ตอนที่11 เป็นเมียเก็บ

ผ่านวันหยุดสุดสัปดาห์ที่มีความสุขในโรงเรียน

วันจันทร์มีคลาสเรียนไม่มากนัก จรินทร์กะจะออกไป หางานพาร์ทไทม์ทำ พอเดินลงมาจากหอพักปุ๊บก็ได้พบ กับจตุภูมิปั๊บ

จรินทร์เดินไปข้างหน้าโดยที่ไม่เหลียวมองเลย จตุภูมิ ก็ตามมารั้งเธอเอาไว้ แต่ครั้งนี้เขาเหมือนจะมองสีหน้า อารมณ์และปรับตัวให้เหมาะสมมากขึ้น และไม่ได้ลงมือ กับเธอโดยตรง เขารู้ว่าจรินทร์อาละวาดขึ้นมานั้นน่า กลัวมาก เขากลัวว่าจะเกิดการทุบตีกันก็ได้

“จรินทร์ พวกเราลองมาพูดคุยกันดีๆได้ไหม?” จตุภูมิ ได้ทบทวนอย่างละเอียดมาหลายวันแล้ว แต่ก็ยังรู้สึก ตัดใจไม่ได้ เขาจะต้องกอบกู้กลับคืนมาให้ได้

“ไม่มีอะไรที่จะต้องพูดคุยกันแล้ว” จรินทร์นั้นรำคาญ คนแบบจตุภูมิมากเลย ทำแล้วก็คือทำแล้ว แต่ทำไมถึง ไม่กล้าที่จะรับผิดชอบ แล้วยังไม่ยอมรับความเป็นจริง ที่เกิดขึ้นอีก

ตอนที่เธอรู้ว่าจตุภูมิเริ่มทรยศเธอครั้งแรก เธอต้อง หลบไปร้องไห้เองตั้งหนึ่งคืน พอวันที่สองก็โทรศัพท์ไป หาจตุภูมิพร้อมทั้งบอกเลิกเขา

เธอไม่เสียใจใช่ไหม? เสียใจซี เธอตัดใจได้ไหม? แน่นอนว่าตัดใจไม่ได้ แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วละตั้งแต่ที่จตุภูมิเริ่มทรยศเธอ พวกเขาก็ถึงวาระที่ไม่ สามารถอยู่ด้วยกันได้อีกแล้ว

“ขอโทษนะจรินทร์ ฉันรู้สึกผิดมากๆเลยนะ เธอ สามารถให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหม? ฉันสัญญาว่าจะ ไม่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกแน่นอน” จตุภูมิสาบานต่อฟ้า ในขณะที่พูดอยู่นั้นก็ยังปนด้วยน้ำเสียงร้องไห้

“จตุภูมิ ถ้านายรู้ว่ามันผิด ก็อย่ามาก่อกวนกันอีกเลย ไม่ใช่ว่าความผิดทั้งหมดแค่พูดคำว่าขอโทษก็เหมือน กับว่าจะไม่มีได้เรื่องอะไรเกิดขึ้น ฉันไม่สามารถให้อภัย นายได้ แต่ว่าฉันก็จะไม่โทษนาย หลังจากนี้นายไม่ต้อง มาหาฉันอีกแล้วนะ”หัวใจของจรินทร์เหมือนถูกคนขยี้ ซ้ำๆอย่างแรง ซึ่งเธอก็เจ็บจนเกือบจะกั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ อยู่

ภาพที่อยู่กับจตุภูมิมันแล่นในหัวเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้ความสุขทั้งหมดได้แตกสลายไปหมดแล้ว พวก เขาไม่สามารถกลับไปเป็นแบบนั้นได้อีกต่อไปแล้ว

