บทที่ 3 ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ

ไม่มีถาดสีภายใต้กระดานวาดภาพ แต่มีดินสอสีเทา หลายแท่งและในมือของเซี่ยเสวมีอีกหนึ่งแท่ง

บนกระดาษวาดเป็นภาพเหมือนของตัวละครที่วาด ด้วยดินสอใบหน้าไม่ชัดเจนและดูเหมือนว่ายังไม่ได้รับ การสรุปว่าจะออกมาเป็นรูปใคร การลงแปรงของเซี่ย เสว่เบามากจนเห็นได้ว่าเจ้าของไม่ได้ใส่ใจในภาพวาด ดังนั้นการเขียนด้วยดินสอจึงเบามาก

เซียงชิงฉือไม่พูดอะไร เขาเพียงแต่จ้องไปที่ภาพวาด ที่ยังไม่เสร็จและไม่มีอะไรผิดปกติบนใบหน้าของเขา

เซี่ยเสวี นหัวของเธอแล้วหยิบดินสอวาดต่อไป เซียง ชิงฉือมองดูเธอยกมือขึ้นบนกระดาษวาดรูปต่อ

เมื่อเธอวาดภาพเธอดูสงบสุขุมและเหมือนจมอยู่กับ บางอย่าง เช่นไข่มุกในทะเลลึกซ่อนตัวอยู่เป็นเวลานาน และทันใดนั้นก็โผล่ออกมาจากทะเลเปล่งแสงนุ่มนวล ออกมา หากมีคนอยู่ข้างเธอก็อดไม่ได้ที่จะถูกดึงดูดให้ เข้ากับอารมณ์ของเธอตอนนี้

ตอนนี้เซียนชิงฉือเองยังตกลงไปในนั้นเช่นกัน เขา มองไปที่เซี่ยเสว่ และดูภาพวาดของเธอ อยู่ห่างออกไป ไม่กี่ก้าวระหว่างสองคนนี้ แต่ไม่มีใครพูดอะไร และดู เหมือนจะไม่มีอะไรขวางกั้นระหว่างพวกเขา

เขาลืมสิ่งที่เขาต้องการจะพูดกับเธอในตอนแรกเสียงของการเขียนที่ทำให้เกิดเสียงลากเบาๆ แล้วจู่ ๆ เซียงชิงฉือก็ถามเธอด้วยเสียงนุ่มลึก: “คุณรู้ไหมว่าพรุ่ง นี้เป็นวันเกิดของชิง?”

เซี่ยเสว่ค่อนข้างงุนงง เธอคิดว่าประธานที่มีการศึกษา ดีอย่าง เซียงชิงฉือจะไม่ขัดจังหวะกิจการของคนอื่น แบบนี้ บางทีเขาอาจจะเบื่อ และเธอไม่คิดว่าเขาจะยัง อยู่ ขัดจังหวะการเคลื่อนไหวของเธอ

วันเกิดของชิงลี่ … วันเกิดของน้องชายของเซียงชิง ฉื่อที่ห่างกันกว่า7ปี พรุ่งนี้เป็นวันฉลองวันเกิดอายุ 18 ปี ของเซียงชิง แล้วหรอ?

เซียงชิงลี่มาจากครอบครัวของตระกูลเซียงเมื่อเธอ ถือว่าเป็นคนที่ใกล้ชิด เธอควรเตรียมบางอย่างให้เขา

“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะกลับไปที่บ้านเซียงกับคุณ พรุ่งนี้” เซี่ยเสว่ตอบเบา ๆ กับเขาโดยไม่หันหลังกลับไป มอง

เซียงชิงฉือมีสายตาที่เย็นชา เซี่ยเสว่ไม่รู้ว่าชายคน นั้นในเวลานี้มองเธอที่ไม่แยแสเขาอย่างไร

“ทำไมวันนี้คุณถึงออกจากบริษัทเร็ว”

“บริษัท อนุญาตให้พนักงานออกจากงานได้ตราบใด ที่พวกเขาทำงานเสร็จในวันนั้น ฉันไม่ได้ละเมิดกฎนะ คะ”เซี่ยเสว่สั่นเล็กน้อย
เซียงชิงฉือขบกรามที่มั่นคงของเขาแน่น เธอรู้ว่าเขา ไม่ได้ถามเรื่องกฎอะไร เขาไม่ได้พูดถึงเหตุผลดังนั้น เธอจึงทำให้เขาสั่นเบา ๆ ด้วยความโกรธ เขาถามอย่าง ๆ เย็นชาว่า “วันนี้คุณเห็นใครบ้างไหม”

