ตอนที่ 2 การขอแต่งงานของแฟนหนุ่มคนแรก

หลินหยู่นจูได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็รีบหยิบหากางเกง ของตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง

“หยุ่นจูคุณอยู่ที่ไหน?”

เสียงอ่อนโยนของแฟนหนุ่มซูจิ่งเฉินดังออกมาจาก โทรศัพท์ทำให้หัวใจของหลินหยุ่นจูตกใจจนนิ่งไป ทันใดนั้นเธอก็ตกใจในเวลานี้ซูจิ่งเฉินถามว่าเธออยู่ ที่ไหนแล้วถ้าอย่างนั้นชายคนเมื่อคืน…เขาอยู่ที่ไหน ความรู้สึกนี้ทำให้เธอไม่สามารถควบคุมได้

“เมื่อคืนฉันเมาจริงๆ…มานอนกับช่างซี”

หลินหยู่นจูโกหกไป

อีซ่างซีเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอถ้าเธอบอกว่า นอนกับซ่างซีจะทำให้ซูจิ่งเฉินไม่สงสัย

.อ่อ!”เสียงชายที่โทรมาปลายสายดูเหมือนจะ หยุดพูดหลังจากนั้นไม่นานซูจิ่งเฉินก็พูดอีกครั้ง

“ไม่ได้กลับหนึ่งคืนเมื่อคืนเธอออกมากินข้าวกับฉัน ไม่ใช่เหรอ?ถ้าอย่างนั้นฉันขับรถไปรับเธอดีไหม”คุณ ลุงกับคุณป้าจะเป็นห่วง ทำไมหลินหยู่นจูลืมสิ่งนี้ไปเธอ เพิ่งจะอายุ18ปีไม่กลับบ้านหนึ่งคืนถ้าซูจิ่งเฉินไม่ได้ กลับไปกับเธอพ่อแม่น่าจะเป็นกังวลแน่แต่ก็ไม่สามารถ ให้เขามารับที่โรงแรมได้
ตอนที่ 2 การขอแต่งงานของแฟนหนุ่มคนแรก

หลินหยู่นจูได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็รีบหยิบหากางเกง ของตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง

“หยุ่นจูคุณอยู่ที่ไหน?”

เสียงอ่อนโยนของแฟนหนุ่มซูจิ่งเฉินดังออกมาจาก โทรศัพท์ทำให้หัวใจของหลินหยุ่นจูตกใจจนนิ่งไป ทันใดนั้นเธอก็ตกใจในเวลานี้ซูจิ่งเฉินถามว่าเธออยู่ ที่ไหนแล้วถ้าอย่างนั้นชายคนเมื่อคืน…เขาอยู่ที่ไหน ความรู้สึกนี้ทำให้เธอไม่สามารถควบคุมได้

“เมื่อคืนฉันเมาจริงๆ…มานอนกับช่างซี”

หลินหยู่นจูโกหกไป

อีซ่างซีเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอถ้าเธอบอกว่า นอนกับซ่างซีจะทำให้ซูจิ่งเฉินไม่สงสัย

.อ่อ!”เสียงชายที่โทรมาปลายสายดูเหมือนจะ หยุดพูดหลังจากนั้นไม่นานซูจิ่งเฉินก็พูดอีกครั้ง

“ไม่ได้กลับหนึ่งคืนเมื่อคืนเธอออกมากินข้าวกับฉัน ไม่ใช่เหรอ?ถ้าอย่างนั้นฉันขับรถไปรับเธอดีไหม”คุณ ลุงกับคุณป้าจะเป็นห่วง ทำไมหลินหยู่นจูลืมสิ่งนี้ไปเธอ เพิ่งจะอายุ18ปีไม่กลับบ้านหนึ่งคืนถ้าซูจิ่งเฉินไม่ได้ กลับไปกับเธอพ่อแม่น่าจะเป็นกังวลแน่แต่ก็ไม่สามารถ ให้เขามารับที่โรงแรมได้
“ถ้างั้น…พี่จิ่งเฉินฉันมีเงินติดตัวอยู่เอาอย่างนี้คุณไป รอฉันที่ทางเข้าประตูบ้านพวกเราเจอกันก่อนถึงทางเข้า บ้านแล้วหลังจากนั้นเราก็ค่อยกลับไปพร้อมกันดีไหม?”

