บทที่ 7 ฉันขอร้องนะ เชื่อฉันเถอะ

ดุจดาวเหมือนคิดอะไรได้กระทันหัน เธอ มองหน้าสายรุ้งอย่างมั่นใจ “เป็นเธอ! เธอเป็นคน หา–!!!

ฟ้าใสถอยหลัง ใบหน้าที่เกลียดแค้นของเธอ เหลือเพียงแต่ความใสซื่อบริสุทธิ์

“เอะ……ดุจดาวเธอกำลังพูดอะไรเนี่ย?

เธอยังคงร้อยยิ้มไว้ “งั้นก็คงไม่มีอะไรดีไปกว่า

นี้แล้ว”

ดุจดาวหายใจลึกอย่างไม่หยุดยั้ง และหัวใจก็ เต้นอย่างแรง

เธอคิดมาตลอดว่า อุบัติเหตุทางรถของฟ้าใสมี ปัญหาตรงไหน ทำไมหลักฐานทุกอย่างถึงชี้ไปทาง เธอหมด

รวมถึง คำพูดจากปากของกันต์ โรคหัวใจของ ฟ้าใสก็เกิดจากบ้านโยธินที่สั่งให้บ้านไชยวงค์ทำ พวกเขาไม่ได้อยากทำเลย….

ตอนนี้เรื่องราวทุกอย่างกระจ่างแล้ว
ทุกอย่างในเรื่องนี้สายรุ้งเป็นคนบงการทั้งหมด!

“เธอก็ไม่กลัวว่าฉันจะบอกเขาหรอ? ! สายรุ้ง

เธอ–”

“ชู่ว——” บนใบหน้าของสายรุ้งไม่มีความกลัว เลย เขาหัวเราะที่มุมปาก “ดุจดาว เธอลืมไปแล้ว ใช่ไหม เธอที่อยู่ในใจของพี่กันต์ตอนนี้ ไม่มีความ น่าเชื่อถือแม้แต่น้อยเลยนะ เธอคิดว่า ถ้าเธอบอก เขาเวลานี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับฟ้าสายฉันเป็นคน บงการ เขาจะเชื่อไหม?”

ดุจดาวอึ้งไปเลย

แต่สายรุ้งกลับดูน่ากลัวขึ้น

“ที่ฉันมาวันนี้ แค่ต้องการจะมาบอกเธอว่า บ้าน โยธินของเธอจะจบแล้ว และฐานะคุณหนูที่เธออยู่ ในบ้านเศรษฐีนี้ก็จะไม่มีค่า พูดไปพูดมาแล้ว…น่า สงสารจริงๆ ”

หลังจากที่สายรุ้งออกไป ดุจดาวรีบคว้า โทรศัพท์ออกมาโทรหากันต์ แต่โทรศัพท์เธอไม่มี สัญญาณตลอด กว่าเธอจะสามารถโทรออกได้ แต่ สายโทรศัพท์กลับถูกกันต์ตัดทิ้ง
ดุจดาวยังไม่ตายใจ เธอโทรหากันต์ โทรแล้ว โทรอีก จนกระทั่งสายถูกตอบรับ

แต่ในวินาทีที่สายถูกตอบรับ ดุจดาวกลับไม่รู้ ว่าควรพูดอะไร เธอกลืนน้ำลายพร้อมกับความ ลำบากใจ

“ดุจดาว เธอจะเล่นอะไรของเธออีก ?!” ส่วน อีกทางนั้นกลับรู้สึกนี่เป็นเสียงที่น่ารังเกียจ

“กา กันต์ ไม่ใช่ฉัน…ทั้งหมดทั้งมวลฉันไม่ได้ เป็นคนทํา….นายเชื่อฉันนะ ฉันขอร้องล่ะ ในเชื่อฉัน ซักครั้งได้ไหม ก็แค่ครั้งเดียว….ฉันขอร้องนะ นาย ปล่อยบ้านโยธินไปเถอะ บ้านโยธินไม่ได้ทำอะไร เลย ทำไมนายถึงทำแบบนี้กับบ้านโยธิน….”

“เชื่อเธอ?” กันต์หัวเราะออกมา “ถ้าไม่ใช่ เพราะเธอมีบ้านโยธินคอยสนับสนุนอยู่ข้างหลัง แล้ว พวกเธอจะกล้ากดขี่พ่อแม่ของฟ้าใสได้ไงล่ะ บังคับ ให้พวกเขาบริจาคหัวใจ?”

“เปล่า…กันต์ นายเชื่อฉันนะ ฉันไม่ได้ทำ จริงๆ…ฉันขอร้องนะ….”

กันต์ตัดสายทิ้ง
เขาไม่เชื่อเธอ

ยังไงเขาก็ไม่เชื่อเธอ!

มือไม้ขอดุจดาวเย็นจนสั่นไปหมด เธอไม่รู้ว่า ตัวเองกำลังเป็นห่วงอะไรอยู่ จนกระทั่งเธอได้รับ สายของคุณแม่

ในวินาทีนั้น เธอถึงกับไม่กล้ารับสาย

แต่โทรศัพท์ก็ดังแล้วดังอีก เธอทนกับความเจ็บ ปวดของร่างกายแล้วรับสายมาฟัง

“มามี้….” เสียงของดุจดาวแข็งมาก

“ฟ้าใสจ๋า….” แม่ของเขากำลังเรียกชื่อของ เขาอยู่ “ฟ้าใส…มามี้ขอโทษนะ มามี้ไม่ได้ปกป้อง เธอ….”

“เปล่า เปล่าเลย มามี้อย่าคิดแบบนี้นะคะ มามี้ อยู่ไหน? มามี้หนูมาหามามี้ดีไหม? มีเรื่องอะไรเรา ค่อยพูดกันเนาะ มามี้…”

“ฟ้าใส ถ้าต่อจากนี้มามี้ไม่อยู่ข้างๆลูก ลูกต้อง รู้จักดูแลตัวเองนะ คิดถึงตัวเองให้มากๆ ชาตินี้แม่ขอโทษนะ ชาติหน้า แม่จะดีกับลูกมากๆแน่นอน”

“ไม่ ไม่เอา มามี้——”

แต่อีกฝั่งหนึ่งของสายไม่มีเสียงแล้ว

นอกจากเสียงกรี๊ดที่ดังสนั่นแล้ว และคนความ ตกใจของคนรอบๆข้าง–

“กระโดดตึกฆ่าตัวตาย! มีคนจะกระโดดตึกฆ่า

าตัวตาย!”