บทที่ 15 ฟ้าใส พวกเรากลับบ้านกัน

“เธอกล้าหรอ!” กันต์พูดด้วยเสียงต่ำ

“งั้นพวกเราก็มาลองดู!” หลังจากพูดจบ เอมิ กาก็เอาผ้าสีขาวมาคลุมตัวเธอ ในเสียงของเธอยังมี ความติดๆขัดๆอยู่ “ฟ้าใส ไม่ต้องกลัว พวกเรากลับ บ้านกัน ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”

เหมือนโลกหยุดไปทั้งโลก

กันต์ดึงเอมิกาไว้ “เธอเรียกเขาว่าอะไรนะ?!”

จากนั้น มือของเขาก็ไปสัมผัสโดนมือเธอ แล้ว ก็ถูกผู้ชายที่ไม่รู้มาจากไหนผลักออกไป

ผู้ชายคนนั้น มีใบหน้าที่สุขุมทั้งเย็นชาและหล่อ เหลาทำเอาใจของคนสั่นออกมาไม่รู้ตัว

เขาเป็นคนที่อยู่ข้างๆเอมิกา แต่ว่าเขาคือใคร

ไม่มีใครรู้

เอมิกาเองก็กระวนกระวายไม่น้อย เธอหลบ ผู้ชายคนนี้มาสามปีเต็มๆ แต่เธอถูกห้ามไว้อยู่นอก ห้องผ่าตัด เธอเปิดประตูไม่ออก ก็เลยไปเรียก พยาบาลมาเปิด แต่ไม่มีใครกล้าทำ
เพราะทุกคนต่างก็รู้ฐานะของกันต์ ถึงแม้พวก เขาจะไม่ชอบกันต์ขนาดไหน เกลียดกันต์ขนาด ไหน พวกเขาก็ไม่กล้าเป็นศัตรูกับกันต์

เอมิการ้องไห้ไม่หยุดแล้วโทรหาซัน พวกเขา พูดกันในสายโทรศัพท์อย่างมึนๆงงๆ แต่ที่ฟังออก คือให้ซันมาผลักประตู เธอจะเอาดุจดาว เธอจะพา ดุจดาวกลับบ้าน

ซันดูเอมิกาเติบโตตั้งแต่เด็กๆ และต้องรู้เรื่อง รอบๆข้างขอเธอเป็นธรรมดา

รวมถึง เรื่องทั้งหมดของดุจดาว เขารู้หมด

ในสายตาของซัน นอกจากเอมิกา ผู้หญิงที่เธอ รัก กับคนในบ้านแล้ว คนอื่นไม่มีใครเกี่ยวข้องกับ

เขา

ดังนั้น ถึงแม้เขาจะรู้เรื่องมาก ชัดเจนขนาด ไหน เขาก็จะไม่ไปยุ่ง

แต่ว่าตอนนี้ เรื่องกันต์ทำร้ายดุจดาว เรื่องนี้เขา คงไม่ยุ่งไม่ได้แล้ว

ซันจับมือของกันต์ไว้ หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าเขาจะไม่ทําอะไรเอมิกา จากนั้นเขาจึงปล่อยกันต์ ออก

กันต์รู้จักซัน ถึงแม้เขาจะสงสัยในความสัมพันธ์ ของซันและเอมิกา แต่เขาก็ไม่ใส่ใจ

หัวใจของเขาเต้นแรงมาก เหมือนมีเรื่องที่เขา ไม่รู้มารวมอยู่ด้วยกันแล้วระเบิด

“เอมิกา เธอบอกฉันนะ เธอ…ทำไมเธอถึง เรียกเขาว่าฟ้าใส? ดุจดาวทำไมถึงชื่อฟ้าใส?”

-…ไม่ต้องกลัวนะ…พี่ชาย….ไม่ต้อง —— กลัว…ฟ้าใส…ฟ้าใสจะปกป้องพี่ชาย….

สายตาของเอมิกาหยุดไปทางหัวใจดวงนั้น

กว่าจะหยุดน้ำตาได้ไม่ง่ายเลย จากนั้นน้ำตาก็ ไหลไม่หยุดอีกครั้ง

“เธอหนาวไหม…ฟ้าใส เธอคงหนาวมากใช่ ไหม? ไม่ต้องกลัวนะ ฉันกลับมาแล้ว ฉันกลับมาปก ป้องเธอแล้วฟ้าใส ฉันกับพี่ซัน——พวกเรามาปกป้อง เธอดีไหม ฟ้าใส?”.
เอมิกาเคยออกคำสั่งกับตัวเองที่นอกห้อง ผ่าตัดว่า ห้ามตัวเองร้องไห้ ไม่งั้น อย่างไม่สบายใจ ดุจดาวจะจากไป

แต่ตอนนี้หลังจากที่เธอเห็นหัวใจดวงนั้น เธอก็ กลับมาร้องไห้อีกครั้ง

“….เธอจะต้องเจ็บขนาดไหน….” เธอร้องไห้ อย่างหนัก จับผ้าปูบนเตียงไว้อย่างแน่น เส้นเลือด บนมือเห็นได้อย่างชัดเจน ผมเผ้าก็ยุ่งไปหมด

ซันโอบกอดเอมิกาเข้ามาในอ้อมกอด เขาไม่ อยากเห็นเธอร้องไห้

ทุกครั้งที่เขาเห็นเธอร้องไห้ หัวใจของเขาก็จะ เจ็บขึ้นมา ทรมานและไม่สบาย

“ไม่ร้องนะ” ซันออกคำสั่งอย่างเย็นชา

เอมิกากลับกอดเขาแน่นยิ่งขึ้น แล้วร้องไห้ อย่างหนักในอ้อมกอดเขา

“ฮือ–” เธอไม่อดทนอีกแล้ว เธอทิ้งความ มั่นใจทุกอย่างของเธอออก เธอขอร้องเขา “ฉัน จะให้บ้านไชยวงค์ชดใช้ทั้งหมด ฉันจะให้ทุกคนที่รังแกเธอชดใช้ให้หมด–ฮือๆ…ทั้งหมด!”

“ได้” เขาขมวดคิ้ว แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่ ร้องนะ”