ตอนที่ 7 ไม่อยากเอาจริงหรอ

“ปั๊บ…” แล็ปท็อปของเขาถูกพับเก็บ ภัสกรณ์เอนหลัง พิงเก้าอี้ รอยยิ้มที่มุมปากแฝงไปด้วยเลศนัย แววตาดู ลึกลับน่าค้นหา เขาปลดกระดุมเสื้อออก เผยให้เห็นแผง อกหนากว้างอันแข็งแกร่งสมชายชาตรี

มุกมณีหน้าแดงกร่ำเป็นลูกตำลึง เธอมองว่าการกระ ทำของภัสกรณ์เป็นการเชื้อเชิญให้เธอเข้าไป ถึงเวลา สนุกแล้วสินะ

เธอเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานใหญ่ของภัสกรณ์

มุกมณีมองภัสกรณ์อย่างลุ่มหลง ผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้ง รวยขนาดนี้ ถ้าเธอจับเขาไว้ได้ ก็คงจะสบายไปทั้งชาติ ไม่ต้องทนอยู่ในกระท่อมซอมซ่ออีกต่อไป

แต่ว่า ภัสกรณ์ไม่แตะต้องเธอแม้แต่น้อย เขายังคง เอนหลังพิงเก้าอี้อย่างสบายใจ แม้ปากจะยิ้ม แต่แวว ตาคู่นั้นช่างเยือกเย็นเหลือเกิน

มุกมณีเริ่มหวั่นใจ เธอนั่งลงบนตักของภัสกรณ์

เขาโอบตัวเธอเอาไว้ และจ้องมองใบหน้าของเธอนิ่ง ก่อนจะเม้มปากแน่นอย่างครุ่นคิด

มุกมณีหน้าแดง ดวงตาเปล่งประกายด้วยความพอใจ
ภัสกรณ์ค่อนข้างพิถีพิถันเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิง ถ้า ไม่ใช่ดาราดังหรือสาวพรหมจรรย์ล่ะก็ เขาไม่มีวันแล แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ สาวสวยเซ็กซี่อย่างเธอ จะทำให้ เขาหลงจนโงหัวไม่ขึ้นเอง

มุกมณีบิดสะโพกไปมาอย่างเชิญชวน มือบางลูบไล้ ไปทั่วแผงอกกว้างของภัสกรณ์ แต่เขาก็ไม่มีท่าทีตอบ สนองใดๆ ทำให้มุก มณีร้อนใจ เธอก้มลงไปจนริมฝีปาก อวบอิ่มสีแดงระเรื่อแนบชิดกับใบหูของเขา แล้วกระซิบ ว่า “คุณภัสกรณ์ ไม่อยากได้จริงๆ เหรอคะ”

ทันใดนั้น ผมลอนยาวของเธอก็ถูกมือหนายึดไว้ แน่น แน่นจนเธอรู้สึกเจ็บ

ดวงตาเธอเบิกโพลงด้วยความตกใจ ใบหน้าอัน หล่อเหลาของภัสกรณ์อยู่ใกล้เธอแค่เอื้อม ใกล้แค่ไม่กี่ มิลลิเมตร ใกล้จนแทบจะหายใจรดต้นคอกันอยู่แล้ว

มุกมณีกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง เธอก็ถูกภัสกรณ์ หิ้วขึ้นมา สายตาอันเย็นชาของเขาจ้องไปที่ดวงตาเธอ แล้วพูดว่า “ออกไปซะ”

ตาเธอยิ่งเบิกโตขึ้นอีก นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงเป็น แบบนี้ไปได้

เมื่อกี้ภัสกรณ์ไม่ได้ถูกเธอหลอกล่อจนหลงใหลไป แล้วเหรอ แล้วทำไมถึงไล่ให้เธอออกไปล่ะ นี่เธอไม่ได้ ฟังผิดไปใช่ไหม
มุกมณีถึงกับหน้าซีดเผือด ภัสกรณ์ดึงผมเธอแรง ขึ้นอีก แล้วจับเธอโยนไปที่โซฟาตัวใหญ่ที่อยู่ติดผนัง

เขาหยิบสมุดเช็คขึ้นมาจากโต๊ะทำงาน เขียนตัวเลข อะไรสักอย่างลงไป ภัสกรณ์โยนเช็คใบนั้นใส่หน้ามุก มณี พร้อมออกปากไล่เธอเสียงดัง คำพูดที่ฟังดูเย็นชา ไร้หัวใจ “ไสหัวออกไป เดี๋ยวนี้”