บทที่ 2 การยั่วยุ

เป็นเวลามากกว่าสองชั่วโมงและแล้วการประชุมเชียง ชิงฉือก็สิ้นสุดลง

เขาขมวดคิ้วแน่นออกมาจากห้องประชุม มือซ้ายของ เขายกขึ้นมาคลึงเบา ๆ ที่กึ่งกลางคิ้ว

ลู่เย่นเห็นว่าท่าทางของเขาค่อยๆดีขึ้น หลังจาก ใบหน้าของเขาได้รับการผ่อนคลาย เธอก็ล่าวเสริม บางจุดที่บันทึกไว้ในการประชุม

เซียงชิงฉือสั่งให้ลู่เย่นไปรับบางอย่างในเวลานั้น ลู่ เย่นบอกเขาว่า มู่ซิงเหยวรออยู่ที่เลาจน์มาเกือบหนึ่ง ชั่วโมง เซียงชิงฉือเงยหน้าขึ้นมองเป็นทางว่าเขารู้แล้ว แต่เขาก็ไม่ได้ไปที่สำนักงานทันที

ลู่เย่นไม่ได้ส่งเสียงของเธอออกไป หากแต่เธอลังเล เล็กน้อย: “คุณเซียงคะ เช้านี้แทนที่จะขึ้นลิฟต์พิเศษ ไปเลย คุณมู่กลับไปที่ห้องคอมพิวเตอร์บนชั้นหก ก่อน ….ก่อนที่ฉันจะพามาที่ห้องรับรอง ที่สำนักงานดู เหมือนว่าเธอจะสังเกตเห็นคุณมู่ ”

แววตาของเซียงชิงฉือส่องประกายแปลกๆ ดวงตา ของเขาจ้องมองไปที่สำนักงานตรงหน้าเขา จากนั้นเขา ก็ให้ลู่เย่นตามเขาและเดินเร็ว

เมื่อลู่เย่นเข้าไปในห้องรับรองพร้อมกับเซียงชิงฉือ เขาก็เห็นว่ามู่ซิงเหยวไม่ได้นั่งในห้องนั่งเล่นแต่เอนหลังพิงเก้าอี้หมุนด้านนอกถือปากกาสีดำด้วยปลายนิ้วของ เธอที่เล็บทาด้วยสีเขียวมิ้นต์ การหมุนปากกาอย่าง อ้อยอิ่ง นาฬิกาสีหมึกละเอียดอ่อนที่สวมใส่บนข้อมือที่ เรียวบางของเธอเพื่อขับเน้นให้ข้อมือของเธอให้เรียว ขึ้นไปอีก

มู่ซิงเหยวได้ยินเสียงการบิดลูกบิดประตู ใบหน้าของ เธอยิ้มเล็กน้อยเมื่อเธอเห็นลู่เย่นด้านหลังเซียงชิงฉือ เธอจับปากกาที่เธอถือไว้กลับไปวางที่โต๊ะไม้เนื้อแข็ง อย่างไม่สนใจและลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มมอบให้เซียงชิง ฉือ

“ในที่สุดฉันก็พอคุณสักที ท่านประธานใหญ่เซียง”

“หึม” ดวงตาของ เซียงชิงฉือสั่นไหวแล้วเขาก็ตอบเบา

หากเซี่ยเสว่อยู่ที่นี่เธอจะต้องประหลาดใจแน่ เมื่อ พบว่าใบหน้าของมู่ซิงเหยวในเวลานี้ไม่ได้สวยงามสงบ เงียบเหมือนเมื่อตอนในห้องคอมพิวเตอร์และน้ำเสียงที่ ทรงเสน่ห์

มู่ซิงเหยวก้าวเข้ามาใกล้เซียงชิงฉืออย่างเป็น ธรรมชาติดวงตาของเธอเหลือบมองลงไปบนแขนยาว ของเขา

แขนเสื้อถูกม้วนและม้วนขึ้นไปถึงข้อศอกมองที่ปลาย แขนที่มีกล้ามเนื้อแน่น
มู่ซิงเหยวลดสายตาลงและนั้นทำให้เธอผิดหวัง

เธอเห็นชัดเจนว่าบนข้อมือของเซียงชิงฉือไม่ได้ใช้ นาฬิกาสีหมึกที่เธอส่งไปให้เขา

“คุณมาที่นี่ทำไม”

มู่ซิงเหยวได้ยินคำนั้นดวงตาของเธอสั่นไหวและมี ประกายพาดผ่าน เธอมองตรงไปที่เซียงชิงฉือและพูด เบา ๆ “ฉันแค่อยากเจอคุณ คุณยุ่งมากเลยถ้าฉันจะไม่ มาหาคุณ คุณอาจจำไม่ได้ว่าต้องมาหาฉัน”

