บทที่ 8 การพบกันที่ร้านกาแฟ

คุณแม่บ้านเดินเข้ามา พูดกับธนิดาอย่างเคารพ “นาย หญิงคะ รถพร้อมแล้วค่ะ”

“ไปกันเถอะ !” ธนิดายิ้มพลางหยิบโทรศัพท์ของเธอ มาด้วย

ในเมื่อหลานชายของเธอปฏิเสธที่จะพาหลานสะใภ้มา ให้เธอรู้จัก เธอก็จะไปหาหลานสะใภ้ด้วยตัวเอง

หลังจากไม่มีเสียงรบกวน กมิดาก็ถอนหายใจเฮือก

ใหญ่

พอคิดถึงคำพูดที่น่ารักของคุณยายคนนั้น กมิดาอด ไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเพราะคำพูดคุณยายคนนั้นที่คุยโม้ เรื่องหลานชายของเธอ ยังบอกว่า “ปริพลของเราเป็น เพอร์เฟคมาก ผู้หญิงหลายคนจ้องแต่จะจับเขา” ตลก ชะมัด !

รอ..

ราวกับคิดอะไรบางอย่างได้ กมิดาก็รู้สึกตัว

ในขณะนี้ คนขับรถเปิดรายการวิทยุ เสียงหวานๆของ ผู้ดำเนินรายการก็ดังขึ้นภายในรถ

มีรายงานว่าประธานกลุ่มบริษัทจำเจริญ ปริพลมี ความตั้งใจเข้าซื้อบริษัทบีไวส์ ซึ่งเป็นที่รู้จักในวงการภาพยนตร์และโทรทัศน์

กมิดารู้สึกประหลาดใจเพราะเธอรู้สึกคุ้นเคยกับชื่อนี้

“ปริพล” คือหลานชายตระกูลพิชารัตน์ ซึ่งเป็นตระกูล ทหารและนักการเมืองที่เก่าแก่ เมื่อห้าปีที่แล้วเขาก่อ ตั้งกลุ่มบริษัทที่รู้จักกันดีในนาม “หงฉิง” ในเมืองซีด้วย มือของเขา ซึ่งตอนนี้มีมูลค่าสูงกว่าหมื่นล้านหยวน และ เป็นสามีในฝันที่คุณสมบัติครบถ้วน

ยิ่งไปกว่านั้นชาวเน็ตยังแต่งตั้งให้เป็นสามีแห่งชาติ

แต่ทว่าปริพลไม่ชอบทำตัวเป็นจุดสนใจเท่าไหร่นัก น้อยมากที่จะเห็นเขาปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน แม้ กระทั่งงานสังคม งานการกุศลต่างๆ หลังจากเสร็จสิ้น ภารกิจไม่นานเขาก็หายออกไปจากงาน ทำให้ดารา เซ เลปอดที่จะเสียดายไม่ได้

กมิดาไม่คิดว่าตัวเธอจะเจอปริพลในสถานการณ์แบบ นี้ ทั้งยังกำลังซื้อของประเภทนั้นอีกด้วย

พอนึกถึงเรื่องที่เกิดในร้านขายยามื่อวานตอนดึกๆ น้ำเสียงล้อเล่นของผู้ชายเย็นชาคนนั้นยังคงก้องในหู ขอเธอ น่าขายหน้าชะมัดเลย

สิบนาทีต่อมา รถก็มาถึงที่ร้านกาแฟแห่งนี้

กมิดาลงจากรถ ผลักประตูเข้าไปยังร้านกาแฟที่เปิด เพลงภาษาฝรั่งเศสคลอ ภายในร้านดูสงบเพราะลูกค้าในร้านมีไม่มากนัก

เธอมองไปรอบๆก็ไม่พบผู้ชายคนนั้น เธออดกัดริม ฝีปากไม่ได้ แสดงให้เห็นถึงสีหน้าผิดหวังจางๆ

เมื่อวานเธอคิดว่าเป็นสายจากคนที่โทรมาก่อกวน เธอ โมโหจึงพูดจาหยาบคายออกไป

เขาคงโกรธเธอมากแน่ๆ

แม้ว่าเธอจะรู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะไม่มาตามนัด แต่กมิดา ก็หาที่นั่งรอและแอบหวังว่าเขาจะมา

จนกระทั่งแขกในร้านค่อยๆทยอยออกไป แสงข้าง นอกหน้าต่างเริ่มแยงตาของเธอ แต่เธอก็ยังไม่จากไป ไหน