เห็นค่ะ”

แสงในตาของเซียงชิงฉือบางเบาลงเล็กน้อยก่อนที่ เขาจะพูดประโยคต่อไปได้เซี่ยเสว่ยกหัวขึ้นและดวงตา ของเขาก็ก้มลงไปบนภาพวาด เธอกระซิบเบาๆ “แต่มัน ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนี่คะ”

เหมือนมีแสงประกายพุ่งเข้ามาในบ่อน้ำแห้งพยายาม ส่องแสง(มาแสงประกายจากดวงตา) แต่ก็หายไปทันที

ที่มุมปากของชายผู้นั้นเย็นชาและเขาหันไปเดิน

เซียงชิงฉือเดินออกไปแล้ว …

น้ำตารื้นขึ้นในดวงตาของเซี่ยเสว่

เธอไม่ค่อยได้มาที่นี่เพราะเธอรู้ว่าเซียงชิงฉือกำลังมา เธอต้องการที่จะหลีกเลี่ยงเขาสักพัก

เธอถือพู่กันพยายามระบายอารมณ์ที่ปวดร้าว เธอ ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้นึกถึงจดหมายแปลก ๆนั้นอยู่ เธอ หันไปรอบ ๆ อย่างช้าๆแล้วค่อยๆร่างใบหน้าของผู้หญิง คนหนึ่งต่อ
เซียงชิงฉือดูเหมือนจะถามประโยคอย่างจงใจ แต่ เธอไม่ได้มีเจตนาที่จะถามความสัมพันธ์ระหว่างผู้ หญิงกับเขา เธอกลัวว่ามันจะทำให้เขาเย็นชากับเธอ มากไปกว่านี้ “มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน” ดังนั้นเธอจึงพูด ก่อนอย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องกังวล ว่าเขาจะให้ถ้อยคำ เหน็บแนมกับเธอ

ที่นอกประตูเซียงชิงฉือไม่ได้ออกไปไหน

ท่าทางของเขาเหมือนเขาไม่แยแส แต่มีความโกรธที่ มองเห็นได้ชัดเจนในดวงตาของเขา

ผู้หญิงที่รู้ว่าสามีของเธออยู่ใกล้กับผู้หญิงคนอื่น แต่ เธอไม่สนใจ ความเฉยเมยนี้หมายความว่าเธอไม่เคย คิดว่าตัวเองเป็นภรรยาของเขาเลยใช่ไหม?

หลังจากนั้นไม่นานเซี่ยเสว่ก็ดึงกระดาษรูปวาดออกมา อย่างขมขื่น

ตัดไปในห้องนอนผ้าห่มบนเตียงนั้นแบนมากและ เซี ยงชิงฉือไม่ได้อยู่ในห้อง

เขาไปทำงานแล้ว …

เซียเสว่แตะผ้านวมเย็นและหลับตา

ตอน 6 โมงเช้าเซี่ยเสวีตื่นขึ้นแทนที่จะไปชั้นล่างเพื่อ ทานอาหาร เธอกลับหันมาทานอาหารง่าย ๆ ที่โต๊ะข้าง เตียง หลังจากแต่งหน้าเบา ๆ เธอและวางของขวัญวันเกิดให้เซียงชิงอย่างระมัดระวังในกระเป๋าถือของเธอ เธอเดินลงบันไดเบา ๆ

เมื่อเซี่ยเสว่ลงมาเซียงชิงฉือก็นั่งลงบนโซฟาสีเบจที่ ชั้นหนึ่งและเมื่อเขาได้ยินเสียงเขาก็เงยหน้าขึ้นมอง

คิ้วของเซี่ยเสวกับการแต่งหน้าเบานั้นดูสวยงามมาก ขึ้น ผิวของเธอเป็นสีขาววาวแขนสองข้างของเธอเป็นสี ขาว เธอมีสร้อยคอเพชรสีเงินรอบคอของเธอและเธอ สวมชุดแขนกุดสีฟ้า เท้าของเธอใส่ส้นเข็มสีเบจเดิน ตรงมาหาเขา

