ตอนที่ 5 ฉันก็มีลิมิตความอดทนเหมือนกัน

อยากจะหนีจากความเป็นจริงแต่ก็หนีไม่พ้น เธอจะ ต้องเผชิญหน้าไปกับมันเท่านั้น เธอหลับตาลงครู่นึง ใน ทันใดนั้นเธอก็พูดออกไปราวกับปล่อยวาง “คุณเย่ ฉัน รักงานนี้มาก แต่ฉันก็มีลิมิตของฉัน ถ้าคุณทําแบบนั้น ฉันคงต้องออกจากที่นี่”

ตอนแรกเธอคิดว่าเขาจะโกรธซะอีก คิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะเพียงแค่ยิ้มเยาะออกมา แล้วปล่อยคางของเธอ เป็นอิสระ พูดเสียงเย็นออกมา “คิดจริงหรอ? อยากขึ้น เตียงฉัน? เกรงว่าเธอคงไม่มีคุณสมบัติอะไรคู่ควรเลย”

เซี่ย หรั่นแทบจะไม่มีหวัง ถ้าเขายืนหยัดที่จะทำต่อ เธอก็ไม่มีทางสละร่างกายของเธอ แต่เธอทำได้เพียง ออกจากที่นี่

ประโยคที่ว่าเธอไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ ยังทำให้เธอ รู้ซึ้งเลยจริงๆ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เธอจะต้องได้ อยู่ที่นี่ต่อไป

เพียงหวังว่าคนที่เธออยากเจอจะมาเร็วขึ้นอีกสักนิด เธอก็ไม่ต้องอยู่รับใช้ข้างๆคุณเย่อย่างต้องระแวดระวัง อีกแล้ว

เซี่ยซีหวั่นเดินตามเขาไป เดินตามไปตามทางเดิน จนถึงหน้าประตูของห้องสุดท้าย เขายืนเอามือล้วง กระเป๋ากางเกง รอเธอเปิดประตูให้เขา
เธอก้มหน้าลงบิดลูกบิดประตู พูดเบาๆออกมา “คุณเย่ เชิญค่ะ!”

เขาเดินห้องด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ เซี่ยชีหวั่นพก ความกังวลมากมายแล้วเดินตามเข้าไป

ห้องนอนของเขาตกแต่งหรูหราคนละสไตล์กับด้าน นอกที่เป็นสไตล์ยุโรปโดยใช้สีทองเป็นหลัก แสงไฟใน ห้องที่ขมุกขมัว ผนังสีม่วงเข้ม มองดูหม่นหมอง

พื้นที่ในห้องใหญ่โต เตียงก็ใหญ่ อย่างน้อยก็น่าจะ กว้างประมาณสองเมตร สีเครื่องนอนก็มีสีดำเป็นหลัก

แสงสว่างเดียวในห้องก็คือมาจากโคมระย้าคริสทัล เหนือเตียง เพียงแต่ฐานโคมไฟระย้าก็เป็นสีดำ

มองห้องนอนที่ดูมืดมน เซี่ยชีหวั่นราวกับเจอสาเหตุ

การทำเรื่องที่ยากจะเข้าใจของคนตระกูลเย่

“ปิดประตู!” เขาออกคำสั่งเสียงดัง เซี่ยชีหวั่นกัดริม ฝีปากออกมาโดยไม่รู้ตัว แล้วหันกลับไปปิดประตู

เย่เชินหลินเอามือไปปลดเข็มขัดหนังบนเอวออก คล้ายกับตอนที่อยู่ในห้องน้ำครั้งที่แล้ว ถอดกางเกง ออกอย่างธรรมชาติ เหลือไว้เพียงกางเกงชั้นในสีดำ

เซี่ยซีหวั่นไม่กล้ามองเขา เขาเองก็ไม่ได้เปิดโชว์อะไร มากกว่าเดิม ถอดเสร็จแล้ว ก็เดินไปยังประตูที่อยู่มุม ห้อง
เธอคิดว่าเขาจะต้องไปอาบน้ำแน่ และคิดว่าเธอก็ต้อง เข้าไปรับใช้เขาในนั้นด้วย แล้วเดินตามก้าวของเขา เงียบๆ เขากลับสาดคำพูดเย็นๆออกมา “ไม่ต้องตามเข้า มา”

คำขอที่ไม่อาจเกิดขึ้นได้ของเธอ หยุดฝีเท้าโดยทันที

ในขณะที่เขากำลังอาบน้ำอยู่ เธอไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำ อะไรบ้าง และก็ไม่รู้ว่าการอยู่ทำงานกลางค่ำกลางคืนที่ ห้องของคนอื่นมันคุ้มยังไง หรือจะเป็นเหมือนนางกำนัล ในวังหลวงที่ต้องคอยเฝ้ายามน่ะหรอ?

