ตอนที่9ผู้หญิงของฉัน

“ไม่ได้ไม่ได้! “จตุภูมิที่ได้สติกลับมาก็ดึงรั้งจรินทร์ ไว้”ผมไม่ยอมรับคุณยังไม่ทันได้ฟังผมอธิบายอะไรเลย ผมกับนรมนไม่ได้มีอะไรกันพวกเราไม่เคยอยู่ด้วยกัน คุณจะมาบอกเลิกผมด้วยเรื่องเล็กๆแบบนี้ไม่ได้ไม่ใช่ว่า พวกเราเคยคุยกันไว้ว่าเรียนจบจะแต่งงานกันงั้นหรอ”

จตุภูมิชอบจรินทร์จริงๆถึงแม้ว่าเขาจะมีอะไรกับนร มนก็ตามเขาก็ไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่าจะเลิกกับจรินทร์

“เรื่องเล็กๆอย่างงั้นหรอ”จรินทร์ตกใจ”จตุภูมิคุณพูด ออกมายังเป็นคนอยู่ไหมคุณขึ้นเตียงกับเธอไปแล้วคุณ จะมาบอกฉันว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆงั้นหรอ”เธอพูดแล้ว อยากจะผลักจตุภูมิออกไปแต่ว่าแรงของจตุภูมิเยอะ กว่าเธอไม่สามารถดึงออกได้

“ผมขีดเส้นความสัมพันธ์กับเธอชัดเจนหลังจากนั้นก็ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันผมสัญญาว่าจะไม่ติดต่อกับเธอ อีกคุณช่วยทำเหมือนเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนได้ ไหม”จตุภูมินอกจากจะไม่ยอมปล่อยจรินทร์เขายังรั้ง เธอไว้ในอ้อมแขน

จรินทร์รู้สึกอยากจะอาเจียน“คุณปล่อยฉันนะ!

“คุณดูสิคุณก็เป็นแบบนี้ผมจับคุณนิดหน่อยก็ไม่ได้ ผมก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งนะแค่ไปหาคนที่ช่วยระบายไ มันผิดนักเหรอ?”

จรินทร์ตกใจกับคำพูดของจตุภูมิมากจนไม่รู้จะพูด อะไรออกมาดี
จตุภูมิเริ่มตามจีบเธอมาตั้งแต่มัธยมปลายจนเข้า มหาวิทยาลัยเธอถึงได้ยอมเป็นแฟนด้วยพวกเขาอยู่ ด้วยกันมาหนึ่งปีเกือบๆจะสองปีแล้วเธอมักจะคิดว่าเขา เป็นคนอบอุ่นอ่อนโยนเป็นคนคิดบวกแต่ที่เห็นในตอนนี้ เป็นจตุภูมิที่ต่างจากภาพจำของเธอ

“ปล่อยฉันถ้ายังไม่ปล่อยฉันจะตะโกนว่าจะโดน ข่มขืน! “จรินทร์ดิ้นรนหลังจากฟังเหตุผลของจตุภูมิ เธอคิดว่าเข้าใกล้เขาก็รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนแล้ว

จตุภูมิคิดจะรั้งเธอไว้ด้วยอ้อมแขนของเขาเพราะเธอ การดิ้นรนของเธอไม่มีทางสำเร็จเขาจะเข้ามาจูบเธอ

จรินทร์โกรธจนแทบกระอักกลับตัวไปยกหัวเข่าขึ้น ไปที่เป้าของจตุภูมิ

จตุภูมิเจ็บจนจุกแต่ก็ไม่ยอมปล่อยจรินทร์และยังรู้สึก โกรธเธอขึ้นมาแล้วด้วยมือหนึ่งรวบมือทั้งคู่ของเธอไว้ อีกมือยกขึ้นมาจะตบหน้าเธอ

รู้ว่าหลบไม่ทันจรินทร์ก็ปิดตาแน่นรอรับความเจ็บ ปวด

“โอ๊ย! “หูได้ยินเสียงร้องดังขึ้นจากนั้นมือที่จับไว้ก็ คลายออกจากนั้นก็ได้ยินเหมือนเสียงของหนักตกกระ ทบพื้น

จรินทร์ลืมตามองยังไม่ทันมองเหตุการณ์ได้ชัดเจนก็ โดนมือหนึ่งดึงไปเธอตกลงไปในอ้อมกอดที่กว้างขวาง
“ไม่ต้องกลัวไม่มีอะไรแล้ว”เสียงทุ้มต่ำของปรพลดัง ขึ้นข้างหูเธอความอบอุ่นอ่อนโยนราวกับเป็นภาพลวงตา