เซียงชิงฉือได้ยินคำพูดนั้น ดวงตาของเขาก็มองขึ้น บนเล็กน้อย การแสดงออกของเขาไม่สามารถแสดง อารมณ์ของเขา เขาหันหลังกลับและส่งสัญญาณไปยัง ลู่เย่น: “ลู่เย่น คุณต้องลงไปก่อน”

ดวงตาของมู่ซิงเหยวเต็มไปด้วยความสุข

หลังจาก ลู่เย่นจากไปเธอก็เดินตามเซียงชิงฉือเข้าไป ในห้องนั่งเล่นเขาเอนหลังบนโซฟาหลับตาแล้วเริ่มที่จะ ฟื้นฟูจิตใจของเขา

มู่ซิงเหยวไม่ได้รบกวนเขา เธอแค่กระซิบที่แขนเขา เบาๆ ก่อนที่จะเล่าข้อมูลที่ได้รับในต่างประเทศมามีบาง สิ่งที่น่าสนใจในช่วงนี้

เธอพยายามที่จะเลือกในเรื่องที่เซียงชิวฉืออาจจะ สนใจในสิ่งที่เธอพูด ในช่วงที่คิ้วหนาของเขาคลายออกเล็กน้อยเหมือนกำลังจะหลับ

มู่ซิงเหยวเรียกเขาสองสามครั้ง แต่ชายคนนั้นก็ไม่รู้ เรื่อง เธอเอนกายเขาหาช้าๆขนตาของเธอสั่นไหว ก่อน ที่ริมฝีปากสีแดงเข้มจะสัมผัสบนริมฝีปากบางของเขา เซียงชิงฉือก็กล่าวขึ้นมาว่า “เซี่ยเสว่ภรรยาของผมอาจ ไม่พอใจกับพฤติกรรมของคุณในตอนนี้”

สีหน้าของมู่ซิงเหยวเปลี่ยนเป็นสีซีดทันที เธอกัดริม ฝีปากของเธอแน่นและมองเข้าไปที่ดวงตาที่ปิดสนิท ของเซียงชิงฉือ เมื่อเทียบกับสามปีก่อน ใบหน้าของเขา ผู้ใหญ่และหล่อมากขึ้น

มู่ซิงเหยวไม่กล้าลงมือทำอะไร เขาไม่เต็มใจ ทำไม? !

เห็นได้ชัดว่าเซียงชิงฉือไม่ได้รักเซี่ยเสว่ แล้วทำไม เซี ยงชิงฉืออนุญาตให้เธอเข้ามาหาเขา และยังคงดูแลเธอ ด้วยตัวเอง แต่ไม่ยอมให้เธอเข้าใกล้ และยังปฏิเสธการ สัมผัสจากเธอ !

ในอีกด้านหนึ่งใบหน้าด้านข้างของเซี่ยเสว่ดู เคร่งเครียดมากเกินกว่าจะเป็นการเคลื่อนไหวของมือ เธออย่างเป็นระเบียบของเธอที่ดูอ่อนช้อย แต่คิ้วที่ ขมวดเล็กน้อยเผยให้เห็นถึงความวิตกกังวลภายใน

เธอกำลังเป็นห่วงเรื่องอะไร เธอไม่สนใจเซียงชิงฉือไม่ใช่เหรอ?
เซี่ยเสว่เริ่มกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอทำได้เพียงแค่ ขอลากลับบ้านก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมงเพื่อกลับบ้านจากที่ ทํางานล่วงหน้า

เมื่อเธอกลับถึงบ้านเธอก็เข้าไปอาบน้ำสระผมเมื่อ เสร็จโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

มือหนึ่งของเธอเช็ดผมด้วยผ้าขาวและมืออีกข้างเปิด

หน้าจอแสดงข้อความตัวอักษรที่ยังไม่ได้อ่านเกือบ 20

ข้อความ

เปิดและดูด้านหน้าเป็นหน้าSMS เขียนว่า “.” และอีก คนเขียนว่า “” เซี่ยเสวส่ายหัวอย่างขำๆ ทุกครั้งที่เซี ยงชิงฉือเรียกเธอตอนที่เขาเมา เขาจะให้บางคนส่ง เครื่องหมายวรรคตอนที่ไม่สามารถเข้าใจได้ให้เธอใน วันถัดไป

