ตอนที่ 9 สนใจ

“ขอบคุณ! ต้องขอบคุณคุณจริงๆ คุณไห่” เซียชีหวั่น เอ่ยออกมาอย่างจริงใจ

ในมุมของไหลี่หมิน เซี่ยซีหวั่นอยู่ที่ตระกูลเย่ สำหรับ เขานั้นมีแต่ได้กับได้ แต่ไม่นึกเลยว่าเขาจะเอ่ยปาก หว่านล้อมให้เธอยอมแพ้ สำหรับเขาแล้วนี่ช่างเป็นเรื่อง ที่เขาเองก็นึกไม่ถึงเลยเหมือนกัน

ห้องแต่งตัวของเย่เขินหลินถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ เรียบร้อย มีสองผู้เชี่ยวชาญคอยจัดการควบคุมอยู่

คนที่เข้ากะวันนี้เป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆที่หวีผมมา อย่างเนี้ยบ เขาแต่งกายเหมือนกับกลุ่มการ์ดพวกนั้น ด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำ

เซี่ยซีหวั่นเดินเข้าไปบอกวัตถุประสงค์ของการมา ตามมารยาท เด็กหนุ่มก็รีบทักทายไหลี่หมิน “คุณไห่ สวัสดีครับ! เชิญด้านในครับ!”

ไหลี่หมินพยักหน้ารับทราบ ก้าวเดินเข้าไปในห้อง อย่างเงียบๆ เซี่ยชีหวั่นก็รออยู่ด้านนอก

“เธอแซ่เซี่ยใช่มั้ย? ฉันแซ่เจิ้ง เรียกฉันว่าเจิ้งเห่า” เด็ก หนุ่มพูดกับเซียชีหวั่นอย่างกระตือรือร้น

“สวัสดี! “ เซี่ยชีหวั่นทักกลับไปพร้อมกับอมยิ้มออกมา เล็กน้อย
“เธอจำฉันไม่ได้หรอ? เฮ้อ คิดเอาไว้ไม่มีผิดว่าความ จําของคนสวยจะมีอย่างจำกัด โดยเฉพาะกับผู้ชาย ต่ำต้อยไม่มีอะไรดีอย่างฉัน ตอนที่เธอสัมภาษณ์ ฉันยืน อยู่ด้านในคอยตะโกนจัดระเบียบอยู่น่ะ”

“แต่เธอจำฉันไม่ได้มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว เธอรู้ มั้ย? ว่าตั้งแต่เธอเข้ามานั้น หลังจากพวกการ์ดเลิกงาน แล้วคนที่พวกเค้าจะเอ่ยถึงมากที่สุดก็คือเธอ พูดกันว่า เธอเป็นเทพธิดาที่มาจากเทพนิยาย และแน่นอนว่าสิ่งที่ พวกเขาพูดกันมันไม่ได้เกินไปแม้แต่น้อย

“คุณเซี่ยคนสวย ผมเป็นหลานชายของท่านพ่อบ้าน ถ้ามีใครรังแกคุณ บอกผมมาได้เลยนะ ผมจะไปบอก คุณลุงของผมให้เอง”

ในขณะที่เซี่ยชีหวั่นกำลังรอไห่ลี่หมินออกมานั้น ใน สมองก็เอาแต่ขบคิดว่าจะเอายังไงเรื่องของชุดของตัว เองดี

ได้ยินเด็กหนุ่มเอ่ยคุยว่าตนเองนั้นคุ้นเคยกับที่นี่ดี ก็ เอ่ยกับเขาออกมาเบาๆ “ฉันยังมีเรื่องเรื่องหนึ่งที่อยาก รบกวนให้คุณช่วยหน่อย ชุดของฉันมันพัง เลยอยากจะ ยืมเข็มกับด้ายสักหน่อย แต่ฉันไม่รู้จักใครเลยสักคน

“เข็มกับด้ายหรอ? เรื่องเล็ก อยากได้เท่าไหร่ฉันก็ เอามาให้ได้หมด ฉันจะรับหน้าที่นี้ไว้เอง หลังจากเลิก งานแล้วฉันจะส่งไปให้เธอ” เจิ้งเห่าตบอกแล้วเอ่ยอย่าง มั่นใจ
เจิ้งเห่าเพิ่งจะเอ่ยจบ ไห่ลี่หมินก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เดินออกมาจากห้องแล้ว

เขาเอ่ยถามเซี่ยชีหวั่นเสียงต่ำ “เป็นยังไงบ้าง? เข้า กับฉันมั้ย?”

