บทที่ 10 VIP

เซี่ยเสว่พูดจาว่าร้ายเขาเนื่องจากเขาทั้งสองเป็นคน แปลกหน้าหลังจากหย่าร้าง เขาจึงไม่สมควรขี่รถของ คนแปลกหน้า เซี่ยเสว่ลุกออกจากรถแล้วเหวี่ยงประตู หนัก

ทันใดที่เซี่ยเสวลงจากรถเซียงชิงฉือก็เร่งเครื่องออก ไปทันทีไอเสียของรถทำให้เซี่ยเสวี กลมแล้วก็ไอออก มา

ผู้ชายที่ไม่มีมารยาท!

เซี่ยเสว่ดุเมื่อเธอเดินไม่รู้ว่าเธอต้องเดินไปไกลแค่ ไหนและในที่สุดก็พบคนใจดีและส่งเธอไปที่เมือง

เมื่อกลับมาถึงบ้านพักเซี่ยเซวรู้สึกเพียงร่างกายและ จิตใจหมดกำลังดูเหมือนตายด้วยเปลือกตาที่หนักหนา สาหัส แต่กลับมีสติสลับไปมาระหว่างเซียงชิงฉือและมู่ ซิงเหยวเพียงเพื่อพลิกผันและนอนหลับ

ตื่นขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนกในตอนเช้าเซี่ยเสว่ กำลังนึกถึงข้อตกลงการหย่าร้างในวันนี้และไม่มีหัวใจที่ จะไปทำงานเธอโทรมาและขอให้ผู้จัดการหยุดงานและ เธอแทบไม่เคยดุเลย

ดูเหมือนว่าการจากไปของเธอเกี่ยวข้องกับครอบครัว ของเซียงและถอนหายใจอย่างนุ่มนวล
ใจของฉันมัวและความปรารถนาของฉันก็ชัดเจน แต่ ฉันก็ไม่มีความสุข

ฉันรอจนถึงเย็นโทรศัพท์ไม่ส่งเสียงกริ่งและไม่มี ใครมาเคาะ เซี่ยเสวนึกถึงความเป็นไปได้ที่นับไม่ถ้วน บางทีเขาอาจจะลืมเขาบางทีเขาอาจจะเสียใจและ แม้แต่ทนายก็สูญเสียสมองและลืมวิธีเขียนข้อตกลงจน กระทั่งเธอไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ

“นางเซียง …. ประธานประสบอุบัติเหตุ …

“คุณพูดว่าอะไรนะ พูดอีกครั้ง!” เซี่ยเสว่กดหัวใจเธอ ไว้ คิดว่าเธอได้ยินผิด

“ประธานาธิบดีประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ขณะนี้ เขาอยู่ในโรงพยาบาลมาที่นี่”

ช่วงเวลานี้เป็นชั่วโมงเร่งด่วนในการทำงานเซี่ยเสว่ ไม่สามารถหยุดรถร้องไห้อย่างใจจดใจจ่อโชคดีที่ลุงดู เธอด้วยความรีบเร่งและให้รถแท็กซี่แก่เธอ

หลังจากเซี่ยเสว่ออกจากรถเขารีบไปที่หอผู้ป่วยหนัก และชนหลายคนระหว่างทาง แต่เธอไม่สนใจ

“หยานหยาน … แล้วเขาล่ะ?”

“ ประธานอยู่ที่นั่นและเขายังไม่ตื่นเลยหมอบอกว่า คืนนี้เป็นช่วงอันตรายถ้าเขาไม่สามารถเขาไปได้อย่าง ปลอดภัย … ” ลู่เย่นก้มศีรษะทำให้คนดูไม่ชัดเจน
เซี่ยเสว่ตะลึงจนแทบทนไม่ไหวไม่อยากเชื่อเลยว่าคน ที่ตะโกนใส่เธอเมื่อวานนี้กำลังนอนอยู่ในโรงพยาบาล วันนี้

ค่อยเปิดประตูอย่างแรงเซี่ยเสวก็กลัวว่าจะรบกวนเจ้า ชายในการนอนของเขาใช่เจ้าชาย

ในเวลานี้เซียงชิงฉือนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล พร้อมกับหน้ากากออกซิเจนบนใบหน้าของเขาดู บอบบางและน่าวิตกโดยปกติตัวละครที่เรียกว่าลมและ สายฝนจะไม่เย็นและแข็งแกร่งอีกต่อไปเหมือนนอน หลับและรอให้ใครบางคนตื่นขึ้นมา

