บทที่ 12 อยากเอาเปรียบเธอ

“คุณพูดอะไรน่ะ?” เธอไม่หันมา ได้แต่ขมวดคิ้ว

“ฉันพูดไปแล้วว่า เมื่อกี้เป็นแค่เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด

“ฮ่าฮ่า คุณคิดไปถึงไหนเนี่ย ความคิดของตัวเอง ทำไมมันไม่ดีแบบนี้ ผมหมายถึงให้คุณดูท้องฟ้าสิ มืด ขนาดนี้แล้ว คุณขับมอเตอร์ไซด์กลับไปคนเดียวแถม ฝนยังตกอีก มันจะหนาวนะ!”

คิดไปถึงตอนตากลมตากฝนแล้ว เธอก็รู้สึกว่าคงจะ หนาวน่าดู

เข้มแข็งมาได้ทุกวันขนาดนี้ วันนี้คงไม่ใช่ว่าเป็นเพราะ เขาให้ความอบอุ่นหรอกนะ เหมือนรู้สึกว่าความกล้าลด น้อยลง

เธอฝืนยิ้มออกมา ตลกกับความอ่อนแอของตัวเอง

“ยังไงฉันก็ต้องกลับไป ขอร้องล่ะ ช่วยรีบไปเอา เสื้อผ้าให้ฉันเถอะนะ!”

ตอนนี้อยู่ตรงชายคาห้องเขา ต้องเลือกใช้วิธีนุ่ม นวล เพราะถ้าเกิดเขาบีบบังคับให้อยู่ที่นี่ เธอคงไม่รู้จะ ปฏิเสธยังไง เพราะยังไงเธอก็จะใส่แบบนี้ออกไปข้าง นอกไม่ได้

การขอร้องของเธอทำให้เขาใจอ่อน เฮ้อ! ก็รู้ว่าถ้าเธอไม่กลับไป ที่บ้านของเธอคงไม่สบายใจ

“โอเค! เดี๋ยวผมไปหยิบให้” เขาพูดไปด้วยแล้วก็เดิน ออกไปแบบไม่สบายใจ

ข้างนอกฝนยังตกหนักอยู่เลย เขากางร่มออกมาแล้ว ลมพัดยังรู้สึกเย็นยะเยือกเลย เธอร่างกายอ่อนแอ ขนาดนั้นจะรับไหวหรอ

เหมือนเธอจะไม่มีเสื้อกันฝน พอเขาคิดมาถึงตรงนี้ ก็ เลยเดินออกไปตามร้านขายของหลายร้านเพื่อเลือก เสื้อกันฝนที่อุ่นที่สุดให้เธอ

ส่วนเธอนั่งอยู่ในห้องของเขาเพียงลำพังแล้วคิดเรื่อง ที่เกิดขึ้นระหว่างเขาเมื่อกี้แล้วในใจเธอก็รู้สึกมีความสุข

มือก็ไปจับริมฝีปากบวมแดงที่โดนเขาจูบโดยไม่ได้

ตั้งใจ ตรงนั้นยังรู้สึกว่ามีกลิ่นไอของเขาอยู่

ไม่รู้ว่าถ้ากลับไปถึงบ้านจะมีคนเห็นไหม เธอรีบไป ยืนดูหน้ากระจก ส่องดูอย่างละเอียดอีกรอบ ตอนนั้น เหมือนเขาจะจูบอย่างดูดดื่มแต่ก็ไม่เหลือร่องรอยอะไร ไว้

ตอนเขาเดินเข้ามาก็เห็นเธอส่องกระจกซ้ายทีขวาที อยู่พอดี

“เป็นยังไงบ้าง? ผมเคยบอกแล้วว่าคุณสวยใช่ไหม?”
“ที่ไหนกันล่ะ ฉันแค่ดู.……..”

“ดูว่าที่ผมจูบเป็นรอยแดงรึป่าว? วางใจเถอะ ผมฝีมือ ดี ไม่ทิ้งหลักฐานไว้หรอก” เขาหยอกจนหน้าของเธอ แดงแล้ว

“คุณพูดอะไรของคุณน่ะ?” น้ำเสียงของเธอดูเขินอาย เหมือนที่คู่รักชอบพูดว่า “น่าเกลียด” เลย

พอเห็นเธอเขินอายแบบนั้น ใจของเขาก็ไหวหวั่นอีก แล้ว

“ใช้น้ำเสียงแบบนี้น้อยๆหน่อย ถ้าไม่อย่างงั้นผมไม่รับ ประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นนะ” เขาเดินเข้าไปใกล้เธอแล้ว เอาเสื้อผ้าที่แห้งแล้วกับเสื้อกันฝนออกมา

เพื่อระงับความไม่ปลอดภัยจากเขา เธอเลยรีบยื่นมือ ไปรับจนเกือบจะถึงอยู่แล้ว ใครจะไปรู้ว่าเขาจะเอาเสื้อ ออกไป ทำให้เธอคว้าได้แต่ลมเปล่า

“คุณน่าจะต้องขอบคุณผมก่อนนะ?”

อีกสักครู่เธอก็จะเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับแล้ว เขาก็จะไม่ ได้เห็นภาพที่ดึงดูดแบบนี้แล้ว เขาอยากจะแกล้งเธออีก สักหน่อย

“ขอบคุณ!” เธอยิ้มแล้วพูด

“ขอบคุณยังไง?”
“อั้ย!” เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ ทั้งหอมหวาน ทั้งมึนงง

“คุณ……ปล่อยฉันกลับบ้านเถอะ ฉันกลัวแล้ว” เธอได้ แค่ขอร้อง และกลัวว่าเขาจะไม่ยอมจริงๆ

ตอนนี้ ก็คิดซะว่าเป็นอันธพาลจอมโหดที่เธอก็เลี่ยง ไม่ได้ละกัน

“ง่ายมาก แค่จูบผมสักครั้ง แล้วจะปล่อยคุณไป ถ้าไม่ อย่างงั้นแล้วคืนนี้ผมจะกินคุณ” เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร แค่อยากเห็นเธอโดนแกล้ง อยากเอาเปรียบเธอ

หรือว่าเป็นเพราะนานมากแล้วที่ไม่ได้มีแฟน? ยังไงก็ พูดไม่ได้เต็มปาก ผู้หญิงคนนี้ยังไงก็ไม่เข้าใจเหตุผล

เธอคิดไปคิดมาอยู่นานมาก ไม่ยอมไปจูบเขาแล้วก็

ไม่กล้าไปจูบด้วย

“ผมนับหนึ่งถึงสาม ไม่งั้นจะอุ้มคุณขึ้นเตียงแล้วนะ” เขาพูดอย่างเย็นชา สายตาก็จ้องฆ้องไปยังแก้มที่ยิ่ง แดงขึ้นเรื่อยๆของเธออย่างไม่กระพริบ

“1”

“2”

“อื้ม!” ครั้งนี้เป็นเสียงที่ดูมีความสุขของเขา เพราะเธอ เขย่งเท้าส่วนตัวก็สั่นระริกมาประทับริมฝีปากอันอ่อนนุ่มให้กับเขา