เซี่ยซีหวั่นคิดคำนวณอย่างถี่ถ้วนครู่นึง เขาเลือก เสื้อผ้าได้ดีจริงๆ ด้านบนเป็นเสื้อยืด ส่วนด้านล่างก็เป็น กางเกงยีนส์ ใส่แบบนี้ก็จะดูพอดีตัวแล้ว

รูปร่างของเขาสูงโปร่ง ค่อนข้างผอม การแต่งตัวแบบ นี้ทำให้มีเสน่ห์แบบผู้ชายเสเพลจริงๆ

เซี่ยชีหวั่นเอ่ยชมออกมาด้วยใจจริง “เหมาะมากๆเลย ค่ะ พวกเธอจะต้องคิดว่าคุณหล่อมากๆเลยค่ะ”

ไห่ลี่หมินหัวเราะออกมาเบาๆ เอ่ยถามเสียงเรียบ

“พวกเธอหรอ? แล้วเธอล่ะคิดว่ายังไง?”

เซี่ยชีหวั่นคิดไม่ถึงว่าเขาจะถามออกมาแบบนี้ แล้วใน แววตาของเขายังมีการหยอกล้อเย้าแหย่ เสี่ยวจุนก็เคย มองเธอด้วยสายตาแบบนี้ มันทำให้อยู่ดีๆภายในใจของ เธอก็รู้สึกสับสนขึ้นมา

ปิดซ่อนอารมณ์ความรู้สึกของตน เธอหัวเราะแห้งๆ ออกมา “คุณไห่ เชิญค่ะ ตอนนี้คุณเย่กำลังรอคุณอยู่นะ คะ”

ไห่ลี่หมินที่นิ่งๆชอบเก็บตัวมักจะชอบเอาตัวเองเป็นใหญ่อยู่เสมอ ยังไม่เคยมีความรู้สึกสนใจที่รุนแรงกับผู้ หญิงคนไหนที่ชัดเจนจริงๆแบบนี้เลยสักคน

เขาเป็นเลขานุการของประธานหอการค้าแห่งมณฑล ก็เหมือนกับเย่เชินหลินอย่างนั้น ในอนาคตอันใกล้นี้ เกรงว่าจะต้องนั่งตำแหน่งประธานหอการค้าเมือง คิด พิจารณาเพื่ออนาคตอันใกล้นี้ แต่ไม่เหมาะกับการหาผู้ หญิงอย่างเซี่ยชีหวั่นมาเป็นคู่ชีวิตของเขา

เขาหุบยิ้มลง แล้วเดินหน้าออกไป เซี่ยชีหวั่นเลยต้อง รีบเดินตามเขาไปให้ทัน

กลับมาถึงโต๊ะอาหาร ชายทั้งสองก็พูดกันเพียงไม่กี่ นํา แล้วกินอาหารกันต่อ

ฟางลี่น่านั้นเนื่องจากเพิ่งโดนท่านพ่อบ้านต่อว่าไป ยัง คงสนใจความเสียใจของตน ไม่ได้คิดหาวิธีจัดการกับ เซี่ย หรั่นอีก

หลังจากผ่านมื้อเที่ยงไปแล้วเย่เชินหลินและไห่ลี่หมิ นออกจากบ้านตระกูลเย่ เหล่าสาวใช้ยังคงทำงานกัน ต่อไป

นอกจากเซี่ยชีหวั่นแล้ว คนอื่นๆที่จริงแล้วก็ไม่ได้ เหนื่อยมาก

งานบ้านที่ท่านพ่อบ้านสั่งให้เธอไปทำเกือบจะทำไม่ เสร็จ ฟางลี่น่าก็ยังคงพูดกัดแดกดันเธออย่างต่อเนื่อง ซุนเหมิงเหมิงกับจ้าวเทียนอั้ยก็ยืนข้างๆคอยสนับสนุนกัน