“ไม่ ฉันจะไม่ยอมเลิกกับเธอ จรินทร์ ฉันไม่เห็นด้วยที่ จะต้องเลิกกัน ฉันจะอยู่กับเธอนะ ไม่เคยที่จะทำเกินไป เลย เธอไม่สามารถตอบสนองความต้องการของฉันเลย ฉันก็เลยต้องไปหาคนอื่นเพื่อปลดปล่อยความต้องการ ให้กับร่างกาย มันไม่ได้มากเกินไปนะ อย่างนั้นฉัน สาบานก็ได้ ถ้าหลังจากที่แต่งงานกับเธอแล้ว ฉันจะไม่ ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนอีกเลยนะ?” จตุภูมิไม่เข้าใจ เลยว่าทำไมเรื่องแค่นี้ จรินทร์ก็ยังจะคิดมากไม่ยอม ปล่อยไปสักที และปฏิเสธที่จะให้อภัยเธอมาโดยตลอด
จรินทร์รู้แล้วว่าพวกเขาสองคนนั้นมีมุมมองที่ต่างกัน และไม่คิดที่จะสนทนาพูดคุยกับความผิดหรือถูกในด้าน นี้ของจตุภูมิ

เธอเพียงแค่พูดว่า: “นรมนคือคนที่ช่วยปลดปล่อย ความต้องการให้กับนายได้ เธอคือพี่สาวของฉัน คือพี่ สาวที่พ่อเดียวกันแต่คนละแม่ของฉัน!”

จตุภูมิเหมือนถูกฟ้าผ่า ร่างกายของเขาหยุดนิ่งอยู่กับ

ที่

นรมนรู้ว่าเขาต้องแยกจากกัน จตุภูมิเดินไปได้ไม่กี่ ก้าวก็รู้สึกตัวขึ้นมาและรีบวิ่งไปไล่ตามทันที

“ขอโทษนะจรินทร์ ฉันไม่รู้จริงๆว่าเขาคือพี่สาวของ เธอ ขอโทษนะ!” จตุภูมิรู้สึกเสียดายขึ้นมาแล้ว รู้สึก เสียดายและเกลียดตัวเองจนอยากจะตบหน้าตัวเองสัก ทีสองที นอกจากคำว่าขอโทษเธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูด อะไรอีกแล้ว

ถ้าหากเป็นผู้หญิงที่แปลกหน้าถ้าเรื่องนี้ก็จะผ่านไป จรินทร์ก็อาจจะลืมมันไปก็ได้ แต่ว่าตอนนี้จรินทร์พึ่งจะ บอกเขา ว่าผู้หญิงคนนั้นคือพี่สาวของเธอ เรื่องนี้ก็จะ ไม่มีวันที่จะผ่านพ้นไปได้เลย

“เธอไม่ต้องมาขอโทษฉัน จริงๆนะ สองเดือนกว่าๆ นี้ ฉันก็เริ่มที่จะยอมรับเรื่องที่เธอหักหลังฉันแล้วละ และในเวลาที่ฉันจะบอกเลิกกับเธอนั้น ฉันก็ไม่เคยคิด ที่จะยุ่งเกี่ยวกับเธออีกต่อไปแล้ว” แต่ว่าก็ผ่านไปนานพอสมควรเลยตอนนี้จรินทร์คิดว่าตอนที่นรมนนำเอา รูปภาพที่ไม่น่าดูมาให้เธอดูนั้น หัวใจของเธอก็ยังคง เจ็บปวดเหมือนกับว่ากําลังจะตาย

แต่ก็ไม่เป็นไร รอยแผลเป็นแบบนี้ ถ้าเวลานานแล้วก็ จะไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป

“จรินทร์ เธออย่าไปเลยนะ อย่าเลิกกับฉันได้ไหม? ถ้าหากฉันรู้ว่าเขาคือพี่สาวของเธอ ฉันจะไม่มีวันที่จะมี ความสัมพันธ์แบบนั้นกับเธอแน่นอน จรินทร์ ความรู้สึก สองปีของพวกเราละ เธอไม่ควรบอกว่าเลิกก็คือเลิกเลย นะ ฉันไม่สามารถที่จะยอมรับได้!” ในครั้งนี้จตุภูมิได้ ร้องไห้ออกมาเลย และยังคุกเข่าลงต่อหน้าของจรินทร์

เขาเสียใจ โศกเศร้ามาก และจะต้องทำให้จรินทร์ เปลี่ยนใจกลับมาคืนดีกับเขาถึงจะช่วยลดความเจ็บ ปวดในหัวใจลงได้

