ตอนที่5ให้บุญคุญ

“คุณคุณเลอะเลือนไปแล้วหรือไง?”นานกว่าที่สวรส จะมีปฏิกิริยากลับมาพอเธอพูดนรมนกับจรินทร์ก็ได้สติ กลับคืนมา

“ใช่ค่ะพ่อนี่คือวิธีแก้ปัญหาของพ่อเหรอคะ?ถ้างั้น ทำไมพ่อไม่ให้หนูไปตายซะเลยยังดีกว่า!”นรมนพูดไปก็ เริ่มเช็ดน้ำตาไป

จรินทร์นานๆทีจะเห็นด้วยกับความคิดของสวรสแม่ ลูก”พ่อคงไม่ใช่ว่าโกรธหนูจนเพี้ยนไปแล้ว?”

ให้เธอแต่งงานกับปรพล?ล้อกันเล่นแล้ว!

“ฉันมีสติดีประธานปรพลบอกกับนักข่าวที่สัมภาษณ์ ว่าจรินทร์คือนรมนเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วมีแต่ให้จริ นทร์มาแทนที่นรมนเท่านั้นถึงจะทำให้รักษาชื่อเสียง ของทั้งสองบ้านเอาไว้ได้”ชัชพลรู้สึกกระทั่งเสียใจที หลังหน่อยๆทำไมเขาไม่คิดได้ให้เร็วกว่านี้ให้สองพี่น้อง ไปที่บ้านไกลดอนไม่แปลกเลยที่คนอื่นจะไม่อยากเจอ พวกเธอ

“ด้วยอะไรคะ?คุณพ่อพ่อก็แค่ลำเอียงให้นังแพศยา คนนี้เห็นได้ชัดว่าเธอทำให้เรื่องราวกลายเป็นแบบนี้ ตอนนี้ยังจะแย่งคู่หมั้นของหนูไปอีกนังของไร้ยางอาย ฉันกับแกต้องพังกันไปวันนี้!”นรมนโกรธจนบ้าไปแล้ว ลุกพรวดขึ้นแล้วกระโจนใส่จรินทร์
จรินทร์ถูกทำให้ตกใจจนยกมือขึ้นถ้วยบะหมี่ที่อยู่ใน มือก็ครอบอยู่บนหัวของนรมนแล้ว

ปวดหัวเต็มไปด้วยเส้นบะหมี่น้ำซุปหยดลงมาตามผม ยาวๆของเธอหน้าตาฉากนั้นมันสุดยอดมาก

ในห้องรับแขกจู่ๆเสียงก็เงียบไป

จากนั้นไม่นานนรมนก็แผดเสียงร้องออกมา“นังจริ นทร์ฉันจะฆ่าแก!”

จรินทร์เห็นท่าทางไม่ดีเลยแอบเข้าห้องไปตั้งนานแล้ว

ภายในห้องตอนแรกยังได้ยินสองแม่ลูกคู่นั้นร้อง ตะโกนด่าอยู่จากนั้นก็ถูกชัชพลตำหนิจนสงบลงมาแล้ว จากนั้นอีกทีเธอก็ผล็อยหลับไปอย่างงงๆจนเมื่อเธอตื่น ขึ้นมาฟ้าด้านนอกก็มืดแล้วตอนบ่ายเธอกินบะหมี่ไป ครึ่งเดียวตอนนี้หิวจนท้องร้องจ๊อกก๊อก

เธอลงบันไดมาหาของกินก็เห็นชัชพลนั่งอยู่บนโซฟา

“มานี่สิฉันมีเรื่องจะพูดกับแก”ชัชพลเอ่ยปาก

จรินทร์เดินเข้าไปหาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนั่งอยู่ต่อ หน้าชัชพลเธออยากจะแสดงการตัดสินใจของเธอที่ไม่ อยากจะแต่งงานกับปรพลสักหน่อยแต่เธอยังไม่ทันได้ เปิดปากชัชพลดันพูดออกมาก่อนแล้ว

“ส่วนทางแม่กับพี่สาวน่ะฉันจะกลับไปจัดการอย่างยุติธรรมเองแกก็ผ่อนคลายแล้วเตรียมตัวตัวเป็นคู่หมั้น ของประธานปรพลให้ดีแล้วกันแต่แกต้องจำไว้เสมอ ว่าเรื่องการแต่งงานครั้งนี้เป็นพี่สาวยอมให้แกแม้ว่า ก่อนหน้านี้เธอจะเคยมีเรื่องที่ผิดต่อแก่คราวนี้ก็หายกัน แล้วต่อไปแกต้องรู้สึกซาบซึ้งต่อพี่สาวแกด้วยเข้าใจ ไหม?”ชัชพลกล่าว