“ก็ได้”พูดจบซูจิ่งเฉินก็วางหูโทรศัพท์

หลินหยู่นจูรีบสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วแล้วออกจาก ห้องไปกัดริมฝีปากแล้วสูดหายใจลึกๆหนึ่งที

แม้ว่าตระกูลหลินไม่ใช่ครอบครัวใหญ่ในเมืองGแต่ ก็เป็นตระกูลชนชั้นกลางการแข่งขันของหลินเฟิงหาน ก่อนจะจากโลกนี้ไปทิ้งไว้แค่เพียงหลินหยุ่นจูอีกหนึ่งปี ต่อมาหลินเฟิงหานยังคงดำเนินต่อไปและแม่เลี้ยงของ เขาเหอหย่งเอ๋ยให้กำเนิดลูกสาวอีกคนหนึ่งในครึ่งปี หลังตั้งชื่อว่าหลินเอินฮุ่ย

ต่อมาตระกูลนี้ตกไปอยู่ในมือของแม่เลี้ยงเหอหย่ง เอ๋ย เหอหย่งเอ๋ยยังมองว่าหลินหยู่นจูเป็นอะไรที่ขวาง หูขวางตาและเสี้ยนหนามซึ่งพร้อมที่จะกำจัดออกไป เพื่อให้ทุกอย่างในตระกูลหลินเป็นของหลินเอินฮุ่ยแต่ อย่างไรก็ตามยังไม่มีโอกาส

หลินหยุ่นจูมองเป็นครั้งสุดท้ายในสมองก็สับสนใต้ ซอกคอเป็นร่องรอยความบ้าคลั่งของเมื่อคืนเธอไม่มี เวลาคิดและจดจำต้องรีบไปจากโรงแรมแล้ว

ทางบนถนนที่คุ้นเคยหลินหยุ่นจูมองเห็นซูจิ่งเฉินอยู่ ไกลๆนั่นคือรถที่คุ้นเคย
พอเข้าประตูก็เห็นใบหน้าสีดำของเหอหย่งเอ๋ยแต่เมื่อ เธอเห็นว่าหลินหยื่นจูกลับมาด้วยกันกับซูจิ่งเฉินก็เกิด ใบหน้าที่ผิดหวังขึ้นเล็กน้อยแต่ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้ม แย้ม“จิ่งเฉินคุณก็มาด้วยเหรอ?”เหอหย่งเอ๋ยถามไป ทางซูเจิ่งเฉินอย่างสงสัยแต่สายตาก็มองไปที่หลินหยู่น จูด้วยการสัมผัสที่น่ารังเกียจแล้วก็จางหายไป

ซูจิ่งเฉินพยักหน้าและพูดว่า”ใช่ครับคุณป้าเมื่อคืนวัน เกิดของหลินหยุ่นจูใครจะรู้ว่าผมดื่มมากขนาดนั้นลืมมา ส่งเธอก็เลย…….

“อ่ออย่างนี้นี่เองไม่เป็นไรไม่เป็นไรหยุ่นจูอยู่กับเธอป่า ยังจะมีอะไรไม่สบายใจหละ”

เหอหย่งเอ๋ยปากก็พูดออกมาอย่างนี้แต่ในใจไม่คิด แบบนั้นเลยการเห็นซูจิ่งเฉินกับหลินหยุ่นจูมีผลลัพธ์ต่อ กันในเชิงบวกก็อาจจะทำให้ลูกสาวของเธอไม่มีโอกาส

ขณะที่กำลังพูดก็มีเสียงเดินลงจากบันได“ตึก ตึก”เดินลงมาหลินเอินฮุ่ยได้ยินเสียงของซูจิ่งเฉินข้าง ล่างก็เลยรีบวิ่งลงมาอย่างรวดเร็วแต่พอเห็นหลินหยู่น จูก็ยืนอยู่ด้วยรอยยิ้มก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นความไม่แยแส และดูถูก

ไม่รู้จริงๆว่าพี่จิ่งเฉินชอบเธอที่ตรงไหน?เธอสวยกว่า ฉันเหรอ?หรือมีวิธีที่เหนือกว่าในการมัดใจพี่จิ่งเฉินตรง ไหน