ในเวลานี้เซี่ยเสว่เท่านั้นที่กล้ามองเขาอย่างละเอียด ตั้งแต่คิ้วจรดจมูก

คิ้วของเซียงชิงฉือพาดไปที่ฉาบและปากสะพานตรง

จมูกดูเหมือนงานแกะสลักที่ดีและปากของเขา …

ปากหน้ากากออกซิเจนเย็นและบางและบางครั้งก็ ทำให้เธอเศร้าถ้าเธอยิ้ม

เซียงชิงฉือได้โปรดขอให้คุณดีขึ้นเรื่อย ๆ มันจะดีขึ้น

คืนหนึ่งเซี่ยเสว่นั่งบนเตียงแล้วไม่พูด ลู่เย่นมองอย่าง ลับ ๆ และถอนหายใจ

หลังจากคืนที่ยาวนานเซี่ยเสว่ก็เหนื่อยและนอนอยู่ บนเตียงสักพักเธอฝันว่าเซียงชิงประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เพราะเธอต้องทำสัญญาหย่าหลังจากตื่นขึ้นมา เธอพบว่ามันเป็นรุ่งเช้า นิ้วของเขาเริ่มขยับ

“หมอ เขารู้สึกตัวขึ้นมา” เซี่ยเสว่ตะโกนบนทางเดิน โดยไม่คำนึงถึงภาพพจน์

หมอมาตรวจและบอกว่าช่วงอันตรายได้ผ่านไปแล้ว และก็เพียงพอที่จะดูแลได้

จนกว่าแพทย์จะบอกว่าไม่เป็นไรหัวใจของเซี่ยเสว่ ค่อยผ่อนคลายและดวงตาของเธอก็เริ่มขุ่นเคืองอย่าง รวดเร็วอย่าหักโหมจนคุณไม่อยากเห็นมัน

เซียงชิงฉือมองดูเธออย่างเชื่องช้ารู้สึกเป็นทุกข์และ รู้สึกผิด

“เซี่ยเสว่… ”

เซี่ยเสว่แอบเช็ดน้ำตาของเธอแอบไปข้างหน้าและจับ มือที่ยกขึ้น “ไม่เป็นไรต่อไปขับรถอย่างระมัดระวัง … เธอไม่อยากได้ยินข่าวแบบนี้อีกเลย

“ใช้ริมฝีปากของคุณก่อน”

เซี่ยเสว่กำลังยุ่งเข้า ๆ ออก ๆ และถามว่าเขาหิวหรือ ไม่และถ้ามีอาการปวดใด ๆ เขาจะไปห้องน้ำไม่ได้ เซี ยงชิงฉือชอบความอ่อนโยนและความรอบคอบที่หา ยากของเซี่ยเสว่ไม่เพียงจนกระทั่งเซี่ยเสว่หยิบวอร์ดที่ เขารู้สึกผิด
เขาจับมือของเซี่ยเสว่ ก็พบว่าดวงตาของเธอแดงมาก “คุณ … ”

เซี่ยเสวก็กลัวว่าการขยับหนีจะทำให้เขาเจ็บเธอก็ ร้องไห้อย่างเงียบ ๆ โดยไม่ขยับ

เซียงชิงฉือไม่ได้คาดหวังให้เธอตอบสนองมากนัก และเขาคิดว่าจะใช้โอกาสนี้ในการขอร้อง “เซี่ยเสว่เรา ไม่ได้หย่ากันได้ไหม หลังจากนี้เราจะใช้ชีวิตให้ได้ดี จะโอเคไหม”

เซี่ยเสวีเงียบ เขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะทําตามคำขอ นี้ “คุณจริงจังไหม”

“ ผมจริงจัง ผมไม่เคยคิดถึงการสิ้นสุดการแต่งงาน ครั้งนี้”

เซียงชิงฉือกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่าเขาสัญญาว่าจะ หย่ากับเธอในคืนนั้นอันที่จริงเขาไม่เต็มใจ แต่เขาก็ไม่ สามารถดึงลงเขาอาศัยอยู่มานานกว่า 20 ปีและไม่กลัว อะไรเลย แต่ในคืนนั้นเขา แต่เขากลัวว่าเซี่ยเสว่จะจาก เขาไปจริง ๆ และเขาจะไม่ได้พบเธออีกเลย

