บทที่ 3 ซูพ่านเอ๋อร์อยู่ที่ไหน

“ท่าน!” มองกริชที่แทงเข้าบนทรวงอกนางอย่างไร้ ความปราณี กู้อ้าวเวยมองซ่านจินจื่อด้วยใบหน้าโกรธ แค้น เพื่อนังซูพ่านเอ๋อร์นั่น เขากลับทำร้ายนางซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า

ในอากาศกลิ่นสาบเลือดคละคลุ้ง เสือดสีแดงสดไหล รินออกจากโพรงอกหยดเข้าสู่ขวดหยกสีขาวในมือของ ชานจินจื่อ

ฝืนทรมาณความเจ็บปวด กู้อ้าวเวยพิงกราบเตียง มองซานจิน อด้วยใบหน้าซีดขาว “ซานจินจื่อ แม้ว่า โลหิตหัวใจข้าจะไหลจนแห้งเหือด ซูพ่านเอ๋อร์ก็ไม่ดี ขึ้นมาหรอก รู้ไหมว่าเพราะเหตุใด?” พลางถอนกริชบน โพรงออกโยนทิ้งลงพื้น “เพราะว่าบาปที่ท่านสร้างไว้นั้น มากมายเกินไป สตรีที่สมควรจะมีชีวิตของเจ้าจึงต้อง รับผลบาปชั่วร้ายนั้น…”

กล่าวจบ กู้อ้าวเวยก็สลบลงไปเพราะฝืนความเจ็บ ปวดไม่ไหวอีกต่อไป

มองรอยเลือดบนหน้าอกของกู้อ้าวเวย แล้วมามอง ใบหน้าซีดเซียวของนางที่เป็นเพราะเสียเลือดมากเกิน ไป ภายในใจของซ่านจินจื่อตกตื่น สตรีหยิ่งยโสโอหัง กับกู้อ้าวเวยแสนอ่อนแอขี้ขลาดที่เข้าจวนอ๋องเป็นครั้ง แรกในวันนั้น ทั้งสองแบบแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง?

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เห็นกู้อ้าวเวยที่อยู่ตรงหน้าที่ฝืนความเจ็บปวดทรมานบวกกับท่าทีที่ต่อต้านตน ภายใน ใจซ่านจินจื่อเกิดมีอะไรบางอย่างที่แทบทนไม่ได้ แต่ เมื่อมองขวดหยกในมือ สีหน้าพลันมืดครึ้มลงในพริบตา

หึ! ฝีมืออันน้อยนิด คิดใช้กลยุทธ์เพื่อที่จะได้รับความ เห็นใจจากตน ฝันไปเถอะ

หลังจากเก็บขวดหยกในมืออย่างระมัดระวัง ก็เปิด

ประตูห้องเดินออกไป

“ดูนางให้ดี…

“พะยะค่ะ!” บ่าวหญิงเฝ้าหน้าห้องตอบรับอย่างระ แวดระวัง รอจนกระทั่งซ่านจินจื่อเดินจากไป จึงค่อยๆ มองเข้าไปภายในห้อง เห็นกู้อ้าวเวยที่ล้มอยู่บนพื้น เสื้อ บริเวณหน้าอกถูกย้อมด้วยเลือดสีแดงสดใหม่

เกิดเห็นใจพระชายาคนใหม่ผู้นี้อยู่บ้าง รู้ทั้งรู้ว่าในใจ ท่านอ๋องมีเพียงคุณหนูซูพ่านเอ๋อร์ เหตุใดต้องมาเกลื้อ กกลั้วกับน้ำโคลนปลักนี้ด้วย

