ตอนที่ 2 ทําไมถึงเป็นเขา!

“อย่า!”

มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น จิลลาลืมตาทันที

เบื้องหน้าเป็นเฟอร์นิเจอร์ที่คุ้นตา นี่เป็นห้องของเธอ และไม่มีผู้ชายหล่อเหลาคนนั้นด้วย

เธอถอนหายใจออก ที่แท้เป็นแค่ความฝัน

ความเป็นที่แปลกประหลาด

เธอปาดเหงื่อบนหน้าผาก และหน้าแดงระเรื่อเมื่อ นึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้พลาง และเตรียมตัวลุกขึ้นไป ห้องน้ำพลาง

คิดไม่ถึงว่าผู้ชายในความฝันกับตัวเองจะเซ็นสัญญา ยินยอมเป็นเมียเก็บอะไรนั้น และยัง… เดี๋ยวก่อน ทำไม ตรงที่ลับถึงมีความเจ็บปวดเล็กน้อย

ราวกับว่าเป็นเพราะเรื่องนั้น…ความรู้สึกนี้ถึงแม้เล็ก น้อย แต่เจ็บปวดจริงๆ

หลังจากที่จิลลาตกใจเล็กน้อยก็ยกมือตบแก้มแดงระ เรื่อของตัวเองอย่างแรง แม้แต่แฟนเธอยังไม่มีเลย แล้ว มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไง บางทีอาจเป็นเพราะความฝัน เหมือนจริงมากจนเกิดความคิดหลอนขึ้นมา
หลังจากกลับห้อง เธอกวาดตาเห็นหน้าจอ คอมพิวเตอร์ เป็นข้อมูลบริษัทที่เธอสืบค้นเมื่อคืนก่อน จะไปสมัครงาน เมื่อเห็นรูปภาพกัมพลท่านประธานของ บริษัท KJ เธอก็ตกใจค้างทันที

คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีใบหน้าเหมือนผู้ชายหล่อเหลาใน ความฝันของเธอ ทำไมถึงเป็นเขา?

ภาพเหตุการณ์ที่เขาคล้ำจับบนเรือนร่างของเธอ ผุดโผล่ขึ้นมาอีกครั้ง จิลลารีบปิดคอมพิวเตอร์อย่าง กระวนกระวาย และบนแก้มก็ร้อนๆอุ่นๆ

กัมพลไม่เพียงเป็นท่านประธานของบริษัท KJ ที่ใหญ่ ที่สุดในห้าร้อยแห่งแล้ว ยังเป็นหัวหน้าตระกูลทั้งห้าของ บ้านวรธีรนนท์ เป็นผู้สืบทอดของบ้านวรธีรนนท์ ฐานะ ทางสังคมของผู้ชายคนนี้สูงส่งมาก และยังเป็นคนมี ความสามารถในการทำธุรกิจอีกด้วย

และเขายังมีใบหน้าหล่อเหลาที่น่าตื่นตาตื่นใจ ด้วย หล่อจนทำให้คนคลั่งไคล้ และยังเป็นชายหนุ่มที่ ต้องการคนผู้หญิงโสดและแต่งงานแล้วด้วย

ผู้ชายระดับแบบนี้มีอยู่แค่ในนิยายเท่านั้น

เธอไม่เคยเจอเขามาก่อนเหมือนกัน และไม่มีความ สัมพันธ์ใดๆด้วยทั้งสิ้น มีเพียงความฝันที่แปลก ประหลาด!