“อุ๊ย พวกเธอไม่เห็นหรอว่าหล่อนยิ้มให้กับคุณไห่ด้วย ล่ะ ร่านจริงๆ น่าเสียดายที่คนอื่นทำราวกับมองไม่เห็น ซะอย่างนั้น” จ้าวเทียนอั้ยเอ่ยคุยกับฟางลี่น่า

“ใช่แล้ว แล้วยังตั้งใจล้มทับบนร่างของคนอื่นอีก เรื่อง น่าอายที่เธอทำออกไป ฉันเห็นแล้วรับไม่ได้เลยจริงๆ” ฟางลี่น่ายักคิ้วหลิ่วตา

เซี่ยซีหวั่นก้มหน้าลง เอาเสื้อผ้าสกปรกจากตึกใหญ่ มาแยกต่อ

เสื้อผ้าทั้งหมดของเย่เชินหลินจะต้องใช้มือซักเท่านั้น เธอเอาเสื้อผ้าที่แยกเสร็จแล้วมายังห้องซักรีด

หลิวเสี่ยวเจียวตามเธอมา ปลอบเธอเบาๆ “ชีหวั่น เธอ ไม่ต้องไปสนใจที่พวกเขาพูดหรอกนะ พวกเขาอิจฉา เธอ ฉันคิดว่านะสายตาที่คุณเย่และคุณไห่ที่มองเธอ ดู ชอบเธอกันทั้งนั้น เธออดทนอีกไม่นาน หลังจากนั้นเธอ ก็จะกลายเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลเย่ พวกเขาก็จะ ต้องฟังคำสั่งของเธอ”

เซี่ยชีหวั่นอมยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดออกมา “ฉันไม่กล้า หวังสูงขนาดนั้นหรอก และฉันก็รู้ความสามารถของตัว เองดี ฉันเพียงอยากจะทำงานที่นี่อย่างซื่อสัตย์ต่อไป เธอไปทำธุระของเธอเถอะ อย่ามาเป็นศัตรูอีกของพวก นั้นเพราะฉันเลย”
“ไม่เป็นไร ฉันอยู่ซักเป็นเพื่อนเธอเอง แย่สุดก็แค่โดน ท่านพ่อบ้านด่าลักยกเอง”

ไม่ว่าเซี่ยซืหวั่นจะพูดยังไง หลิวเสี่ยวเจียวก็ยืนยันที่ จะซักผ้าพวกนี้กับเธอจนเสร็จ

พวกสาวใช้กินข้าวเย็นกันเสร็จแล้ว ท่านพ่อบ้านก็ บอกให้พวกเธอกลับไปพักผ่อนได้ เซี่ยซีหวั่นเอาเศษผ้า เหล่านั้นไปวางไว้ในบ้านเงียบๆ แล้วเริ่มเช็ดถูพื้นในห้อง โถง

เจิ้งเห่ากับช่างตัดเสื้อเอาเข็มกับด้ายมาจำนวนหนึ่ง เอาไปส่งให้เธอ แล้วทั้งสองคนก็พูดคุยเรื่อยเปื่อยกัน ไม่กี่ประโยค เพื่อที่จะทิ้งให้เซี่ยชีหวั่นประทับใจ แต่อยู่ เพียงไม่นานก็กลับไป

หลายวันมานี้เซี่ยชีหวั่นต้องตื่นก่อนใคร แต่ก็นอนดึก กว่าใครเพื่อน ในทุกๆวันต้องทำงานหนักกว่าทุกคน มัน เหนื่อยทั้งกายทั้งใจไปหมด เธอเช็ดพื้นไปพลาง พร้อม ทั้งหาวออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

“แอบขี้เกียจอยู่ตรงนี้นี่เอง?” เธอที่กำลังอ้าปาก ใน ตอนที่เธอเอามือมาปิดปากนั้น ก็มีเสียงเย็นถามออกมา จากทางด้านหลัง ทำให้เธอสะดุ้งตกใจออกมา

หันกลับไปมอง ก็พบเย่เขินหลินที่กำลังยืนเอามือล้วง กระเป๋ากางเกงอยู่ ก้มมองลงมาจนเกือบแนบชิดกับ ใบหน้าของเธอ….