“ฮือๆ คุณหนู ล้วนเป็นเป็นเพราะหยินเชี่ยวไม่ดี หยิน เชี่ยวไม่ได้ปกป้องคุณหนู ฮือๆ คุณหนูเจ้าคะ ท่านอย่า ตายนะเจ้าคะ” กู้อ้าวเวยที่สลบไสลได้ยินเสียงคนร่ำ ร้องไม่หยุดอยู่ที่ข้างหู บนใบหน้ามีสิ่งเย็นๆบางอย่าง ร่วงหล่นใส่ จึงพยายามเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งก็พบ หญิงในชุดประโปรงสีเขียวนั่งปาดน้ำตาอยู่ด้านข้างตน ต้องบอกว่าเมื่อเห็นหญิงงามร้องไห้แล้วช่างมีบางอย่าง แตกต่างออกไปจริงๆ
“ซี้ด!” กู้อ้าวเวยประคองร่างตนเองลุกขึ้นนั่ง ผลจาก การขยับทำให้กระทบบาดแผลบนร่าง นางเจ็บจนต้อง สูดลมหายใจ เมื่อนึกออกว่านางถูกซ่านจินจื่อผู้ชายเลว ทรามนั่นปล่อยให้เลือดไหลจนสลบแล้วก็จากไป

“คุณหนู…คุณหนู ท่าน ท่านฟื้นแล้ว” เมื่อได้ยินเสียง ของกู้อ้าวเวย หญิงรับใช้เดิมที่กำลังร้องไห้ก็รีบหยุด น้ำตาลงในทันที รีบประคองกู้อ้าวเวยลุกขึ้นนั่งด้วย ใบหน้าอันตกตื่น ยังใส่ใจยกน้ำมาป้อนกู้อ้าวเวยให้ดื่ม ลงไป

กู้อ้าวเวยพยักศีรษะ มองบาดแผลบนร่างที่ใส่ยาและ พันแผลจนเรียบร้อยดีแล้ว คิดว่าต้องเป็นหญิงรับใช้ คนนี้แน่ที่ทำให้ พลันมองเสื้อผ้าบนร่างตนด้วยความ ขยะแขยงที่ถูกเลือดย้อมเป็นวงใหญ่ เต็มไปด้วยกลิ่น คาวเลือดที่ทำให้คนได้กลิ่นนั้นต้องปวดเศียรเวียนเกล้า “หยินเชี่ยว!” เมื่อเอ่ยปาก กู้อ้าวเวยพบว่าลำคอของตน นั้นแหบแห้งและไอออกมาอย่างหนัก เมื่อไอจนสุดจึง ค่อยเอ่ยปากอีกครั้ง “หาชุดสะอาดมาให้ข้าสักชุด อีก อย่างช่วยเตรียมน้ำร้อนให้ที ข้าต้องการอาบน้ำ”

เดิมทีหยินเชี่ยวที่กำลังจะไปหาชุดเสื้อผ้าให้กู้อ้าวเวย เมื่อได้ยินว่ากู้อ้าวเวยต้องการอาบน้ำ พลันรีบโบกมือ ปฏิเสธ “คุณหนูบนร่างท่านยังมีบาดแผลนะเจ้าคะ ยาม นี้ไม่อาจชำระล้างร่างกาย ถ้าหากบาดแผลโดนน้ำขึ้น มาจะ….”

“เจ้าไปเตรียมมาก็พอ”
นางขัดจังหวะหยินเชี่ยว กู้อ้าวเวยมองหยินเชี่ยวที่ ใบหน้ายุ่งยากด้วยความหน่ายใจ สาวใช้คนนี้ทำไมโง่ นักนะ ตนบอกว่าต้องการอาบน้ำไม่ได้หมายความว่า แช่ทั้งร่างลงไปในน้ำเสียหน่อย ก็แค่ใช้ผ้าขนหนูเช็ด หมาดๆเท่านั้น แต่เมื่อหวนกลับไปนึกถึงผู้เป็นนายที่โง่ เง่าเช่นเจ้าของร่างเดิม สาวใช้ผู้นี้ก็คงจะฉลาดได้ไม่ถึง ไหน

