บทที่ 8 คุณมันทั้งอำมหิตและโหดร้าย

เซนเดินเข้าไปหารสรินก่อนจะกระชากไหล่เธอให้ลุก ขึ้น

“เธอคิดอยากจะฆ่าฉันจริง ๆ ใช่มั้ย?” สายตาเกรี้ยวก ร้าดของเขาจับจองไปที่รสริน “เธอนี้มันเลวทรามจริง ๆ พอขู่ฉันไม่ได้ก็คิดจะเอาชีวิตฉันงั้นหรอ?”

“ฉันเปล่า” รสรินเบิกตาโตด้วยความตกใจ ภาพตรง หน้าเริ่มดูพร่ามัวจากการเสียเลือดมาก “เมื่อกี้นเรื่อง เข้าใจผิด…”

“เข้าใจผิด?” เซนกระชากเธอให้หันไปดูวิคณาที่ตอน นี้เลือดยังคงไหลซึมออกม่จนเลอะเสื้อ “เธอกล้าทำ ขนาดนี้แล้วยังจะมาบอกว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดอีกหรอ? ถ้าไม่ใช้เพราะวิเขารับมีดแทนฉันไป เธอคงจะแทงเข้า มาที่หัวใจของฉันแล้วสินะ”

“เป็นเธอที่เดินเข้ามาชนมันเอง!” รสรินตะโกนตอบ กลับมา “เซน คุณตาบอดหรอ? ก่อนหน้านี้ก็เห็น ๆ อยู่ว่า เกิดอะไรขึ้น คุณมองไม่ออกจริง ๆ หรอ!”

“รสริน จนถึงตอนนี้แล้วเธอยังจะปากแข็งอีก” เซน รู้สึกรังเกียจเธออย่างถึงที่สุด ก่อนจะผลักเธอลง แล้ว ถอยห่างออกมาก่อนจะเรียกบอดี้การ์ดด้านนอกเข้ามา

หลังจากเห็นบอดี้การ์ดร่างกำยำสองคนเดินเข้ามา ทำให้รสรินรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา
“พวกคุณจะทำอะไร? เซน คุณคิดจะทำอะไรกับฉัน อีก?”

“มือขวาใช่มั้ยที่เธอถือมีด ฉันจะตีมันให้หัก” เซนพยุง วิคณาขึ้นมากอดไว้

วิคณากระชับตัวเข้าไปกอดร่างสูงแน่น ค่อยมองดูอยู่ ไกล ๆ เป็นเป็นความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดสนิทสนม

แต่มองกลับมาที่เธอ นั่งจนตรอกอยู่บนพื้นอย่างไร้ หนทาง ไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรทั้งนั้น

“ไม่เอา..” รสรินส่ายหน้าพลางหาหนทางหนี แต่กลับ ถูกบอดี้การ์ดสองคนจับเอาไว้ หลังจากนั้นบอดี้การ์ด ทั้งสองคนก็นำมือขวาของเธอไปวางไว้บนโต๊ะ

เวนเขาคิดที่จะทำร้ายมือของเธอจริง ๆ

“เซน!” รสรินถึงกลับทรุดตัวลง น้ำตานองหน้า “คุณ มันทั้งโหดร้ายและอำมหิต เป็นคุณยื้อเวลาจนทำให้ ลูกของฉันป่วย เป็นคุณที่ทำร้ายครอบครัวฉัน ตอนนี้ คุณยังคิดจะทำร้ายมือฉันอีกหรอ! ทำไมคุณถึงเลวได้ ขนาดนี้?”

รสรินร้องไห้โฮ น้ำตาไหลนองหน้าปะปนไปกับเลือดที่ ไหลมาก่อนหน้านี้

“หลายปีมานี้ ฉันรักคุณมากขนาดไหนทำไมคุณไม่ เคยมองเห็นมันเลย? แต่กลับโดยวิคณาหลอก คุณมันทั้งโหดร้ายทั้งโง่เง่า!”

“พวกแกยังไม่ลงมืออีก จะรอให้ฉันลงมือเองหรือไง?” สีหน้าของเซนมืดครึ้มอย่างน่ากลัว เขาเมินเฉยต่อคำ พูดของรสริน แล้วหันไปตะคอกใส่บอดี้การ์ดแทน

บอดี้การ์ดชะงักไปครู่นึงก่อนจะ หยิบแท่งเหล็กขึ้นมา ก่อนจะง้างขึ้นสูงแล้วฟาดมันลที่มือของรสริน

แก๊ก.. เสียงกระดูกหักที่ดังขึ้นอย่างชัดเจน

“กรี๊ดดดด!” รสรินกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ใบหน้าเต็มไปด้วยความสูญเสีย เจ็บปวดทรมาน ก่อน จะเป็นลมหมดสติไป ร่างกายผอมแห้งล้มลงไปกับพื้น อย่างน่าเวทนา

บอดี้การ์ดทั้งสองคนยอมปล่อยเธอในที่สุด ก่อนหัน ไปรายงานเซน

เซนจ้องมองร้างผอมแห้งที่นอนอยู่บนพื้น เขารู้สึกว่ามี อารมณ์รู้สึกผิดแปลก ๆ ก่อเกิดขึ้นมาในใจ

“เซนคะ” เขาหันกลับไปหาวิคณาตามเสียงเรียก

วิเจ็บจังเลยค่ะ” น้ำตาเธอไหลนองหน้า ทำท่าทีช่างดู น่าสงสาร

อารมณ์แปลก ๆ เมื่อสักครู่หายไปทันที
เรื่องทั้หมดก็เป็นเพราะตัวของเธอเอง ใครใช้ให้เธอ ทําตัวร้ายกาจแบบนี้ ที่โดนไปมันก็สมควรแล้ว!

“เอาผู้หญิงคนนี้ออกไปให้พ้น!”

เขาหันหลังแล้วเดินออกไปด้านนอก โดนไม่หันกลับ ไปมองรสรินอีก

“ถ้าต่อไปเธอยังกล้าโผล่มาที่นี้อีก พวกแกก็จัดการตี

เธอให้ขาหักซะ!”

“รับทราบครับ” บอดี้การ์ดตอบรับอย่างแข็งขัน ก่อน ที่พวกเขาจะลากร่างของรสรินไปที่ประตูด้านนอก คฤหาสน์ แล้วโยนตัวเธอออกไปอย่างไร้ปราณี

ด้านเซนเขาประคองวิคณาไปขึ้นรถก่อนจะขับออก ไป เขามองเห็นรสรินที่นอนอยู่ข้างถนนแต่ก็ไม่ได้สนใจ แล้วขับรถห่างออกไป ทิ้งรสรินที่นอนหมดสติไว้ทั้ง อย่างนั้น ไม่มีใครสนใจว่าเธอจะอยู่หรือตาย