“จตุภูมิ ลุกขึ้นมานะ อย่าให้ฉันต้องดูถูกนายมากไป กว่านี้นะ!” จรินทร์เห็นที่เขาคุกเข่าลง มันเป็นอะไรที่น่า ผิดหวังมากจริงๆ

เธอก็เสียใจแล้วละ ทำไมถึงหน้ามืดตามัวมากที่ไป ตกหลุมรักเขาเข้าละ? เฉพาะนั้นอยากดูคนแค่ภายนอก อย่าใจเต้นเพียงเพราะเห็นว่าเขาหน้าตาดี หลังจากนี้ คงต้องเตือนตัวเองแล้วละ คนเลวแบบนี้ขอให้พบแค่คน เดียวในชีวิตก็พอละ

“จรินทร์ เธออย่าทำเหมือนไม่มีเยื่อใยแล้วได้ไหม?พวกเรายังสามารถที่จะเริ่มต้นกันใหม่ได้นะ หลังจากนี้ ฉันสาบานว่าจะรักเธอแค่คนเดียว” สภาพที่จตุภูมิร้อง ห่มร้องไห้นั้น มันช่างน่าเกลียดเหลือเกิน

ในบางครั้งที่มีคนเดินผ่านนั้น ต่างก็ทําหน้าอย่างน่า สงสัยกัน ยังมีบางคนที่อยากจะเอาโทรศัพท์มือถือขึ้น มาถ่าย แต่กลับถูกจรินทร์มองค้อนกลับไปหมดเลย

“มันเป็นไปไม่ได้แล้วละ จตุภูมิถ้านายยังไม่ลุกขึ้นอีก ก็คุกเข่าไว้อย่างนั้นเลย ฉันขี้เกียจที่จะจัดการกับนาย แล้ว จรินทร์สะบัดออกจากจตุภูมิ และเดินไปโดยไม่ แม้แต่ที่จะหันกลับมามองเลย

จตุภูมิยังคงคุกเข่าอยู่ที่เดิมและยังร้องไห้อยู่ ร้องไป ได้สักพักฝนก็เริ่มตกลงมา เขาก็ยังคงไม่ลุกขึ้น ยังคง คุกเข่าอยู่อย่างนั้น

จนกระทั่งถึงตอนที่เพื่อนร่วมห้องของเธอเลิกเรียน และมาหาเขาไปกินข้าว ถึงได้ดึงเขาออกไปจากตรงนั้น

พอกลับมาถึงหอพัก จตุภูมิไปยืนที่ระเบียงและโทร ติดเบอร์โทรศัพท์มือถือของนรมน

“เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมว่าฉันคือแฟนของจรินทร์ จึงเริ่มตีตัวเข้าหาฉันใช่ไหม?” จตุภูมิไม่ได้โง่ จากหลัง ถูกจรินทร์ทำลายไปแล้ว บวกกับทัศนคติที่นรมนมีต่อ เขา เขาก็สามารถที่จะรู้ประเด็นสำคัญของเรื่องนี้ได้ ทันทีเลย
“ ใช่แล้ว มีครั้งหนึ่งฉันเห็นนายกับจรินทร์อยู่ด้วย กัน รู้สึกว่านายดูดีไม่น้อยเลย ก็เลยแกล้งตีตัวเข้าใกล้ นาย จตุภูมิ ตอนนี้นายก็พึ่งจะรู้หรอ มันสายไปหน่อย ไหมนะ?” นรมนไม่ตกใจเลยสักนิดเดียว ที่จตุภูมิได้รับรู้ ความจริง เรื่องนี้สวรสก็คิดได้ตั้งแต่แรกเลย และยังคิด หาวิธีในการจัดการได้เรียบร้อยแล้ว

“นรมน เธอทำเกินไปแล้วนะ ฉันกับเธอเคยมีความ แค้นอะไรกันอะ?” จตุภูมิพูด

“นายยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม? ได้กันแล้วจะลืมกันง่ายๆ เลยหรอ?” นรมนหัวเราะพร้อมถามกลับ: “อะไรนะ? ถูก จรินทร์จับได้แล้วใช่ไหมละ พวกเธอทั้งสองทะเลาะและ เลิกกันแล้วใช่ไหม?”