“ฮะๆ?”จรินทร์รู้สึกขำ

ทันใดนั้นอยู่ๆก็ไม่รู้จะหาคำไหนมาโต้แย้งสิ่งที่ชัชพล คิดไว้แล้วได้

“ตอนนี้พี่สาวแกกำลังช้ำใจอยู่การแต่งงานที่ดีขนาด นี้ก็เป็นประโยชน์ต่อแกแล้วช่วงนี้แกก็อย่าอยู่บ้านให้ พวกเธอรำคาญใจเลยรีบไปมหาลัยหน่อยละกัน”ชัชพล ไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าของจรินทร์ยังคงพูดพร่ำต่อไป ไม่หยุด

“โอเคค่ะเดี๋ยวเก็บของเสร็จหนูก็ไปมหาลัยเลยให้หนู ไม่ต้องกลับมาตลอดไปเลยก็ได้”ที่นี่เองก็ไม่มีค่าพอให้ กลับมา

“แกพูดอะไรของแก?ฉันหมายความแบบนั้นหรือ ไง?ฉันแค่จะให้แกเลี่ยงพี่สาวแกไปหน่อยคู่หมั้นที่ดี ขนาดนั้นของเธอก็ยอมให้แกไปแล้วแกยังจะเอายังไง อีก?”ชัชพลกลับมาโกรธอีกครา

จรินทร์หัวเราะ“หนูไม่เอายังไงหรอกค่ะหนูก็แค่อยาก จะบอกพ่อสักหน่อยว่าคุณปรพลคนนั้นน่ะจะชอบที่จะให้ใครแต่งก็ได้เหรอคะยังไงหนูก็ไม่แต่งอยู่แล้วแล้วหนู ก็รับบุญคุญยิ่งใหญ่ขนาดนี้จากพี่สาวไม่ไหวหรอก”

“แกพูดอะไร?”ชัชพลพูดมาขนาดนี้แล้วก็เกรงว่าจริ นทร์จะเหลิงขึ้นมาไม่เหลือบ้านเกตุทัตอยู่ในสายตาใคร จะไปคิดว่าเธอไม่ได้อยากแต่งงานเลยด้วยซ้ำ

“คุณพ่อไม่ได้ฟังผิดหรอกค่ะหนูไม่อยากแต่งดึกแล้ว หนูกลับห้องไปพักก่อนนะคะ”จรินทร์พูดไปก็ลุกขึ้น เตรียมตัวจะแยกตัวจากไป

แต่ชัชพลกลับตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นทันที”แกยัยเด็ก อวดดีหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!แต่งไม่แต่งมันขึ้นอยู่ที่แก หรือไง?ฉันให้แกแต่งแกก็ต้องแต่ง!”

“หนูล่ะไม่เข้าใจเลยคุณพ่อพูดไม่หยุดว่านี่เป็นการที่ พี่ให้บุญคุญกับหนูตอนนี้หนูไม่เอาทำไมยังมาบีบบังคับ อีก?”

ใบหน้าชราของชัชพลมีแววข่มอารมณ์ไม่ไหวแต่ยัง คงฝืนอดกลั้น ไม่ว่าจะพูดยังไงด้วยสภาวะของแกได้ แต่งกับปรพลก็ถือว่าฟ้ามีตาแล้วแกควรจะขอบคุณพี่ สาวแกขอบคุณครอบครัวของเราบ้านเกตุทัต”

“งั้นก็ต้องขอบคุณคุณพ่อจริงๆค่ะแต่หนูก็ขอบอกคุณ พ่ออีกครั้งนะคะว่าหนู!ไม่!แต่ง!”

“เพียะ!”เพียงคำพูดของจรินทร์เพิ่งจะหลุดออกมาชัช พลก็ยกมือขึ้นตบไปที่หน้าของเธอ
จรินทร์ถูกตบจนหน้าหัน

“แกลืมคำพูดพวกนั้นที่แม่แกบอกไว้ตอนส่งแกมาที่ บ้านเกตุทัตไปหมดแล้วใช่ไหม?ชีวิตนี้เป็นสิ่งที่บ้านเกตุ ทัตให้แกตอนนี้บ้านเกตุทัตต้องการแกแล้วแกก็ต้อง ตอบแทน”ชัชพลชี้นิ้วไปที่จรินทร์”ตอนนี้มีทางเลือกให้ แกแค่สองทางจะแต่งหรือจะตายแกก็เลือกเอาเองละ กัน!”