มิน่าตัวเองถึงรู้สึกว่าในความฝันเขาคุ้นตามาก เพราะดูรูปภาพเขาก่อนนอนนี่เอง

จิลลาตบมองแก้มร้อนๆอุ่นบนใบหน้า และตัดภาพ เหตุการณ์ที่น่าอับอายออกไปจากหัวสมอง จากนั้นก็รีบ อาบน้ำเตรียมตัวออกไปสัมภาษณ์งาน

เธอเป็นนักศึกษาชั้นปีที่สี่ของสาขาการออกแบบ เครื่องแต่งกาย และวันนี้เธอมาสัมภาษณ์เป็นนักศึกษา ฝึกงานในแผนกเครื่องแต่งกาย

ตำแหน่งมีเพียงสาม แต่คนสมัครเข้ามาประมาณหมื่น กว่าคน

วิธีการเลือกง่ายดายและไม่ซับซ้อน ผู้สมัครพาผล งานที่ตัวเองทำมาด้วย โดยให้นางแบบนายแบบเดิน แสดง แล้วเลือกคนที่มีคะแนนสูงที่สุด

บนระเบียงทางเดิน ฝูงชนที่เตรียมตัวสอบสัมภาษณ์ เกาะกลุ่มอยู่ด้วยกัน บางคนก็มีสีหน้าจริงจัง บางคนก็ พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

“เธอรู้ไหมว่า ท่านประธานกัมพลหล่อกว่าในรูปภาพ อีกนะ!”

“จริงหรอ? เมื่อนึกถึงตัวเองสามารถทำงานร่วมกับคน หล่อเหลาแบบนี้แล้ว คงขยันมาทำงานทุกวันแน่!”

“ตื่นค่ะ ท่านประธานจะรับผู้หญิงไร้เดียงสาอย่างเธอ หรอ?”
ดูเหมือนว่าท่านประธานกัมพลคนนี้มีเสน่ห์ไม่น้อย จิ ลลาแอบหัวเราะในใจเกี่ยวกับความฝันที่ไม่เป็นจริงเมื่อ ตอนเช้า

ในเวลาคนรับผิดชอบเดินมาถึงเบื้องหน้าจิลลาอย่าง รีบร้อน “คุณจิลลา นางแบบของคุณหกล้มบาดเจ็บ ไม่ สามารถเดินแบบได้ ตอนนี้ก็ไม่มีนางแบบคนไหนว่าง แล้วด้วย”

“อะไรนะ?”

จิลลานิ่งอึ้ง ทำไมเรื่องแย่ๆแบบนี้เธอถึงต้องมาเจอ ด้วย? เพื่องานครั้งนี้ เธอเตรียมตัวมาหลายเดือนมาก การเป็นนักศึกษาฝึกงานของบริษัท KJ ไม่เพียงเป็น ความฝันของเธอ แต่เป็นทางเดียวของเธอตอนนี้ด้วย

ยิ่งเธอคิดก็ยิ่งร้อนใจ เลยจับมือผู้รับผิดชอบ “ผู้จัด การหลี่ค่ะ คุณช่วยฉันคิดหาวิธีหน่อยนะคะ ฉันไม่ สามารถพลาดโอกาสครั้งนี้ได้เลย”

“ไม่ทันเวลาแล้ว ตอนนี้ใกล้ถึงคิวของคุณแล้ว นอกจากคุณจะเดินแบบด้วยตัวเอง”

เธอหรอ?

จิลลานิ่งอึ้ง และกวาดตามองรอบบริเวณ
ที่นี้เป็นด้านหลังเวทีขนาดใหญ่ และไม่มีห้องเปลี่ยน เสื้อเดียวด้วย

ถ้าหากเธอเดินแบบก็ต้องเปลี่ยนเสื้อตรงนี้…

จิลลาหน้าแดงระเรื่อ เธอไม่เคยถอดเสื้อผ้าต่อหน้า สาธารณชนมาก่อนเลย

ผู้จัดการหลี่ยึดกระโปรงใส่มือเธออย่างไม่เกรงใจ “ถ้าจะเดินก็เร็วๆ หน่อย ไม่เช่นนั้นไม่มีโอกาสแล้ว

เธอกอดเสื้อผ้า และจ้องมองผลงานที่ทุ่มเทแรงกาย แรงใจของตัวเอง จิลลากัดฟัน ถึงยังไงที่นี้ก็มีแต่ผู้หญิง

ถอดก็ถอด!