ตอนที่13ใจแคบเกินไป

หลิวเซียนเซียนเห็นข่าวแล้วหลิวเซี้ยวหนิงก็เห็นแล้ว เหมือนกัน

เด็กน้อยทําสีหน้านิ่งเฉยเหมือนไม่เห็นอะไร

หลิวเซียนเซียนเลยคิดว่านี่มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิด กันแน่ๆเลยบริษัทบริษัทหมิงเทียนคงจะตามหาคนที่ เผอิญชื่อเดียวนามสกุลเดียวกับหนิงหนิงก็เท่านั้นเอง

ต่อมาลงจากรถเมล์เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าในซอยถนน พวกนี้และที่ที่สามารถติดประกาศได้นั้นเต็มไปด้วยรูป ของหลิวเซี้ยวหนิงพร้อมขึ้นแจ้งว่าตามหาบุคคลคนนี้

ขนาดถึงขั้นว่ามีคนแจกใบประกาศตามหานี้ตามข้าง ถนนอีกด้วย

“ให้ฉันหนึ่งฉบับค่ะ”หลิวเซียนเซียนรับใบปลิวมา สีหน้ามืดไป“หลิวเซี้ยวหนิงนี่ลูกไปทำอะไรมา?”ตอน แรกยังคิดว่าที่ประกาศตามหาเด็กนั้นคงจะเป็นเด็กของ บ้านคนอื่นแต่หลังจากที่เห็นใบปลิวนั้นและน่าจะเป็น ภาพตัดต่อมาจากกล้องวงจรปิดและก็คือหลิวเซี้ยวหนิง ตัวจริงแน่นอน

“ม๊า…..ม๊ามีคงจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดหน่ะครับ”หลิว เซี้ยวหนิงพยายามทำใจให้นิ่งจะลุกลี้ลุกลนไม่ได้จะ ต้องไม่กระวนกระวาย
เขาก็แค่ผลักลี่หลินซูทีเดียวเองนิผู้ชายที่โตขนาดนั้น แล้วยังจะขุ่นเคืองกับเด็กอย่างเขาเนี่ยเหรอ?

วิธีการตามหาคนอย่างนี้เปิดโฆษณาหรือข่าวไปทั่วนี่ จะต้องเสียเงินไปเท่าไหร่กันเนี่ย

ถึงจะถูกเขาผลักแล้วถูกกระทบกระเทือนแต่ก็คงไม่ ต้องเล่นใหญ่ตามหาเบอร์นี้

“หลิวเซี้ยวหนิงลูกเล่ามาให้หมดเลยนะว่าไปทำอะไร มากันแน่?”หลิวเซียนเซียนทนจนทนไม่ไหวแล้วไม่เข้า ใจจริงๆว่าเด็กคนนี้ทำไมจู่จู่ถึงได้ไปขัดใจกับบริษัท ยักษ์ใหญ่อย่างนั้น

นี่ถ้าหากขึ้นศาลฟ้องร้องกันขึ้นมานั่นก็เหมือนแขน เล็กๆที่ไม่มีวันสู้ขาใหญ่ได้คงต้องพ่ายแพ้ไปอย่าง ราบคาบ

ทว่าคิดย้อนกลับมาเขาก็เป็นแค่เด็ก4ขวบกว่าๆและ อายุก็ห่างไกลโพ้นที่จะสามารถขึ้นศาลฟ้องร้องคดีได้ ถึงสงบสติลงได้เล็กน้อย

แต่ว่าจะต้องให้หลิวเซี้ยวหนิงนั้นสารภาพออกมาให้ หมดว่าเขาไปทำอะไรไว้บ้าง

“ผม…..ผมก็แค่ผลักคนคนหนึ่งครับ”เด็กน้อยครุ่นคิด แล้วคิดอีกความผิดที่เขาทำก็มีแค่เรื่องนี้