ชัชพลพูดจนจบกลับกลายเป็นโกรธยิ่งกว่าจรินทร์ เสียอีกขึ้นชั้นบนไปด้วยความโกรธ

“ทําไมฉันต้องไปตายด้วย?”จรินทร์พึมพำออกมาล้ม ตัวนั่งลงบนโซฟา

นั่งอยู่สักพักจรินทร์ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆลุกขึ้นไป ห้องครัวอีกครั้งเพื่อหาบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสักกล่องออก มาโยนแฮมจำนวนมากเข้าไปด้านในราวกับระบาย ความรู้สึกออกมาเป็นถ้วยใหญ่

“ยังไงก็จะบังคับให้ฉันแต่งไม่ไปถามคนอื่นดูบ้างว่า เต็มใจจะมาขอไหม”จรินทร์พึมพำขึ้นมาอีกจากนั้นก็ จดจ่ออยู่กับการกินบะหมี่กินไปไม่กี่คำก็หัวเราะขึ้นมา อย่างกับว่าการเผชิญหน้ากับชัชพลเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น เลย

จรินทร์กินจนอิ่มตอนที่ขึ้นไปชั้นบนได้ยินเสียงจากใน ห้องของนรมนยังมีเสียงร้องไห้ดังออกมาอยู่ในนั้นยัง ปนไปด้วยเสียงสวรสด่าทอสาปแช่งเธอไปด้วย
เธอก็แค่ทําเป็นไม่ได้ยินแล้วเข้าห้องตัวเองไปเก็บ ของให้เรียบร้อยกะว่าพรุ่งนี้ออกไปข้างนอกกลับมาก็ ไปมหาลัยแลย

แล้วที่เธอจะออกไปก็ไม่ใช่เรื่องอื่นก็คือจะไปหาปร พลให้เขายกเลิกสัญญาแต่งงานเพียงฝ่ายเดียว

ชัชพลเป็นคนที่พูดด้วยไม่รู้เรื่องจรินทร์ไม่มีความ สามารถที่จะโน้มน้าวเขาได้จึงทำได้แค่ดันทุรังไปหาปร พล

แต่ปรพลไหนเลยจะเป็นคนที่แค่เธอบอกอยากเจอก็ จะได้เจอมาจนถึงบริษัทของเขาอย่างอาจหาญแล้วก็ ถูกหยุดเอาไว้โดยแผนกต้อนรับทันที

“คุณคะถ้าไม่ได้นัดไว้ขึ้นไปไม่ได้จริงๆนะ คะ”พนักงานต้อนรับเป็นพี่สาวคนสวยคนหนึ่งเวลาพูดก็ นุ่มนวลมีมารยาททำเอาจรินทร์รู้สึกละอายที่บุ่มบ่ามมา

“งั้นเขาเลิกงานกี่โมงเหรอคะ?ฉันไปรออยู่แถวนี้ ได้ไหม?”จรินทร์ก็ไม่มีช่องทางการติดต่อของปรพล นอกจากรอแล้วก็ไม่มีวิธีอื่น

เห็นจรินทร์เดินไปนั่งที่บริเวณรับรองแขกแล้วพี่สาว แผนกต้อนรับก็ทำได้แค่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ปล่อย เธอไป

วันนี้ปรพลมีประชุมข้างนอกไม่ได้อยู่ในห้องทำงาน ตอนที่เขากลับมาจากด้านนอกมองแวบเดียวก็เห็นจรินทร์ที่นั่งง่วงสัปหงกอยู่บนโซฟาที่บริเวณรับรอง

พี่สาวแผนกต้อนรับกำลังจะปลุกจรินทร์ถูกปรพล หยุดเอาไว้เขาค่อยๆเดินเข้าไปแล้วนั่งลงด้านข้างจริ นทร์

ตอนที่จรินทร์จะคอหักไปอีกทางก็ถูกมือใหญ่เรียว ยาวนำไปไว้ด้านข้างซบลงบนไหล่หนากว้างของปรพล พอดี

พนักงานต้อนรับกับคนจำนวนหนึ่งที่ติดตามปรพลมา ต่างตกตะลึง

ประธานปรพลโดนผีสิงไปแล้วหรือไง?ไม่น่าเชื่อว่าจะ อ่อนโยนต่อผู้หญิงขนาดนี้?

บางทีอาจเป็นเพราะบรรยากาศในห้องโถงแปลกๆไป ส่งผลให้จรินทร์ที่เคลิ้มหลับไปรู้สึกว่ากระดูกสันหลัง เย็นวาบขึ้นมาจึงได้ลืมตาขึ้น

ทันใดนั้นก็สบเข้ากับใบหน้าอันหล่อเหลาของปรพล จรินทร์หน้าซีดลงทันทีร้องออกมาแล้วลุกขึ้นพูด คุณ ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้?”

“ทำไม?เมื่อกี้ยังนอนอยู่บนไหล่ของฉันอยู่เลยตื่นขึ้น มาก็กลายเป็นคนไม่รู้จักกันไปซะแล้วเหรอ?”ปรพล แสร้งทำเป็นตบๆลงที่เสื้อบนไหล่

คนที่อยู่ไกลๆเห็นถึงความสามารถในการถลึงตาพูดของเจ้านายทุกคนต่างก็มีท่าทีรู้สึกสะเทือนใจจนไม่

กล้ามอง