ในขณะที่ตัดสินใจจะออกไป กมิดาก็คิดในใจ ถ้าหาก ปริพลโทรมาหาเธออีกครั้ง เธอจะต้องพูดดีดีกับเขา

เนื่องจากเธอก้มหัวลงก่อนผลักประตูออกไป เธอ ไม่ทันสังเกตว่ามีคนเดินเข้ามาพอดี มีลมเย็นๆกระทบ ปลายจมูกของเธอ ทำให้เธอตกใจ

“ขอโทษค่ะ ขอโทษ” กมิดารีบลุกขึ้นออกจากอ้อม แขนของเขา

ผู้ชายที่ยืนตรงหน้าเธอมีรูปร่างสูงยาว สวมเสื้อโค้ท ขนสัตว์สีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าสวมแว่นกันแดดสีดำปีกกว้าง จึงเห็นเพียงแค่ริมฝีปากที่เซ็กซี่ของเขา ทั้งตัว ของเขาดูแผ่รังสีความเย็นชาที่มีราคาแพง

ชายคนนี้ยังคงยืนนิ่ง ดวงตาภายใต้กรอบแว่นกันแดด สีสําจ้องมาที่เธอ “กมิดา?”

น้ำเสียงเย็นชาแต่ทว่ามีความคุ้นเคยอยู่บ้าง ทำให้กมิ ดากลับจ้องเขา

ยิ่งมองเท่าไหร่ก็ยิ่งคุ้นตา แม้จะสวมแว่นกันแดด แต่ก็ ไม่อาจปกปิดความเย็นชาและริมฝีปากที่เรียวบาง

เธอรู้สึกประหลาดใจ

“คุณเองหรอ?!”

“ฉันคิดว่าคุณ…”เธอยิ้มออกมา

“ฉันคิดว่าคุณจะมาไม่ได้ซะอีก” ปริพลแทรกมือ เข้าไปที่กระเป๋าเพื่อควักเอาโทรศัพท์สีเงินออกมาแล้ว ส่งให้เธอ

เมื่อเห็นตัวอักษรภาษาอังกฤษข้างหลังโทรศัพท์ก็ แน่ใจแล้วว่าเป็นของเธอจริงๆ

กมิดาตาลุกวาวพร้อมทั้งยื่นมือออกไปเพื่อรับ โทรศัพท์ หลังจากตวัดมือบนหน้าจอโทรศัพท์ก็รู้สึกตื้น ตันใจ “ขอบใจมาก ขอบใจคุณมาก”
“เพียงแค่คืนให้เจ้าของ” ปริพลมองเธอด้วยสายตา ลึกซึ้ง

กมิดาถูกมองผ่านศีรษะของเธอ ทันใดนั้นเธอนึกขึ้น ได้จึงรีบนำโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าออกมา จากนั้นก็ส่ง มันให้เขา

“อ่ะ นี่ของคุณ”

ปริพลยื่นมือรับ

นิ้วเรียวยาวของเขาราวกับมีดหมอที่ใช้ผ่าตัดรักษาผู้ ป่วย นิ้วเย็นๆสัมผัสอย่างบางเบา

“ขอบคุณ” ปริพลกล่าวขอบคุณอย่างเรียบง่าย เขา สอดมือเข้ากระเป๋าแล้วหมุนตัวเดินจากไป

เขาจะไปแล้วหรอ?

ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นได้ กมิดาจึงรีบเดิน ตามเขาไป “ปริพล รอฉันก่อน”

เท้าปริพลหยุดชะงัก แล้วหันกลับมา

กมิดาเบิกตากว้าง เธอกลัวตามเขาไปไม่ทันจึงวิ่งตาม ออกไปจึงทำให้ชนเข้ากับหน้าอกของเขาอย่างจัง ด้วย แรงกระแทกทำให้เธอถอยหลังเหมือนจะล้ม

“อ๊า” ข้างหลังเป็นบันได เธอยังไม่อยากเสียโฉม
เพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ มีแขนยาวทรงพลังก็ยื่นออกมา คว้าเอวเธอได้ทันเวลาพอดี ทำให้เธอรอดพ้นจากการ เสียโฉม

ช่างน่าหวาดเสียว

กมิดาปิดตาด้วยความตกใจจะเห็นภาพอันน่า สยดสยอง เงยหน้ามองชายที่สูงเหนือศีรษะเธอ เขา มองเธออย่างเงียบๆ ร่างกายเผยให้เห็นถึงความสูง ใหญ่ราคาแพง