บทที่ 5 นี่ไม่ใช่สิ่งที่นายต้องการหรอ?

ดุจดาวกำลังอยู่ในความฝัน

ฝันเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นมานานมากแล้ว จนเธอก็

ลืมแล้ว

ในฝันนั้น มีเพื่อนของเธอตอนเด็กๆ มีเสียง หัวเราะ และมีพี่ชาย พี่ชายคนนั้นดูแลและรักเธอ มาก

เธอยังฝันอีกว่า เธอกับพี่ชายโดนผู้หญิงบ้าคน หนึ่งขังไว้ และพวกเธอกลัวมาก….

พอเธอเห็นผู้หญิงบ้าคนนั้นกำลังบีบคอของ เธอ เธอก็ต่อต้านสุดแรง เธออยากร้องขอความช่วย เหลือ แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างปิดปากของเธอไว้ เธอไม่สามารถพูดออกมา

เธอจะตายแล้ว…

เธอกำลังจะตาย….

ไม่ ไม่ ––

พี่ชาย–
ช่วยฟ้าใสด้วย–

ปัง !

สิ่งที่ปิดปากเธอไว้หายไปทันที

เธอรีบลืมตาขึ้นมา!

เธอสบตากับดวงตาแดงก่ำคู่หนึ่งเต็มไปด้วย ความแค้น

คือกันต์

ดุจดาวอ่อนแอมาก เธอไม่สามารถดิ้นรนได้ เธออยากเรียกคนให้มาช่วย แต่ก็ทำได้แค่มองดูคน ตรงหน้า ที่ยืนอยู่อย่างเย็นชา

เธอยังคงจำได้ ภาพที่เขาบีบคอเธอ

ตอนที่เธอหมดสติไป เธอรับรู้ได้ว่า กันต์อยาก

ให้เธอตายจริงๆ

ถึงจะเป็นอย่างงี้ ในร่างกายของเธอก็มีหัวใจของฟ้าใส
“…..ดุจดาว เธอรู้ได้ยังไง?

เงียบจนได้ยินแต่เสียงเครื่องมือ กันต์ถามเธอ ด้วยความเฉยชา

ดุจดาวจ้องเขา ในแววตาของเธอเหมือนเธอยัง ไม่ตื่นจากความฝัน

เธอไม่เข้าใจว่ากันต์กำลังพูดอะไร

“พี่ชาย” กันต์เอ่ยปากพูดขึ้นมา “เธอไปฟังมา จากไหน?!”

ฟังมาจากไหน?

ดุจดาวนอนอยู่บนเตียง มองกันต์ด้วยความ

ตั้งใจ

ไม่รู้ทำไม ถึงเธอจะรู้ว่าที่เธออยู่ได้เพราะ เครื่องมือช่วย แต่เธอกลับอยากยิ้ม

พี่ชายของเธอ….

พี่ชายคนนั้นที่กอดเธอไว้แน่นบอกว่าไม่ต้อง กลัว กลับมาถามเธออย่างเย็นชาว่า ไปฟังมาจากไหน?

น่าขำจริงๆเลย

ดุจดาวพูดไม่ออก เธอไม่อยากพูดกับกันต์ แม้แต่คําเดียว

ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรในตอนนี้ เขาก็ไม่เชื่ออยู่ดี

ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว เธอจะเสียเวลาพูดอีก

ทำไม?

พอเห็นแววตาที่เย็นชาของดุจดาวที่หลับลง เขาก็รู้สึกโกรธขึ้นมาในใจ

เขารีบเปิดผ้าห่มดุจดาวออก เธอรู้สึกเสียวๆ เขาถอดเข็มขัดออก และถอดเสื้อเธอออก จากนั้นก็ เสียบเข้าไปโดยไม่ใยดี

ดุจดาวเจ็บจนจุก

กันต์กลับทำเหมือนไม่เห็นความเจ็บปวดของ เธอ ดึงผมเธอขึ้นมา ถามอีกครั้ง “ดุจดาว อย่าคิด นะว่าเธอพูดจามั่วแบบนี้แล้วฉันจะปล่อยเธอไป? ฝัน ไปเถอะ! ฉันไม่มีวันปล่อยเธอหรอก”
“เธออยากได้ฉันนักไม่ใช่หรอ? ฉันยอม ตอนนี้ ฉันให้เธอสิ่งที่เธออยากได้!”

เขาทำเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เธอเจ็บปวด

มาก

ดุจดาวใบหน้าซีดมาก สำหรับเธอแล้ว แค่ หายใจยังยากเลย

“…ไม่เอา…ขอร้อง….ไม่เอา….” เธอใช้แรง ทั้งหมดที่มี พูดออกมาได้แค่นี้

“ไม่เอา? แค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้วหรอ? แต่ตอนนี้ ฟ้าใสรับรู้อะไรไม่ได้แล้ว เธอรับแทนละกัน!

ดวงตาของกันต์แดงขึ้นมา ตอนนี้เขาแค่อยาก ให้ดุจดาวได้รับโทษที่ควรจะได้รับ ผู้หญิงคนนี้ไม่ สมควรมีชีวิตต่อ เธอควรตาย

จนถึง..

เครื่องมือรอบตัวดังขึ้นมา

จนถึง..
พยาบาลเปิดประตูพุ่งเข้ามา

กันต์พิ่งรู้ตัวว่า ดุจดาวที่โดนเขาทับอยู่นั้นไม่มี

ลมหายใจแล้ว