ตอนที่ทำการตัดสินใจลองยาใหม่ คนแรกที่ เธอคิดถึงตอนเซ็นประกัน เขียนชื่อแม่เป็นคนที่ได้ รับผลอย่างไม่ลังเล

แม่ที่เธอรักมาก ทำไมถึงรักสุนิสามากกว่าตัว เธอที่เป็นลูกนะ?

ทั้งชีวิตของเธอ บางทีอาจจะเป็นเรื่องตลกก็ได้

“พวกคุณพอได้แล้ว”

ริศาตะโกนด้วยเสียงที่เจ็บปวดและสั่น ยุวดีได้ยิน ก็ได้ด่าเธอไปอยู่ตรงมุมกำแพง
ในเวลานี้จู่ๆประตูก็ได้ถูกเปิดออก

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป

ทั้งโลกได้เงียบไปหมด….