เธอยืนอยู่ตรงนั้น สายตาถูกภาพถ่ายกลุ่มสองภาพ บนโต๊ะข้างเตียงของเขาดึงดูดเข้าไป

เดินเข้าไปดูใกล้ๆ ภาพหมู่ภาพนั้นที่ถ่ายจากที่ พระราชวังต้องห้าม เป็นภาพที่ดูเก่าหลายปี ขอบรูปมี สีเหลืองเล็กน้อย เด็กผู้ชายในรูปคงจะเป็นคนตระกูลเย่ รอยยิ้มที่ไร้เดียงสาบนใบหน้าของเขา และมีผู้หญิงคน นึงกำลังโอบเขาอย่างรักใคร่ นั่นคงจะเป็นแม่ของเขา

อีกภาพที่อยู่ใกล้กัน กับคนกลุ่มเดิม เบื้องหลังเป็น จัตุรัสเมืองเก่าของกรุงปราก เป็นที่ที่เซี่ยชีหวั่นอยากไป มาโดยตลอด

ในรูปนี้เขากำลังเม้มริมฝีปากแน่น บนใบหน้าไม่มีร่อง รอยการยิ้มอยู่เลย แม่ของเขายังคงมองเขาด้วยสายตา รักใคร่
เซี่ยซีหวั่นมองรูปอย่างเหม่อลอย ในใจคิดว่า ทำไม ถึงมีแค่รูปเขากับแม่ หรือว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขา กับพ่อไม่ดีหรอ?”

ถ้าอย่างนั้น เธอ….

คิดมาถึงตรงนี้ อยู่ดีๆก็รับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆข้างหู เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้นมา “สนใจหรอ? เป็นแค่รูปแม่ ลูกถ่ายรูปด้วยกันก็แค่นั้นเอง”

เซี่ยชีหวั่นตกใจออกมา แล้วสงบสติอารมณ์ของตน ทันที อธิบายออกมาด้วยเสียงต่ำ “ขอโทษค่ะ ฉัน ฉัน แค่ไม่รู้ว่าควรทำอะไรที่นี่ดี ก็เลยเดินดูเรื่อยๆ

สีหน้าดูไม่เชื่อของเย่เชินหลิน แต่ก็กลับไม่พูดอะไร ออกมา เพียงชี้ไปที่โซฟาที่อยู่ปลายเตียงแล้วพูดออก มา “นอน!”

เขาก็ไม่ได้บอกว่าตอนกลางคืนต้องทำอะไรบ้าง เธอ มักจะคิดว่าเขาทำเหมือนกับครั้งที่แล้วตอนที่เขาหาว่า เธอยั่วยวนเขา บางทีอาจจะต้องการให้พรุ่งนี้เธอโดน กลุ่มผู้หญิงเขม่นเอาแน่

และแน่นอนว่าพวกเธอไม่ทำให้เธอผิดหวังแน่ ถ้าเขา ได้รังแกผู้หญิงคนนึงแบบนี้คงรู้สึกสนุกมากสินะ เธอ เองก็จะไม่ทำให้เขาผิดหวังเหมือนกัน
เธอนอนลงบนโซฟาตัวนั้น เขาเองก็นอนลงบนเตียง กว้างของเขาเช่นกัน เพิ่งได้รู้จักกันสองวัน มันแปลก มากที่เรามาอยู่ห้องเดียวกัน บางทีเขาอาจจะเคยชินที่ มีคนอยู่คอยปรนนิบัติ เขาถึงได้ถอดเสื้อผ้าต่อหน้าเธอ ได้อย่างธรรมชาติแบบนั้นได้ แต่เธอกลับไม่ชินเลยสัก นิดที่ต้องอยู่ใกล้ชิดกับชายแปลกหน้าแบบนี้

เขาเป็นเหมือนกับปีศาจตนหนึ่ง ที่ทำให้เธอคิดว่าเขา เป็นเหมือนแมวที่คอยจับหนูตัวหนึ่ง ที่มีแผนคอยแกล้ง เธอ มันน่าสนุกขนาดนั้นเลยหรอ?