ถึงแม้ว่าหลินเอินฮุ่ยจะอายุน้อยกว่าหลินหยุ่นจูหนึ่งปีกว่าแต่จิตใจของเด็กผู้หญิงที่อายุ17ปีก็มีความเป็น ผู้ใหญ่มากกว่า ตัวอย่างเช่นการใฝ่หาซูจิ่งเฉิน…เธอ แกล้งทำเป็นคนดีและมียิ้มบริสุทธิ์และไม่เป็นอันตราย พูดต่อหลินหยู่นจูว่า “พี่สาวเมื่อคืนพวกคุณไปไหนมา กันเหรอ?พี่จิ่งเฉินมีให้ของขวัญอะไรคุณบ้างไหม?”พูด เสร็จเธอก็ทำตาปริบๆใส่ซูจิ่งเฉินหลินเอินฮุ่ยมาพูดเรื่อง นี้ตอนนี้ในใจคิดอย่างไร?นอกจากนี้ยังที่น่าตกใจก็คือซู จิ่งเฉิน

เมื่อคืนที่ผ่านมาพาหลินหยุ่นจูไปฉลองวันเกิดแต่เขา ไม่ได้พูดอะไรเลยแท้จริงแล้วเขาเคยคิดเรื่องนี้มาแล้ว หลังจากที่หลินหยื่นจูไปห้องน้ำก็มีอะไรบางอย่างที่ไม่ คาดคิดเกิดขึ้นพอตื่นมาวันรุ่งขึ้นพบว่าตื่นมาพร้อมกับผู้ หญิงคนหนึ่งข้างกายเขาก็คิดว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ที่ไม่ ดีขึ้น

ซูจิ่งเฉินก็ได้หยิบกล่องเล็กๆที่เตรียมจากกระเป๋าออก มาเปิดด้านหน้าของหลินหยุ่นจูและด้านในกล่องมีแหวน แต่งงานอยู่

เหอหย่งเอ๋ยโมโหมากหลินเอินฮุ่ยโกรธมากส่วนหลิน หยุ่นจูตะลึง!

“หยุ่นจูเมื่อคืนนี้ฉันควรจะมอบมันให้เธอแต่ฉัน ดัน…ลืมไปซะแล้ว”ซูจิ่งเฉินยิ้มเหมือนสายลมฤดูใบไม้ ผลิไม่ไหวที่จะหยิบแหวนขึ้นมาแล้วค่อยๆใส่ให้กับมือ เล็กๆของหลินหยุ่นจูและแล้วแหวนก็ใส่เข้าไปที่นิ้วนาง ข้างซ้ายของเธอ
“พี่จิ่งเฉิน….”หลินหยุ่นจูซาบซึ้งดวงตาสุกใสราวกับ เต็มไปด้วยหมอกหลินเอินฮุ่ยโมโหมากแต่ก็ไม่สามารถ ที่จะทำอะไรได้ได้แต่มองหลินหยู่นจูอย่างดุเดือดแล้ว เดินกลับขึ้นชั้นบนไปหลินเอินฮุ่ยกระทำแบบนี้ทำให้เหอ หย่งเม่ยอายมาก

ความคิดในใจของลูกสาวมีหรือที่คนเป็นแม่จะไม่รู้แต่ ในสายตาของซูจิ่งเฉินมีเพียงแต่หลินหยู่นจูอีกทั้งเธอ ยังเด็กมาก….

เธอยิ้มอย่างขอโทษแล้วพูดว่า“จิ่งเฉินฉันขอ โทษจริงๆคุณก็เห็นว่าหลินเอินฮุ่ยยังเด็กไม่รู้เรื่อง จริงๆ…จริงๆแล้วเธอก็อยากให้พวกคุณมีความสุขมากๆ นั่นแหละ”ซูจิ่งเฉินพยักหน้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรดวงตา ของเขาเต็มไปด้วยความผ่อนคลายและเขาก็จ้องมองที่ หลินหยู่นจูที่สดชื่นใจของหลินหยุ่นจูเต้นแรงไม่หยุด

“แค่ก แค่ก….เหอหย่งเอ๋ยไอแห้งๆสองที“ถ้างั้นจิ่ง เฉินไม่อยู่ทานข้าวกลางวันด้วยกันก่อนหละ