ตอนที่10เขาเป็นดารา

ใต้ตึกของหอพักหลิวเซี้ยวหนิงขวางพี่สาวคนสวยเอา ไว้เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยT“พี่สาวครับพี่รู้จักคน คนนี้ไหมครับ?”

ผู้หญิงคนนี้มองไปที่จอโทรศัพท์ของเขาเป็นภาพ คลิปตัดต่อเป็นรูปผู้ชายคนหนึ่งแค่แวบเดียวเธอก็มอง ออกเลยว่าเป็นลี่หลินซู.“รู้จักสินี่หนูก็คงจะชอบหนังที่ เขาแสดงมากเลยใช่ไหม?”

หลิวเซี้ยวหนิงตาส่องประกาย”เขาเป็นดารา?”

ที่แท้คนคนนั้นที่ยอมรับว่าเป็นแดดดี้ของเขายังจะ เป็นดาราซะด้วย

เขานั้นอยากไปพบคนคนนั้นว่าเขาทำไมทำให้เขาเกิด

มาแต่กลับไม่ถามไถ่เขากับม๊ามี้บ้างเลย

เขามักจะเห็นม๊ามี้แอบดูคลิปนี้มีครั้งหนึ่งที่เขาถามมา มีไปว่าผู้ชายคนนั้นเป็นแดดดี้ใช่ไหมครับม๊ามีนั้นถึงกับ ร้องโฮ

เชอะคอยดูเถอะถ้าเขาเจอคนคนนั้นหล่ะก็เขาจะสั่ง สอนเขาสักชุดหนึ่งเลย

ใช่ถึงแม้ผู้ชายคนนั้นจะเป็นดาราเขาก็จะสั่งสอนเขา

“ใช่เขาชื่อลี่หลินซูเขาเป็นบอสใหญ่ของงานแสดงวัฒนธรรมพรุ่งนี้”

“พรุ่งนี้งานแสดงวัฒนธรรมลี่หลินซู”หลิวเซี้ยวหนิ งอ่านตามเสียงเบาๆหนึ่งรอบเขาจำใส่ขึ้นใจ

รุ่งเช้าของวันที่สองหลิวเซียนเซียนพาหลิวเซี้ยวหนิง เดินชมรอบๆมหาวิทยาลัยTสุดท้ายก็เลือกโรงเรียนที่ ใกล้ที่สุดให้กับเขาดูแล้วก็เป็นโรงเรียนอนุบาลที่พอใช้ ได้

เด็กน้อยไปเข้าเรียนเธอถึงจะสามารถตั้งใจเรียนและ หาเงินเลี้ยงดูเขา

ยุ่งมาทั้งครึ่งวันหลิวเซียนเซียนสั่งอาหารมาแล้วก็ พาหลิวเซี้ยวหนิงไปทิ้งไว้ที่หอพักช่วงบ่ายมีงานแปล ด่วนสองชั่วโมง 500หยวนเธอเลยรับงานนี้

“หนิงหนิงบ๊ายบายต้องเป็นเด็กดีนะ”

“รู้แล้วครับม๊ามี้วางใจได้”หลิวเซี้ยวหนิงนั้นคุ้นชินกับ การอยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่เล็กแล้วโบกมือน้อยๆของเขา ส่งไปให้หลิวเซียนเซียนที่กำลังออกจากไป

แต่อันที่จริงแล้วเขานั้นอยากจะให้หลิวเซียนเซียนนั้น

ไปเร็วๆ

เขารีบวิ่งไปที่ระเบียงมองลงไปดูข้างล่างเห็นกับตา แล้วว่าหลิวเซียนเซียนเดินออกนอกประตูมหาลัยไป แล้วเด็กน้อยก็รีบวกกลับเข้าไปในห้องหยิบกระเป๋าที่ตัวเองมักจะสะพายตอนออกไปข้างนอกแล้วนับเศษ เหรียญที่ติดตัวแน่ใจว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้วสบัดก้น แล้วก็วิ่งออกไป

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปหลิวเซี้ยวหนิงยืนไว้ที่ล่างตึก อาคารหนึ่งอ่านชื่อของอาคารนั้น“งานวัฒนธรรมของ พรุ่งนี้”มั่นใจแล้วว่าไม่ผิดแน่จากนั้นก็เดินเข้าไป

“เด็กน้อยมาหาใครเอ่ย?”รปภ.เห็นเขาเป็นเด็กน้อยๆ และคิดว่าเด็กคนนี้คงจะคิดว่าที่นี่เป็นสวนสาธารณะไว้ เล่นแน่เลยห้ามปล่อยเข้าไปเป็นอันขาด