เย่เชินหลินที่ดูเหมือนหลับลึกไปแล้วแต่ที่จริงแล้วก ลับยังคงตื่นตัวอยู่ คอยแอบดูทุกการเคลื่อนไหวของ เธอตลอด

เขารู้ว่าคู่แข่งของพ่อที่เป็นหอการค้าแห่งมณฑลฝั่ง นั้นส่งคนเข้ามาแทรกซึมอยู่รอบตัวเขา ไม่มีอะไรมาก ไปกว่าการที่ต้องการเก็บหลักฐานที่ไม่เป็นผลดีกับ พ่อของเขา เพื่อต้องการที่จะโค่นล้มเขา ในวิดีโอก็ได้ ยืนยันกับเขาแล้วว่า คนที่ถูกส่งเข้ามาก็คือผู้หญิงที่ กำลังนอนอยู่บนโซฟาในตอนนี้ เพราะแค่มองเธอก็ดู ออกว่าไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา ไม่เหมือนกับฟางลี่น่าแบบ นั้น ที่เข้าหาเขาก็เพื่ออยากแต่งเข้าบ้านคนรวย

ทั้งคืน เขาไม่ได้สั่งอะไรออกมา เซี่ยซีหวั่นยังคงคุม สติเอาไว้ ไม่กล้านอนหลับ แต่ก็ง่วงมากจริงๆ เลยคิดจะ จีบสักพักนึง

หลังจากที่ฟ้าสว่างแล้วเย่เชินหลินก็ตื่นขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน เธอพบว่าแท้ที่จริงแล้วยามที่ไม่มีใครหลาย คนคอยจับจ้อง เขาเองก็ไม่ชอบให้ใครมาคอยดูแล เธอ อยู่ข้างๆเขา แต่กลับดูเป็นส่วนเกิน แทบจะไม่มีอะไรทำ เลยสักอย่าง

“คุณเย่ ใกล้จะถึงเวลารวมตัวกันแล้ว ฉันกลับไปเขต คนงานได้แล้วใช่มั้ย?” เธอพูดออกมาเบาๆ

“ไม่ได้!”

เขาจงใจ! ท่านพ่อบ้านหนุ่มคนนี้ทำไมถึงได้โหดร้าย แบบนี้กัน?

เธอทําได้เพียงทําตามเขา รอเขาล้างหน้าแปรงฟันจน เสร็จ แล้วตามเขาไปห้องออกกำลังกาย

เมื่อถึงหกโมงตรง หน้าประตูในเขตของคนงานสาวใช้

ทุกคนก็ได้มารวมตัวกัน

ท่านพ่อบ้านเงยหน้าถามออกมาว่าเซี่ยชีหวั่นไปไหน จ้าวเทียนอั้ยพูดเสียงหลง “ไม่ทราบค่ะ ท่านพ่อบ้าน เมื่อคืนทั้งคืนก็ไม่กลับมา ไม่รู้ว่าไปนอนบนเตียงผู้ชาย คนไหนไปซะแล้วค่ะ”

ไม่ได้กลับไปทั้งคืน นี่จะเป็นข่าวที่จะกระจายกันไป ทั่ว ฟางลี่น่าและซุนเหมิงเหมิงแอบคิดในใจว่าอย่าเป็น เตียงของคุณชายใหญ่ก็แล้วกัน

ภายใต้การนำของท่านพ่อบ้าน กับพวกเธอก็ยังเป็นกฎเดิม เมื่อเรียงแถวเสร็จแล้วก็มุ่งหน้าไปห้องออก กำลังกาย

คนกลุ่มหนึ่งกำลังก้าวเข้าประตูไป ได้ยินเย่เชินหลิน พูดกับเซี่ยซีหวั่นพอดี เสียงไม่ดังไม่เบา แต่ก็ทำให้คน ทุกคนสามารถได้ยินได้พอดี

“เมื่อคืนบริการของเธอยังพอใช้ได้ แต่ต่อไปถ้าไม่มี คำสั่งของฉัน ก็ไม่ต้องเข้าไปในห้องนอนของฉันตาม อำเภอใจอีก ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่ชอบจู่โจมเข้าหา

พระเจ้า แท้ที่จริงแล้วเธอก็นอนกับคุณชายใหญ่แล้ว จริงๆหรอ?

ในใจของผู้หญิงทั้งสามคนก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมา จึงเกิด จุดประกายความเกลียดชังขึ้นมาทันที อดไม่ไหวที่ อยากจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ

แม้ว่าเซี่ยชีหวั่นจะคาดการณ์เอาไว้แล้ว เขาก็ทิ้งเธอ แบบนี้เอาไว้กับสิงโตหิวโซเหล่านี้ หูก็แง่ฟังสิ่งที่เขาพูด ออกมา ภายในใจของเธอก็ยังมีความไม่พอใจและไม่ เศร้าใจจนพูดไม่ออก

โทนเสียงของเย่เชินหลินเย็นยะเยือก ฟังดูเหมือนคน กำลังโกรธ ท่านพ่อบ้านรีบเข้ามาต่อว่าเซี่ยชีหวั่น เพื่อ ลดแรงโกรธของเขาลง