เมื่อได้ฟังคำของกู้อ้าวเวย หยินเชี่ยวพลันตกตะลึง แต่เมื่อมองเห็นความไม่สบอารมณ์ในดวงตาของกู้อ้าว เวย หยินเชียวจึงทำได้เพียงกดคำพูดนั้นเอาไว้แล้วหัน ร่างออกไปเตรียมของ

เพียงแต่ภายในใจมีความสงสัยเพิ่มขึ้นมาไม่หยุด หย่อน ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด รู้สึกว่าหลังจากที่คุณหนูฟื้น ขึ้นมาก็เปลี่ยนไปไม่เหมือนกับแต่ก่อน

ซึ่งแต่ก่อนยามคุณหนูพูดคุยกับนางล้วนอบอุ่นอ่อน โยน ไม่เคยเป็นเช่นวันนี้ที่ทำให้ผู้คนรู้สึกกดดันยิ่ง

นางไม่อยู่ข้างกายคุณหนูแค่สามวัน เกิดอะไรขึ้นกัน แน่?

เมื่อนึกถึงวันที่นางกลับมาพบคุณหนูในสภาพนอน เลือดท่วมอยู่บนพื้น หยินเชี่ยวยังรู้สึกหวาดผวา กลัว ว่าคุณหนูจะมาตกตายเยี่ยงนี้ เช่นนั้นนางจะกลับไป รายงานนายท่านผู้เฒ่าอย่างไร

กู้อ้าวเวยเช็ดตัวด้วยผ้าชุบน้ำร้อนอย่างระมัดระวังเห็นรอบแผลเป็นที่ฟกช้ำและบาดแผลที่ตกสะเก็ดบน ร่าง คิ้วพลันขมวดในทันที

ผู้ชายเศษสวะเหี้ยมโหดเหลือประมาณ คิดจะลงมือ ถึงตาย!

“คุณหนูเจ้าคะ…” หยินเชี่ยวที่กำลังถือเสื้อผ้าเดินเข้า มาเห็นรอยแผลเป็นบนร่างของกู้อ้าวเวย น้ำตาก็ร่วง ลอยลงมา

ในอดีตยามคุณหนูอยู่ที่ตระกูลมีแต่จะถูกนายท่าน พะเน้าพะนอเป็นที่สมบัติล้ำค่าก็มิปาน แค่แผลบาด เล็กๆนายท่านก็ปวดใจเจียนตาย ถ้าหากในนายท่าน รู้ว่ายามนี้คุณหนูได้รับความอยุติธรรมใหญ่หลวงถึง เพียงนี้ คงต้องปวดใจตายแน่นอน

“ข้าไม่เป็นไร!” นางใส่ยาใหม่และพันแผลอย่างไม่ ใส่ใจเท่าใดนัก พลางส่งสัญญาณหยินเชี่ยวให้นำ เสื้อผ้าเข้ามาให้นางเปลี่ยน มองหยินเชี่ยวที่ดวงตาแดง ก่ำตรงหน้า กู้อ้าวเวยพลันถอนหายใจพลางกล่าวปลอบ “บาดแผลเล็กน้อยไม่เป็นอุปสรรคอันใด อย่าให้พวก ท่านตารู้ จะได้ไม่เป็นกังวล”

“รับทราบเจ้าค่ะ” หยินเชี่ยวเอ่ยปากอย่างไม่เต็มใจ นัก เมื่อช่วยกู้อ้าวเวยแต่งตัวจนแล้วเสร็จ หยินเชี่ยวมอง กู้อ้าวเวยด้วยความไม่แน่ใจบางอย่าง

รู้สึกได้ว่าเจ้านายที่อยู่ตรงหน้าเปลี่ยนไปไม่เหมือน เดิม แต่เห็นได้ชัดว่ายังเป็นคนๆเดิม เพียงแต่คุณหนูในยามนี้คล้ายกับเข้มแข็งขึ้นกว่าแต่ก่อน

“หยืนเชี่ยว เจ้ารู้หรือไม่ซูพ่านเอ๋อร์อยู่ที่เรือนหลัง ใด?”