“คุณปู่แกเป็นใครกันวะ?ใครให้แกมายุ่งเรื่องนี้ปล่อย แฟนของฉันเดี๋ยวนี้”จตุภูมิโดยต่อยที่หน้าไปหนึ่งครั้ง จนปากแตกพูดแต่ละคำออกไปก็รู้สึกเจ็บ

เขาลุกขึ้นมาเพื่อไปดึงจรินทร์ออกจากปรพล

ปรพลเบี่ยงตัวไปด้านข้างยกเท้าขึ้นและทำให้จตุภูมิ ล้มลงไปกับพื้นอีกครั้ง

จรินทร์เงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมแขนของปรพลเจอเข้า กับคางโค้งมนที่สวยงามของเขาทำไมคนคนนี้ถึงสูงนัก นะ!

“อะแฮ่ม……………คุณปล่อยฉันก่อน”จรินทร์มอง สักพักก็รู้สึกตัวเหมือนจะสติหลุดไปรู้สึกเขินอายเล็ก น้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของปรพล

ปรพลปล่อยเธอเห็นเธอเดินไปหาจตุภูมิที่อยู่บนพื้น สีหน้าของเขาก็มืดมน

ตอนที่เขามาถึงจรินทร์กับจตุภูมิก็โต้แย้งกันแล้ว ไม่ต้องเสียเวลารอให้อะไรปรากฏก็รับรู้ได้ถึงความ สัมพันธ์ของคนทั้งสอง

แค่นี้ก็รับรู้ได้แล้วว่าจรินทร์เลือกเขาก็เพราะว่าผู้ชาย คนนี้คือแฟนหนุ่มของเธอที่นรมนไปหลับนอนด้วยเธอแค้นใจจนต้องการนอนกับคู่หมั้นของนรมนถึงแม้ว่า สุดท้ายจะไม่สำเร็จก็ตาม

เมื่อจรินทร์เดินไปถึงด้านหน้าของจตุภูมิคนด้านหลัง คิดว่าเธอจะช่วยเขาจึงยื่นมือขึ้นไปหาเธอโดยอัตโนมัติ

แต่ผลกลับเป็นเธอไม่ช่วยเขาอีกทั้งยังยกเท้าขึ้นเตะ ไปที่ท้องของเขา

“คุณมันเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวหน้าไม่อายคิดว่ามารดา ราคาถูกงั้นหรอจตุภูมิฉันจะบอกคุณสักอย่างนะหลัง จากนี้ถ้าคุณเห็นให้คุณเดินไปให้ไกลไม่อย่างนั้นฉันจะ ฆ่าคุณให้ตาย”จรินทร์ไม่ได้แรงเยอะแต่เท้าที่เตะไปก็ แรงมากพอที่จตุภูมิจะทำให้เจ็บได้

จตุภูมิกุมท้องไว้ร่างกายคูงอเจ็บจนพูดไม่ออก

หลังจากพูดขู่เสร็จจรินทร์ก็หันกลับไปพูดกับปร พล”เราไปกันเถอะ!”

“คุณจำคำที่เธอบอกไว้ให้ขึ้นใจนะถ้าเกิดผมรู้ว่าคุณ ยังต้องให้ผู้หญิงของผมลงไม้ลงมือเองอยู่อีกผมจะ ทำให้คุณเสียใจไปจนตาย”ปรพลพูดเสร็จบังคับดึงจริ นทร์ออกไป

เขาเดินนำหน้ามุมปากยกขึ้นเล็กน้อย

ในตอนที่เขาเห็นจตุภูมิบังคับจรินทร์เขานึกอยากจะ ฆ่าอีกฝ่ายให้ตายแต่ตอนนี้เขารู้สึกอยากขอบคุณจตุภูมิถ้าหากจตุภูมิไม่ทำตัวน่ารังเกียจเขาจะได้พบกับ เด็กน้อยคนนี้ได้อย่างไรกัน

“พอแล้วพอแล้วคุณปรพลคุณปล่อยมือฉันเถอะเรา ออกมาไกลแล้วนะ”จรินทร์คิดว่าที่ปรพลดึงเธอออกมา เพราะช่วยเธอรักษาหน้าตาของปรพลตอนนี้ก็เดินออก มาไกลแล้วมือก็มีเหงื่อออกน่าจะควรปล่อยได้แล้ว

ปรพลไม่พูดอะไรยังคงดึงจรินทร์ตรงเข้าไปใน ห้องน้ำเอามือของเธอไปรองใต้น้ำเขาช่วยล้างมือของ เธอด้วยความอ่อนโยน

จรินทร์ตกใจมาก

ผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างคุณปรพลคงไม่มีอะไรผิด ปกติใช่ไหม?