เขาแทบจะไม่เคยพักในวิลล่าเพื่อทานอาหารเช้ามา ก่อน และโดยปกติเขาไม่สามารถมองเห็นสไตล์ของ เธอแตกต่างจากเดิมที่ใส่ชุดดำและขาวในวันธรรมดา

เซียงชิงฉือหรี่ตาของเขาแคบลง ตอนที่เขากำลังพูด ตาของเขาก็เหลือบไปมองบนกระเป๋าในมือของเธอ ซึ่ง บรรจุถุงขนมปังเปล่าและกล่องนม ริมฝีปากบางของ เขาเม้มแน่น

ตาของเซี่ยเสว่มีความประหลาดใจ เธอไม่รู้ว่าทำไม ชายคนนี้ดูเหมือนกำลังสงบสติอารมณ์ ทันใดนั้นก็กลับ มาเย็นชาและเริ่มอึมครึม!

หลังจากที่เซียงชิงฉือเข้าหาเธอ เขาก็พูดอย่างเย็นชา ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก

เซี่ยเสว่มองตามแล้วมองไปที่ซาลาเปาและโจ๊กลูกเดือยบนโต๊ะสี่เหลี่ยมหน้าโซฟาก่อนที่จะออกไปเธอก็ แอบสงสัย:

เขาเตรียมไว้ให้เธอหรอ

เมื่อเขาไปถึงรถเซี่ยเสวก็นั่งลงถัดจากเซียงชิงฉือ ข้างเขานั้นเย็นชาและเธอก็ไม่ได้สารภาพเลย

ไม่มีอะไรหรือใครพูดอะไรระหว่างทางจนมาถึงบ้าน เชียง

เมื่อเซี่ยเสว่มาถึงเซียงชิงฉือก็เดินนำเข้าไปโดยที่ ใบหน้าของชายผู้นั้นเย็นชามาก

ตัวเอกของวันนี้คือเซียงชิงลี่ ทันทีที่เขาเข้าประตูไป เสียงใสของเขาก็มาพร้อมกับรอยยิ้ม: “พี่ พี่สะใภ้ ผมรอ ของขวัญของพวกคุณมานานแล้ว”

การปรากฏตัวของเซียงชิงลี่นั้นดีมาก ๆ เมื่อเปรียบ เทียบกับเซียงชิงฉือที่หล่อเหลาและเป็นผู้ใหญ่ที่มี เค้าโครงคล้ายกันเขาเห็นได้ชัดว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่ บอบบางและสวยงาม

“แน่นอนฉันเตรียมมาให้นายแล้ว” จากนั้น เซียงซิงฉื อก็ส่งของขวัญวันเกิดที่เขาได้เตรียมไว้ล่วงหน้าไปยัง เซียงชิงลี่ “สุขสันต์วันเกิด!”

ทันใดนั้นเขาก็คิดอะไรบางอย่างปากของเซียงชิงฉื อกระตุกและดวงตาของเขาหันไปทางด้านข้างของเซี่ยเสว่ “พี่สะใภ้ของนายก็เตรียมมาให้เช่นกัน”

เขารู้ว่าเธอไม่มีเวลาเตรียมตัว แต่ความรู้สึกแปลกๆ ในตอนนั้นของเขาทำให้เขาต้องการล้างแค้นเธอเสีย หน่อย

เขามองเธอแบบนี้ราวกับว่าได้เห็นสายตาของเขา รู้ ความคิดของเขา) เซี่ยเสวมองไปที่เซียงชิงฉือการ แสดงออกของเขายังคงเป็นธรรมชาติมาก

ยังไม่ทันที่จะได้เห็นสายตาที่ตื่นตกใจของเธอ เซียง ชิงฉือก็รู้สึกเบื่อและเงียบไป

ตายซะ เพื่อให้เธอเสียหน้าและดูว่าเธอจะร้อนรนจบ เรื่องนี้ยังไง!

“พี่สะใภ้ ของขวัญอะไรที่คุณเตรียมไว้ให้ผม?”เซียง ชิงลี่ไม่สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นของเขา และเข้าหาเธอด้านข้างของเซี่ยเสว่

เมื่อได้เห็นว่ามือของเธอเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าแล้ว หยิบอะไรบางอย่างออกมา

ทันใดนั้นดวงตาของเซียงชิงฉือและเซียงชิงลี่ก็เปล่งประกาย