ตอนที่ 6 วันตายและวันเกิด

ในวันที่มู่เฟยเอ๋อร์เกิด เครื่องบินที่คุณพ่อขับก็เกิด อุบัติเหตุโดยไม่มีเหลือแม้แต่กระดูก

เป็นเวลายี่สิบหกปีแล้ววันเกิดของเธอเป็นวันตายของพ่อดังนั้นทุกปี

ทุก ๆ ปีอารมณ์ของแม่มู่จะหงุดหงิดมากและมู่เฟยเอ๋ อร์นั้นถือเป็นความผิดในการตายของสามีเธอ

มู่ชิงหรง พี่สาวอายุสองขวบของเธอจุงได้รับการ ยกย่องจากแม่มู่ว่าถือเป็นแก้วตาดวงใจของแม่โดยมัก จะบอกว่าชิงหรงเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอ

มู่เฟยเอ๋อร์นอกจากนามสกุลแล้วก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง กับตระกูลมู่

ดังนั้นตลอดเวลาที่อยู่สนามบินฝูซานจึงไม่มีใครรู้ว่า ชิงหรงและมู่เฟยเอ๋อร์เป็นพี่น้องสองคน

มู่เฟยเอ๋อร์ย้ายของในห้องเสร็จ จากนั้นก็ไปที่ร้าน ตัดผมเพื่อตัดผมของเธอที่ไว้มาถึงสามปีให้สั้นเหลือแค่

“ฉันตัดผมสั้น ตัดความห่วงใย ตัดส่วนที่ไม่ถูกรักจาก จากครอบครัว … ”
เมื่อมองไปที่ผมสั้นที่สะอาดตา อารมณ์ของมู่เฟยเอ๋ อร์ก็ปะปนหลากหลายกันไป

วันรุ่งขึ้นเธอสวมสูทสีดำและไปที่บ้านตระกูลมู่

ทันทีที่ฉันเข้าไปในบ้านแก้วก็ถูกทุบ

มู่เฟยเอ๋อร์หันไปด้านข้างและพยายามหลีกเลี่ยงเศษ แก้ว

“หน้าไม่อาย โชคดีนัก รีบคุกเข่าลง!” แม่ม่รีบเร่งด้วย ความโกรธคว้าเธอและเดินเข้ามาในห้อง “รีบคุกเข่า ขออภัยพ่อแกซะถ้าเขาไม่ให้อภัยแกก็ไม่ต้องลุกขึ้น !”

แม่ม่พูดอย่างดุเดือดกดหัวของเฟยเอ๋อร์ลงไปกับพื้น อย่างรุนแรง!

“ป้าง——”เสียงหน้าผากกระทบกับพื้น, มู่เฟยเอ๋อร์ รู้สึกมึนและเจ็บปวด

แม่ม่ยังคงดุด่าและทุบตีมู่เฟยเอ๋อร์โดยใช้ทั้งมือและ เท้า

มู่ลิงหรงดูการกระทำอยู่ครู่หนึ่งแล้วแกล้งทำเป็นมา ตึงแม่ม่ออกไปตามปกติทุกปี เธอจะพูดเตือนเพื่อให้แม่ สงบลง

แม่ อย่าโกรธตัวเองไปเลย ไม่ว่าแม่จะดุด่าน้องยังไง คุณพ่อก็กลับมาไม่ได้แล้ว” มู่ชิงหรงเทน้ำหนึ่งแก้วให้แม่ม่

แม่มู่เขวี้ยงแก้วน้ำของเธอใส่มู่เฟยเอ๋อร์!

มู่เฟยเอ๋อร์ไม่มีเวลาพอที่จะหลบ แก้วที่เต็มไปด้วยน้ำ ร้อนจึงกระแทกเข้าที่หัวเธอ

ครู่หนึ่งแก้วก็ตกลงสู่พื้น

ด้านหลังศีรษะของเธอเปียก เธอสงสัยว่ามันเป็นน้ำ ร้อนหรือเลือดกันแน่

“มันไม่ใช่น้องสาวของเธอ มันเป็นฆาตกรที่ฆ่าพ่อของ เธอ!” แม่ม่พูดไม่ดีและยังมีอารมณ์ “มันเป็นหนี้พ่อของ เธอ ฉันต้องการให้มันชดใช้!”

“โอเคเราไม่ได้โกรธ … ปล่อยให้เธอคุกเข่ากับพ่อเป็น เวลาหนึ่งวันจนกระทั่งเที่ยงคืน … ” มู่ชิงหรงปลอบโยน แม่และช่วยพาเธอกลับไปที่ห้องเพื่อพัก

มีแต่ความเงียบในห้องเล็ก ๆ มีเพียงธูปเทียนที่โต๊ะ และรูปปั้นสีดำและสีขาวพร้อมกับมู่เฟยเอ๋อร์

มู่เฟยเงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้นในภาพ

พ่อตายเพราะฉันเกิดจริง ๆ ใช่ไหม?

ไม่มีใครตอบเธอ, มีเพียงแสงเทียนที่กะพริบและ ความเงียบงัน
เวลาผ่านไปทุก ๆ นาทีและทุก ๆ วินาทีแม่มู่กับมู่ชิงห รงคงกำลังรับประทานอาหารค่ำและสนทนากับทุกคน อยู่

ท้องฟ้ามืดครึ้มในยามกลางคืน

ในที่สุดเมื่อเวลาสิบสองนาฬิกาเสียงระฆังก็ดังขึ้นใน ที่สุด มู่ชิงหรงก็เปิดประตูด้วยความรู้สึกของเวลา ได้ โปรด’ มู่เฟยเอ๋อร์ออกไปจากบ้านตระกูลมู่

มู่เฟเออร์ลุกขึ้น เข่าของเธอชา

เมื่อลงไปที่ชั้นล่างมู่ชิงหรงก็เปิดประตูและส่ง สัญญาณให้เธอเข้ามา

“ ฉันจะกลับไปนอนกับฉิงเทียน เขานอนไม่หลับถ้า ไม่มีฉัน เดี๋ยวฉันไปส่งเธอ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงใจดี

มู่เฟยเอ๋อร์หิวและปวดท้องมาก เธอไม่มีแรงที่จะ คุยกับมู่ชิงหรง เธอผงกหัวแล้วพูดอย่างเยือกเย็นว่า “ขอบคุณ แต่เดี๋ยวฉันกลับเอง”

เธอไม่ต้องการฟังที่มู่ชิงหรงจะบอกว่าพวกเขาจะ แต่งงานกันเมื่อไหร่ ยิ่งไม่อยากให้พวกเขารู้ว่าเธอย้าย ไปอยู่ที่ไหน

‘ แล้วแต่เธอละกัน ยังไงก็ตามมันไม่ใช่คืนที่ดีที่จะนั่ง แท็กซี่เลย” มู่ชิงรงรงกล่าวอย่างเงียบ ๆ ถอดลิปสติกที่ เพิ่งทาแล้วขับออกไป
มู่เฟยเอ๋อร์เดินไปไม่กี่ก้าวเธอก็ปวดท้องมาก เธอมอง หาที่ที่จะสามารถนั่งพักผ่อนได้จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้น มาลองเปิดแอปหาแท็กซี่

เพิ่งจะเปิดโทรศัพท์และมันยังคงดังอยู่

สิ่งแรกที่ดึงดูดสายตาของเธอคือข้อความ: “เฟยเอ๋อร์ งานควบคุมหอการบินมีความสำคัญอย่างนี้ ทำไมคุณ ถึงลาออกอย่างกระทันหัน?”