เธอยังคงมองลงไปที่ตัวเลขที่ไม่คุ้นเคย เธอกดเปิด ข้อความสั้นๆ ทันทีเห็นเนื้อหาภายในปากของเธอก็ปิด โค้งลง

“ฉันมีใครบางคนในใจ ฉันรู้ว่าเขาถูกบังคับให้แต่งงาน กับผู้หญิงด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันไม่ได้รู้สึกเสียใจ เพราะฉันรู้ว่าเขาไม่ได้รักเธอ ถ้าฉันไม่ได้จากไปเมื่อ สามปีก่อนทุกอย่างคงจะไม่เป็นแบบนี้ แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันกลับมาแล้วและฉันจะไม่ทิ้งเขาอีก เขาเป็นคน ดีและการแต่งงานที่ปราศจากความรักไม่ควรเป็นโซ่ ตรวนของเขา ใช่มั้ย?”
ผ้าเช็ดตัวสีขาวในมือของเซี่ยเสว่หล่นลงไป เหมือน ดอกไม้กำลังเบ่งบานและค่อยๆตกลงสู่พื้น นิ้วของเธอ สั่นและกดปุ่มลบข้อความ หลังจากกดลบเธอก็จ้องไปที่ โทรศัพท์สักครู่

ในตอนนี้ลมที่พัดมาจากระเบียงค่อนข้างเย็นมัน พร้อมความเย็นเล็กน้อย เธอปล่อยให้ลมพัดผมของเธอ และก้มหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว

หลังจากนั้นครู่หนึ่งเสียงเรียกเข้าดังขึ้นและเธอก็รับ มันขึ้นมาก็มีเสียงเบา ๆ ที่ไม่ค่อยแยแส: “ผมจะไปคืนนี้”

ปากเซี่ยเสว่ยกยิ้มราวกับมันเป็นเรื่องน่าขัน

ในสำนักงาน เซียงชิงฉือจ้องที่โทรศัพท์มือถือยังคง แสดงว่าปลายสายยังอยู่

สัญญาณก็ไม่ได้มีปัญหาและลำโพงก็ไม่ได้เสีย แต่ เขาไม่ได้ยินแม้แต่การหายใจของอีกฝ่าย

เขาสงสัยว่าทำไมเธอถึงรับโทรศัพท์ แต่เก็บเสียงไว้ เงียบ ๆไม่แม้แต่จะตอบเขา …

เธอไม่ต้องการคุยกับเขามากขนาดนั้น?

ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็กดปุ่มวางสายอย่างไม่สนใจ และ ไม่สนใจความเศร้าโศกที่หายไปในหัวใจของเขา

เซียงชิงฉือจอดรถของเขาในสวนหลังบ้านของวิลล่าเขาเห็นแสงเล็กน้อยที่ด้านซ้ายของชั้นสามของบ้าน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

มีห้องเล็กแยกต่างหากไม่ไกลจากห้องนอน มีอยู่ครั้ง หนึ่งที่เขาเข้ามาและหาเซี่ยเสวทุกมุมของบ้าน ในที่สุด ก็พบที่นี่และพบว่าเธอกำลังหลับอยู่โดยไม่ได้เปิดไฟ ในเวลานั้นเขาอุ้มเธอกลับไปที่ห้องโดยเดินผ่านสีสัน และภาพวาดที่ยุ่งเหยิงบนพื้นอย่างระมัดระวัง ตอนนี้ คิดถึงเรื่องนี้ดูเหมือนว่าเซี่ยเสว่ถือว่าห้องนั้นเป็นสตูดิโอ ของเธอ

เธอกำลังวาดภาพอยู่ข้างในห้องนั้นหรอ?

เธอกำลังวาดอะไรและมันคือใคร มันเป็นงานอดิเรกที่ น่าเบื่อหรือเปล่า? เขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขา ไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับเซี่ยเสว่

เมื่อชายคนนั้นเข้ามาสายตาของเขาก็จ้องไปที่เซี่ย เสว่ที่ยุ่งอยู่บนกระดานวาดภาพตรงหน้าเขา เธอได้ยิน เสียงเปิดประตูเลยหันกลับไปมองเซียนชิงฉือที่กำลัง เดินเข้ามาแม้ว่าร่างกายส่วนใหญ่ยังคงอยู่ภายนอกที่ มืดมิด แต่ใบหน้าที่หล่อเหลากลับถูกเปิดเผย หากแต่ ไม่มีเธออยู่ในดวงตาที่เย็นชาแต่ดวงตาของเขากำลัง จ้องมองอยู่บนกระดานวาดภาพต่อหน้าเธอ