“จำสถานะของคุณตอนนี้ด้วยคุณเป็นว่าที่ภรรยาของ ผมนอกจากผมผู้ชายคนไหนก็ไม่สามารถแตะต้องคุณ ได้”คนที่ดูผิดปกติพูดขึ้นมา

จรินทร์กลืนน้ำลายถามเสียงแผ่ว“คุณปรพลไม่ใช่ว่า คุณถลำลึกกับการแสดงไปหรือเปล่า?”

การแต่งงานของพวกเขาเป็นแค่ประโยชน์ทางธุรกิจ ไม่ใช่หรือ?ตอนนี้เหมือนกับว่ากำลังโดนหึงหวงอย่างไร อย่างนั้นมันทำให้คนนึกประหลาดใจ

“สาวน้อยแม้จะเป็นการแสดงก็ต้องจริงจังคุณควรรู้สถานะของผมรวมไปถึงผลกระทบที่มีต่อบ้านไกล ดอนให้มากแค่ความประมาณเพียงเล็กน้อยก็อาจทำให้ เรื่องแตกได้ครั้งหน้าผมไม่ต้องการเห็นคุณอีกครั้งใน หนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งว่ามีข่าวฉุดดึงกับผู้ชายคนไหน อีก”ปรพลช่วยเธอล้างมีแล้วยังเอากระดาษทิชชูมาเช็ด อย่างระมัดระวัง

ทำให้คนอย่างปรพลมาดูแลขนาดนี้ได้มีตั้งกี่คนกัน ที่ใฝ่ฝันถึงแต่ไม่สามารถทำได้?แต่จรินทร์ไม่ได้อยู่ใน สภาวะนั้นไม่ทันได้รู้สึกอะไรทุกอย่างก็เสร็จแล้ว

“ไม่มีทางแน่นอนครั้งนี้มันนอกเหนือความคาดหมาย ถ้าเขายังจะกล้ามาแตะต้องฉันอีกฉันจะฉีกเขาแน่จริ นทร์แสดงความคิดเห็นออกมา

ปรพลเห็นเธอเป็นแบบนั้นก็เบี่ยงศีรษะไปอีกด้านใช้ กำปั้นปิดบังรอยยิ้มของเขา

ช่างไม่ดูความสามารถของตัวเองสักนิดแล้วยังจะคำ โหดร้ายอย่างการฆ่าอีก

“ไปเถอะผมจะไปส่งคุณกลับ”จรินทร์เป็นแบบนี้ปร พลยังไม่ไว้ใจที่จะปล่อยให้เธอกลับคนเดียว

จรินทร์ไม่ได้บอกว่าตัวเองพักอยู่ที่มหาลัยวิทยาลัย ประจวบกับพรุ่งนี้เป็นวันหยุดพอดีแล้วเธอก็อยากกลับ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยจึงไม่คัดค้านที่ปรพลจะไป ส่งเธอ
เมื่อถึงประตูบ้านเกตุทัตจรินทร์ยังไม่ได้ชวนให้ปร พลเข้าไปในบ้านไม่รู้ว่าสถานการณ์ภายในเป็นอย่างไร แล้วก็ไม่อยากให้คนนอกเข้าไปให้เป็นที่ขายหน้า

“ผมจะเข้าไปส่งคุณข้างใน”ปรพลรู้ว่าจรินทร์อยู่ สถานะไหนของบ้านเกตุทัตกลัวเธอเข้าไปแล้วไม่ได้รับ ความเป็นธรรมเป็นธรรมดาที่จะเข้าไปเพื่อช่วยค้ำชูเธอ

สมาชิกบ้านเกตุทัตทั้งสามคนกำลังทานอาหารเย็น อย่างมีความสุขแม่บ้านหลังจากเปิดประตูให้จรินทร์เมื่อ เห็นว่าข้างหลังของเธอคือปรพลก็รีบเดินไปรายงานให้ ชัชพลรู้

“ประธานปรพลเชิญๆพวกเรากำลังทานอาหารกัน อยู่เชิญคุณนั่ง”เมื่อชัชพลเจอปรพลกระตือรือร้นที่จะ เอาใจใส่และยังส่งสายตาให้จรินทร์ความหมายว่าให้ รีบพาคนมานั่ง

ปรพลเห็นว่าพวกชัชพลทานอาหารกันไปแล้วโดยที่ ไม่รอจรินทร์เลยแม้แต่น้อยคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากัน

นรมนนั่งอยู่หน้าโต๊ะทานข้าวรู้สึกเสียใจจนตะเกียบ ในมือเธอแทบจะหักคามือ

ถ้าพบประพลหากเป็นแต่ก่อนเธอคงรีบไปต้อนรับเขา แล้วแต่ตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้น