“ฉันจะไม่เลิกกับเขาหรอก หลังจากนี้เธอกับฉันอย่า ได้ติดต่อกันอีกเลย” จตุภูมิโทรศัพท์ไปในครั้งนี้ เพื่อที่ จะยืนยันคำพูดของจรินทร์

ตอนนี้เขารู้หมดแล้ว แต่ก็เพื่อจรินทร์ เขาก็ควรจะ ต้องตัดความสัมพันธ์กันนรมนแล้วละ

นรมนนั่นไม่รีบร้อนเลยสักนิด ยังหัวเราะพร้อม พูด:”นายคงจะคิดว่าจรินทร์เลิกกับนายก็เพราะฉันงั้น หรอก?

“เธอหมายความว่าไง?”จตุภูมิถามกลับ

นรมนยังไม่ได้ตอบคําถามนั้นจตุภูมิก็นึกขึ้นมาได้ทันทีว่าก่อนหน้าผู้ชายคนนั้นเคยตีเขาเพื่อจรินทร์และ ยังได้รับเชิญจากมหาวิทยาลัยให้กล่าวสุนทรพจน์ ตอน นั้นเขาลาจึงไม่ได้ไปโรงเรียน และยังไม่รู้จักตัวตน ฐานะแบบทางการของปรพลเลย

แต่เขารู้แล้ว ความสัมพันธ์ของผู้ชายคนนั้นกับจรินทร์ นั้นไม่ธรรมดาแน่นอน

“ไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว ไม่ติดต่อก็คือไม่ติดต่อ บ๊ายบายนะ”นรมนพูดจบก็กำลังจะวางสาย

จตุภูมิรีบตะโกนหยุดเธอ “นรมน เธอรู้ไหมว่าผู้ชาย ที่อยู่กับจรินทร์คือใคร? พวกเขาอยู่ด้วยกันตอนไหน หรือ? หลังจากที่บอกเลิกกับฉันแล้วหรือก่อนที่จะบอก เลิกกับฉัน?”

นรมนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ และทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ ว่าคนที่เป็นไปได้ที่จะอยู่กับจรินทร์นั้นคงจะคือปรพล

“ผู้ชายคนไหน? เธอยังมีผู้ชายคนอื่นอีกหรอ?” นรมน ทำเป็นพูดอย่างตกใจว่า“งั้นฉันก็คงไม่รู้แล้วละ ความ สัมพันธ์ของฉันกับเธอไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เธอเป็นผู้ หญิงนอกสมรส ตั้งแต่เด็กก็มีความฟุ้งเฟ้อ ใครจะไป รู้ว่าเลิกกับนายแล้วคงจะเป็นเพราะนายไม่ตรงตาม เงื่อนไขของเขาเลยทำให้เธอไม่เข้าเข้าตาละมั้ง!

จตุภูมิได้ยินคำพูดนั้น หัวใจเขาก็เย็นลงไปชั่วคราว

“เธอหมายความว่า จรินทร์เป็นเมียเก็บหรือ?” ผู้ชายคนนั้นสูงดูเป็นผู้ใหญ่ และยังเป็นผู้ประสบความสำเร็จ ที่ถูกทางมหาวิทยาลัยเชิญกลับมาให้กล่าวสุนทรพจน์ แน่นอนว่าตรงตามเงื่อนไขทุกอย่างที่สามารถเลี้ยงดู นักศึกษาสาวได้อีกด้วย

“ฉันไม่เคยพูดนะ เธอเป็นคนพูดเอง พอได้แล้ว ฉันไม่ อยากพูดกับคนไร้สาระแบบเธอแล้วละ วางละนะ”นรมน พูดจบก็วางสายทันที

จตุภูมิบีบโทรศัพท์มือถือ ด้วยแรงที่มามากเกินไป นิ้ว มือนั้นขึ้นสีขาวโดยไร้เลือด