บทที่ 12 ฉันที่ผิดเอง

เธอก็ไม่รู้ว่าเรื่องที่เขาทำกับเธอเมื่อวานสาเหตุอาจ เป็นเพราะเขาเมาหรือเปล่า แต่เขากระตือรือร้นที่จะทำ มันมาก เขากดเธอไว้ใต้ร่างก่อนจะเรียกร้องมันครั้งแล้ว ครั้งเล่าตลอดทั้งคืน

ตั้งแต่คลอดลูกร่างกายของรสรินก็ยังไม่หายดี เธอ เจ็บปวดตลอดทั้งคืน ทำได้เพียงจบโซฟาแน่น ไม่ สามารถขอร้องให้เขาหยุดได้

เซนเขาเองก็กดแขนเธอไว้ตลอด แล้วสั่งให้เธอเงียบ เสียงไป มันจะทำให้เขาหมดอารมณ์!

รสรินทำได้เพียงพยายามนึกถึงธุรกิจของครอบครัว และสุขภาพของลูกสาว… ทำให้เธอทำได้เพียงข่มตา อดทนอยู่เงียบ ๆ ต่อไป

เธอไม่รู้ตัวเลยว่าสงครามบนเตียงมันจบลง กลางดึก เธอ อย่างไร เธอจำได้เพียงครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะเผลอ หลับไปด้วยความเหนื่อย

หลังจากตื่นขึ้นมาเธอก็พบว่าทั้งเขาและเธอนอนกอด กันแน่น เซนยังคงหลับสนิทยังไม่ตื่นขึ้นมา

รสรินพยายามขยับร่างกายออกอย่างระมัดระวัง แต่ก็ ทำให้เขาตื่นขึ้นมา

เขาลืมตาขึ้นมา ก่อนจะมองไปที่หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา

รสรินรู้สึกอับอาย เธออยากจะรีบออกไปใส่เสื้อผ้าเร็ว

ในวินาทีต่อมา เซนก็ผลักเธอออกห่างจากตัวเอง

“รสริน นี้เธอหลอกล่อฉันอีกแล้วหรอ?” สีหน้าและแวว ตาเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจจ้องมองเธออยู่ “คุณรู้ ไหมว่าอะไรคือสิ่งที่น่าอัปยศที่สุด?”

รสรินตอบกลับอย่างเย็นชา “มันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่า คุณเป็นคนให้ฉันทำ

“หุบปาก!”

“หุบปาก!” เขาขัดขึ้นมาอย่างกระวนกระวายใจ “เธอ ยังจะมาแต่งเรื่องหลอกฉันอีก? ฉันรังเกียจเธอขนาดนี้ ต่อให้เธอขายตังฉันก็ไม่เคยคิดจะแตะต้องตัวเธอ!”

รสรินเบิกตากว้าง ผู้ชายคนนี้ เขาบึงจะไม่เชื่อเธอ

ดังนั้น สิ่งที่เธออดทนอดกลั้นไปเมื่อคืนก็จะเป็นเรื่อง ไร้ประโยชน์งั้นหรอ?

“ออกไป!” เซนชี้นิ้วไปทางประตู “รีบออกไปให้พ้น”

รสรินส่ายหน้า แล้วพยายามอธิบายเรื่องเมื่อคืนอย่าง ไม่ยอมแพ้ “เซน มันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะคุณ! คุณพูดเองว่าแค่ฉันตามใจคุณ คุณจะ ยอมเปล่าครอบครัวฉันไง! ถ้าคุณคิดจะผิดคำพูดฉัน จะเอาเรื่องนี้ไปบอกวิคณา ว่าเมื่อวานคุณทำกับฉันครั้ง แล้วครั้งเล่า!”

“เธอกล้าหรอ!” เซนเดินข้างไปประชิดเธอ “นับวันเธอ ยิ่งกล้าขึ้นเรื่อย ๆ นะ เห็นที่ว่าฉันคงให้บทเรียนเธอไม่ มากพอสินะ ถึงได้กล้าทำแต่เรื่องโง่ ๆ”

รสรินเดินถอยหลัง “คุณคิดจะทำอะไร?”

เซนมองเธอด้วยสายตาเหี้ยมก่อนจะพูดทีละคำอย่าง ชัดเจน “ฉันไม่มีวันให้อภัยเธอกับครอบครัวเธอ”

เขาไม่ให้อภัย ครอบครัวเธอเป็นขยาดยนี้แล้วเขายัง บอกว่าไม่ให้อภัย แล้วยังจะมีอะไรที่จะเลวร้ายได้อีก… เหมือนจะเอาชีวิตพ่อแม่เธองั้นหรอ?

“อย่านะ!” เธอรีบคว้าเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ “ฉันจะรีบออก ไปตอนนี้ คุณอย่าทำอะไรพ่อแม่ฉันนะ!”

เซนหัวเราะอย่างเย็นชา จากท่าทีของเขาดูก็รู้แล้วว่า ไม่ให้อภัย

รสรินทำได้เพียงแสดงสีหน้าผิดหวัง คุกเข่าลงบนพื้น หลังจากใส่เสื้อเรียบร้อยแล้วทำให้สังเกตเห็นมาทั้งคอ และขาของเธอเต็มไปด้วยรอย

เธอก้มหัวให้กับเขา ก่อนจะรีบเอ่ยว่า “ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง ฉันขอร้องคุณได้โปรดปล่อย ครอบครัวฉันไปเถอะนะ? เป็นฉันที่ผิดเอง!”

เซนหรี่ตามอง เขากลับไปนั่งบนโซฟาก่อนจะเอ่ยถาม อย่างเย็นชา “บอกฉันซิว่าเธอผิดอะไร?”

รสรินกระพริบตา ใบหน้าขาวซีด ก่อนนี้น้ำตาจะเอ่อ ล้นออกมา

“ฉันไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยวกับคุณ ไม่ควรบีบบังคับให้ คุณแต่งงานกับฉัน ยิ่งกว่านั้นไม่ควร.. หลงรักคุณ ทำให้ คุณยุ่งยากใจ

เซนกำมือแน่นก่อนจะตะโกนออกมา

“รสริน! เธอคิดว่าการหลงรักฉันมันเป็นเรื่องผิดกั้น หรอ?”

“ใช่” เธอตอบกลับมาทันที “เซน เป็นฉันที่ผิดเอง! ต่อ ไปฉันไม่กล้าที่รักคุณแล้ว แล้วฉันจะไม่โผล่มาให้คุณ เจออีก ได้โปรดปล่อยฉันไปได้ไหม?”

เขาจ้องมองเธออยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไร

รสรินคิดว่าเขายังคงไม่พอใจ เขาคงเกลียดเธอที่เธอ เข้ามาสร้างเรื่องวุ่นวายให้เขาถึงสองปีเต็ม

“หนือว่าคุณต้องการชีวิตฉันงั้นหรอ? ฉันยอมให้คุณ ทุกอย่าง ไม่ว่าคุณจะให้ฉันทำอะไร ฉันล้วนเต็มใจ! แค่คุณปล่อยคนในครอบครัวของฉันไป!”