ตอนที่13 หลินเจ่อห้าว ที่เป็นเด็กดี

หลินเจ่อห้าว ได้ยิน มองอีซ่างซีอย่างตั้งใจ พูดเหมือน ผู้ใหญ่ว่า

” น้าอีซ่างซี หลินเจ่อห้าว ไม่หิว ไม่หิวนะ หม่ามี้เคย พูด ตอนกินข้าว ผู้ใหญ่ไม่กิน เด็กก็กินไม่ได้ ”

ไม่น่าเชื่อว่าเด็กคนนี้จะมีมารยามากขนาดนี้ อีซ่างซี พยักหน้าอย่างเห็นด้วย แต่ก็ได้ยินเสียงๆหนึ่ง

นี้เป็นเสียงท้องหิวของหลินเจ่อห้าว

เด็กน้อยเห็นสายตาของอีซ่างซีที่กำลังมองเขา หน้า แดงหมดเลย

อีซ่างซีรู้สึกว่าจะรังแกเด็ก จึงพูดว่า ” หลินเจ่อห้าว ตรงนี้มีแค่น้ากับคุณแม่ของผมนะ ไม่มีบุคคลภายนอก น้าให้หลินเจ่อห้าว กินข้าวก่อน หลินเจ่อห้าว ก็กินข้าว ก่อนได้นะ ”

แค่เห็นเด็กน้อยที่เมื่อกี้มองอาหารอยากจะน้ำลาย ไหล ตอนนี้นั่งตรง ถามอย่างระมัดระวังว่า “น้าอีซ่างซี หม่ามี้ไปไหมครับ ? ”

อีซ่างซีมองหลินเจ่อห้าว ที่ทำท่าตั้งใจแบบนี้ เลยตอบ ว่า ” เธอ … น่าจะ … มีธุระ ”
น้าโกหก ” เด็กเห็นสีหน้าลังเลของอีช่างซี

ในโลกของเด็กก็เป็นแบบนี้ เห็นเรื่องราวอย่างตรง และทำตามใจ เพราะตอนที่น้าสวยๆคนนี้ตอบเขา ไม่ได้ มองตาของเขาเลย

จะโกหกผมได้ยังไง ? ” อีซ่างซีไม่รู้หลินหยุ่นจู ไป ไหมจริงๆ

หลินเจ่อห้าว ทำหน้าเสียใจ มองอาหารบนโต๊ะ พูด อย่างเสียใจว่า “หม่ามี้ … ขายผมให้น้าไปหรอ … ”

คำพูดนี้ทำให้อีซ่างซีตกใจ

เธอรีบก้มลงไปปลอบใจ “เป็นไปได้ยังไง หม่ามี้รักผม ขนาดนี้ จะขายหลินเจ่อห้าว ได้ยังไง ”

แล้วหม่ามี้หายไปไหนอะ ? “ในตาของหลินเจ่อห้าว มีแต่น้ำตา ” เป็นเพราะหลินเจ่อห้าว ไม่เป็นเด็กดี ทำให้ หม่ามี้เสียใจ หม่ามี้รู้สึกเหนื่อย เลยให้น้าพาผมมากิน ของดีๆ แล้ว … ขายให้น้า ”

อีซ่างซีตกใจจนจะเป็นลม

” ไม่ใช่นะหลินเจ่อห้าว น้าสาบานได้ ไม่มีเรื่องแบบนี้ แน่นอน หลินเจ่อห้าว น่ารักขนาดนี้ ใครจะขายได้ หม่า มี้ของผมมีธุระ เดียว … เดียวคงจะกลับมาแน่นอน ”

หลินเจ่อห้าว ก็เป็นเด็กที่ปากแข็ง ตอนนี้ได้จินตนาการถึงหม่ามี้โบกมือลากับตนเองแล้ว เขายกมือ แล้วตบหน้าของตนเอง

” เป็นเพราะหลินเจ่อห้าว ไม่ดี ช่วยอะไรหม่ามีไม่ ได้ … หลินเจ่อห้าว ทําอะไรไม่เป็นเลย เป็นเพราะหลิน เจ่อห้าว ไม่ดีไม่สามารถปกป้องหม่ามี้ได้ … ”

อีซางซีรีบจับมือของหลินเจ่อห้าว เด็กเล็กขนาดนี้ ก็ รักหม่ามี้ของตนเองแบบนี้ เธอถึงจะเข้าใจ ทำไมหลินห ยู่นจู ห้าปีมายอมเลี้ยงลูกคนเดียว ก็ไม่ยอมแต่งงานกับ คนอื่น

รถออฟโรดจอดอยู่หน้าประตูอีกครั้ง หลินหยุ่นจู ลง

จากรถ

เธอวนไปรอบหนึ่ง มาถึงหน้าต่างของคนขับรถ

ชายในรถหนึ่งมือจับที่บังคับ อีกมือวางอยู่บนขอบ หน้าต่าง มองหลินหยู่นจู แล้วยิ้ม

เท่สุดๆ หล่ออย่างเทวดา

หลินหยุ่นจู มองเขาอย่างสงบ แล้วพูด ” ขอบคุณนายมาก ”