“คุณคิดยังไงเหรอ?” ก็มีมู่ซิงเหยวกลับมา? เซี่ยเสว่ รู้สึกกลัวเล็กน้อยเมื่อย้อนคิดไปถึงความกลัวเมื่อเธอได้ รับข่าวเมื่อคืนนี้

เซี่ยเสว่พยักหน้าเป็นเวลานานหลังจากผ่านไปทั้งคืนดู เหมือนความเจ็บปวดที่เธอเคยประสบมาก่อนตอนนี้เธอจำไม่ได้ตราบใดที่เขาปลอดภัยเธอก็เห็นด้วยกับทุกสิ่ง ที่เธอต้องการ

เซียงชิงฉือรู้สึกโล่งใจและอยากจะขยับเข้าไปหาเซี่ย เสวนั้นทำให้เธอยุ่งวุ่นวาย

“ คุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้อย่างไร” เซี่ย เสว่จำได้ว่าเซียวชิงฉือมีความสามารถในการขับขี่มา โดยตลอดเขาขับรถมาหลายปีโดยไม่มีแม้แต่ชนเล็ก ๆ อุบัติเหตุครั้งใหญ่ครั้งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

เซียงชิงฉือหันไปทางเซี่ยเสว่ในทิศทางที่แตกต่าง กอดเธอจากด้านหลังวางคางของเขาบนไหล่ของเธอ แล้วพูดว่า “อืมผมอาจจะนอนไม่พอ”

เซียงชิงฉือไม่ได้วางแผนที่จะอธิบายอย่างละเอียดให้ เซี่ยเสว่ฟัง คิดว่าเขาไม่ต้องการนึกถึงช่วงเวลาที่น่ากลัว ดังนั้นเขาจึงไม่ถามอีก

แล้วก็นึกถึงบางสิ่งที่จะพูดว่า: “ทำไมพ่อแม่ถึงไม่มา ล่ะ?” พวกเขาไม่รู้หรอ

“หยานหยานไม่ได้บอกพวกเขาพ่อแม่ของฉันแก่แล้ว และไม่กล้าทำอย่างนั้น”

“โอ้” เธอไม่คิดว่าอะไรจะผิดกับสิ่งที่เซียงชิงฉือพูด

ทุกอย่างเรียบร้อยดีในที่สุดเซียงชิงฉือก็ลูบท้องก็ รู้สึกหิวและมีการประท้วง
เซี่ยหวู่ได้ยินเสียงและไม่สามารถกั้นหัวเราะได้

“ฉันจะซื้อของให้คุณ” หลังจากล้างหน้าเสร็จ เซี่ยเสว่ ก็ออกไปซื้ออาหารสำหรับเซียงชิงฉือ

ผู้ป่วยที่เพิ่งตื่นขึ้นมามีโจ๊กที่ดีที่สุด เซี่ยเสวีเดิม ต้องการกลับไปทําอาหาร แต่กลัวว่าเซียงชิงฉือไม่ สามารถรอได้ดังนั้นเธอจึงสามารถซื้อได้เพียงครั้งแรก และในเวลากลางคืนเธอจะให้อาหารที่มีคุณค่าทาง โภชนาการแก่เขา

โรงพยาบาลยังมีสมาชิกในครอบครัวจำนวนมากรอ ลิฟต์ในตอนเช้าโชคดีที่เซียงชิงฉืออาศัยอยู่ในชั้นวีไอพี และมีลิฟต์ส่วนตัว

ประตูลิฟต์วีไอพีก็แออัดโดยไม่คาดคิดเช่นกันเซียวเห อเลือกที่จะปีนขึ้นบันไดโชคดีที่วอร์ดของเซียงชิงฉืออยู่ บนชั้นสองเท่านั้น

ด้านหน้าของพยาบาลสองคนเล็ก ๆ กำลังขึ้นบันได เซี่ยเสว่ ไม่ได้ตั้งใจที่จะฟังเนื้อหาการสนทนาของคนอื่น ชะลอตัวลงโดยเจตนา

แต่บันไดนั้นเงียบเกินไปและบทสนทนาของพยาบาล ก็ส่งผ่านเข้าไปในหูของเซี่ยเสว่