แต่ว่าตอนที่เขาผลักนั้นลี่หลินซูก็ไม่เห็นมีท่าทีชวนเซเลยนี่หน่า

“คนคนนั้นล้มลงไปหรือเปล่า?บาดเจ็บตรงไหน ไหม?”หลิวเซียนเซียนรีบถามต่อเธอจะต้องรู้ให้ชัดเจน เพราะถ้าฝ่ายนั้นเขามาหาเรื่องถึงที่เธอจะได้รู้ว่าจะต้อง โต้ตอบกลับไปอย่างไร

“เปล่าครับก็แค่เซไปแค่นิดเดียวเองครับ”อีกอย่างพอ มองนึกย้อนกลับไปหลิวเซี้ยวหนิงยังรู้สึกว่าลี่หลินซูใน ตอนนั้นนั้นจงใจทำท่าเซเองด้วยเด็กน้อยๆอย่างเขาถึง จะใช้แรงทั้งหมดที่มีก็ผลักผู้ใหญ่ที่โตขนาดนั้นไม่ไหว หรอก

เด็กน้อยยิ่งคิดยิ่งโมโหลี่หลินซูนี่ใจแคบจริงๆ

ใจแคบเกินไป

ไม่สิเป็นคนชั่ว

ทำไมเขาถึงเฮงซวยที่ได้คนอย่างนี้เป็นแดดดี้

หลิวเซียนเซียนลงรถนั้นก็มัวแต่สอบถามเรื่องราวจาก หลิวเซี้ยวหนิงทันใดนั้นก็รู้สึกคนรอบตัวก็เยอะขึ้นมา

จับมือของหลิวเซี้ยวหนิงและกำลังจะหันตัวไป

ทันใดนั้นก็มีรถเบนท์ลีย์ขับมาจอดเทียยข้างทาง ข้างหลังรถเบนท์ลีย์นั้นต่อด้วยขบวนรถอีกยาวยาว
ขบวนรถนั้นราวกับว่ามาถ่ายทำรายการอย่างไงอย่าง งั้นเลย

หลิวเซี้ยวหนิงแวบแรกก็มองเห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ในรถ นั้น

เด็กน้อยนั้นเริ่มรู้สึกกระวนกระวายเป็นครั้งแรกก็เป็น เพราะว่าไม่คุ้นชินเลยกับการที่มีติดประกาศตามหาเขา ทั่วทั้งเมืองสกิดดึงมือของหลิวเซียนเซียนยกเท้าแล้ววิ่ง ไป

“นี่ลูก…ลูกกลัวอะไรเนี่ย?”หลิวเซียนเซียนอยากจะ เรียกลูกชายของเขาไว้แค่อายุ4ขวบถึงจะมีโทษผิดก็ ไม่โดนจับหรอกมากสุดก็โดนสั่งให้เธอดูแลสั่งสอนและ เข้มงวดก็เท่านั้นการวิ่งหนีนั้นไม่ใช่วิธีแก้

อีกอย่างหนึ่งเธอเชื่อในตัวของลูกตัวเองว่าเขานั้นไม่มี วันที่จะไปทำเรื่องเลวร้ายอะไรแน่

แต่เธอตะโกนเบาลงและช้าลงหลิวเซี้ยวหนิงจึงสบัด มึงแล้ววิ่งหนีไปคนเดียว

“หยุดหลิวเซี้ยวหนิงบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้”หลิวเซียน เซียนรีบร้อนวิ่งไปตามหลิวเซี้ยวหนิง

เพียงแค่เธอเรียก”หลิวเซี้ยวหนิง”ออกมาเด็กน้อยคน นั้นก็ซวยเลยทันใดนั้นก็มีคนเข้ามาขวางทางของเขา จับเขาไว้แล้วผลักไปให้ตรงหน้าผู้ชายคนหนึ่งที่วิ่งตาม มา“คุณผู้ชายครับนี่คือหลิวเซี้ยวหนิงที่ประกาศตามหาอยู่ใช่ไหมครับ?ผมจับเขาไว้ได้