“ลี่หลินซู”หลิวเซี้ยวหนิงน้ำเสียงโมโหไม่พอใจพูดออก มาในขณะเดียวกันแววตาของเขาที่ใสสะอาดไม่มีความ ซับซ้อนใดใดซ่อนอยู่ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเด็กคนนี้ ไม่ได้ล้อเล่นแต่ว่าตั้งใจที่จะมาหาลี่หลินซูจริงๆ

แล้วรปภ.คนนี้เป็นใครหล่ะเขาเห็นมาจนนับไม่ถ้วน แล้วกับคนที่มาหาลี่หลินซูที่นี่แต่ส่วนมากนั้นเป็นแฟน คลับผู้หญิงไม่เคยนึกเลยว่าลี่หลินซูจะมีแฟนคลับเป็น เด็กน้อยๆคนนี้ด้วย“นี่หนูหนูแอบหนีออกมาคนเดียว อย่างนี้พ่อแม่ของหนูหาหนูไม่เจอนั้นจะตกใจนะหนูรีบ กลับบ้านไปเถอะ”

หลิวเซี้ยวหนิงเม้มปากเขารู้ดีว่าอาคารนี้เข้าไปยากบ ริษัมของลี่หลินซูหรูเอาเรื่องเลย”คุณลุงครับลี่หลินซู เป็นคนสั่งให้ผมมาครับผมนั้นมาสมัครเป็นนักแสดงเด็ก น้อยครับ”
เมื่อคืนเด็กน้อยนี้ได้ยินมาจากพี่สาวคนสวยว่าลี่หลิน ซูเป็นบอสใหญ่ของบริษัทนี้และยังเป็นนักแสดงอีกก็ เลยคิดแผนการนี้ขึ้นมาเพื่อที่จะได้เข้าไปในบริษัทของ ลี่หลินซู

และตอนนั้นเองเด็กน้อยกำลังพูดจบแล้วรอการปล่อย ตัวของคุณลุงรปภ.

ทันใดนั้นคุณลุงรปภ.นิ่งไปสักพักเหมือนนึกอะไรบาง อย่างขึ้นมาได้จากนั้นก็หันไปทางฝ่ายประชาสัมพันธ์ พร้อมตะโกนถาม”เสี่ยวฟังช่วงนี้บริษัทเรามีการรับ สมัครนักแสดงเด็กไหม?”

“มี”

“งั้นก็พาเขาไปพบประธานลี่เขาบอกว่าประธานลี่เป็น คนบอกให้เขามาสมัคร”

พนักงานหญิงหน้าฟร้อนรีบเดินเข้ามาเห็นหลิวเซี้ยว หนิงในแวบแรกก็ชอบเขาซะแล้ว“เด็กน้อยหนูชื่อะไร จ๊ะ?”

“พี่สาวคนสวยผมชื่อหลิวเซี้ยวหนิงครับ”ลูกผู้ชายนั้น ทำอะไรจะต้องไม่เปลี่ยนชื่อเล่นๆเขาจึงบอกชื่อหลิว เซี้ยวหนิงไป

แค่คำว่าพี่สาวคนสวยก็ทำให้พนักงานหญิงคนนั้นหน้า บานดีใจเป็นดอกไม้ แล้วพ่อกับแม่หนูหล่ะ?ทำไมไม่มา พร้อมกับหนูหล่ะ?”
เด็กน้อยไม่รีบร้อนอะไรนึกขึ้นได้ว่าที่จอดรถด้านนอก นั้นเต็มไปด้วยรถจึงตอบไปว่า “พ่อกับแม่ผมยังหาที่จอด รถไม่ได้เลยวนหาอยู่ครับจึงให้ผมเข้ามาเองก่อน”

เขาพูดอย่างสมเหตุสมผลพนักงานหญิงนั้นเชื่อ สนิทสองวันนี้ก็ได้เร่งรีบหานักแสดงเด็กอยู่จริงๆเด็ก คนนี้พอมองไปรูปร่างหน้าตาก็ผ่านตามคุณสมบัติที่ ต้องการ”หนูมากับฉันมา”

5นาทีผ่านไปหลิวเซี้ยวหนิงก็เดินออกมาจากลิฟท์ พร้อมพี่สาวคนสวย

ชั้นบนสุดพื้นลายหินอ่อนที่สวยสว่างจนส่องเห็นเงา คนได้ช่างสุดยอดและน่าประทับใจมากจริงๆ

พนักงานหญิงซึ่งกำลังจะส่งเขาไปที่ห้องทำงานของลี่ หลินซูทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์เธอคงจะ เป็นเรื่องที่สำคัญเธอพูดเสียงเบากับหลิวเซี้ยวหนิง “หนู รอไว้ตรงนี้แป๊ปนึงนะพี่รับสายนี้แป๊ปหนึ่งแล้วจะพาหนู เข้าไป”