” ไม่เป็นไร ” เสียงของเขาก็ยังอ่อนโยนและไพเราะ ให้คนฟังแล้วรู้สึกสบายหูมาก

งั้น … ลาก่อนนะ ” หลินหยู่นจู พยักหน้า แล้วโบกมือลา

มองเธอเดินจากไป ฉีเทียนโย่วรู้สึกว่าตนเองลืมอะไร ไป แต่จนถึงเธอเดินหายไปในสายตาของเขา เขาถึงจะ นึกขึ้นได้ว่าเขาลืมอะไรไป

อย่างเช่น เบอร์โทรศัพท์ติดต่อ

เช่น ชื่ออะไร

แล้วเช่น ครั้งหน้ายังเจอกันอีกได้ไหม …

หลินหยู่นจู เข้าไปในโรงแรมก็รีบวิ่งไปในห้อง ตอน เปิดประตูก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของหลินเจ่อห้าวหม่ามี้

หลินเจ่อห้าว เห็นหลินหยุ่นจู ที่วิ่งมา ดีใจจนตาเหมือน ไฟ รีบวิ่งเข้าไปกอดหลินหยุ่นจู

ผมนึกว่าหม่ามี้จะทิ้งหลินเจ่อห้าว ไป ผมคิดว่าหม่ามี้ จะขายผม … ”

เด็กน้อยเมื่อกี้ยังทำลายตนเอง แต่ตอนนี้เห็นหลินหยู่ นจู รีบหยุดร้องไห้ เพราะเขารู้ ว่าหม่ามี้ตนเองไม่อยาก ให้ตนเองร้องไห้ เพราะหม่ามี้จะเสียใจ

อีซ่างซีคิดในใจว่า เด็กคนนี้IQสูงจัง จะมีคุณพ่อเป็น คนแบบไหนกันนะ
หลินเจ่อห้าว อารมณ์ดีมาก ภายใต้การดูแลของหลิน หยุ่นจู กินอะไรเยอะมากเลย หลินหยู่นจู รีบด่าตนเอง ทำให้หลินเจ่อห้าว หิวแบบนี้ ความรักระหว่างแม่ลูกนี้ดี จริงๆ ความรู้สึกที่ให้อีซ่างซีรู้สึกคือเหนือกว่าครอบครัว

เห็นแม่ลูกแบบนี้ เธอก็แอบหึงในใจ

หลังอาหาร หลินเจ่อห้าว เหนื่อยมาก นอนอยู่ในอก กอดของหลินหยู่นจู อีซ่างซีเห็นเวลาก็พอดี จึงไปชำระ เงิน

อีซางซีเดินออกไปอย่างสง่างาม รับเสื้อจากพนักงาน วางไว้บนมือ หลินหยู่นจู กอดหลินเจ่อห้าว อยู่ด้านหลัง

ตอนที่สองคนเดินถึงชั้นสอง หลินหยู่นจู เห็นประตู โรงแรมมีชายหญิงหลายคน ในหนึ่งก็เป็นซูจิ่งเฉิน

หลินหยู่นจู ก็เหมือนเห็นเขา เธอหยุดเดินหันไปมอง หลินหยู่นจู

” ชั่งเถอะ พวกเราออกทางประตูหลังเถอะ ” หลินหยู่น

จู เสนอ

” เพราะอะไร ? ” อีซ่างซีไม่สน ” ใครขาดอะไรเขา ทำไมพวกเราต้องออกทางประตูหลัง ?”

หลินหยู่นจู ขมวดคิ้ว ไม่อยากพูดอะไร ” กลับไปค่อย อธิบายให้เธอ ” พูดจบ ก็กอดหลินเจ่อห้าว เปลี่ยนทาง
อีซ่างซีเห็นเลยเดินตาม เธอรู้นิสัยของเพื่อนคนนี้มาก สิ่งที่เธอจะทำเธอต้องทำให้ได้

ตอนกลับ อีซ่างซีขับรถ หลินหยู่นจู กอดหลินเจ่อห้าว นั่งข้างหลัง

” หลินหยู่นจู เธอแต่เห็นซูจิ่งเฉินใช่ไหม ? ” อีซ่างซี ถาม

ถ้าเป็นครั้งแรกที่เจอกัน หลินหยุ่นจู จะไม่หนีเขา แน่นอน เธอนึกถึงเมื่อกี้ที่หลินหยู่นจู หายไป เรื่องนี้อาจ เกี่ยวกับซูจิ่งเฉิน

” ใช่ ” หลินหยู่นจู พยักหน้า ” เคยเจอกัน ”

อีซ่างซีก็ไม่ถามอะไรอีกเลย

สองคนอาจจะเกิดเรื่องไม่ค่อยดีกัน หลินหยุ่นจู จึงหนีเขา