หนึ่งแสนหยวนหล่ะไม่เอาก็เสียเปล่า

“ไม่สิฉันเป็นคนจับเขาได้”คนรอบข้างที่ช่วยกันขวาง ทางของเด็กไว้ก็เริ่มเข้ามาแย่งรางวัลกัน

ส่วนหลิวเซี้ยวหนิงก็ถูกดึงถูกเบียดไปมาจนไปอยู่ตรง หน้าของลี่หลินซู

ผู้ใหญ่และเด็กชายสองคนนี้ก็กลายเป็นภาพที่ปรากฏ อยู่ในสายตาของหลิวเซียนเซียน

หลิวเซียนเซียนแข็งที่อไปแล้ว

ภาพในเหตุการณ์นี้ตั้งแต่ที่หลิวเซี้ยวหนิงได้คลอด ออกมาเธอก็เริ่มคิดอยู่เสมอ

แต่จะนึกยังไงก็คาดไม่ถึงว่าเพิ่งจะกลับประเทศมาได้ ไม่นานสองพ่อลูกก็ได้มาเจอกันแล้ว

และตอนนั้นเองเธอจ้องมองไปที่ลี่หลินซูขมวดคิ้ว เบาๆทำไมถึงรู้สึกว่าลี่หลินซูคนในความทรงจำที่อุ้มเธอ โยนเธอเข้าไปในรถแล้วไปทิ้งเธอไว้ที่สถานีตำรวจนั้น ไม่เหมือนกันกับคนนี้

แต่ว่าตรงไหนกันที่ไม่เหมือนหลิวเซียนเซียนที่กำลัง ยืนตะลึงอยู่ก็ยังนึกไม่ออก
“คุณผู้ชายผมคือคนที่หาเขาเจอ”

“ไม่ใช่ฉันต่างหาก”

ลี่หลินซูยกมือขึ้นมาปลดกระดุมสองอันที่อยู่ด้านบน ของเสื้อเชิ้ตด้วยความหงุดหงิดหันไปมองลูกน้อง“เขา เขาแล้วก็เขาให้ไปคนละแสนอ่ออีกอย่างที่นี่วุ่นวายไป หน่อย”

ลูกน้องรีบเอาเงินออกมาสามปีกให้พวกเขาแล้วรับให้ พวกเขาออกไป

นี่จะรวยขนาดไหนกันสามแสนนี้ให้ไปได้ง่ายๆ

ไม่ลังเลเลยสักนิด

“หลิวเซี้ยวหนิงใช่ไหมครับ?”ในที่สุดลี่หลินซูก็ไม่มอง เด็กน้อยคนนี้ได้ดีดีสักที

หลิวเซี้ยวหนิงตอนนั้นก็สงบสติอารมณ์ได้จ้องมอง ไปที่ลี่หลินซูและไม่ร้องโวยวายเขารู้สึกว่าคนที่อยู่ตรง หน้าคนนี้นั้นเหมือนกับคนที่เขาผลักแต่บางครั้งก็รู้สึกไม่ เหมือนคนคนเดียวกัน

เสียงของเขานั้นอ่อนหวานและเจ้าเล่ห์หน่อยๆไม่ค่อย เหมือนกับเสียงของลี่หลินซูคนเมื่อวาน

คนคนนี้ก็ไม่เห็นจะเย็นชาเลย
เด็กน้อยนั้นไม่รู้อะไรเลยหลังจากที่เขาผลักคนไป แล้วลี่หลินซูกับลี่หลินเย่ก็พบกันแต่ว่าเขาในตอนนั้นเร่ง รีบวิ่งเข้าไปในลิฟท์เลยไม่ทันได้เห็น

เหม่อมองไปที่ลี่หลินซูเด็กน้อยหายใจเข้าลึกๆหนึ่ง ทีหลังจากนั้นก็เงยใบหน้าขึ้นมาถามอย่างนิ่งๆว่า”ใช่ผม ก็คือหลิวเซี้ยวหนิงคุณลี่ที่คุณติดป้ายประกาศตามหา ผมนั้นเพื่ออะไรหรอครับ?