“ได้คับขอบคุณครับพี่สาว”เด็กน้อยพูดจาปากหวาน ทำให้คนที่ได้ยินนั้นรู้สึกสบายใจ

พนักงานหญิงคนนี้คงจะมีเรื่องทางบ้านนิดหน่อยคุย ไปคุยไปก็เดินไปสุดทางเดินแล้วและดูพูดลุกลี้ลุกลน

เด็กน้อยก็เชื่อฟังและยืนรอไว้ที่หน้าลิฟท์
“ติ้ง”เสียงดังขึ้นประตูลิฟท์เปิดผู้ชายคนหนึ่งเดินออก

มา

สายตาของหลิวเซี้ยวหนิงถูกดึงดูดให้มองไปที่ผู้ชาย คนนั้น

หล่อโคตร

ดูดีกว่าคนที่อยู่ในรูปนั้นเยอะเลย

เด็กน้อยหายใจเข้าลึกๆให้กำลังใจตัวเองกล้าๆหน่อย หลังจากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวขวางทางลี่หลินเย่ ไว้อย่างไม่เกรงอกเกรงใจ

ลี่หลินเย่ก็แค่บังเอิญผ่านมาที่นี่และตั้งใจจะมาสั่งสอน ลี่หลินซูสักหน่อยหย่ากันแล้วยังไม่ให้เขาได้พักทุกวัน นี้จัดการกับภรรยาเก่าของตัวเองไม่ได้ก็โยนไปให้เขา จัดการ

เขาเป็นพี่ชายของเขาไม่ใช่พ่อแม่ของเขา

ทีแรกเขานั้นทำสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาแต่พอเห็นเด็ก น้อยที่บังเอิญปรากฏตัวขึ้นมาต่อหน้าเขาเขาตะลึงไป สักพักความรู้สึกที่คุ้นเคย

ยกมุมปากเล็กน้อยก็ถือได้ว่าเป็นการยิ้ม“หนูมีปัญหา ไรงั้นหรอ?”

เด็กคนนี้ก็ยืนทื่อๆอยู่ตรงหน้าเขาดูออกว่าเป็นการจงใจขวางทางของเขาไว้

เสียงนี้ช่างน่าฟัง

เหมือนกับเสียงของไวโอลินที่สีได้น่าฟังลื่นหู

อีกอย่างผู้ชายคนนี้นั้นหล่อดูดีกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ เลยจ้องมองไปที่โฉมหน้าหล่อเหลาของลี่หลินเย่เด็ก น้อยนี้ไม่รู้สึกกลัวอะไรเลย”ใช่ผมมาหาคุณนี่แหละ ครับ”

ทางโน้นพนักงานหญิงที่เพิ่งวางสายไปก็หันมาเห็น ภาพนั้นก็วุ่นวายไปใหญ่น้อยคนในบริษัทที่จะรู้ว่าบอสมี พี่ชายฝาแฝดเพราะว่าเขาจะมาบริษัทนี้เป็นครั้งคราว

ทุกครั้งที่เขามาบริษัทบอสนั้นเหมือนกินยาผิด อย่างไรไม่รู้จะอารมณ์หงุดหงิดอย่างน้อย3วัน

สามวันนั้นพนักงานทุกคนในบริษัทก็จะกระวนกระวาย หน่อยๆ

ดังนั้นคนที่รู้จักลี่หลินเย่คนนี้จะต้องกลัวลี่หลินเย่ทุก คน

คนที่บอสของตัวเองยังกลัวพวกเขาก็ยิ่งกลัว เธอในตอนนั้นก็ได้แต่สวดภาวนาให้โชคดี ทางที่ดีที่สุดคือเด็กน้อยนั้นอย่าบอกให้ลี่หลินเย่เด็ดขาดว่าเรื่องที่เธอนั้นแอบรับโทรศัพท์ส่วนตัว

หลิวเซี้ยวหนิงนั้นลืมพี่สาวคนสวยไปตั้งนานแล้วตอน นี้ในตาของเขามีแต่ลี่หลินเย่

ก็พอได้ก็เหมาะพอที่จะเป็นแดดดี้ของเขาได้ มองดูแล้วจะมีความเย็นชาหน่อยๆ แต่พวกผู้ใหญ่จะชอบเรียกความเย็นชานี้ว่าเท่ ช่างเถอะถึงผู้ชายคนนี้จะเท่ขนาดไหนเขาก็ไม่อยาก ได้