ตอนที่ 12 ยังไม่ได้เริ่มต้นอะไรเลย

ใบหน้าของเจิ้งเห่าสับสนและถามเธออย่างสงสัย “ช่วยพูดเรื่องอะไร?”

“ไม่ใช่เธอเหรอ ที่ช่วยฉันพูดกับพ่อบ้านเหรอว่า ให้ ฉันยูนิฟอร์มใหม่สองชุด?”

เซี่ยชีหวั่นถามเขาอีกครั้งและเขาก็เกาหัวตัวเอง เขา เป็นคนซื่อสัตย์มากคนหนึ่ง เขาส่ายหน้าและพูด “ฉัน ไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด และฉันก็ไม่ได้พูดอะไรกับน้าเลย ด้วย เธอเข้าใจผิดแล้วแน่ๆ”

เซี่ยชีหวั่นรู้ว่าเขาไม่ใช่คนโกหก และอดไม่ได้ที่จะ สงสัย แล้วไม่งั้นจะเป็นใครไปได้?

นอกจากเขา ใครจะสามารถเปลี่ยนความคิดของพ่อ

บ้านได้ นอกจากคนนามสกุลเย่?

เป็นไปไม่ได้ นามสกุลเยว่ไม่มีทางจะเห็นอกเห็นใจ อะไรแบบนี้ ถ้าเขามีความเมตตาสักนิด เขาจะไม่ยืนดู ฟางลี่น่าตีเธอโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำ

เธอยิ้มและพูดกับเจิ้งเห่าอย่างอ่อนโยน “เช่นนั้นฉันก็ ขอบคุณเธอ เธอช่วยให้ฉันได้งานเย็บปักแล้ว”

เธอยิ้มและทำให้ใบหน้าของเจิ้งเห่าแดงทันทีและ ทำให้เขาไม่กล้ามองหน้าเธอ
เขาหัวเราะและพูดว่าไม่เป็นไร คิดจะกล่าวลา และ มองไปยังด้านหลังของเธอราวกับว่าตัดสินใจที่จะไปหา พ่อบ้านแล้ว

เจิ้งเห่าดึงพ่อบ้านออกมาจากกลุ่มสาวใช้และกระซิบ

จ้าวเทียนอั้ยผู้ที่ไวต่อการได้ยิน ก็อดไม่ได้ที่จะใช้ สายตามองไปที่เขา

“น้า ฉันมีเรื่องปรึกษาน้าเรื่องหนึ่ง”

“พูดมา”

“หลังจากนี้เป็นไปได้ไหมที่จะให้พนักงานรักษาความ ปลอดภัยและพนักงานและสาวใช้มากินข้าวด้วยกัน?” น้ำเสียงของเขาเบาลงอีกครั้ง

“ทำไม?”

“ฉัน…” เจิ้งเห่าพูดไม่จบ หน้าของเขาก็เริ่มแดง และ ทำให้พ่อบ้านเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“ไปชอบใครมา?” แม่บ้านถามด้วยท่าทางนิ่งๆ น้อง สาวของเขาขอร้องให้เขาช่วยหาภรรยาให้เจิ้งเห่า ดู เหมือนว่าเขาจะไม่เคยคิดเรื่องนี้ แต่วันนี้กลับแสดงท่าที เช่นนี้ เขาเป็นเช่นนี้ก็ทำให้น้ามีความสุข น้ำเสียงเขาก็ จริงจังขึ้น
“น้า เบาหน่อย ยังไม่ได้เริ่มต้นอะไรเลย ฉันยังไม่ อยากพูด คุณตกลงในข้อเสนอของฉันให้โอกาสฉัน รอ ดูท่าทีก่อนแล้วเดี๋ยวฉันจะบอกคุณแน่นอน”

จ้าวเทียนอั้ยเช็ดโต๊ะอาหารยุโรปไปด้วยและฟังการ สนทนาของพวกเขาไปด้วย

เธอมองใบหน้าของตัวเองด้วยพื้นผิวของโต๊ะ และคิด ว่าคนที่เจิ้งเห่าชอบคงจะไม่ใช่เธอหรอกนะ?

แม้ว่าจะมีใครดูถูกเธอ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรที่ จะมีคนมาชื่นชมเธอ

“เธอกลับไปก่อน!” พ่อบ้านพูดเสียงต่ำ

หลังจากที่เซี่ยชีหวั่นเปลี่ยนชุดมาแล้ว ความดีใจของ พ่อบ้านก็ยังไม่หายไปและไม่ได้เลวร้ายอะไรกับเธอ

ในเวลาอาหารกลางวัน เขาได้เลือกเจ้าหน้าที่รักษา ความปลอดภัยสองคนและพนักงานอื่นๆทั้งหมดมากิน ข้าวกับสาวใช้

จ้าวเทียนอั๊ยคิดในใจ ดูๆแล้วเจิ้งเห่ามีอิทธิพลต่อพ่อ บ้านมากๆและพ่อบ้านยังมีอิทธิพลต่อคนผู้ที่จะขึ้นหรือ จะลงอีกด้วย และถ้าฉันจะมีความไม่ชัดเจนกับเขา

เธอเหลือบมองเจิ้งเห่าอย่างเงียบๆ และก็รู้สึกว่าเขา ได้มองมาทางเธอเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงถือจานข้าวและ เดินบิดเอวและสะโพกไปทางเขา
แต่กลับคาดไม่ถึงว่า มองเห็นที่นั่งตรงนี้ของเธอว่าง เจิ้งเห่าก็เดินมาจากอีกด้านหนึ่งและนั่งที่ตำแหน่งเดิม ของเธอ

ทันทีที่เจิ้งเห่านั่งลง ก็พูดกับเซี่ยชีหวั่นว่า “อาหา รบ้านเย่ของเราเธอคุ้นชินหรือยัง?”

เซี่ยชีหวั่นยิ้มหยักหน้าเบาๆและพูด “ชินมากๆ”

เจิ้งเห่าหยิบตะเกียบมาคู่หนึ่งและคีบหมูผัดมะระให้ กับเซี่ยชีหวั่นและยังอธิบายอย่างตั้งใจ “มะระขมช่วย ลดความร้อนในร่างกาย ฉันชอบกินตั้งแต่เด็กๆ ช่วงนี้ อากาศร้อน เธอกินเยอะๆนะ

จ้าวเทียนอั๊ยเดินไปด้านหน้าอย่างอับอาย รู้สึกราวกับ มีคนมาตบหน้าเธอ เมื่อเห็นรอยยิ้มของเซี่ยชีหวั่นเธอก็ รู้สึกเกลียดชัง และดุด่าเธอภายในใจเป็นหมื่นๆครั้ง