ผมก็แค่ผลักคุณนิดเดียวเพียงเพราะแค่ว่าผมผลัก คุณคุณก็เลยจะฟ้องผม?”

น้ำเสียงเด็กที่กำลังโกรธถึงแม้เขานั้นจะเป็นแค่เด็ก ตัวเล็กๆแต่พอยืนไว้ตรงนั้นรัศมีที่แผ่ออกมาก็ไม่แพ้ลี่ หลินซูเลย

ลี่หลินซูทำตาหยีแล้วยิ้มเป่าปลายผมที่ตกลงมาตรง หน้าผากเบาๆเด็กคนนี้น่าสนใจเขาชอบ

ไม่แปลกที่ทำให้ลี่หลินเย่อึ้งไปรัศมีมีพลังขนาดนี้

ตัวเล็กแต่รัศมีไม่เล็ก

ตอนนั้นเขาก็กำลังคิดว่าต่อไปนี้ถ้าเมื่อไหร่ที่ลี่หลินเย่ มาหาเขาเขาจะต้องพาเด็กน้อยนี้ติดตัวไปด้วยแค่ไม่กี่ นาทีก็สามารถเอาลี่หลินเย่ได้อยู่มัด

และตอนนั้นลี่หลินซูก็อยากจะเห็นสีหน้าของเด็กคนนี้ ว่าถ้าได้เห็นเขากับ หลินเย่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกัน
เด็กคนนี้นั้นคิดไปแล้วว่าเขาเป็นลี่หลินเย่

น่าสนใจ

น่าสนใจมากจริงๆ

ก้าวเท้าไปข้างหน้าลี่หลินซูหยุดเท้าไว้ตรงด้านหน้า ของหลิวเซี้ยวหนิงก้มตัวลงไปนั่งยองยองอยู่หน้าเขายิ้ม ตาหยีๆ”ใครบอกว่าฉันจะฟ้องหนูหล่ะ?”

“ประกาศคุณประกาศจับผมอยู่”เด็กน้อยเข้าใจดีว่า ประกาศจับนั้นแปลว่าอะไรพอเห็นคำนี้ก็ทำให้ใจเขา รู้สึกกระวนกระวาย

“นั้นก็เป็นเพราะว่าหนูเนี่ยทิ้งเบอร์โทรที่ผิดไว้ให้กับ ฉันหลิวเซี้ยวหนิงหนูตั้งใจใช่ไหม?”

“ใช่แล้วจะทำไมผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ชอบคุณก็ เพราะว่าไม่ชอบคุณและผมก็ไม่อยากเจอคุณอีกงั้นวัน นี้คุณก็พูดสิ่งที่คุณอยากจะพูดออกมาให้หมดและหลัง จากนี้พวกเราก็ไม่ต้องมาเจอกันอีก

ผู้ชายใจแคบอย่างนี้ดีที่สุดทั้งชีวิตนี้ไม่ต้องมาเจอกัน

อีก

หลิวเซี้ยวหนิงโกรธจัดจ้องไปที่ลี่หลินซูถ้าหากเป็นไป ได้เขานั้นอยากจะให้ม๊ามี้ยัดเขากลับไปในท้องแล้วตั้ง ท้องใหม่แน่นอนข้อแม้ก็คือจะต้องเปลี่ยนแดดดี้ให้กับ เขา
ลี่หลินซูมีความสุข

รู้สึกได้ทันทีว่าเด็กคนนี้ช่างน่าสนใจไม่แปลกใจที่ลื่ หลินเย่ถึงได้พูดกับเขาไปตั้งหลายประโยคเขาก็เก่งใช่ ย่อย”ได้แต่ว่าเรื่องระหว่างเราเนี่ยมันก็ไม่ใช่คำสองคำก็ พูดกันให้เข้าใจได้ขึ้นรถไปก่อนสิแล้วเราค่อยคุยกัน”