บทที่ 10 เธอเอาความรักคืนมาให้ฉัน

ดุจดาวแท้งแล้ว

เธอท้องได้แปดสัปดาห์

ไม่มากและไม่น้อยแปดสัปดาห์พอดี

แต่ก็รักษาเด็กไว้ไม่ได้ เขาหนีออกจากท้อง ของดุจดาวไปอย่างช้าๆแล้วละลายหายไปเลย

ตอนที่กันต์มาถึงโรงพยาบาล ดุจดาวนั่งหัน หลังดูวิวด้านนอกอยู่แบบเหม่อลอย

พอเห็นหลังของเธอที่ดูเงียบเหงาเขาอยากจะ เข้าไปกอดเธอไว้แน่นๆเพื่อให้เธอเข็มแข็งกว่าเดิม

เหมือน เหมือนว่า…..…..ถ้าเขาไม่ทำแบบนั้นเธอจะ ห่างหายไปจากตัวเขาเองทันที

แต่เขาก็ไม่ได้ไปกอดเธอตามที่คิดหรอก

เขารู้ว่าเธอแท้ง

ในวินาทีที่รู้ว่าเธอแท้งสิ่งแรกที่เขานึกถึงไม่ใช่ เรื่องที่ผู้หญิงคนนี้ท้องและไม่ได้บอกเขา แต่เป็น เรื่องที่เธอรักษาลูกคนนี้ไว้ไม่ได้
“ดุจดาว——”

ดุจดาวหันตัวมาช้าๆ เธอมองไปทางเขาแบบ สายตาเหม่อลอย จิตหลุด เหมือนผ่านไปนานมาก เธอถึงจะนึกออกว่าผู้ชายคนนี้คือใคร

“……เธอ มาแล้วเหรอ?”

เสียงแหบแห้งไร้ทุกความรู้สึกไม่ว่าจะเศร้า หรือมีความสุขเลยสักนิด

ดุจดาวเงียบจนเหมือนคนที่ไร้ทุกความรู้สึก

ทุกอารมณ์

กันต์ขมวดคิ้วแน่นๆ เขาเองก็เริ่มเป็นห่วงดุจ

ดุจดาวลงมาจากเตียง อาจจะเป็นเพราะ ร่างกายของเธออ่อนแอเกินไปก็เลยทำให้สะดุดล้ม ตอนที่ลงจากเตียง ในตอนที่กันต์กำลังจะไปช่วย เธอ เธอก็ยืนนิ่งๆ เธอเดินเข้าไปไกล้กันต์แบบเซไป เซมาไร้เรี่ยวแรง และมือของเธอก็อยู่ด้านหลังอีก หนึ่งข้างพอกันต์เห็นแบบนี้ก็คิดว่ามือที่อยู่ด้านหลัง เธอกำลังจับอะไรอยู่
“กันต์เอ้ย………ฉันคิดว่าแค่ฉันรักเธอก็จะปล่อย วางความแค้นทั้งหมดลง…….….

ดุจดาวยืนอยู่ตรงหน้าเขาพอดี ดวงตาที่ดำมืด มิดมองไปที่ตัวเขาบนใบหน้าที่ซีดไม่มีความรู้สึกใดๆ

“ฉันบอกตัวเองบ่อยๆว่า ดุจดาวพี่ชายของ เธอแค่ไปหลงกลคนอื่น เขาแค่ลืมเรื่องราวต่างๆไป มากมายเท่านั้นเอง เธออย่าให้พี่ชายไปทำเรื่องที่ เขาไม่ชอบ เธอต้องอยู่กับเขาบ่อยๆ มีเวลาให้เขาสัก หน่อย…

หัวใจของกันต์หดหู่ไปมันที “เธอกำลังพูด อะไรของเธอ?”

ดุจดาวไม่สนใจเขาแล้วพูดต่อ “เธอดูสิว่านี่คือ อะไร?”

เธอจับที่มือของตัวเองแล้วยื่นไปให้กันต์ดู

นั่นคือมือที่มีเลือดสีแดงสดที่แห้งเต็มแขนเลย

ทำให้แสบตา

“ฉันมองดูลูกของฉันหายไปอย่างช้าๆ ฉันเรียกจนคอแหบให้พวกเขาปล่อยฉันออกไป ฉัน ขอร้องเธอให้ปล่อยฉัน กันต์ขอให้เธอช่วยเด็กคน …….…………………..ๆๆ ตอนนี้เด็กคนนั้นทิ้งฉันไปแล้ วน่ะสิ.……………….”

“ถึงแม้ตอนนี้เด็กคนนั้นจะยังไม่แท้งแต่ต่อไป ก็ต้องแท้งอยู่ดี!เธอคิดว่าแอบตั้งครรภ์แล้วจะคลอด มันออกมาได้งั้นเหรอ?ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าฉัน จะให้เธอตายทั้งเป็น ฉันจะให้เธอ..

“ตายทั้งเป็น? ตอนนี้ฉันเป็นคนแต่รู้สึกเหมือน ตายทั้งเป็นแล้ว เธอยังไม่พอใจอีกเหรอ?กันต์ เธอ ทำให้แม่ของฉันกระโดดตึกเพื่อฆ่าตัวตาย พ่อของ ฉันโดนเธอใส่ร้ายให้เข้าคุก….เธอว่าตอนนี้ฉันแตก ต่างอะไรจากคนตายทั้งเป็น?”

“กันต์ ถ้าฉันตายไปแล้วจริงๆเธอก็เอาพี่ชาย ของฉันคืนให้ฉันจะได้ไหม?”

“ดุจดาว ถึงจุดนี้แล้วเธอยังจะเล่นมุขอะไรกับ ฉันอีก?” พี่ชายเป็นแค่คำที่ฟ้าใสเรียกเขา แต่แค่โต ขึ้นฟ้าใสไม่เรียกเขาแบบนั้นเอง

ครั้งนี้หัวใจของดุจดาวรู้สึกเหมือนได้ตายไปแล้วจริงๆ
เธอยิ้มแล้วถามกันต์ว่า “เธอบอกให้ฉันหน่อย ว่าพ่อฉันอยู่ในคุกสบายดีไหม?”

สีหน้าของกันต์เปลี่ยนไปเล็กน้อย

แต่การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนี้ดุจดาวก็สังเกต เห็นได้แล้ว

“ตายแล้วเหรอ… ดุจดาวเหมือนจะรู้สึกโล่ง อกแล้วถอนหายใจ ตาของเธอแดงไปหมดเธออด กลั้นความเจ็บปวดทั้งหมดไว้ในใจแล้วพูดเบาๆว่า

“…นต์เอ้ย ถ้าวันหนึ่งเธอรู้ความจริงทั้งหมด เธอห้ามร้องให้นะ เธอห้าม ห้าม และห้ามร้องให้นะ”

“ดุจดาว———! ’

“ไม่อย่างงั้นฉันจะหัวเราะเยาะเธอ”

เธอมองหน้าเขาแล้วถอยหลังไปทีละก้าว จน ไปถึงข้างหน้าต่างแล้วพูดกับเขาว่า

“กันต์ ตอนนี้ฉันเอาหัวใจของฉันคืนให้เธอ เธอ เอาความรักคืนมาให้ฉัน ฉัน….ไม่อยากรักเธออีก ต่อไปแล้ว”
พอพูดจบมือที่อยู่ด้านหลังก็ยกขึ้นมาแล้วแทง เข้าไปที่หน้าอกข้างซ้ายที่ตรงกับหัวใจของตัวเองใน ขณะที่สายตาของเขามีแต่ความตกตะลึก!